Монголско-охотски Океан

Монголско-охотски Океан познат и како „Океан Кангајско-хантејски Океан“ бил древен океан, присутен за време на Мезозоикот. Океанските карпи од древното океанско дно се зачувани во монголско-охотската зона на шиење што се протега низ Монголија до Охотско Море^[1].

Низа на настани[уреди | уреди извор]

Со формирањето на суперконтинентот Пангеа во средината и доцниот Палеозоик, огромниот океан Panthalassa доминираше со 70 отсто од површината на Земјата. Тетис, Монголско-охотск и разни мали домени на раната кора на Тихиот Океан сочинуваа други мали океани. Палеомагнетните податоци собрани помеѓу 1987 и 2010 година сугерираат дека Монголско-охотската океанска кора се спуштила под terranes на Монголија во доцна јура или рана креда.

За време на раниот мезозоик, Солонкерскиот океан, исто така познат како Интраазиски океан, се затворил спојувајќи два големи континентални блока: Амурија и севернокинескиот блок. Амурија потоа се судрил со сибирскиот Кратон, зачувувајќи ја зоната на ширење Монголско-охотск. Геолозите дебатираат зошто зоната на шиење нагло завршувала во близина на Казахстан и користеле сеизмичка томографија за да развијат различни толкувања.

Монголско-охотскиот океан палеомагнетно од доцниот перм до среден-доцен јура. Тие потврдуваат дека овој голем Пермски океан се затворил за време на Јура, завршувајќи во доцниот Јура или почетокот на Креда во источниот крај на зоната на шиење, како што се сомнева на геолошка основа. Сепак, иако геолошките податоци укажуваат на затворање на Монголско-охотскиот океан во среднојура во западниот Транс-Бајкалски регион, нашите податоци покажуваат докази за сè уште голема разлика во палеолатината помеѓу блоковите Амурија и Сибир. Ова се толкува како резултат на прилично брзото затворање на океанот по средниот Јура. Конечно, нашите нови палеомагнетни резултати покажуваат многу големи тектонски ротации околу локалните вертикални оски, кои ги толкуваме како веројатно кои произлегуваат и од процесите на судир и од лево-латералното смолкнување по должината на зоната на шиење, поради истиснувањето на Монголија кон исток под дејство на судирот на Индија во Азија^[2]..

Карпести формации на монголско-охотската зона на ширење[уреди | уреди извор]

Повеќето изложени карпи во зоната на шиерње се набиени акреционарни клинови, често со офиолити. Датирање со олово од ураниум од базалт, долерит габро како и силуриски радиоларит дава старосни ограничувања за формирањето на океанската кора. Датираните карпи во офиолитот Адацаг на исток се меѓу најстарите со 325 милиони години.