Автогамија депресија
Автогамиската депресија можела да се дефинира како „намалена одржливост на автогамното потомство во однос на геитоногамното потомство“.[1] Одржливоста, исто така, била оценета во однос на процентот на овошја или збир на семиња наместо репродуктивна способност на потомството.[2] Експерименталниот дизајн за набљудување на појавата на автогамија депресија се нарекувал „тест за депресија на автогамија“ кој бил опишан од истражувачите како аналоген на тест за вродена депресија.[1] Способноста за погодност на автогамното потомство да се разликувала од геитоногамното потомство доаѓа од разбирањето дека растенијата можеле да акумулираат наследни мутациски варијации и преку митотична и мејотична поделба.[3] Бидејќи растенијата имале неодреден раст, апикалните меристеми кои придонесувале за развојот на репродуктивните структури на растението имале потенцијал да подлежат на континуирана митоза што резултирала со акумулација на соматски мутации (стекнати мутации).[1] Преку истражување било докажано дека долговечните растенија можеле да имаат повисока стапка на мутација по генерација (врз основа на појава на повеќе митотични клеточни делби во споредба со растенијата со краток век).[2] Сите штетни мутации што се појавувале за време на митотичниот раст се филтрирале преку селекција на клеточната лоза, во која штетните мутации кои биле предмет на развојна селекција за време на митотичниот раст се заменувале со енергични клеточни лози, меѓутоа, соматските мутации кои не биле изразени немало да бидат предмет на селекција за време на растот на растението и ќе се акумулирале во апикалниот меристем.[4]
Фенотипски ефекти на соматски мутации[уреди | уреди извор]
Постоеле докази за фенотипските ефекти на соматските мутации кај зголемените мутанти на хлорофил кај некои долговечни растенија. Мутантите на хлорофил биле инхерентно лесни за набљудување поради фенотипските ефекти на мутациите на хлорофилот. Поради високо зачуваната природа на фотосинтетичките процеси, овие стапки на мутација на хлорофил можеле да се генерализирале на повеќето ангиосперми.[5] Било откриено дека соматските мутации кои се акумулирале за време на вегетативниот раст влијаеле на кондицијата на садници во следната генерација.[3]
Очекувања од тест за автогамија депресија[уреди | уреди извор]
Индивидуалните круни се третирале како „независни линии на митотична мутација-акумулација“[1] и така појавата на штетни соматски мутации во автогамните крстови ќе била хетерозиготна или хомозиготна на истиот локус (~25% хомозиготна)[4] и појавата на штетните соматски мутации во гејтоногамните крстови ќе биле хетерозиготни.[1] Депресијата на автогамијата можела да се пресмета преку едноставната равенка AD = 1 − (w a / w g ), каде што AD била автогамична депресија, w a била соодветноста на автогамното потомство и w g била соодветноста на гејтоногамното потомство. Кога фитнесите биле еднакви, АД била 0. Разликата можела да се пресмета со равенката D = w g − w a.[2]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Schultz, Stewart T.; Scofield, Douglas G. (2009-08-01). „Mutation Accumulation in Real Branches: Fitness Assays for Genomic Deleterious Mutation Rate and Effect in Large‐Statured Plants“. The American Naturalist. 174 (2): 163–175. doi:10.1086/600100. ISSN 0003-0147. PMID 19548838.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Bobiwash, K.; Schultz, S. T.; Schoen, D. J. (October 2013). „Somatic deleterious mutation rate in a woody plant: estimation from phenotypic data“. Heredity (англиски). 111 (4): 338–344. doi:10.1038/hdy.2013.57. ISSN 1365-2540. PMC 3807267. PMID 23778990.
- ↑ 3,0 3,1 Cruzan, Mitchell B.; Streisfeld, Matthew A.; Schwoch, Jaime A. (2018-08-16). „Phenotypic Effects of Somatic Mutations Accumulating during Vegetative Growth“. bioRxiv (англиски): 392175. doi:10.1101/392175.
- ↑ 4,0 4,1 Cruzan, Mitchell B. (11 September 2018). Evolutionary biology: a plant perspective. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-088268-6. OCLC 1050360688.
- ↑ Klekowski, Edward J.; Godfrey, Paul J. (August 1989). „Ageing and mutation in plants“. Nature (англиски). 340 (6232): 389–391. Bibcode:1989Natur.340..389K. doi:10.1038/340389a0. ISSN 0028-0836.