Кремација
Кремирање е погребна постапка при што се жртвува трупот. Погребните останки најчесто се состојат од пепел и неколку коскени делчиња и забите и најчесто се ставаат во урни. Спалени остатоци од човековото тело. Спротивно на инхумација.[1] Во многу држави, кремацијата главно се врши во крематориумите, но во други држави претпочитаат други методи, како отворена церемонија на небо во Индија и во Непал.
Историја[уреди | уреди извор]
Кремирање- палење мртви тела. Во Стариот Свет кремирањето се случувало на отворена клада. Го практикувале Грците (кои го сметале за најпогодно за воените херои и за умрените во битка) и Римјаните (меѓу кои станало статусен симбол). Паганските Скандинавци ги кремирале своите мртви. Во Индија овој обичај е многу стар. Во некои азиски земји само одредени луѓе смеат да бидат кремирани (високите лами во Тибет). Христијанството се противело на кремирањето и затоа тоа било ретко во Европа, освен при итни случаи (епидемии и други заразни болести како црната смрт). Повторно се појавило во доцниот XIXвек и било прифатено од протестантите и римокатолиците. Повеќето мртви тела во Европа сега се кремираат. Во САД не е толку популарно. Во современ крематориум, телото е сместено во комор и подложено на интезивна топлина, која го согорува телото до пепел. Пепелта може да се расфрла, закопа или да се чува во урна.
Наводи[уреди | уреди извор]
 |
„Кремација“ на Ризницата ? |