Ехо и Нарцис (опера)
Ехо и Нарцис (француски: Écho et Narcisse) — лирска драма од 1779 година во три чина, последната оригинална опера напишана од Кристоф Вилибалд Глук, негова шеста за француската сцена. Либретото, напишано од Луј-Теодор де Чуди, ја раскажува приказната за љубовта помеѓу Ехо и Нарцис.
Историја на изведбите[уреди | уреди извор]
Ехо и Нарцис за првпат била изведена на 24 септември 1779 година од Париската опера во втората Сала на Кралската палата. Операта е во пасторална традиција, жанр кому не му била наклонета на Париската опера во тоа време,[1] и била неуспешна, прекината по само 12 изведби. Глук решил да се врати во Виена и никогаш не се вратил во Париз. Тој го ревидирал делото за 8 август 1780 година, но и оваа верзија дожвеала мал број на изведби, само девет.
Третата верзија ѝ била претставена на јавноста на 8 јуни 1781 година. Истата била подобро прифатена. Сепак, ретко се изведувал сѐ додека Рене Јакобс не ја оживеал во 1987 година на фестивалот Швецинген. Јакобс ја користел ревидираната верзија бидејќи оригиналната не е зачувана, освен либретото.
Улоги[уреди | уреди извор]
| Улога | Глас | Премиера, 24 септември 1779 |
|---|---|---|
| Ехо, нимфа, владетелка на шумите и водите | сопран | Г-ца Боменил |
| Аглае, нимфа, другарка на Ехо | сопран | Аделаида Гаводан 'помладата' |
| Егле, нимфа, другарка на Ехо | сопран | Ан-Мари-Жан Гаводан, 'постарата' |
| Купидон | сопран | Гертруда Жирарден |
| Нарцис, ловец, син на Кефис | от контр (весок тенор) | Етјен Лене |
| Синир, другар на Нарцис | от контр | Жозеф Легро |
| Силфи, нимфа | сопран | |
| Тане, нимфа | сопран | |
| Две шумски божества | бас от контр |
Огист-Атанас (Огистен) Шерон Жан-Жозеф Русо[2] |
| Силфи, зефири, придружници и следбеници на Купидон, Ехо и Нарцис. | ||
| Балет[3] – балерини: Мари-Мадлен Гимар, Ан Енел, Мари Алар, Пелен; балетани: Гаетано Вестрис, Огист Вестрис, Максимилијан Гардел, Жан д'Обервал | ||
Синопсис[уреди | уреди извор]
Нимфата Ехо е сакана од Нарцис, но и посакувана од Аполон. Аполон му прави магија на Нарцис, па тој се заљубува во сопствениот одраз, но Купидон на крајот успева да обезбеди среќен крај со повторно обединување на Ехо и Нарцис.
Наводи[уреди | уреди извор]
Извори
- Lajarte, Théodore, "Écho et Narcisse", Bibliothèque Musicale du Théatre de l'Opéra. Catalogue Historique, Chronologique, Anecdotique, Paris, Librairie des bibliophiles, 1878, pp. 311–312, vol. I (in French)
- Rushton, Julian (2001). "Christoph Willibald Gluck", pp. 313–327, in The New Penguin Opera Guide, edited by Amanda Holden. London: Penguin Books. ISBN 9780140514759.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- Écho et Narcisse (Gluck): Scores at the International Music Score Library Project
- Libretto (French)
- Score
|