Јужноанујски Океан
Јужноанујски Океан е хипотезиран антички океан, интерпретиран од зоната на шиење Јужна Ануји во источен Сибир[1]..
Развој на концептот[уреди | уреди извор]
Мапирањето на североисточниот континентален гребен на Русија во текот на раните 1980-ти кулминираше со извештај за „Геолошката структура на СССР: Морињата на Советскиот Арктик“. Повеќето истражувачи ја толкуваа целата полица како плоча со една континентална маргина.
Во 1988 година, алтернативна хипотеза ги толкуваше карпите на јужниот шев Ануј како остатоци од антички океански слив. Според овој модел, Врангел, Де Лонг и Новите Сибирски Острови и деловите на микроконтинентот Чукчи биле дел од малиот континент Арктика. Тие потоа се прекинаа и се приближија до Сибир за време на албанскиот.
Сега Шефард и сор. пронајдоа докази за овој изумрен океански слив далеку под Гренланд. Користејќи независни томографски модели и податоци добиени од Гравитациското поле на Европската вселенска агенција и сателитот за стабилна состојба на океанската циркулација (GOCE), авторите идентификувале сеизмичка и гравитациска аномалија во средната обвивка помеѓу 1000 и 1600 километри длабочина, што тие го толкуваат како остатоци од антички океански плочи субдукирани за време на мезозоикот.
Присуството на антички материјал од плочи на оваа длабочина и на оваа локација, тврдат авторите, е во согласност со присуството на јужниот океан Ануји-Ангајучам за време на мезозоикот. Користејќи метод за пресметување на стапките на тонење на плочи - за кои открија дека се согласуваат со глобалните студии од 1,2 -0,3 сантиметри годишно - и локацијата на аномалијата на обвивката, авторите ја следеа аномалијата до затворањето на овој слив. Оваа пресметка го стеснува времето на субдукција до доцниот јура до раниот креда - период на екстензивни реорганизации на арктичките плочи, како и екстензивен магматизам.