Јанош Лакфи
| Јанос Лакфи | |
|---|---|
 Јанош Лакфи во 2015 | |
| Роден/а | Јанош Олах 18 мај 1971 Будимпешта |
| Националност | Унгарец |
| Жанр | поезија, проза |
| мрежно место | |
| lackfi-janos.hu | |
Јанош Лакфи (роден: Јанош Олах; 18 мај 1971, Будимпешта) — добитник на наградата Атила Јозеф, унгарски поет, писател, литературен преведувач, учител, фотограф.
Лакфи е роден во семејство каде и двајцата негови родители, Каталин Мезеј и Јанош Олах биле поети.[1] Студирал во средното училиште Михали Танчиќ од 1985 до 1989 година. Во овој период, неговото прво дело било објавено во 1987 година во книжевно списание. По средното училиште, тој продолжил да студира на универзитетот Етввс Лоран, каде што ја добил својата диплома за унгарска и француска литература. Во 1994 година, тој започнал да предава белгиска литература на универзитетот.[2] Тој станал истакнат млад член на Унгарскиот писателски сојуз во 1996 година, а истата година ги започна своите докторски студии на универзитетот Ештов Лоранд. По завршувањето на докторските студии, тој стана уредник на Нагивалаг, што е книжевно списание за светската литература. Во 1997 година, тој започнал да предава на францускиот факултет Петер Пазмањи и станал секретар на унгарскиот ПЕН клуб. 2000 година ја означила поентата во неговата кариера кога станал еден од основачките уредници на унгарскиот интернет-журнал Док.ху, што бил обид да се поддржат младите писатели и поети.[3] Истата година ја добил наградата Атила Јозеф.
Лакфи е најпознат по неговиот исклучително убав хумор во неговите дела. Тој е способен да пристапи кон сериозни теми како што се смрт, алкохолизам, самоубиство, љубов и верба на начин што го олеснува читателот да ги вари своите редови.[4] Тој користи параномазија, сленг изрази, бебешки разговори и шеги на сметка на родителите за да им се допадне на помладата публика и со топол и лесен тон пишува за сериозните аспекти на животот за да стигне до постарите читатели. Тој е еден од омилените современи писатели на Унгарија поради неговиот уникатен стил,[5] и колку тоа го прави достапен како уметник и човек.
Дела[уреди | уреди извор]
Збирки поезија[уреди | уреди извор]
- Illesztékek (1992, „Јас самиот“)
- Illesztékek (1995, „Шевови“)
- Hosszú Öltésekkel (1998, „Со долги конци“)
- Elképzelhető (1999, „Замисливо“)
- Öt Seb (2000, „Пет рани“)
- Hófogók (2001, „Снежни штитови“)
- Hőveszteség (2005, „Загуба на топлина“)
- Élőhal (2011, „Жива риба“)
Зборници за проза[уреди | уреди извор]
- Két csavart szaltó (1999, „Две пресврти салто“)
- Halottnéző (2005 година, „Мртовечница“)
- A legnehezebb kabát (2011, „Најтешкиот капут“)
- Csak úszóknak (2012, „Само пливачи!“)
- Milyenek a magyarok? (2012, „Какви се Унгарците?“)
- Milyenek még a magyarok? (2013, „Како уште се Унгарците?“)
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „János Lackfi“. hunlit.hu. Petőfi Irodalmi Múzeum. Архивирано од изворникот на 2021-04-20. Посетено на 2021-04-20.
- ↑ „János Lackfi“. hunlit.hu. Petőfi Irodalmi Múzeum. Архивирано од изворникот на 2021-04-20. Посетено на 2021-04-20.
- ↑ „János Lackfi“. hunlit.hu. Petőfi Irodalmi Múzeum. Архивирано од изворникот на 2021-04-20. Посетено на 2021-04-20.
- ↑ Gökhan, Ayhan. „A guide to Hungarians“. Hungarian Literature Online. Helikon.
- ↑ Gökhan, Ayhan. „A guide to Hungarians“. Hungarian Literature Online. Helikon.