Рационалност

Од Википедија — слободната енциклопедија
Германскиот научник Макс Вебер особено ја изразува теоријата на рационалноста што го дели човечкиот капацитет да размислува на четири начини.[1]

Рационалноста е квалитет или состојба на разумност - тоа е, врз основа на или е прифатливо за разумот .[2][3] Рационалноста подразбира сообразност на едни верувања со едни причини за да веруваме и на некои постапки со некои причини за дејствување. „Рационалност“ има различни специјализирани значења во филозофијата,[4] економијата, социологијата, психологијата, еволутивната биологија, теоријата на игри и политичките науки .

За да се утврди кое однесување е најрационално, треба да се направат неколку клучни претпоставки, а исто така треба и логична формулација на проблемот. Кога целта или проблемот вклучува донесување на одлука, рационалноста ги вклучува сите информации кои се достапни (на пр. целосно или нецелосно знаење ). Рационалноста е релативна: ако некој прифати модел во кој придобивката за себе е оптимална, тогаш рационалноста се изедначува со однесување кое е само-заинтересирано до тој степен што е себично; со оглед на тоа што ако некој прифати модел во кој придобивката за групата е оптимална, тогаш чисто себично однесување се смета за нерационално. Така е бесмислено да се тврди рационалност без да се наведат претпоставките за моделот во позадина што опишуваат како проблемот е врамен и формулиран.

Примери во различни полиња[уреди | уреди извор]

Логика[уреди | уреди извор]

Како изучувањето на аргументите кои се точни според нивната форма, логиката е од фундаментално значење во проучувањето на рационалноста. Проучувањето на рационалноста во логиката повеќе се занимава со епистемичка рационалност, односно постигнување верувања на рационален начин, отколку за инструментална рационалност.

Економија[уреди | уреди извор]

Рационалноста игра клучна улога во економијата и има неколку насоки.[5] Прво, постои концепт на инструменталност - во основа идејата дека луѓето и организациите се инструментално рационални - тоа е, да ги усвојат најдобрите активности за да ги постигнат своите цели. Второ, постои аксиоматски концепт дека рационалноста е прашање да се биде логично конзистентен во рамките преференциите и верувањата. Трето, луѓето се фокусираат на точноста на верувањето и целосната употреба на информации - според ова гледиште, лицето кое не е рационално има верувања кои не ги користи целосно достапните информации.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. https://www.bu.edu/sociology/files/2010/03/Weberstypes.pdf
  2. „Definition of RATIONALITY“. www.merriam-webster.com.
  3. „Definition of RATIONAL“. www.merriam-webster.com.
  4. „Reason“. Encyclopedia Britannica.
  5. Paul Anand (1993). Foundations of Rational Choice Under Risk. Oxford University Press.[се бара страница]