Систем за дигитален маркетинг
Систем за дигитален маркетинг (Digital marketing system - DSM) е метод на централизирана дистрибуција на канали што се користи првенствено од производите на SaaS. Овој метод комбинира систем за управување со содржини (CMS) со централизација и синдикација на податоците низ мрежната, мобилната, социјалната како и на скенираната површина.
Мрежи[уреди | уреди извор]
Системот за дигитален маркетинг (DMS) се објавува на веб-канали, обично во форма на самостојно мрежно место. Може да управува со кој било дел од веб-процесот, вклучително и веб дизајн, вдомување, регистрација на домен, маркетинг, создавање содржина и други стандардни методи за веб-промоција. Целта на веб-објавувањето е да му се даде на корисникот дигитален „дом“ на мрежата, каде што пристигнуваат клиенти, гости, обожаватели и други прелистувачи како одредиште. Другите методи на дигитален маркетинг често функционираат за движење на сообраќајот до веб-каналот.
Пример за SaaS ситем за дигитален маркетинг е HubSpot .
Друштвени медиуми[уреди | уреди извор]
Преку системот за дигитален маркетинг може да се објавува на популарните социјални канали, вклучувајќи ги Фејсбук, Твитер и Инстаграм како средство за комуникација со обожаватели, пријатели, следбеници и клиенти и движење на сообраќај кон мрежната страница на корисникот. Објавувањето на социјалните прежи може да биде во форма на ажурирање на статусот, текстуална порака, „твит“, фотографија, видео и многу други средства за социјална комуникација. Идејата е да се најдат прелистувачи во социјалните простори кои инаку не би биле таргетирани.
Мобилени уреди[уреди | уреди извор]
Преку системот за дигитален маркетинг може да се објавува на мобилни уреди, нудејќи уникатна содржина прилагодена за тие уреди, како што се телефоните iPhone, iPad и Android . Објавувањето на мобилни телефони често има форма на мрежно место прилагодено за мобилни уреди, со поголема навигација и почист кориснички интерфејс. Овојвид на објавување исто така може да вклучува „апликации“ за уреди кои ги поддржуваат, „push“ известувања и СМС- маркетинг.
Игрите е исто така нова форма на дигитален маркетинг, каде што се создаваат игри соодветни за одреден бренд. Се користат со поголема навигација и интерфејс. Тоа е клучниот фактор кога е вклучена објавата за мобилни телефони во рамките на услугите.
Скенирана површина (QR код)[уреди | уреди извор]
Во скенираните површини можат да спаѓаат таблет компјутерот, издавачки материјали, ТВ и други медиуми. QR-кодот овозможува користење на традиционалните маркетинг канали за нова дигитална трансформација. Брзото скенирање на QR-кодот може да ги насочи гледачите директно до информациите што им се потребни, без да трошат време на прелистување и пребарување, а највредниот метод за користење на скенирање на QR-кодот е врската со потрошувачката корпа (purchase basket).
Near field комуникација (Near fiield communication - NFC) е растечка технологија што се користи при споделување на информации, односно трансакции во готовина, информации за пристап и други лични информации.
Предизвик за приватност[уреди | уреди извор]
Дигиталниот маркетинг се смета за предизвик за приватноста затоа што информациите на потрошувачите се пребаруваат, собираат и се користат во процесот на дигитален маркетинг без свесност на потрошувачите.[1] Приватноста на клиентите е важна затоа што е поврзана со согледуваната вредност, задоволството, лојалноста на клиентите, нивната доверба кон компанијата и перформансите на компанијата.
Видови на информации[уреди | уреди извор]
Основни информации:
Во традиционална смисла, приватните информации главно вклучуваат: пол, возраст, образование, семејна состојба и други основни информации.[2]
Во мрежното општество, приватните информации исто така вклучуваат персонализирани дигитални информации, како што се лозинки на сметки.
Информации за активност
Приватни информации се однесуваат на историјата на прелистување, евиденција за купување, локација, социјални активности и така натаму.[2]
Нелегална употреба на информации[уреди | уреди извор]
Во моментов, дискусијата за последиците од прашањата на приватноста предизвикана од технологијата на дигитален маркетинг сѐ повеќе се фокусира на можноста за нелегална употреба на информации.[3] Информациите за потрошувачите можат да станат добра кои ќе се разменуваат или тргуваат без знаење и овластување на потрошувачот.
Информациите на потрошувачите главно се разменуваат во две форми. Една од нив е дека поврзаните трговци ги споделуваат тие податоци меѓусебно. Другото е дека тие податоци се продаваат од одредени трговци на трета страна.[2] На пример, податоците што можат да го идентификуваат финансискиот статус на потрошувачите се многу привлечни за кредитните агенции. Сите овие горенаведени го зголемуваат ризикот од приватност на потрошувачите.
Однос на клиент[уреди | уреди извор]
Некои клиенти имаат тенденција да ги изберат другите поволни услови наспроти правото на приватност. Многу докази покажуваат дека некои клиенти се подготвени да им дозволат на трговците да ги користат своите лични информации, ако можат да добијат за возврат, дури и само мали награди, иако се грижат дека нивната приватност може да биде нарушена. Покрај тоа, дигиталниот маркетинг им овозможува на луѓето погодност.[1] Во умовите на некои клиенти, оваа погодност е поважна од нивната приватност, особено за тинејџерите.[4] Во секој случај, повеќето луѓе се многу загрижени дали нивната приватност е заштитена.
Надзор и администрација[уреди | уреди извор]
Маркетингот со давање дозвола се чини дека е добар начин за решавање на правни прашања и прашања за приватност. Нуди соодветен начин да им се дозволи на трговците да се поврзат со клиенти. Потрошувачите можат да даваат лиценци само на неколку трговци кои се избрани од голем број трговци. Маркетингот за дозволи има за цел да направи дигиталниот маркетинг да одговара на барањата на законот и да им обезбеди на потрошувачите автономија на информации.[3] Другото решение е трговците да објавуваат инфомации за приватност со цел да промовираат транспарентност и отчетност.
Општата регулатива за заштита на податоците (GDPR) е пример што ги исполнува горенаведените барања. Таа утврдува дека трговците можат да собираат информации за клиенти само за специфични, јасни и легитимни цели и да се справуваат со нив само на фер, транспарентен и законски начин и трговците мораат да ги штитат овие податоци.[5] Клиентите треба да бидат информирани како ќе се користат нивните податоци, какви ќе бидат ефектите и другите релевантни информации во концизен, лесен за разбирање и отворен начин со цел да можат јасно да утврдат дали е потребно да се даде овластување или не.[6] Освен правото да бидат информирани, оваа регулатива исто така им обезбедува на клиентите уште седум други права, како што се правото на пристап, право на бришење, право на ограничување на обработката, право на приговор и воспоставува соодветен систем на отчетност.[7]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 „Online personal data:the consumer perspective“ (PDF). communicationsconsumerpanel.org.uk.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Wang, C., Zheng, Y., Jiang, J. and Ren, K. (2018). Toward Privacy-Preserving Personalized Recommendation Services. Engineering
- ↑ 3,0 3,1 Krafft, M., Arden, C. and Verhoef, P. (2017). Permission Marketing and Privacy Concerns — Why Do Customers (Not) Grant Permissions?. Journal of Interactive Marketing
- ↑ „2017 Consumer Digital Usage and Behavior Study“ (PDF). adestra.com.
- ↑ „Principles“. ico.org.uk. 21 November 2017.
- ↑ „Right to be informed“. ico.org.uk. 20 March 2018.
- ↑ „Individual rights“. ico.org.uk. 20 March 2018.