Портрет на Фредерик Шопен и Жорж Санд

Фредерик Шопен, од Делакроа. 46cm x 38см. Лувр

Скица на Делакроа, сега во Лувр, за заедничкиот портрет со Жорж Санд (лево) шие додека Шопен свири пијано.

Жорж Санд, од Делакроа. 79cm x 57cm. Ordrupgaard Музеј, Копенхаген

Модерна хипотетичка реконструкција на сликата

Портрет на Фредерик Шопен и Жорж Санд е слика од 1838 година недовршена, масло на платно од францускиот уметник Ежен Делакроа. Првично била двоен портрет, подоцна била исечена на два дела и продадена пооделно како две слики.

Насликан е композиторот Фредерик Шопен (1810–49) како свири на пијано додека писателката Жорж Санд (1804–76) седи десно од него, слушајќи и шие (нејзина омилена активност). Во тоа време тие биле во љубовна врска, а и двајцата биле блиски пријатели на уметникот.

Портретот останал во ателјето на Делакроа до неговата смрт. Набргу потоа, сликата била пресечена на две посебни дела, од кои и двете се цврсто фокусирани. Портретот на Шопен се состои само од претстава на главата, додека на Сенд е прикажан горниот дел од телото, но е тесно исечен. Ова довело до губење на големи површини од оригиналното платно. Причината за поделбата е веројатно верувањето на тогашниот сопственик дека две слики ќе се продадат за повисока цена од една. Денес портретот на Шопен е сместен во Лувр во Париз, додека портретот на Санд виси во музејот Копенхаген Ordrupgaard.

Жорж Санд била француски романтичар, романописец, една од првите француски писателки што воспоставила меѓународен углед. Таа станала позната по однесувањето невообичаено за една жена во тоа време, вклучувајќи отворено водење афери, пушење луле и носење машка облека. Сенд му била пријателка на Делакроа неколку години, иако сликарот не ги почитувал нејзините дела. Таа го запознала Шопен во 1836 година и од 1838 година биле во врска десет години, сè до две години пред да почине. Голем дел од најдобриот опус на композиторот е направен во текот на тие десет години. Поради болеста на Шопен, нивната љубов прераснала и особено во посветена грижа и старателство на Санд.

Сенд го запознала Делакроа со Шопен во 1838 година, а двајцата останале блиски пријатели до смртта на композиторот. Двојниот портрет го покажува Шопен како свири на пијано додека Сенд седи и слушаше. Малку е познато за потеклото на сликата или за околностите на нејзиното создавање. Не се знае дали станува збор за нарачка или за подарок на композиторот. Познато е дека Делакроа позајмил пијано за делото да биде насликано во неговото студио. Двојниот портрет не бил завршен, а еден од елементите што не бил насликан било пијаното.

Целосното, непресечено платно генерално се смета за поинтересно, бидејќи, во неговата оригинална форма, било наменето како контрапункт на портретот на Шопен, а не како самостојно дело. Како таков, тој е во спротивност со многу конвенции за портрет. Вообичаено беше во сликите со големина на биста од 19 век темата да биде главно статична, но овде Санд е прикажана со интензивна реакција од музиката што ја свири Шопен и е со многу емотивни реакции. .

Надворешни врски

• George Sand på Ordrupsgaard Архивирано на 7 јануари 2011 г.

Библиографија

• Halina Goldberg, The Age of Chopin: Interdisciplinary Inquiries, Indiana University Press, 2004, ISBN 0-253-21628-1
• Gilles Néret, Delacroix, Berlín, Taschen, 2000, ISBN 3-8228-5988-5
• Предлошка:Cita libro
• A. Chybiński, Fryderyk Chopin i Eugeniusz Delacroix, „Przewodnik Naukowy i Literacki. Dodatek do „Gazety Lwowskiej” r. 35, nr 7, 1907, s. 589–601; r. 35, nr 8, 1907, s. 692–698 (dostępne na wbc.poznan.pl (nr 7) i (nr 8)).
• G. Jean-Aubry, A Music-Lover of the Past: Eugène Delacroix, „The Musical Quarterly”, t. 6, nr 4 (październik 1920), s. 478–499 (dostępne na jstor.org).
• The age of Chopin: interdisciplinary inquiries, red. H. Goldberg, Indiana University Press, 2004 (dostępne na books.google.pl).
• P. Ettinger, Portret Chopina i George Sand [pędzla Delacroix], „Wiadomości Literackie” nr 13, 1927, s. 2.
• M. Idzikowski, B.E. Sydow, Portret Chopina. Antologia ikonograficzna, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1963 (seria Biblioteka Chopinowska t. 10).
• M. Piechal, O portretach Chopina, „Prosto z Mostu” nr 57/58, 1937, s. 5.
• Portrety Chopina, „Praca” nr 8, 1910, s. 231–233.
• B.E. Sydow, Chopin i Delacroix. (Historia jednego portretu), „Kwartalnik Muzyczny” nr 26/27, 1949, s. 15–26.
• P. Witt, Pędzel i nożyce. [Historia portretu George Sand i Chopina], „Sztuka” nr 1, 1980, s. 50–52.
• J. Waldorff, Ile wzruszeń!...[Portrety George Sand i Fryderyka Chopina pędzla E. Delacroix w Warszawie. 60-lecie Opery Poznańskiej]. Muzyka łagodzi obyczaje, „Polityka” nr 49, 1979, s. 10.
• T. Zwierko, Spotkanie po latach. [Chopin i George Sand: portrety E. Delacroix w TiFC], „Zwierciadło” nr 1, 1980, s. 16–17.