Џовани Батиста Пјацета
_02.jpg)
Џовани Батиста Пјацета (исто така наречен Џамбатиста Пјацета или Џамбатиста Валентино Пјацета) (13 февруари 1682 или 1683 - 28 април 1754 година) бил италијански рококо сликар на религиозни теми и жанровски сцени.
Биографија[уреди | уреди извор]
Пјацета е роден во Венеција, како син на скулпторот Џакомо Пјацета, од кого имал рано обука за резба на дрво. Почнувајќи од 1697 година студирал кај сликарот Антонио Молинари. Според извештајот на Пјацета, тој студирал под Џузепе Марија Креспи додека живеел во Болоња во 1703–05 година, иако Креспи нема податоци за формално туторство. Благодарение на Креспи, влијанието на Карло Цињани стигна до Пјацета. Пјацета навистина нашол инспирација во уметноста на Креспи, во која кјароскурото на Караваџо се трансформирало во идиом на грациозен шарм во неговите слики од обичниот народ. Тој, исто така, бил импресиониран од жртвениците создадени од друг болоњски сликар од половина век порано, Гуерчино.
Околу 1710 година се вратил во Венеција. Таму тој го доби признанието како водечки уметник и покрај неговата ограничена работа и неговата скромна природа, но на крајот бил помалку покровител, и во Венеција и особено во странство, отколку две други еминентни ѕвезди во венецијанскиот доцнобарок / рококо барок, Ричи и Џовани Батиста Тјеполо. Сепак, опсегот на теми на Пјацета бил поширок од оној на овие уметници; Тјеполо, на пример, никогаш не сликал жанровски слики и се ограничил на големата историја и религиозните жртвеници. Ричи и Тјеполо имале светлечка палета и лесна леснотија што им овозможуваше да ги обложат метри таванот со фрески, иако со површност и гламур што отсуствува од потемните и поинтимни прикази на Пјацета. Сепак, Тјеполо, кој соработувал со Пјацета на некои проекти, бил под големо влијание на постариот уметник; за возврат, сјајот и сјајот на палетата на Тјеполо влијаеле на Пјацета во неговите подоцнежни години.
Пјацета создал уметност со топла, богата боја и мистериозна поезија. Тој често прикажувал селанство, дури и често на грандиозен начин. Тој бил многу оригинален во интензитетот на бојата што понекогаш го користеше во своите сенки, а во другиот квалитет што и го даваше на светлината што фрла дел од композицијата во релјеф. Гестовите и погледите на неговите протагонисти навестуваат невидени драми, како во една од неговите најпознати слики, „Бајачот“ (1740, сега во Галеријата на Академија, Венеција). Тој донел слична недофатливост на делата од религиозна природа, како што е Сото во славата на Свети Доминик во црквата Санти Џовани е Паоло.
Забележливи се и неговите многу внимателно изработени цртежи на фигури до половина или групи на глави. Обично во јаглен или црна креда со бело издигнување на сива хартија, тие се исполнети со истиот дух што ги анимира неговите слики, а колекционерите ги купувале како независни дела. Изработувал и гравури.
Во 1750 година Пјацета станал првиот директор на новооснованата Академија ди Бел Арти ди Венеција, а последните неколку години од својот живот ги посветил на наставата. Бил избран за член на Болоњската Академија Клементина во 1727 година. Меѓу сликарите во неговото ателје биле Доменико Маџото, Франческо Дагиу (ил Капела), Јохан Хајнрих Тишбајн, Егидио Дал'Ољо и Антонио Маринети.[1] Граверот Марко Питери бил поврзан со неговото студио и врежал многу негови дела.[2] Меѓу помладите сликари кои го имитирале неговиот стил се Џовани Батиста Писати,[3] Џулија Лама, Федерико Бенкович и Франческо Полацо (1683–1753). Починал во Венеција на 28 април 1754 година.
Избрани дела[уреди | уреди извор]
- Свети Џејмс доведе до Матирдом (1717) Чиеса ди Сан Стае, Венеција.
- Мадона и дете му се појавуваат на Свети Филип Нери (1725-77)[4]
- Слава на Свети Доминик (1725–1727) Венеција.
- Екстаза на Свети Францис (1732)
- Претпоставка (1735)
- Света Маргарет од Кортона (1737) Национална галерија за уметност, Вашингтон
- Жртвата на Исак, (по 1735 година, недовршена)[1]
- Ребека кај бунарот, в 1740 г
- Гатачка (1740)
- Пасторалот (1739–41)
- Смртта на Дариј (1746)
- Селанка (1720–22)
- Портрет на Џулија Лама (околу 1715-1720) Музеј Тисен-Борнемисза. Мадрид.[5]
- Жртвата на Исак (околу 1715 г.) Музејот Тисен-Борнемиса на позајмица во МНАЦ, Барселона.[6]
- Портрет на млада жена во профил со маска во десната рака (околу 1720-1730) Колекцијата на Кармен Тисен-Борнемиса позајмена во музејот Тисен-Борнемиса, Мадрид.[7]
Галерија[уреди | уреди извор]
-
Екстаза на Свети Фрањо -
Свети Антониј Падовански, Свети Гаетано и Ангел чувар -
Тројца доминикански светци, Гесуати, Венеција -
Слава на Свети Доминик, Санти Џовани и Паоло, Венеција -
Млада жена со куче -
Млад заставник -
Селанката заспана -
Овчарско момче -
Смртта на Дариј -
Ребека кај бунарот -
Жртвата на Исак -
Момче просјак (1725–30), масло на платно. Уметнички институт во Чикаго
_Giovanni_Battista_Piazzetta_-_Three_Dominican_Saints.jpg)
_-_The_Glory_of_St._Dominic_by_Piazzetta.jpg)
_Junge_Frau_mit_H%C3%BCndchen.jpg)
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Spike, JT. p181
- ↑ Carlo Goldoni e Venezia nel secolo XVIII.(1882) Ferdinando Galanti, page 400.
- ↑ Lodi monografia storico-artistica, by Felice De Angeli, Andrea Timolati, published in Milan (1877), page 134.
- ↑ originally Santa Maria della Fava, Venice, and now National Gallery of Art, Washington DC.
- ↑ Piazzetta, Giovanni Battista. „Portrait of Giulia Lama“. Thyssen-Bornemisza Museum. Посетено на 5 April 2020.
- ↑ Piazzetta, Giovanni Battista. „The Sacrifice of Isaac“. Thyssen-Bornemisza Museum. Посетено на 5 April 2020.
- ↑ Piazzetta, Giovanni Battista. „Portrait of a Young Woman in Profile with a Mask in her Right Hand“. Thyssen-Bornemisza Museum. Посетено на 5 April 2020.