Скарлетниот цвет (филм)
„Скарлетниот цвет“ — игран филм, бајка, снимен во 1977 година од режисерката Ирина Поволоцкаја во Филмското студио. М. Горки. Филмот се заснова на истоимената бајка од Аксакова.
Заплет[уреди | уреди извор]
Трговец заминал во далечните земји и, пред да замине, ги прашал своите три ќерки какви подароци да им донесе. Постарите побарале скапи облеки и накит, а најмладата Алјонушка — црвен цвет, кој е најубав на овој свет. Во потрага по цветот, саканиот татко завршил на слабо населен (само три живи души) остров, каде го нашол потребниот подарок, кој го скинал и со тоа го навлекол гневот на неговиот сопственик — шумското чудовиште. Но кога слушнал за причината, се смилувал и му рекол на трговецот повторно да дојде кај него. Тој сакал да се збогува со своите ќерки, а кога веќе требало да се врати назад, Алјонушка итро му го земала чудесниот прстен на нејзиниот татко и самата заминала на островот.
На островот имало само шума, езеро и огромна палата, каде што со години живеела чудна и таинствена жена како пустиник, а со неа и неразумниот и искрен стар собар. И двајцата сè уште го паметеле својот убав живот „со маскенбали и огномети“, а собарот честопати ја потсетувал девојката дека токму таа го маѓепсала нивниот млад принц. Трагедијата и таинственоста на мудрата жена пустиник и грижата на добродушниот старец ја допираат Алјонушка, и таа останува во палатата, исто така подобро запознавајќи се со сопственикот на островот — чудовиште обраснато со мов со љубезно срце и чувствителна душа. Тие се заљубуваат едни во други. И покрај барањата на нејзината постара пријателка да побегне оттаму, девојчето не се согласува и одлучува да замине само во посета на нејзиниот татко и сестрите. Таткото сакал таа да остане дома, но таа сепак се вратила на островот и го ослободила својот љубовник од проклетството. Тој, всушност, излегол дека е принц — владетел на месната држава. Таинствената жена, сепак, си заминува со нејзините омилени — паунот и желката; собарот заминува со неа, велејќи дека овде и без него ќе се снајдат и тој нема да ја остави неа сè додека „не и се врати љубезното срце“.
Улоги[уреди | уреди извор]
- Марина Иличева-Рижакова - Алена, најмладата ќерка на Ерофеич
- Александар Абдулов - чудовиште / принц
- Лев Дуров - Ерофеич, татко на Арина, Акулина и Алена, трговец
- Олга Токарева - Арина, најстарата ќерка на Ерофеич (во заслугите Олга Коритковскаја)
- Елена Водолазова - Акулина, средната ќерка на Ерофеич
- Ала Демидова - волшебничка
- Алексеј Чернов - старец
- Валентин Гнеушев - Егорка
- Дмитриј Покровски - чувар / човек во селото (не е наведено во најавите)
- Валери Гаркалин - момче во селото (не е во најавите)
- Вадим Уриупин - епизода (не е наведен)
Филмска екипа[уреди | уреди извор]
- Сценарист: Наталија Рјазанцева
- Режисер: Ирина Поволоцкаја
- Оператор: Александар Антипенко
- Уметник: Константин Загорски
- Композитор: Едисон Денисов
- Диригент: Јуриј Николаевски
Музика[уреди | уреди извор]
Во филмот учествува Ансамблот за народна музика под раководство на Д. Покровски.