Бумеранг експеримент
 | |
| Вид | радиотелескоп[*], balloon-borne telescope[*], опит за космичкото позадинско микробраново зрачење[*] |
|---|---|
| Мреж. место | cmb.phys.cwru.edu/boomerang/ |
 Содржини на Ризницата | |
Во астрономијата и набљудувачката космологија, Експериментот Бумеранг ( Балонско набљудувања на милиметричко вонгалактичко зрачење и геофизика) бил експеримент со кој се мери космичкото микробраново позадинско зрачење на дел од небото за време на три под-орбитални балони. Тоа бил првиот експеримент што направил големи, веродостојни слики на CMB температурните анизотропии, а најпознат е со откритието во 2000 година дека геометријата на универзумот е близу до рамна,[1] со слични резултати од конкурентскиот експеримент MAXIMA.
Со употреба на телескоп што леташе на височина од 42,000 метри, било можно да се намали атмосферската апсорпција на микробранови на минимум. Ова овозможило масовно намалување на трошоците во споредба со сателитската сонда, иако можело да се скенира само мал дел од небото.
Првиот опит бил тест лет над Северна Америка во 1997 година. Во двата последователни лета во 1998 и 2003 година балонот бил лансиран од станицата Мекмердо на Антарктикот. Го носеле ветровите на Поларниот Вортекс во круг околу Јужниот Пол, враќајќи се после две недели. Од оваа појава, телескопот го носи своето име.
Тимот Бумеранг беше предводен од Ендру Е. Ланге од Калтех и Паоло де Бернарнис од Римскиот универзитет „Ла Сапиенца“.[2]
Инструментација[уреди | уреди извор]
Експериментот користи болометри[3] за откривање на зрачење. Овие болометри се чуваат на температура од 0,27 келвин. На оваа температура материјалот има многу низок топлински капацитет според дебајовиот модел, со што влезната микробранова светлина ќе предизвика голема промена на температурата, пропорционална со интензитетот на влезните бранови, што се мери со чувствителни топломери.
Основно огледало од 1.3-метарска оска [3] насочува микробрановите на фокусната рамнина, која се состои од 16 рогови. Овие рогови, кои работат на 145 GHz, 245 GHz и 345 GHz, се распоредени на 8 пиксели. Само мал дел од небото може да се види истовремено, така што телескопот мора да ротира за да го скенира целото видно поле.[4]
Заедно со експерименти како експериментот Саскатун, ТОКО, МАКСИМА и други, податоците за Бумеранг од 1997 и 1998 година ја определија растојанието на аголниот пречник до површината на последното расејување со голема прецизност. Кога се комбинираат со дополнителни податоци во врска со вредноста на Хаблова константа, податоците од Бумеранг определија геометријата на Универзумот да биде рамна,[1] поддржува супернова доказ за постоење на темна енергија. Летот во 2003 година на Бумеранг резултираше со екстремно високи мапи на сигнал до бучава од температурата на ЦИБ анизотропија и мерење на поларизацијата на ЦМБ.[5]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 de Bernardis, P.; и др. (27 април 2000). „A Flat Universe from High-Resolution Maps of the Cosmic Microwave Background Radiation“. Nature. 404 (6781): 955–959. arXiv:astro-ph/0004404. Bibcode:2000Natur.404..955D. doi:10.1038/35010035. PMID 10801117.
- ↑ Glanz, James (27 април 2000). „Clearest Picture of Infant Universe Sees It All and Questions It, Too“. The New York Times. Посетено на 26 февруари 2020.
- ↑ 3,0 3,1 Crill, B. P.; и др. (октомври 2003). „BOOMERANG: A Balloon-borne Millimeter Wave Telescope and Total Power Receiver for Mapping Anisotropy in the Cosmic Microwave Background“. Astrophysical Journal Supplement Series. 148: 527–541. arXiv:astro-ph/0206254. Bibcode:2003ApJS..148..527C. doi:10.1086/376894.
- ↑ „Hire Boomerang and Animated GIF booths“. Посетено на 26 февруари 2020.
- ↑ MacTavish, C. J.; и др. (август 2006). „Cosmological Parameters from the 2003 Flight of BOOMERANG“. Astrophysical Journal. 647: 799–812. arXiv:astro-ph/0507503. Bibcode:2006ApJ...647..799M. doi:10.1086/505558.