Музички лек
| „Музички лек“ | |
|---|---|
 | |
| Автор | Џорџ Бернард Шо |
| Премиера | 28 јануари 1914 |
| Место на премиера | Малиот театар во Аделфи, Лондон |
| Изворен јазик | англиски |
| Тематика | Слабоволен политичар се вљубува во надмоќна пијанистка |
| Жанр | сатира |
| Место | „Салонот на хотелот“ |
Музички лек, парче крајна глупост (изворно: The Music Cure, a Piece of Utter Nonsense) (1913) ― краток комедиски нацрт на Џорџ Бернард Шо, сатиризирајќи терапевтски трендови од ерата и марконовиот скандал од 1912 година.
Ликови[уреди | уреди извор]
- Лорд Реџиналд Фицамби
- Д-р Докинс
- Стрега Тандриџ
Заплет[уреди | уреди извор]
Лордот Реџиналд Фицамбеј, заменик-државен воен секретар, се наоѓа во потресена состојба. Тој му објаснил на својот лекар дека знаејќи дека британската војска наскоро ќе биде ставена на вегетаријанска диета, тој купил акции во „Макарони“ фондот. Донесен пред парламентарниот комитет за профитирање, Фицамби се обидел да објасни дека макароните се нормална инвестиција. Сега тој е силно сензибилизиран за што било вознемирувачко.
Неговиот лекар пропишува одмор и му нуди таблети од опиум. Една жена почнува да свири на пијано, предизвикувајќи да викне Реџиналд. Жената се покажала како позната пијанистка Стрега Тандриџ, вработена во мајката на Реџиналд со значителни трошоци да свири во собата два часа за да ги смири нервите на Реџиналд. Иако Стрега може да слушне како вреска Реџиналд, таа продолжува да свири.
Реџиналд се чувствува моќно привлечен од неа, но кога тој се обидува да се пушти, таа започнува да го свири Шопен, предизвикувајќи грчеви на Реџиналд. Таа потоа ја враќа неговата виталност со возбудлив Полонез. Реџиналд, која обожава доминантни жени, сега е безнадежно вљубен во Стрега. Тој ја моли да се омажи за него за да може целосно да доминира над него. Таа прифаќа, бидејќи отсекогаш сонувала да запознае маж кој и бил целосно потчинет кон неа.
Продукција и прием[уреди | уреди извор]
Шо рекол дека парчето не е наменето како „сериозна претстава“, туку е „она што се нарекува разновидност за двајца музичари“.[1] Првпат била изведена во Малиот театар во Лондон како кревач на завеси на првата претстава на Г. К. Честертон, „Магија“, на 28 јануари 1914 година.
Шо го турна Честертон да напише драма. Во „Магија“, еден лик ја коментира компанијата Маркони, што е упатување на фактот дека братот на Честертон бил гонет за клевета за време на скандалот „Маркони“, откако тој ги критикувал владините министри за наводни коруптивни зделки со акциите на Маркони.[2] Оттука, Шо се повикува на уделите на „Макарони“ во неговата кратка драма.
Шо сметал дека претставата е катастрофа, велејќи во писмото до Лајла Мекарти дека е „гнасно ѓубре“ и „едноставно неиздржливо“ да се гледа во изведбата.[3] Критичарот Хомер Е. Вудбриџ вели дека претставата била една од најлошите во Шо: „„<i>Фасцинантното посвоенче</i>“ и „Музичкиот лек“, уште еден тематски краток комедиски нацрт што се занимава со скандалот Маркони, се бори со „Страста, отровот и скаменетоста“; обете се навистина под критика“.[4]
Претставата е оперирана од Филип Хагеман (1984).[5]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Broad, C Lewis and Broad, Violet, Dictionary to the Plays and Novels of Bernard Shaw, A. & C. Black, London, 1929, pp.67.
- ↑ Langford, David, 'Introduction' to G.K. Chesterton, Magic, English Language Society, 1987.
- ↑ Holroyd, Michael, Bernard Shaw: 1898–1918: The pursuit of power, Chatto & Windus, 1989, p.269
- ↑ Homer E. Woodbridge, George Bernard Shaw: Creative Artist, Southern Illinois University Press, Carbondale, IL., p.92.
- ↑ Stanford University Libraries (2019). "Opening Night! Opera & Oratorio Premieres - Philip Hagemann", пристапено на 1 јули 2021.