Ѓорѓи Николов Делчев, попознат како Гоце Делчев (Кукуш, 4 февруари1872 - Баница, 4 мај1903) — македонски револуционер и национален херој, учесник во македонското револуционерно движење, деец на Македонската револуционерна организација, апостол и срцето на револуционерна Македонија идеолог, организатор и водач на македонското револуционерно националноослободително движење кон крајот на XIX и почетокот на XX век.[1]. Во текот на своето револуционерно дејствување тој напишал испратил многу дописки телеграми и писма од кои зачувани се 272.[2] Во прилог следи извадок од писмото на Гоце испретено до Никола Малешевски на 17 јануари [ст. ст. 5 јануари] 1899.
Според дел од бугарската академска заедница, ова писмо е доказ за бугарската национлна свест на Гоце Делчев.[3] Сепак, голем број македонски историчари ја спорат оваа теза и сметаат дека спорниот дел според начинот и контекстот во кој е напишан е само иронија и не се мисли на националната свест.[4][5] Како поткрепа на овој став се бројните други писма на Делчев во кои јасно се искажува за Македонец.[6][7][А] Дури Гоце Делчев самиот себеси во истото писмо истакнува како Бугарите и Бугарофилите, и Грците се болест врз македонското население.[8][9]
Спорниот дел од писмото напишано со оригиналната типографија[уреди | уреди извор]
„
... Отцѣпленията и разцѣпленията никакъ да не ни плашатъ. Действително жалко е, но що можемъ да правимъ, когато си сме българи и всички страдаме отъ една обща болѣсть! Ако тая болѣсть не съществуваше въ нашитѣ прадѣди, отъ които е наследство и въ насъ нѣмаше да попаднатъ подъ грозния скиптъръ на турскитѣ султани. Нашъ, разбира се, дългъ е да не се поддаваме на тая болѣсть, но можемъ ли сѫщото да направимъ и съ другитѣ лица? Пъкъ имаме заето и нѣщо отъ гръцкитѣ болѣсти, а именно — колко глави, толкозъ капитани. Пустата му слава!... Всѣки иска да блѣсне, па не знаѣ фалшътъ и на тоя блѣсъкъ. Вай на тезъ надъ страданията на които всички тѣзъ комедии, дѣтъ се разиграватъ.
“
Спорниот дел од писмото според современиот македонски правопис[уреди | уреди извор]
„
... Отцепувањата и расцепкувањата никако не треба да нè плашат. Жално е, но што да правиме кога си сме бугари и сите страдаме од една иста болест! Ако таа болест ја немаше кај нашите прадедовци, од коишто ни е наследство, тие немаше да потпаднат под грозниот жезол на турските султани. Наш долг е, се разбира, да не се поддаваме на таа болест, но колку можеме да влијаеме на другитe? Сепак имаме нешто и од грчките болести — „колку глави — толку капетани“. Пустата! Секој сака да блесне, па не го знае фалшот на тој блесок. Тешко им на тие што страдаат под овие „комедии“.
