Дигитално наследување
Дигиталното наследување е употреба на дигитални медиуми во служба на зачувување на културното или природното наследство.[1][2][3]
Повелбата за зачувување на дигиталното наследство на УНЕСКО го дефинира дигиталното наследство како прифаќање на „културни, образовни, научни и административни ресурси, како и технички, правни, медицински и други видови на информации создадени дигитално, или претворени во дигитална форма од постојните аналогни ресурси".[4]
Дигитализацијата на културното наследство служи за овозможување постојан пристап до уметнички дела, почнувајќи од литература до слики. Главната идеја е трансформација на материјален предмет во виртуелна копија создавајќи позитивни и негативни импликации. Има неколку дебати во врска со ефикасноста на процесот на дигитализирање на наследството. Некои од недостатоците се однесуваат на влошување и технолошка застареност поради недостаток на основање архивски материјали и неразвиени политики што би го регулирале ваквиот процес. Друга главна социјална дебата се одвиваше околу ограничената пристапност заради дигиталниот јаз што постои низ целиот свет. Како и да е, новите технологии овозможуваат лесен, брз и прекуграничен пристап до дигитализираната работа.
Виртуелно наследство[уреди | уреди извор]
Одредена гранка на дигиталното наследство, позната како „виртуелно наследство“, се формира со употреба на информатичка технологија со цел повторно создавање на искуството на постојното културно наследство, како во (приближно до) виртуелната реалност.[2]
Управување со дигиталното наследство[уреди | уреди извор]
Управување со дигиталното наследство е форма на дигитална курација која е моделирана според заедничка курација. Управување со дигиталното наследство значи отстапување од типичните кураторски практики (на пр. Откривање, уредување и споделување информации, материјали и / или содржина) во корист на практики што им овозможуваат на своите заинтересирани страни можност да придонесат за историски, политички и социјален контекст и култура. Колаборативната практика поттикнува создавање, ангажирање и одржување на односи со релативните заедници од кои потекнуваат одредени информации, материјали и / или содржина.[5]
Забележителна употреба на управувањето со дигиталното наследство е за зачувување на домородното наследство. Порталот на Плато-народите е онлајн архива развиена од соработка на претставници од шест различни племиња - Колвил, Кор д'Ален, Спокан, Уматила, Јакама и Ворм Спрингс - заедно со тимот за ракописите на библиотеките на Државниот универзитет во Вашингтон, Архиви и специјални колекции за кураторство на материјалите за културата на Плато-народите.[5]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Yehuda Kalay; Thomas Kvan; Janice Affleck, уред. (2007). New Heritage: New Media and Cultural Heritage. Routledge. ISBN 978-1-135-97770-2.
- ↑ 2,0 2,1 Ann Marie Sullivan, Cultural Heritage & New Media: A Future for the Past, 15 J. MARSHALL REV. INTELL. PROP. L. 604 (2016) https://repository.jmls.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1392&context=ripl
- ↑ Fiona Cameron; Sarah Kenderdine, уред. (2007). Theorizing Digital Cultural Heritage: A Critical Discourse. MIT Press. ISBN 978-0-262-03353-4.
- ↑ „Charter on the Preservation of Digital Heritage“. UNESCO. October 15, 2003. Посетено на July 9, 2015.
- ↑ 5,0 5,1 Sayers, Jentery (2018-05-01). Sayers, Jentery (уред.). The Routledge Companion to Media Studies and Digital Humanities (англиски). Routledge. doi:10.4324/9781315730479. hdl:10495/11228. ISBN 978-1-315-73047-9.