Минимизирање (клинички испитувања)
Минимизирањето е метод на адаптивно стратификувано земање примероци што се користи во клиничките испитувања, како што е опишано од Покок и Сајмон.[1][2]
Целта на минимизирањето е да се минимизира нерамнотежата помеѓу бројот на пациенти во секоја група на третмани во однос на голем број фактори. Нормално, пациентите би биле распределени во група за третман по случаен избор и додека ова одржува добра севкупна рамнотежа, може да доведе до нерамнотежа во подгрупите. На пример, ако поголемиот дел од пациентите кои примале активен лек се мажи или пушачи, статистичката корисност на студијата би била намалена.Минимизирањето е главно неслучаен метод на распределба на третман за клинички испитувања. Спроведовме систематско пребарување на литература за да ги утврдиме неговите предности и недостатоци во споредба со другите методи на распределба.
Традиционалниот метод за да се избегне овој проблем, познат како блокирана рандомизација, е да се раслојуваат пациентите според голем број фактори (на пр. мажи и жени, или пушачи и непушачи) и да се користи посебна листа за рандомизација за секоја група. Секоја листа за рандомизација би била креирана така што по секој блок од x пациенти, ќе има еднаков број во секоја група на третмани. Проблемот со овој метод е што бројот на листи се зголемува експоненцијално со бројот на фактори за стратификација.
Минимизирањето го решавал овој проблем со пресметување на нерамнотежата во секој фактор доколку пациентот биде распределен на одредена група за третман. Различните нерамнотежи се собираат заедно за да се даде целокупната нерамнотежа во студијата. Групата за третман што би ја минимизирала нерамнотежата може директно да се избере, или може да се додаде случаен елемент (можеби доделување поголема шанса на групите што ќе го минимизираат дисбалансот, или можеби само доделување шанса на групи кои ќе ја минимизираат нерамнотежата).[3][4]
Нерамнотежите може да се пондерираат доколку е потребно за да им се даде на некои фактори поголема важност од другите. Слично може да се примени однос на бројот на пациенти во секоја група на третмани.
При употреба, минимизирањето често одржува подобра рамнотежа од традиционалната блокирана рандомизација, а нејзината предност брзо се зголемувало со бројот на фактори на стратификација.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Pocock, Stuart J.; Simon, Richard (Mar 1975). „Sequential Treatment Assignment with Balancing for Prognostic Factors in the Controlled Clinical Trial“. Biometrics. International Biometric Society. 31 (1): 103–115. doi:10.2307/2529712. JSTOR 2529712. PMID 1100130.
- ↑ Minimisation: the platinum standard for trials?
- ↑ Han Baoguang, Enas Nathan H., McEntegart Damian (2009). „Randomization by minimization for unbalanced treatment allocation“. Statistics in Medicine. 28 (27): 3329–3346. doi:10.1002/sim.3710. PMID 19739238.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
- ↑ „A Review of Minimization: Methods and Practical Concerns“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-07-06. Посетено на 2010-12-05.