Ташко Мицев
| Ташко Мицев | ||
| ||
| Роден | 1876 Шљопинци, Гевгелиско, Егејска Македонија | |
|---|---|---|
| Починал | 29 јуни 1901 Калиново, Кукушко, Егејска Македонија | |
Ташко Трајков Мицев — македонски револуционер, учесник во македонското револуционерно движење, член на Македонската револуционерна организација.
Животопис[уреди | уреди извор]
Мицев е роден во селото Шљопинци, Гевгелиско во 1876 година, тогаш во Османлиското Царство. Станал учител и предавал во Стојаково. Влегува во ВМРО, заедно со татко му Мицо и брат му Христо.[1] По Солунската и Бајалската афера во почетокот на 1901 година, а Мицев е баран од властите и во февруари е принуден да премине во нелегалност заедно со гевгелискиот учител Аргир Манасиев и Григор Тотев од Мачуково.[2] Мицев станува нелегален комита кај Крсто Б’лгаријата и од март е самостоен војвода[3] во Кукушко.[4]
На 27 јуни 1901 г. четата на Ташко Мицев, Андон Ќосето, Христо Гонов Ќурјушев од Стојаково, Дино Крондирски, Кара Васил и Трајчо Шереметлиски од Шереметли пристојуваат во село Калиново, Кукушко. Предадени се од Христо Пецанов (Пецев) од Калиново и на 28 јуни четата е опколена во куќата на Дончо Петков од турската контрачета на војска од Дојран и Кукуш. Четата го пробива обрачот, но тешко ранетите во рацете Ташко Мицов и Христо Ќурјушев се враќаат во куќата и се борат цела ноќ и преку ден на 29 јуни, кога околу 5 попладнето војската ја пали куќата и двајцата загинуваат. Турците даваат доста убиени војници, како и 5 души башибозук, помеѓу кои и субашијата од Чугунци Ешрев. Раководителот на калиновскиот комитет на ВМРО Дино Калински е принуден да стане нелегален во четата на Григор Тотев, а брат му Мицо во четата на Андон Ќосето. На 20 октомври Дино Караколев од Драгомирци по заповед на Григор Тотев ја извршува смртната пресуда на предавникот Пецков.[5][6]
Илија Докторов пишува за смртта на Ташко Мицев и другите револуционери:
| „ | Така на 29 јуни, на сам Петровден, загинаа херојски и маченички двајцата револуционери Ташко Мицов и Христо Ќурјушев. Останките на двајцата изгорени револуционери биле прибрани од урнатините на изгорената куќа и биле погребани на гробиштата на с. Калиново пред присуство на многу народ.[7] | “ |
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Борбите в Македония - Спомени на отец Герасим, Георги Райков, Дельо Марковски, Илия Докторов, Васил Драгомиров“, Борис Йорданов Николов, ИК „Звезди“, 2005 г., стр. 52, ISBN 954-9514-56-0
- ↑ Известия на Института за българска литература. Т. 7, 1958, стр. 359 - 360.
- ↑ Николов, Борис Й (2001). Вътрешна македоно-одринска революционна организация: Войводи и ръководители (1893-1934): Биографично-библиографски справочник. София: Издателство „Звезди“. стр. 108. ISBN 954-9514-28-5.
- ↑ Пелтеков, Александър Г (2014). Революционни дейци от Македония и Одринско (Второ допълнено издание. изд.). София: Орбел. стр. 304. ISBN 9789544961022.
- ↑ „Борбите в Македония – Спомени на отец Герасим, Георги Райков, Дельо Марковски, Илия Докторов, Васил Драгомиров“, Борис Йорданов Николов, ИК „Звезди“, 2005 г., стр. 72-73, ISBN 954-9514-56-0
- ↑ Динев, Ангел (1946). Илинденската епопея : Развоя на макед. освободително движение. I. София, Печатница „Народен печат“, бул. „Македония“ № 5: Народен печат. стр. 149–155.CS1-одржување: место (link)
- ↑ „Борбите в Македония - Спомени на отец Герасим, Георги Райков, Дельо Марковски, Илия Докторов, Васил Драгомиров“, Борис Йорданов Николов, ИК „Звезди“, 2005 г., стр. 74, ISBN 954-9514-56-0