Чудото на крстот на мостот С. Лоренцо
| |
| Творец | Џентиле Белини |
|---|---|
| Година | c. 1500 |
| Димензии | 323 см × 430 см |
| Место | Gallerie dell'Accademia, Венеција |
Чудото на крстот кај мостот С. Лоренцо (италијански: Miracolo della Croce caduta nel canale di San Lorenzo) е слика со темпера на платно на италијанскиот ренесансен уметник Џентиле Белини, која датира од в. 1500. Сега е сместенa во Галеријата на Академијата, во Венеција.
Историја[уреди | уреди извор]
_03.JPG)
Сликата била нарачана за Големата сала на Скуола Гранде ди Сан Џовани Евангелиста, седиштето на истоименото братство во Венеција. Комисијата вклучувала вкупно девет големи платна, од истакнати уметници од тоа време како Белини, Перуџино, Виторе Карпачо, Џовани Мансуети, Лазаро Бастиани и Бенедето Рускони.
Темата на сликите требало да бидат чудата на фрагмент од Вистинскиот крст. Предметот бил дониран на братството од Филип де Мезиер (или Филипо Масер), канцелар на Кралството Кипар и Ерусалим во 1369 година, и набрзо станал предмет на почит во градот.
Сите платна биле изведени во 1496-1501 година. Сите преживеале до денес, настрана од Перуџино, и сега се во Галеријата на Академијата.
Опис[уреди | уреди извор]
Делото прикажува чудо што се случило за време на една од годишните поворки на Чесен крст на Скуола. Остатокот паднало во вода: последователно ги избегнало сите обиди на луѓето да го фатат, настрана од оној на Андреа Вендрамин, Гран Гвардијано („Големиот чувар“) на училиштето.
Сликата покажува прецизен приказ на каналот и мостот во близина на кој се случило пријавеното чудо, како и на голем број луѓе кои помагаат во тоа. Меѓу препознатливите ликови е Катерина Корнаро, кралица на Кипар. Некои претпоставуваат дека таа е меѓу клечените жени лево; сепак, Кетрин Корнаро е првата жена лево (стои, со девојка лево). Таа се моли. Групата господа е можеби онаа на семејството на Белини, вклучувајќи го и неговиот автопортрет и оној на неговиот брат Џовани.
Во центарот е мостот Сан Лоренцо („Мостот Свети Лоренс“), полн со луѓе кои гледаат во настанот. Фондаментите (патиштата што ги опкружуваат венецијанските канали) се исто така преполни, а некои луѓе доаѓаат на гондоли. Некои луѓе нурнале, а една жена од десната страна го турка својот мавритански роб да го стори истото: сепак, Андреа Вендрамин веќе ја грабнала реликвијата и ја носи на брегот.
Зградите се обоени со прецизни бои, иако без геометриска перспектива . Некои од нив се со типични превртени конусни оџаци од средновековна Венеција.
Поврзано[уреди | уреди извор]
- Поворка на плоштадот Свети Марко
Извори[уреди | уреди извор]
- De Vecchi, Pierluigi; Elda Cerchiari (1999). I tempi dell'arte. Milan: Bompiani. ISBN 88-451-7212-0.