Гете институт
Гете институт (германски: Goethe-Institut) — непрофитна германска културна асоцијација во светот со 159 институти, промовира на изучување на германскиот јазик во странство и поттикнување на меѓународната културна размена и односи. Околу 246.000 луѓе годишно учествуваат во овие германски курсеви.
Гете-институтот го поттикнува знаењето за Германија преку обезбедување на информации за германската култура, општество и политика. Ова вклучува размена на филмови, музика, театар и литература. Гете-културните друштва, простории за читање, испитни и јазични центри играат улога во културните и образовните политики на Германија повеќе од 60 години.[1]
Именуван е по германски поет и државник Јохан Волфганг фон Гете. Гете-институтот е автономен и политички независен.
Партнери на институтот и неговите центри се јавни и приватни културни институции, сојузни држави, локални власти и свет на трговија. Голем дел од вкупниот буџет на Гете-институтот се состои од годишни грантови од Министерството за надворешни работи на Германија и од Германската канцеларија за печат. Односот со Министерството за надворешни работи се регулира со општ договор. Самопроизведените приходи и придонеси од спонзорите, партнери и пријатели го прошируваат обемот на работата на Гете-институтот.
Историја[уреди | уреди извор]
- 1951: Гете-институтот бил основан како наследник на Германската академија ( Deutsche Akademie / DA ), основана во 1925 година. Нејзината прва задача било да обезбеди понатамошна обука за странски германски наставници во Германија.
- 1952: Отворен првиот Гете-институт во Атина.
- 1953: Првите јазични курсеви водени од Гете-институтот започнале во Бад Рајхенхол. Поради зголемената побарувачка, во Мурнау и Кохел биле отворени нови центри за учење, фокусот на селекцијата бил на малите и идилични градови кои покажале поствоена Германија во своите најдобри. Лекциите биле предавани од првиот учебник развиен од Гете-институтот, сега легендарниот "Шулц-Грисбах".
- 1953-55: Првите странски предавања на она што било германската академија биле преземени од Гете-институтот. Одговорности вклучуваат германска школарина, обука на наставници и обезбедување програма за културни настани кои ќе ги придружуваат курсевите.
- 1959-60: На иницијатива на шефот на уметничкиот сектор на Министерството за надворешни работи, Дитер Сатлер, Гете институтот постепено ги преземал сите германски културни институти во странство.
- 1968: под влијание на студентските бунтови кон крајот на 1960-тите, Гете-институтот ја прилагодил својата програма за културни настани со вклучување на социо-политички теми и авангардна уметност.
- 1970: Постапувајќи во име на Министерството за надворешни работи, Ралф Дарендорф ги развил своите "водечки принципи за надворешна културна политика". Културната работа за дијалог и партнерство била прогласена за трет столб на германската надворешна политика. За време на Вили Брант, концептот на "проширена култура" ја формира основата на активностите на Гете-институтот.
- 1976: Министерството за надворешни работи и Гете-институтот потпишале генерален договор со кој се регулира статусот на Гете-институтот, отсега независна културна организација.
- 1980: Изготвен е нов концепт за локацијата на институтите во Германија. Наставни места во малите градови, главно во Баварија, биле заменети со институти во градовите и универзитетските градови.
- 1989/90: Падот на Берлинскиот ѕид означил пресвртница за Гете-институтот. Нејзините активности во 1990-тите биле центрирани на Источна Европа. Како резултат на тоа беа основани бројни нови институти.
- 2001: Гете-институтот се спојува со Интер Нацијас.
- 2004: Гете-институтот го основал првиот западен информативен центар во Пјонгјанг, Северна Кореја (затворен во 2009 година).[2] Гете-институтот Интер Нацијас, исто така, се врати на своето оригинално и официјално име, Гете-институт (ГИ).
- 2005: Гете-институтот бил почестен со наградата Принцот од Астурија на Шпанија.
- 2007: За првпат по повеќе од десет години германскиот парламент ги зголеми средствата на Гете-институтот.
- 2010: Бруно Бозетто создаде нов филм на Гете-институт наречен "Ва Бене".
- 2014: Отворен институт Гете-Мјанмар
Организација[уреди | уреди извор]
Гете институтот главно е финансиран од националната влада на Германија и има околу 1.000 вработени и вкупен буџет од околу 366 милиони евра, од кои повеќе од половина се добива од настава по јазик и такса за испитување. Гете-институтот нуди стипендии, вклучувајќи и откажување на школувањето, на студенти од странски земји, кои сакаат да станат наставници по германски јазик. Еден од критериумите за избор на овие стипендии е социјална или финансиска потреба.
Гете-институтот има седиште во Минхен. Нејзиниот претседател е Клаус-Дитер Леман, генералниот секретар Јоханес Еберт; Бизнис директор Рајнер Поллак.
Онлајн[уреди | уреди извор]
Гете-институтот нуди курсеви за е-учење.[3]
Признавање[уреди | уреди извор]
Во 2005 година, заедно со Француската алијанса, на Социета Данте Алигиери, Британскиот совет, Институтот Сервантес и Instituto Camões, Гете-институтот му било доделена наградата Принцот од Астурија за достигнувања во комуникациите и хуманитарните науки.
Поврзано[уреди | уреди извор]
- Германско-американска програма за партнерство
- Германски австралиски
- Hallo aus Berlin
- Културна дипломатија
- Јавна дипломатија
- Британскиот совет
- Alliance Française
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Goethe-Institut looks back on 60 years of cultural exchange, 29 August 2011, Deutsche Welle, accessed 9 May 2012.
- ↑ Goethe-Institut to close center in North Korea on censorship claim, 26 November 2009, Deutsche Welle, accessed 9 May 2012.
- ↑ John George. „Deutsche Sprache - Goethe-Institut“. Goethe.de. Посетено на 2015-05-26.