Џими Рашинг

Од Википедија — слободната енциклопедија
Џими Рашинг
Рашинг во 1946 г.
Рашинг во 1946 г.
Основни податоци
Родено имеЏејмс Ендру Рашинг
Роден(а)август 26, 1901(1901-08-26)
Оклахома Сити, Оклахома, САД
Починал(а)јуни 8, 1972(1972-06-08) (возр. 70)
Њу Јорк, САД
Жанр(ови)
Занимање/ња
  • пејач
  • пијанист
  • музичар
Инструменти
  • вокал
  • пијано
Години на активност1924–1972[1]

Џејмс Ендру Рашинг (26 август 1901[2] – 8 јуни 1972 година)[3] бил американски пејач и пијанист од Оклахома Сити, Оклахома, САД, најпознат како истакнат вокал на оркестарот на Каунт Бејзи од 1935 до 1948 година.[4]

Рашинг бил познат како „ Господин пет на пет “ и бил тема на истоимената популарна песна од 1942 година која била хит за Хари Џејмс и другите; стиховите ја опишуваат заоблената градба на Рашинг: „тој е висок пет стапки и широк е пет стапки“.[4] Тој се приклучил на Волтер Пејџ во Блу Девилс во 1927 година, а потоа се приклучил на бендот на Бени Мотен во 1929 година.[4] Рашинг останал со наследникот на бендот Каунт Бејзи кога Мотен починал во 1935 година.[4]

Рашинг рекол дека неговиот прв пат пред публика бил во 1924 година. Тој свирел пијано во еден клуб кога истакнатата пејачка Карлин Вилијамс го поканила да свири вокал. "Излегов таму и растурив. Оттогаш бев пејач", рекол тој.[5]

Рашинг бил моќен пејач кој имал опсег од баритон до тенор. Тој понекогаш бил класифициран како блуз-викач. Можел да го проектира својот глас така што ќе се издигне над деловите од рог и трска во амбиент на биг-бенд. Бејзи тврдел дека Рашинг „никогаш немал рамен“ како блуз вокал, иако Рашинг „навистина се сметал себеси како пејач на балади“.[6][7] Џорџ Фрејзиер, авторот на Харвард Блуз, го нарекол гласот на Рашинг „прекрасна гаргара“. Дејв Брубек го дефинирал статусот на Рашинг меѓу блуз пејачите како „татко на сите нив“.[5] Доцна во својот живот, Рашинг рекол за својот стил на пеење: „Не знам каков блуз пејач би ме нарекле. Јас само пеам“.[5] Меѓу неговите најпознати снимки се „Going to Chicago“, со Бејзи и „Harvard Blues“, со саксофон соло од Дон Бјас .

Ран живот и образование[уреди | уреди извор]

Рашинг е роден во семејство со музички талент и достигнувања. Неговиот татко, Ендру Рашинг, бил трубач, а неговата мајка Кора и нејзиниот брат биле пејачи. Студирал музичка теорија со Зелија Н. Бро во средното училиште Фредерик А.[8][9]

Таткото на Рашинг го поттикнал да свири виолина: „Ми купи виолина и ми забрани да го допрам клавирот“. Но, кога неговиот татко „ќе ја напуштеше куќата, ќе го заклучеше клавирот и ќе го дадеше клучот на мајка ми. Го гледавме како си оди, а таа ми го даваше клучот“.[10]

Рашинг бил инспириран да се занимава со музика и да пее блуз од неговиот вујко Весли Менинг и Џорџ „Фетхед“ Томас од Мекини Котон Пикерс.[11]

Кариера[уреди | уреди извор]

Рашинг ги обиколил Среден Запад и Калифорнија како патувачки блуз пејач во раните 1920-ти пред да се пресели во Лос Анџелес, каде свирел пијано и пеел со Џели Рол Мортон. Тој, исто така, пеел со Били Кинг пред да се префрли во Блу Девилс на Волтер Пејџ во 1927 година.[12] Тој и другите членови на Блу Девилс пребегнале во бендот Бени Мотен во 1929 година.

Мотен умрел во 1935 година, а Рашинг му се придружил на Каунт Бејзи следните 13-години.[13] Поради туторство под неговиот ментор Мотен, Рашинг бил поборник на традицијата на џамп-блузот во Канзас Сити, Мисури, а пример се неговите изведби на „Sent for You Yesterday“ и „Boogie Woogie“ за оркестарот Каунт Бејзи. По заминувањето од Бејзи, неговата кариера како пејач продолжила со други бендови.

Кога бендот Бејзи се распаднал во 1950 година, тој накратко се пензионирал, но потоа формирал своја група. Гостувал со Дјук Елингтон за албумот Џез партија од 1959 година.[14] Во 1960 година, тој снимил албум со квартетот Дејв Брубек.[15]

Во 1957 година се појавил во телевизискиот специјал Sound of Jazz, пеејќи една од неговите препознатливи песни, „I Left My Baby“, поддржана од многу од неговите поранешни членови на бендот Бејзи. Во 1958 година, тој бил меѓу музичарите вклучени во фотографијата на списанието од Арт Кејн, која беше спомената во документарниот филм Голем ден во Харлем.[16] Бил на турнеја низ Велика Британија со Хемфри Лителтон и неговиот бенд. Емитувањето на БиБиСи со Рашинг во придружба на биг бендот на Лителтон било објавено во 2009 година. Во 1960 година, тоМади Вотерс, пеејќи ја „ Mean Mistreater “.[17] Во 1969 година, Рашинг се појавил во The Learning Tree, првиот голем студиски игран филм во режија на Афроамериканецот, Гордон Паркс.[18]

Смрт[уреди | уреди извор]

Рашинг починл од леукемија[19] на 8 јуни 1972 година, во болницата Флауер Фифт Авењу во Њујорк, и бил погребан на гробиштата Мејпл Гроув во Кју Гарденс, Квинс, Њујорк.[3]

Неколку недели пред неговата смрт, тој пеел за време на викендите во клубот Халф Ноут на Менхетен.[3]

Личен живот[уреди | уреди извор]

Рашинг бил во брак двапати. Тој имал два сина, Роберт и Вилијам, со втората сопруга Кони, со која бил во брак од 1940-тите до неговата смрт. Кони Рашинг е заслужна за две композиции на неговиот соло албум од 1968 година Livin' the Blues.[20]

Живеел во Јамајка, Квинс.[21]

Критичка проценка[уреди | уреди извор]

Рашинг бил критички ценет за време на неговата кариера и по неговата смрт. Витни Балиет, џез-критичар за „Њујоркер“, напишал за Рашинг дека „Неговиот еластичен, богат глас и неговиот елегантен акцент имаат љубопитен ефект да направат типичните груби блуз стихови да изгледаат како песна на Ноел Кауард “.[22] Критичарот Нат Хентоф, кој го рангирал Рашинг како еден од „најголемите блуз-пејачи“, го заслужи како главно влијание во развојот на популарната црна музика по Втората светска војна. Хентоф истакна дека ритамот и блузот „има свои корени во блузот извикување на Џими Рашинг...и во подеднакво стенториското предавање на Џо Тарнер ...“[23] Скот Јанов го опишал Рашинг како „совршен пејач на биг бенд“ кој „беше познат по својата способност да пее блуз, но во реалноста тој можеше да пее речиси сè“. [24] Во есеј за неговиот колега од Оклахоман, писателот Ралф Елисон напишал дека „кога гласот на Џими почнал да се издигнува со духот на блузот, танчерите – и музичарите – го постигнуваат чувството на заедништво што беше од вистинското значење на јавниот џез танц“. Елисон рече дека Рашинг започнал како пејач на балади, „донесувајќи им искреност и чувство за драматизирање на стиховите во музичката фраза која ги наполни баналните линии со мистериозната потенцијалност на значењето што ги прогонува блузот“. За разлика од репутацијата на Рашинг, тој „ретко се среќава како „викач на блуз“, но ја одржува лириката што отсекогаш му била на начин со блузот“, напишал Елисон.[25] Според Гери Гидинс, Рашинг „донел оперски жар на блузот“,[26] и од времето со Каунт Бејзи забележува дека „речиси секоја плоча што ја направиле заедно е класика“.[27]

Тој бил четирикратен победник на наградата Најдобар машки пејач во Анкетата на критичарите за Мелоди Мејкер и четирикратен победник на наградата најдобар машки пејач во меѓународната анкета на критичарите во Даун Бит.[28] Неговиот албум од 1971 година The You and Me That Used to Be бил прогласен за џез-албум на годината од Даун Бит,[29] и тој ја доби номинацијата за Греми во 1971 година за најдобра џез изведба од солист. [30]

Рашинг бил еден од осумте легенди на џезот и блузот наградени со збир на поштенски марки на Соединетите Американски Држави издадени во 1994 година.[31]

Дискографија[уреди | уреди извор]

    • 1954 - Goin' to Chicago (Vanguard, 1955)
    • 1955 - Sings the Blues (Vanguard, 1955)
    • 1955 - Listen to the Blues with Jimmy Rushing (Jazztone, 1956)
    • 1956 - Cat Meets Chick (Philips, 1956) with Ada Moore, Buck Clayton
    • 1956 - The Jazz Odyssey of James Rushing Esq. (Columbia, 1957) with Buck Clayton
    • 1957 - If This Ain't the Blues (Vanguard, 1958)
    • 1958 - Little Jimmy Rushing and the Big Brass (Columbia, 1958)
    • 1959- Rushing Lullabies (Columbia, 1959)
    • 1960 - Bessie - Clara - Mamie & Trixie (The Songs They Made Famous) (Columbia, 1961)
    • 1963 - Five Feet of Soul (Colpix, 1963)
    • 1962-66 - Mr. Five By Flve "Live" (Montage, )
    • 1964 - Big Boy Blues (Grand Prix Series, 1964) with Al Hibbler
    • 1965-70 - The Scene: Live in New York (HighNote, 2009) with Al Cohn, Zoot Sims
    • 1967 - Gee Baby Ain't I Been Good to You (Master Jazz, 1971)
    • 1967- Who Was It Sang That Song? (Master Jazz, 1967)
    • 1967 - Every Day I Have the Blues (Bluesway, 1967) Oliver Nelson Arr.
    • 1968 - Livin' the Blues (Bluesway, 1968)
    • 1971 - The You and Me That Used to Be (RCA, 1971)

Како гостин[уреди | уреди извор]

Со оркестарот Каунт Бејзи

  • 1937-39 - The Original American Decca Recordings (3CD box set) (Decca GRP, 1992)
  • 1936-41 -The Complete Count Basie, Volumes 1-10 (CBS, )
  • 1937-44 - At Savoy Ballroom 1937–1944 (Jazz Line, 1972)
  • 1944 - 1944 (Hindsight, 1986)
  • 1957 - Count Basie at Newport (Verve, 1957)
  • 1959 - The Newport Years Volume VI (Verve, 1973)

Со други

  • 1960 - Dave Brubeck, Brubeck and Rushing (Columbia, 1960)
  • 1959 - Buck Clayton, Copenhagen Concert (SteepleChase, 1979)
  • 1959 - Duke Ellington, Jazz Party (Columbia, 1959)
  • 1959 - Benny Goodman, Benny in Brussels (Columbia, 1958)
  • 1961 - Jimmy Witherspoon, Jimmy & Jimmy (Vogue, 1987) (Rusching in 4 titles with the Earl Hines quartet in 1967)
  • 1967 - Earl Hines, Blues and Things (Master Jazz, 1968)
  • 1959 - VV AA -The Sound Of Jazz (Columbia, 1959)


Референци[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Applegate, Mark (January 25, 2014). „Mr. Five By Five Was A Five Star Artist“. KUNC. Посетено на December 18, 2020.
  2. ↑ „U.S. Social Security Act: Application for Account Number“. 4 June 1938. Архивирано од изворникот на May 21, 2010. Посетено на 31 May 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 John S. Wilson (June 9, 1972). „Jimmy Rushing, Blues Singer With intense Voice, Dies at 68“. The New York Times. Посетено на 18 April 2019.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Russell, Tony (1997). The Blues: From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books. стр. 164. ISBN 1-85868-255-X.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Rushing, Jimmy (1968). Livin' the Blues. Bluesway. Архивирано од изворникот на December 31, 2013. Посетено на December 31, 2013.
  6. ↑ Barlow, William (1989).
  7. ↑ Basie, Count (1985). Good Morning Blues. New York: Random House. стр. 182. ISBN 0-394-54864-7.
  8. ↑ Daniels, Douglas Henry (2007). One O'Clock Jump: The Unforgettable History of the Oklahoma City Blue Devils. Beacon Press. стр. 52. ISBN 978-0-8070-7137-3.
  9. ↑ „Jimmy Rushing“. Verve Music Group. Архивирано од изворникот на September 9, 2013. Посетено на 2014-05-21.
  10. ↑ George Lang (January 29, 2012). „Remembering Jimmy Rushing, the 'Five by Five' man with the enormous voice“. newsok.com. The Oklahoman. Посетено на 18 April 2019.
  11. ↑ Eagle, Bob L.; LeBlanc, Eric S. (1 May 2013). Blues: A Regional Experience. ABC-CLIO. стр. 339–. ISBN 978-0-313-34424-4. Посетено на 23 July 2018.
  12. ↑ Shabazz, Amilcar (2007-01-21). „James Andrew "Jimmy"Rushing (1902-1972) •“ (англиски). Посетено на 2021-05-25.
  13. ↑ „James Andrew Rushing | Encyclopedia.com“. Encyclopedia.com. Посетено на 2021-05-25.
  14. ↑ Dance, Stanley (1 November 1998). „Duke Ellington: Jazz Party“. JazzTimes. Посетено на 24 July 2018.
  15. ↑ Yanow, Scott. „Brubeck & Rushing“. AllMusic. Посетено на 2014-05-21.
  16. ↑ Bach, Jean (1994). A Great Day in Harlem (Film). Flo-Bert and New York Foundation for the Arts. Посетено на December 30, 2013.
  17. ↑ Archived at Ghostarchive and the „Muddy Waters Newport Jazz Festival 1960“. YouTube. UMG (on behalf of Madison Bay Records); LatinAutor - PeerMusic, LatinAutor, BMG Rights Management, CMRRA, ARESA, Abramus Digital, and 4 Music Rights Societies. 3 July 1960. Архивирано од изворникот на 2018-07-16. Посетено на 5 December 2019. 1803 Mean Mistreater - Muddy Waters: vocal, guitar; Pat Hare: guitar; Otis Spann: piano; James Cotton: harmonica; Andrew Stephenson (bass); Francis Clay (drums); Mean Mistreater Jam add Sammy Price (vocal); Betty Jeannette (vocal); Jimmy Rushing (vocal); Lafayette Thomas (guitar); Butch Cage (fiddle); Willie B Thomas (acoustic guitar); Al Minns and Leon James: hip shakingCS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link): „Muddy Waters Newport Jazz Festival 1960“. YouTube. UMG (on behalf of Madison Bay Records); LatinAutor - PeerMusic, LatinAutor, BMG Rights Management, CMRRA, ARESA, Abramus Digital, and 4 Music Rights Societies. 3 July 1960. Посетено на 5 December 2019. 1803 Mean Mistreater - Muddy Waters: vocal, guitar; Pat Hare: guitar; Otis Spann: piano; James Cotton: harmonica; Andrew Stephenson (bass); Francis Clay (drums); Mean Mistreater Jam add Sammy Price (vocal); Betty Jeannette (vocal); Jimmy Rushing (vocal); Lafayette Thomas (guitar); Butch Cage (fiddle); Willie B Thomas (acoustic guitar); Al Minns and Leon James: hip shaking
  18. ↑ „50 Years of Gordon Parks's "The Learning Tree"“. Warnerbros.com (англиски). Посетено на 2021-05-25.
  19. ↑ Shabazz, Amilcar (January 21, 2007). „James Andrew "Jimmy" Rushing (1902-1972)“. Blackpast.org. Посетено на August 28, 2023.
  20. ↑ Bogdanov, Vladimir; Woodstra, Chris; Erlewine, Stephen Thomas (2003). All Music Guide to the Blues. Backbeat Books. стр. 486. ISBN 978-0-87930-736-3. Посетено на 23 July 2018.
  21. ↑ Nat Hentoff (January 17, 2007). „Jazz's History Is Living in Queens . . “. The Wall Street Journal. Посетено на 25 July 2019.
  22. ↑ Balliett, Whitney (2000). Collected Works: A Journal of Jazz, 1954–2000. New York: St. Martin's Press. стр. 21. ISBN 0-312-20288-1.
  23. ↑ Hentoff, Nat (1959). Jazz: New Perspectives on the History of Jazz. New York: Rinehart. стр. 100.
  24. ↑ Yanow, Scott (2000). Swing. San Francisco: Miller Freeman Books. стр. 264. ISBN 0-87930-600-9.
  25. ↑ Ellison, Ralph (2001). Living With Music. New York: Modern Library. стр. 43–49. ISBN 0-679-64034-7.
  26. ↑ Giddins, Gary (1998). Visions of Jazz: The First Century. New York: Oxford University Press. стр. 201. ISBN 0-19-507675-3.
  27. ↑ Giddins, Gary (1998). Visions of Jazz: The First Century. New York: Oxford University Press. стр. 184. ISBN 0-19-507675-3.
  28. ↑ „Jimmy Rushing“. Verve Music Group. Архивирано од изворникот на September 9, 2013. Посетено на December 30, 2013.
  29. ↑ „1972 DownBeat Critics Poll“. August 31, 1971. Архивирано од изворникот на December 30, 2013. Посетено на December 31, 2013.
  30. ↑ „GRAMMY Award Results for Jimmy Rushing“. grammy.com. Посетено на 25 July 2019.
  31. ↑ „American Music Series: Jazz Singers Issue“. Smithsonian National Postal Museum. Посетено на December 31, 2013.

Понатамошно читање[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џими_Рашинг&oldid=5200869“