Говор на омраза

Од Википедија — слободната енциклопедија
СИМ картичка во Полска со слоган на кампањата против говорот на омраза „Зборовите имаат моќ, употреби ги паметно“

Говор на омраза — поим кој означува говор чија намера е да деградира, вознемири, или предизвика насилство или активности врз основа на предрасуди против лица или групи луѓе врз основа на нивната раса, род, возраст, етничка припадност, националност, религија, сексуална ориентација, родов идентитет, хендикеп, јазична способност, морални или политички ставови, социоекономска класа, занимање или изглед (како висина, тежина и боја на коса), ментален капацитет и било која друга особина[1]. Терминот се однесува и на пишана и на усна комуникација, како и некои форми на однесување на јавно место.

Говорот на омраза дејствува покрај законот, говор кој навредува одредена личност или група во однос на дискриминација кон таа личност или група.

Според законот, говор на омраза е секој говор, гестикулација или однесување, пишан текст, или приказ којшто е забранет поради можноста да поттикне насилство или предрасудно дејствување против или од страна на некој заштитен поединец или група, или поради што се деградира или заплашува одреден поединец или група. Законот може да го препознае заштитениот поединец или група според одредени одлики. Во некои држави, секоја жртва на говорна омраза може да побара надомест според граѓанско, кривично право или обете. Она мрежно место која користи говор на омраза се нарекува мрежно место за говор на омраза. Многу од овие страни содржат интернет форуми и генератори за извештаи кои истакнуваат одредени ставови. Имало дебата за тоа како слободата на говор се применува на интернет.

Критичарите сметаат дека “говорот на омраза” е современ пример на “Newspeak”, со кој се стишувале критиките на социјалните партии кои биле слабо имплементирани во напорот да останат политички коректни.

На меѓународно ниво[уреди | уреди извор]

Во меѓународниот пакт за граѓански и политички права (ICCPR) е наведено дека -,,секој напор за застапување за национална, расна или религиозна омраза кое би водело до потенцијална дискриминација, непријателство или насилство треба да биде забрането со закон. Конвенвијата за елиминирање на сите форми на дискриминација забранува секакви напори за поттикнување на расизам (ICERD).” На 3 Мај, 2011год. Мајкл О’Флахерти заедно со Комитетот за човекови права на обединетите нации го издадоа “Општиот став бр.34” на ICCPR, кој меѓу други ставови изразува загриженост дека многу форми на “говор на омраза” не се сфаќаат со потребната сериозност истакната во Член 20. Што се однесува до дебатата за тоа како слободата на говор се манифестира на интернет, постојат конференции на оваа тема кои се спонзорирани од страна на Високиот комесаријат за бегалци на Обединетите Нации.

Австралија[уреди | уреди извор]

Законите за говор на омраза во Австралија се разликуваат во различни области, главно се стремат кон заштита од виктимизацијата на расна основа.

Белгија[уреди | уреди извор]

Законот на Белгија против расизмот, или во целост, Законот од 30 јули 1981 година за казнување на одредени дејствија инспирирани од Расизам или Ксенофобиа е закон против говорот на омраза и дискриминација кој е донесен од федералниот парламент на Белгија во 1981 година којшто забранува одредени акти за расизмот и ксенофобијата. Исто така е познат како законот ,,Moureaux”.

Законот на Белгија за негирање на холокаустот, донесен на 23 март 1995 година го забранува јавното негирање на Холокаустот. Поконкретно, законот го забранува негирањето, отфрлањето, потврдувањето или одобрувањето на геноцидот извршен од страна на германскиот национален социјалистички режим во текот на Втората светска војна. Судењето го води Белгискиот центар за еднакви можности. Овој прекршок се казнува со затвор до 1 година и парични казни кои достигнуваат до 2500 евра.

Бразил[уреди | уреди извор]

Во Бразил, според Уставот на Бразил од 1988 година, расизмот и други форми поврзани со говорот на омраза во поглед на расата претставуваат казниво дело без право на излез со кауција од страна на обвинетиот.

Канада[уреди | уреди извор]

Канада, секоја идеја за геноцид или поттикнување омраза против одредена група претставува кривичен престап под кривичниот законик на Канда со казна затвор од две до четиринаесет години. Под одредена група се мисли на дел од јавноста различна по боја, раса, религија, етничко потекло или сексуална ориентација. Се прават исклочоци во случаи на точни изјави, и предмети на јавна дебата и религиозна цели. Обележјето на оваа судска одлука за уставноста на овој закон е Р.В Кигстра (1990).

Чиле[уреди | уреди извор]

Член 31 од "Ley sobre Libertades de Opinión e Información y Ejercicio del Periodismo" (Закон за слобода на мислење и информираност и работењето на новинарите ), со голема парична казна ги казнува оние кои ,,преку било кои средства за општествена комуникација, објавуваат или пренесуваат идеи кои имаат за цел да промовираат омраза или непријателство кон луѓе или група на луѓе поради нивната раса, пол, религија или националност”. Оваа норма се применува врз основа на пренесените изрази преку интернет. Исто така постои закон кој ги зголемува казните за некое кривично дело доколку тоа е стимулирано од омраза врз основа на дискриминација.

Советот на Европа[уреди | уреди извор]

Советот на Европа интензивно работи на оваа тема. Иако Член 10 од Европската конвенција за човекови права не ги забранува кривичните закони против ревизија на историјата како што се одбивањето или минимизација на геноцид или злосторства против човешвото, како што е толкувано од страна на Европскиот суд за човекови права (ECHR), Здружението на министри од Советот на Европа направи поголем чекор и им предложи на владите членки да се борат со омразата на говор според предлогот “Р (97) 20”. Европскиот суд на човекови права не дава прифатена дефиниција за “говор на омраза”, наместо тоа нуди критериуми споед кои обвинителите можат да одлучат дали “говорот на омраза” се однесува на заштитата на слобода на говор.

Советот на Европа ја создал Европската комисија против расизам и нетрпеливост, која продуцираше извештаи за земјите и неколку препораки за одредени политики, како, против антисемитизмот и нетрпеливоста кон муслиманите.

Хрватска[уреди | уреди извор]

Уставот на Хрватска гарантира слобода на говор, но Хрватскиот кривичен законик забранува и го казнува секој кој врз основа на различната раса, религија, јазик, политички и други верувања, богатство, раѓање, образование, општествен статус и други одлики, како, пол и боја на кожа, на национало или етичко ниво ги прекршува основните човекови права и слободи кои се препознаваат во меѓународната заедница.

Данска[уреди | уреди извор]

Данска забранува говор на омраза, и го дефинира како јавно вршење на предрасуди според кои една група е заканувана,навредувана или деградирана поради расата, боја на кожа, национално или етничко потекло, верувања или сексуална ориентација.

Финска[уреди | уреди извор]

Постоела голема дебата за дефинирање на терминот “говор на омраза” во финскиот јазик.

Доколку “говорот на омраза” означува навреда на етничка основа, тогаш е забранет во Финска и дефиниран во Член 11 од кривичното право. Војни злочини и злочини против човештвото, како објавување на податоци, мислење или друга заканувачка или навредувачка изјава кон некоја група на расна основа, националност, етничка припадност, религија, сексуална ориентација, неспособност, или друга споредлива основа. Навредата на етничка основа се казнува парично или со 2 години затвор, или пак од 4 месеци до 4 години затвор доколку е полошо од наведа ( како на пример поттикнување геноцид).

Критичарите тврдат дека во политички контекст или наметнување на одредени мислења и изјави, говорот на омраза може да се употреби за стишување на нефаворизирани критики, или за прекинување на дебата. Одредени политичари, вклучувајќи го и пратеникот Јуси Хала-ахо, го сметаат поимиот “говор на омраза” за проблематичен поради неможноста за едноставно дефинирање.

Франција[уреди | уреди извор]

Франција според кривичното право и законите за новинарство забранува навредувачка комуникација или клевета, секој вид на поттикнување на потенцијална дискриминација, омраза или насилство против одредена личност или група на луѓе на сметка на нивното место на раѓање, етничка припадност, националност, раса, одредена религија, пол, сексуална ориентација, или хендикеп. Законот забранува декларации кои оправдуваат или негираат кривични дела против човечноста, на пример Холокаустот (актот “Gayssot”.)

Германија[уреди | уреди извор]

Во Гермнија, поттикнување омраза кон одредена популација е казнив престап според Член 130 од Кривичниот законик на Германија и со можна затворска казна од 5 години. Според Член 130, кривично дело претставува јавно поттикнување омраза кон дел од популацијата или повикување на насилни правни мерки против нив или навредување, злобно да се клеветат или да се посрамотат на начин на кој се понижува нивното човеково достоинство. На пример, не е легално во јавност да се нарекува некоја одредена група “maggots ” or “freeloaders ”. Во Германија, поттикнувањето омраза се казнува дури и ако се случува во странство и без разлика на тоа дали станува збор за граѓани кои не се од германско потекло, сè додека припаѓаат на границите на германската територија. На пример, противдржавниот став во Германија се употребува во германското писмо и говор. (Принцип на сеприсутност од Германскиот кривичен законик, член 9 § 1 Alt. 3 и 4.)

Исланд[уреди | уреди извор]

Во Исланд, законот за говор на омраза не се ограничува само на поттикнување на омраза, туку како што може да се види во Член 233 од кривичниот законик на Исланд, се вклучува јавното изразување омраза како:

секој оној кој на каков било начин се потсмева, клевети, навредува, се заканува или јавно напаѓа некоја личност или одредена група на луѓе на основа на нивната национална припадност, боја на кожа, раса, религија или сексуална ориентација треба да се казни или да одлежи затворска казна до 2 години. (Зборот “напад” во овој контекст не се однесува на физичко насилсто, туку само на изразување на омраза.)

Индија[уреди | уреди извор]

Слободата на говорење и изразување е заштитена со Член 19(1) од Уставот на Индија, но според Член 19(2) “разумни ограничувања”, можат да бидат наметнати на слободата на говор и изразување во интерес на суверенитетот и интегритетот на Индија, безбедноста на земјата, пријателски односи со другите држави, јавниот ред и мир, пристојност и морал, или во однос на непочитување на судот, клевета или поттикнување на кривично дело.

Индонезија[уреди | уреди извор]

Индонезија е земја потписник на Меѓународниот пакт за граѓански и политички права од 2006 година, но сè уште нема изгласано сеопфатно законодавство за справување со говорот на омраза. Барањата за сеопфатен закон против говорот на омраза и придружна образовна програма биле придружени со изјави на водачот на една радикална исламска организација дека “Balinese Hindus” собира сили за да го заштити “lascivious Miss World pageant” во борбата против исламот и дека им е ветено небото на оние коишто се борат по патот на Алах. Овие изјави и слични пораки се примери на омраза и нетрпеливост што се проповедуваат во џамиите низ државата од страна на оџите.

Ирска[уреди | уреди извор]

Во Ирска, правото за слобода на говор е гарантирано со Уставот (Член 40.6.1.и). Меѓутоа, под ова право се подразбира условот слободата на изразување да не се користи за нарушување на јавниот ред и мир, моралот или авторитетот на државата. Членот од 1989 година за забрана за поттикнување на омраза, вбројува зборови и однесувања со кои се “заканува, малтретира, навредува, или пак се наменети во поглед на околностите да поттикнат омраза против одредена група на луѓе во државата или било каде врз основа на нивната раса, боја, националност, религија, етничко и национално потекло, членство на некоја патувачка заедница или сексуална припадност.”

Јапонија[уреди | уреди извор]

Јапонскиот закон опфаќа закани и клевети, но не го опфаќа говорот на омраза кон групи на луѓе на генерално ниво. Јапонија стана членка на Меѓународната конвенција на Обединетите Нации за отстранување на сите форми на дискриминација на расна основа во 1995 година. Член 4 од конвенцијата ги утврдува одредбите за криминализација на говорот на омраза. Но, Јапоснката влада ги суспендираше овие одредби, наведувајќи дека дејствијата за ширење или промовирање на идејата за расна дискриминација во Јапонија не се дојдени до таа мера за да има потреба од законско дејствување. Министерството за надворешни работи вели дека оваа проценка останува непроменета.

Во мај 2013 година, Комитетот на Обединетите Нации за економски, социјални и културни права (CESCR) ја предупреди владата на Јапонија дека треба да преземе мерки за спречување на говорот на омраза против таканаречените ,,жени за удобност”, или азиски жени кои биле принудени на сексуално ропство од страна на јапонската војска во време на Втората светска војна. Предлозите на комитетот побараа од јапонската влада подобро да го образова јапонското општество за страдањата на жените кои беа принудени на сексуално ропство со цел да се спречи таа стигматизација, и да се преземат неопходни мерки за да се поправат трајните последици од експлоатацијата,со вклучување и решавање на нивното право за надомест.

Во 2013 година, по проследените демонстрации, паради и коментарите на интернет со заканувачки и насилен карактер, упатени кон странските жители на Јапонија, особено кон Корејците, постои загриженост дека говорот на омраза станува сè поголем проблем во Јапонија. Премиерот Шинзо Абе и министерот за правда Садаказу Танигаки изразија загриженост за зголемувањето на говорот на омраза, при што рекоа дека “тоа е во целост спротивно на достоинството на оваа нација”, но досега не предложија каква било правна акција против протестантите.

На 22 септември,2013 година околу 2,000 луѓе учествуваа во “маршот за слобода во Токио”, кампања против неодамнешни маршови за говор на омраза. Учесниците повикаа на искрено придржување на јапонската влада кон Меѓународната конвенција за отстранување на сите форми на дискриминација на расна основа. Групите со различна сексуална ориентација и лицата со посебни потреби, исто така учествуваа на во овој марш.

На 25 септември 2013 година со работа започна нова организација ,,Меѓународна мрежа за надминување на говор на омраза и расизам”- ,,Норикоенет”, (Norikoenet), што е спротивно на говорот на омраза против Корејците и другите малцинства во Јапонија.

На 7 октомври 2013 година, во ретка одлука за расна дикриминација против етничките Корејци, јапонски суд и нареди на против-корејската група ,,Заитокукаи” да престане со протестите за говорот на омраза против едно корејско училиште во Киотои, и на училиштето да му се исплатат 12.26 милиони јени (126.000 долари) во надомест за протестите што се одржаа во 2009 и 2010 година.

Јордан[уреди | уреди извор]

Неколку закони на Јордан се залагаат за спречување на објавувањето и ширењето на материјали кои би поттикнале расправии и омраза.

  • Во Член 6 од законот број 76 од 2009 година кој го регулира објавувањето и рекламирањето во општинските области стои дека: А) Следново се смета за прекршување на законот: И) Вклучувањето во јавноста или рекламирање на материјал што ги повредува националните или религиозните чувства и верувања или јавниот морал, или рекламирање на нешто од што зависи одржувањето на јавниот ред и мир. Објавувањето на идеи засновани на расна супериорност, расна омраза и поттикнувањето на расна дискриминација против било која личност или група претставуваат казниви дела.
  • Во Членот 20 од законот за аудио-визуелни медиуми, бр71 од 2002 стои дека: корисникот на лиценцата не треба да емитува или да реемитува каков било материјал кој може да предизвика религиски и меѓуетнички судири, да го наруши националното единство или да поттикне тероризам, расизам или религиозна нетрпеливост како и да ги наруши домашните односи во кралството”.
  • Членот 7 од законот за печатење и објавување бр.8 од 1998 година ги истакнува етичките правила кои се однесуваат на новинарството и однесувањето на новинарите. Забрането е да се објави материјал кој би предизвикал омраза или пропаганда со цел за осврнување на граѓаните еден против друг.
  • Во Членот 40(а)(ив) од законот за печатење и објавување бр.10 од 1993 година стои дека: се забранува објавувањето на статии кои највероатно ќе го загрозат националното единство, ќе поттикнат други на извршување злосторства, ќе разбудат непријателство и ќе поттикнат омраза, како и поделба и раздор помеѓу членовите во општството.

Холандија[уреди | уреди извор]

Холандскиот кривичен законик ги забранува навредите кон одредена група и поттикнувањето на омраза, дискриминација или насилство (Член 137д). Овие кривични дела се дефинирани во кривичниот законик како:

  • Член 137ц: Оној кој јавно, усно, на писмен или графички начин, се изразува со намера да навреди група на луѓе од различна раса, религија или филозофија на живот, хетеросексуална или хомосексуална ориентација или нивните физички, психолошки или ментални нарушување, треба да се казнат со не повеќе од една година затворска казна или пак парична казна од трет степен.
  • Член 137д: Оној кој јавно,усно, на писмен или графички начин поттикнува омраза, дискриминација или насилни дејствија кон некоја личност или присвојност на луѓето поради нивната раса, религијата или филозофијата на живот, полот, нивната сексуална ориентација или нивните физички, психолошки или ментални нарушувања, треба да се казнат со не повеќе од една година затвор, или со парична казна од трет степен.

Во јануари 2009 година, суд во Амстердам нареди да му се суди на пратеникот Герт Вилдерс за прекршување на членовите 137ц и 137д. На 23 јуни 2011 година, Вилдерс беше ослободен од сите обвиненија.

Нов Зеланд[уреди | уреди извор]

Нов Зеланд го забранува говорот на омраза со законот за човековите права од 1993 година, Член 61 (,,расна дисхармонија”), што го прави невозможно објавувањето или пренесувањето на ,,материјал со кој се заканува, малтретира или навредува, или зборови кои најверојатно ќе поттикнат непријателство или судир на групи на луѓе врз основа на бојата, расата или етничкото или националното потекло на таа група на луѓе.” Член 131 (поттикнување на ,,расна дисхармонија”) ги вбројува делата за кои ,,расната дисхармонија” создава одговорност.

Норвешка[уреди | уреди извор]

Норвешка го забранува говорот на омраза и го дефинира како јавни изјави кои исмеваат или му се закануваат на некого, или пак поттикнуваат омраза, прогонување или презир кон некого поради нивната боја на кожа, етничко потекло, хомосексуалната ориентација, религија или филозофијата за животот. Истовремено, Уставот на Норвешка го гарантира правото за слобода на говор, и има постојани јавни и судски дебати во однос на тоа каде се прави рамнотежата меѓу забраната против говорот на омраза и правото на слободен говор. Норвешките судови се ограничени во употребата на правото против говорот на омраза и само неколку лица биле осудени за кршење на законот кој беше имплементиран уште во 1970 година. Еден јавен комитет за слобода на говор (1996-1999) предложи да се укине законот против говорот на омраза, но наместо тоа норвешкиот парламент гласаше за зајакнување на законот.

Полска[уреди | уреди извор]

Законот против говорот на омраза во Полска ги казнува оние кои ги навредуваат чувствата на верниците, на пример нарушување на верска церемонија или создвање на јавна клевета. Тие исто така забрануваат јавни изрази кои навредуваат некои лица или група на основа на нивната национална, етничка, расна или религиозна припадност или недостаток на религиозна верба.

Србија[уреди | уреди извор]

Уставот на Србија гарантира слобода на говор но го ограничува во одредени ситуации за да ги зачува човековите права. Кривичната пријава за ,,поттикнување на етничко, расно и религиско непријателство и нетрпеливост” се казнува со 6 месеци до 10 години затвор.

Сингапур[уреди | уреди извор]

Сингапур донесе неколку закони кои забрануваат говор кој предизвикува дисхармонија помеѓу различните религиозни групи. Законот за одржување на религиозна хармонија е пример за таквото законодавство. Кривичниот законик го казнува намерното иницирање на непријателство, омраза или лоши мисли помеѓу различните расни и религиозни групи врз основа на расата и религијата. Намерното повредување на чувствата на кое било лице врз основа на расата и религијата исто така претставува кривично дело.

Јужна Африка[уреди | уреди извор]

Во Јужна Африка, говорот на омраза (заедно со поттикнувањето на насилство и пропаганда за војна) е исклучен од Уставот кој ја заштитува слободата на говор. Промовирањето на еднаквоста и законот за заштита од дискриминација од 2000 година, ги содржи следните точки:

Ниедно лице не смее да објавува, пропагира, да се залага или комуницира со зборови кои се засноваат на забранетите основи, против било кое лице, што разумно може да се толкува како чиста намера да се:

  • Повреди
  • Напакости или да се поттикне штета
  • Промовира или пропагира омраза

“Забранетите основи ” вклучуваат раса, пол, бременост, материјален статус, етничка или социјална припадност, боја, сексуална ориентација, возраст, инвалидитет, религија, совест, верување, култура, јазик и раѓање.

Кривичното дело crimen ijuria (незаконско, намерно и сериозно поведување на достоинството на другиот) може да се употреби за судско гонење против говорот на омраза.

Во 2011 година, судот на Јужна Африка ја забрани “Dubulu iBhunu”(,,застрелај го Боер”), навредлива песна која ги деградира Африканците, врз основа на тоа што го прекршува јужно африканскиот закон за забрана на говор во кој јасно се гледа намерата да се напакости, наштети, или да поттикне омраза.

Шведска[уреди | уреди извор]

Шведска забранува говор на омраза и го дефинира како давање заканувачки изјави, или изјави кои изразуваат непочитување кон одредена етничка група во однос на нивната раса, боја на кожа, национално или етничко потекло, верба или сексуална ориентација. Кривичното дело не забранува релевантна и одговорна дебата (en saklig och vederhäftig diskussion), ниту пак дадените изјави во сосема приватна сфера. Постојат уставни ограничувања во однос на тоа кои дела се казнуваат, како и ограничувања кои се поставени од Европската конвенција за човекови права.

Одредбите од 2002 година кои се однесуваат на сексуалната ориенација биле искористени за да се осуди пасторот Аке Грин за говор на омраза врз основа на исповед од 2003 година. Неговото осудување подоцна беше поништено.

Швајцарија[уреди | уреди извор]

Во Швајцарија јавната дискриминација и поддржувањето на омраза против лица или одредена група на луѓе поради нивната раса, етничка припадност, се казнува парично или со максимална затворска казна од 3 година. Во 1934 година, власта од областа Базел донесе закон против говорот на омраза кон Евреите,на пример, обвиненија за ритуално убиство, повеќе како резултат на една про-нацистичка антисемитска група и весникот “Volksbund”.

Тајланд[уреди | уреди извор]

Во Тајланд говорот на омраза е забранет со граѓански и кривични закони, но владата и општеството во целост прават малце за да ги спречат или пак судски да ги гонат партиите кои промовираат или се вклучуват во говоро на омраза. Иако тајландската држава нуди можности за справување со говорот на омраза во судовите, тајландската власт, невладините организации и останатите фигури во државата нудат мала или никаква заштита за спречување на говорот на омраза.

Велика Британија[уреди | уреди извор]

Во Велика Британија постојат неколку закони кои го казнуваат говорот на омраза против неколку категории на лица. Законите забрануваат говори на омраза, говори со кои се заканува, малтретира или навредува и кои се насочени кон некое лице врз основа на неговата боја на кожа, раса, инвалидитет, националноста (вклучувајќи државјанство), етничко или национално потекло, религија или сексуална ориентација. Во казните за говорот на омраза се вклучуваат паричните казни, затвор или обете. Законодавството против секташка омраза во Шкотска не ги казнува оние кое се шегуваат на сметка на туѓите верувања ниту пак при истакнување на ,,остри” коментари во врска со нивнато религиозно верување.

Обединетите нации[уреди | уреди извор]

Уставна рамка[уреди | уреди извор]

Уставот на САД од 1789 ги содржеше само трите столба на моќ: законодавната, извршната и судската власт, кои ја даваа основата на федерализмот во последните четири членови. Заштитата на човековите права не се наоѓа во првичниот Устав, туку е додадена 2 години подоцна заедно со декларацијата за правата, првиот амандман, ратификуван на 15 декември во кој се наведува дека:

Конгресот не треба да донесе никаков закон кој е во врска со одредена религија, или да забрани какво било искористување на религијата, или минимизирање на слободата на говор или новинарството, или пак правото на луѓето на мирен начин да се соберат и да принесат петиција до владата за менување на законите и исправање на неправдите.

Иако овој Член е напишан да се однесува само на федералниот конгрес (законодавството), 14 амандман донесен на 9 јули,1868 година се користи за да се прошири заштитата на законите во сите држави на САД.

Судската практика на врховниот суд[уреди | уреди извор]

Основоположниците размислувале за ограничување на некои изрази по што беа заменети во Уставот преку врховниот суд. Во 1942 година, судијата Френк Марфи дал резиме на судската практика, односно: “Постојат одредени добро дефинирани и ограничени видови на говорот, за чија заштита и казна никогаш не се мислеше да иницира уставен проблем”. Тука се вклучуваат развратните и непристојните, нерелигиозните, клеветите и навредувачките или зборовите кои напаѓаат, чие изговарање повредува или има тенденција да поттикне инстантно нарушување на мирот.

Меѓутоа, според традицијата доколку говорот не спаѓа во ниту една од горенаведените категории тогаш тоа е говор на заштита. Во 1969 година врховниот суд го заштитил расистичкиот исполнет со омраза говор на член од Ку Клукс кланот, при што со дозволување на говорот на омраза создал тест за ,,непосредна опасност”. Судот во случајот на Бранденбург против Охајо пресудил дека: ,,Гаранцијата која ја дава Уставот за слобода на говор и слободна работа на новинарството не дозволува некоја држава да забрани или да спречи застапување на употребата на сила, или прекршување на закон, доколку таквото застапување е насочено кон поттикнување на непосредна нелегална акција или најверојатно ќе создаде таква акција.”

Овој тест е многу малце променет од неговото зачнување во 1969 година и сè уште претставува добар начин за формулирање на законите во САД. Единствен говор кој претставува непосредна опасност од незаонско дејствување, каде говорникот има намера да поттикне таква акција и каде постои можноста тоа да биде последицата од неговиот говор, може да биде ограничен и казнет со тој закон.

“R.A.V ” против градот Св.Пол (1992), прашањето за слободно изразување на омраза повторно станало актуелно кога група на млади расисти запалиле крст во дворот на едно црнечко семејство. Еден од тинејџерите бил обвинет од страна на локалната заедница на Св Пол, Минесота која го казнува секој начин на изразување исполнето со омраза. Скалиа кој пишувал за SCOTUS , смета дека забраната против говорот на омраза не е во склоп со Уставот затоа што му се спротивставува на првиот амандман. Врховниот суд ги поништил обвиненијата на заедницата. Скалиа ги анализираше само оние зборови кои напаѓаат,односно: “Причината поради која зборовите кои “напаѓаат” категорично се исклучени од заштитата на првиот амандман не е дека нивната содржина говори за некоја одредена идеја, туку дека нивната содржина отелотворува одреден нетолерантен (и општествено непотребен) начин за изразување на каква било идеја која говорникот сака да ја пренесе”.Поради тоа што законот на заедницата не се занимава со начинот на изразување, туку содржината на изјавата, претставувало прекршување на правата за слобода. Така, врховниот суд ја прифатил идејата дека говорот на омраза е дозволив сè додека не води до непосредно насилство на омраза.

Имплементирање во општеството[уреди | уреди извор]

Со Член VII од декларацијата за граѓански права од 1964 година, работониците некогаш може да бидат кривично гонети за толерирање на говорот на омраза од нивните рабтодавачи, доколку тој говор води кон малтретирање од повисок степен кој резултира со “непријателска или навредлива работна средина” за другите работници.

Во 1980-тите и 1990-тите години, повеќе од 350 државни универзитети усвоија “говорни кодови” за регулирање на говори на дискриминација на факултетите и студентите. Овие кодови не поминаа добро кај судовите, каде беа сметани за прекршување на првиот амандман. Повторно се појави дебата за ограниување на говорот на омраза во државните универзитети со усвојувањето на кодови против малтретирање кои спаѓаат во говори на дискриминација.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. „hate speech“. dictionary.cambridge.org.

Поврзано[уреди | уреди извор]