Ге-мол

G minor
${ \new Staff \with{ \magnifyStaff #3/2 } << \time 2/16 \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f { \clef treble \key g \minor s16 \clef bass \key g \minor s16 } >> }$
Релативна скала	Бе-дур
Паралелна скала	Ге-дур
Доминантна скала	Де-мол
Субдоминанта	Це-мол
Составни тонови
	Ге, А, Бе♭, Це, Де, Ес♭, Еф, Ге

Ге-мол ― молска скала заснована на Ге, која се состои од тоновите Ге, А, Бе♭, Це, Де, Е♭ и Еф. Нејзината клучна сигнатура има две снижувалки. Нејзината релативна дурска скала е Бе-дур, а нејзината паралелен дурска скала е Ге-дур.

Според Паоло Пјетропаоло, тоа е спротивно на музичките клучеви. Тоа е паметно, аргументирано и тврдоглаво.^[1]

Природната молска скала Ге е:

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c'' { \clef treble \key g \minor \time 7/4 g4^\markup "Природна молска скала на Ге" a bes c d es f g f es d c bes a g \clef bass \key g \minor } }$

Промените потребни за мелодичните и хармонските верзии на скалата се запишуваат со случајни по потреба. Хармониските и мелодиските молски скали на Ге се:

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c'' { \clef treble \key g \minor \time 7/4 g4^\markup "Хармоничка молска скала на Ге" a bes c d es fis g fis es d c bes a g } }$

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c'' { \clef treble \key g \minor \time 7/4 g4^\markup "Мелодична молска скала на Ге (со кревање и спуштање)" a bes c d e fis g f! es! d c bes a g } }$

Моцартовата употреба на Ге-мол[уреди | уреди извор]

Ге-мол била сметана за клучот преку кој Волфганг Амадеус Моцарт најдобро ја изразил тагата и трагедијата,^[2] и многу од неговите помали клучни дела се во Ге-мол, како што се Квартет за пијано бр. 1 и Гудачки квинтет бр. 4. Иако Моцарт допрел различни молови во неговите симфонии, Ге-мол е единствениот молски клуч што го користел како главен клуч за неговите бројчани симфонии (Бр. 25 и познатата Бр. 40). Во класичниот период, симфониите во Ге-мол речиси секогаш користеле четири хорни, два во Ге-мол и две во Бе♭ алто.^[3] Друга конвенција на симфониите во Ге-мол забележана во Моцартовите Бр. 25 и Бр. 40 бил изборот на Е-дур, потчинетата скала на релативниот дурски Бе♭, за бавно движење, со други примети како што сеХајдновата Бр. 39 и симфонијата на Јохан Баптист Ванал во Ге-мол од пред 1771 година.^[4]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ Паоло Пјетропаоло. „G minor: The Contrarian“. CBC Music. Посетено на 29 ноември 2022.
↑ Hellmut Federhofer, foreword to the Bärenreiter Urtext edition of Mozart's Piano Quartet in G minor. "G-Moll war für Mozart zeitlebens die Schicksaltonart, die ihm für den Ausdruck des Schmerzes und der Tragik am geeignetsten erschien." ("G minor was, for Mozart, the most suitable fate-key throughout his life for the expression of pain and tragedy.")
↑ H. C. Robbins Landon, Mozart and Vienna. New York: Schirmer Books (1991): 48. "Writing for four horns was a regular part of the Sturm und Drang G minor equipment." Robbins Landon also notes that Mozart's No. 40 was first intended to have four horns.
↑ James Hepokoski and Warren Darcy, Elements of Sonata Theory (Oxford University Press: 2006) p. 328

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Ге-мол на Ризницата ^?

[1] Паоло Пјетропаоло. „G minor: The Contrarian“. CBC Music. Посетено на 29 ноември 2022.

[2] Hellmut Federhofer, foreword to the Bärenreiter Urtext edition of Mozart's Piano Quartet in G minor. "G-Moll war für Mozart zeitlebens die Schicksaltonart, die ihm für den Ausdruck des Schmerzes und der Tragik am geeignetsten erschien." ("G minor was, for Mozart, the most suitable fate-key throughout his life for the expression of pain and tragedy.")

[3] H. C. Robbins Landon, Mozart and Vienna. New York: Schirmer Books (1991): 48. "Writing for four horns was a regular part of the Sturm und Drang G minor equipment." Robbins Landon also notes that Mozart's No. 40 was first intended to have four horns.

[4] James Hepokoski and Warren Darcy, Elements of Sonata Theory (Oxford University Press: 2006) p. 328

[1]

[2]

[3]

[4]