Чарлс Вилерс Стенфорд

Чарлс Вилиер Стенфорд( 30 септември 1852- 29 март 1924 ) бил Ирски композитор, професор по музичко и диригент.Роден во богатa музичка фамилија во Даблин, пред студирањето музика во Лајпциг и Берлин, Стенфорд се школувал на Универзитетот Кембриџ.Тој доста помогнал во подигањето на статусот на Музичко здружението на универзитетот Кембриџ ( анг. Cambridge University Musical Society ), привлекувајќи да настапуваат меѓународни ѕвезди. Сè уште не дипломиран, Стенфорд бил назначен за оргулар на Тринити Колеџот, Кембриџ.Во 1882 година, на 29 години тој бил еден од профосорите кои го основаа Музичкиот Кралскиот колеџ (анг. Royal College of Music ),каде што предавал композиција до крајот на неговиот живот.Како професор Стенфорд бил скептичен за модернизмот и неговата настава ја засновал главно на класичните принципи како што е примерот во музиката на Брамс.Меѓу неговите ученици се издигаа композитори чијашто слава ја надминаа неговата, како што се Густав Холс и Ралф Вон Вилјамс .Како диригент, Стенфорд одржал настапи со Бах хорот (анг.Bach Choir) и Лидс тригодишниот музички фестивал( анг. Leeds triennial music festival ) Стенфорд составил значителен дел на концертни дела, вклучувајќи седум симфонии но негови најзапамтени музички дела се хорските дела за црковна изведба,главно составени во Англиската традиција.Тој бил посветен композитор на опера, но ниедна од неговите девет комплетирани опери не постоеле во основниот репертоар.Некои критичари заедно со Хуберт Пери и Александар Мекензи го сметаа Стенфорд одговорен за ренесансата во музиката од Британските Острови .Меѓутоа по неговиот видлив успех како композитор во последните две декади на 19 век неговата музика беше засенета во 20 век од Едвард Елгар, негов поранешен ученик .

Живот

Рани години

Стенфорд бил роден во Даблин, единствен син на Џон Џејмс Стенфорд и неговата втора сопруга, Мари, родена Хен .Џон Стенфорд бил исткнат адвокат во Даблин. Инспектор во the Court of Chancery во Ирска и службеник во the Crown for County Meath.Неговата жена била трета ќерка на Вилјам Хен, директор на of the High Court of Chancery во Ирска. Неговите родители биле аматерски музичари; Џон Стенфорд бил виолончелист и истакнат бас пејач којшто бил избран за изведба на насловната улога Илија на Менделсон (анг. Mendelsohn’s Elijah) на Ирската премиера во 1847.Мери Стенфорд била аматерски пијанист, способна да ги изведува соло деловите на концертите во Даблин.

Младиот Стенфорд имал општопризнато образование во приватното дневно училиште во Даблин водено од Хенри Тилни Басет,кој се концентрирал на класиците, исклучувајќи ги другите предмети. Родителите на Стенфорд придонесувале за прерано развиениот музички талент на момчето, вработувајќи низа на професори по виолина, пијано, оргули и композиција.Тројца од неговите учители биле поранешни ученици на Игнац Мошелес, вклучувајќи ја и неговата кума Елизабет Мике, на којшто Станфорд се присетуваше “ Таа ме учеше, пред да имам дванаесет години, да читам во еден здив....Таа ме натера секој ден на крајот од лекцијата да играм, Мазурка од Шопен : никогаш не дозволувајќи ми да спорам поради грешка ” “Додека играв низ сите педест и две Мазурки,можев да го читам поголемиот дел од музиката од калибарот на моите прсти кои можеа да се справат со компаративна леснотија."Една од најстарите композиции на младиот Стенфорд, марш во Д ♭дур, напишана е кога имал осум години, била изведена 3 години подоцна со пантомима во Кралскиот театар (анг.Theatre Royal) во Даблин. На 7 години, Стенфорд извел пијано рецитал за поканета публика, игајќи дела од Бетовен, Хендел, Менделсон, Мочелс, Моцарт и Бах. Во 1860 –те во Даблин се примале повремени посети од меѓународни ѕвезди, така што Стенфорд имал можност да слуша познати изведувачи како што се Џозеф Јоаким, Анри Вјутам и Аделина Пети.Годишните посети на Италјанскато Оперско друштво од Лондон, предводени од Џулија Гриси, Џовани Матео Марио и подоцна Тереза Тјеџенс му дале на Стенфорд посебна љубов кон операта која ќе остане во него до крајот на неговиот живот.Кога тој имал десет години, за време на летото, неговите родители го однеле во Лондон каде што останал со чичкото на неговата мајка во Мејфер.Таму земал лекции по композиција од композиторот и професорот Артур О’Лери, и лекции по пијано од Ернест Пауер, професор по пијано во Кралската Академија по музика (анг. RAM ) . По неговото враќање во Даблин, неговата кума ја напуштила Ирска, и тој земал часови од Хенриета Флин, уште еден поранешен ученик на Музичкиот Универзитет и Лајпцишкиот конзерваториум, ученици на Игнациј Мошелес, а подоцна и од Роберт Стјуарт, оргулар на катедралата Свети Патрик, како и од третиот Мошелс ученик, Мајкал Кери .Две години подоцна за време на неговиот втор престој во Лондон, тој го запознал композиторот Артур Саливен и музичкиот администатор и писател Џорџ Грув, кој подоцна играле важна улога во неговата кариера . Џон Стенфорд се надевал дека неговиот син ќе го следи во правната професија но ја прифатил неговата одлука за преследување на музиката како негова кариера .Сепак, тој сметал дека Стенфорд треба да има вообичаено високо образование пред да замине на музички студии во странство.Стенфорд неуспешно се обидувал да добие класична стипендија на Тринити Хол (анг.Trinity Hall ), Кембриџ, но добива стипендија за оргулар и подоцна класична стипендија на Колеџот Квинс (анг.Queens’ College) .Во времето кога отишол на Кембриџ, тој напишал значителен број на композиции, вклучувајќи ја вокалната музика, црковна и световна музика, оркестарски дела (рондо за виолончело и оркестарски и концертни дела ) .

Кембриџ

Стенфорд не се нурнал во музичкиот живот на универзитетот наштетувајќи на неговите грчки и латински студии.Тој составил религиозни и световни вокални дела, пијано концерт, и придружна музика за драмата на Лонгфелов, Шпански студент .(анг Longfellow’s play A Spanish Student )Во ноември 1870 година се појавил како пијано солист со Музичко здружението на универзитетот Кембриџ, МЗУК ( анг.CUMS), и многу брзо станал помошник – диригент и член на одборот.Друштвото го намалил квалитетот од неговото основање во 1834. Хорот се состоел само од мажи и момчиња ; недостатокот на женски пејачи строго ги ограничувало делата што друштвото можело да ги претстави.Стенфорд не успеал да ги убеди членовите да примат жени, па така тој организирал како што Д Музишал Тајмс (анг The Musical Times) ја нарекува “бескрвна револуција”Во февруари 1872 тој бил соосновач на мешан хор, Аматерскиот вокален еснаф (анг.Amateur Vocal Cuild ), чиишто изведби веднаш ги засениле оние на пејачите на МЗУК.Членовите на МЗУК брзо се предомислиле, и се согласиле за спојување на двата хора, давајќи придружно членство на жените во друштвото.

Диригент на комбинираниот хор бил Џон Ларкин Хопкинс, кој исто така бил и оргулар на Тринити колеџот. Тој се разболел .и му го предал диригенството на Стенфорд во 1873. Стенфорд бил назначен за заменик-оргулар на Хопкинс во Тринити и се преселил од Квинс во Тринити во 1873.Летото истата година Стенфорд го направил своето прво патување низ Европскиот континент. Тој отишол во Бон за Шуман фестивалот кој се одржувал таму, каде што се сретнал со Јоаким и Брамс.Неговата зајакната љубов за музиката, Брамс и Шуман го обележија како класицист во време кога многу љубителите на музиката беа поделени во класичнате или модернистичките табори, подоцна таа претставена со музиката на Лист и Вагнер.Стенфорд не бил присилен од модата за припадност на еден или друг табор .Тој неизмерно му се восхитувал на Die Meistersinger иако тој бил не ентузијастичен за некои други работи на Вагнер.По заминувањето од Бон тој се вратил дома, посетувајќи ги по пат Швајцарија а пота и Париз каде што ги видел Meyerbeer's Le prophète. Болеста на Хопкинс се покажала како фатална, и по неговата смрт власниците на Тринити го поканиле Стенфорд да ја ја преземе функцијата оргулар во колеџот.Тој прифатил под услов да биде ослободен секоја година од предметот правопис за време на музичките студии во Германија. Членот на универзитетскиот колегуим бил избран на 21 февруари 1874 година :

Чарлс Вилиер Стенфорд ( студент на колеџот) бил избран оргулар со плата од 100 фунти .За да му било дозволено на оргуларот да биде :::во странство за време на тие две години, колеџот бил должен да најде замена ..Два дена по неговото назначување, Стенфорд ги земал завршните испити за неговиот степен за класичар.Тој се рангира на 65 место од 66 и му бил доделен трети степен.

Лајпциг (анг.Leipzig)

По препорака на господин Вилијам Стендарл Бенет,поранешен професор по музика во Кембриџ и сега директор на Кралската академија за музика,Стенфорд отишол во Лајпциг летото 1874 година за часови со Карл Реинек професор по композиција и пијано во Конзерваториумот Лајпциг (анг.Leipzig Conservatory ) .Композиторот Тома Данхил искоментирал дека во 1874 година тоа беше " опашката на моќта на Лајпциг, кога големите традиции на Менделсон почнаа да избледуваат “.Сепак, Стенфорд сериозно немал намера да учи на друго место.Ниту Даблин ниту Лондон понудиле некоја споредлива музичка обука.Најпрестижното музичко школо, Кралската Академија за музика (КАМ) во тоа време бил ограничен и реакционерен .Стенфорд рекол за Рејнек, "Од сите музичари што ги знам тој беше многу сувопарен .Тој немаше ниту еден добар збор за било кој современ композитор...Тој го мрази Вагнер ...го исмејува Брамс и немаше ентузијазам за било кој вид. ”Биографот на Стенфорд, Пол Родмел претпоставувал дека ултра-конзервативизмот на Рејнек може да биде неочекувано добро за неговите ученици”, како што можел да го охрабри и Стенфорд да ги отстрани трагите.За време на престојот во Лајпциг, Стенфорд земал часови по пијано од Роберт Паперитц, оргулар на градот Nikolaikirche .Меѓу композициите на Стенфорд во 1874 било поставувањето на дел од една поема на Лонгфелов, Златната легенда (анг.The Golden Legend) .Тој имал намера да ја постави целосната поема, но се откажал,поразен од долгогодишниот колега. ”Бројни но неповрзани ликови “.Стенфрд го игнрирал ова и другите рани дела при доделувањето бројни дела во неговите зрели години. Најраните композиции во неговата официјлна список на дела се четири –движечката Суит (анг.Suit) за пијано како и Токато (анг.Toccato) за пијано,коишто и двете датираат од 1875 година.По вториот престој во Лајпциг со Реинек во 1875 година,која што не била попродуктивна од првата, Стенфорд бил препорачан од Јоаким да ја учи следната година во Берлин со Фридрих Хил, кој Стенфорд го смета за "симпатичен и способен господар, научив повеќе од него за три месеци, отколку од сите други за три години “

Голем композитор

Во меѓувреме, врќањето во Кембриџ за време на неговите студии во Германија, Стенфорд ја продолжил неговата работа како диригент во МЗУК .Тој го пронашол друштвото во добра форма под замена на Итон Фанинг и способен да се справи барајќи нови дела.Во 1876 година опшеството претставило една од првите изведби во Велика Британија од Брамс Реквием . Во 1877 МЗУК дошло до национално внимание кога ја презентирал првата Британска изведба на Брамсовата Прва Симфонија . За време на истиот период, Стенфрд станувал познат како композитор.Тој компонирал продуктивно, иако подоцна повлекол некои од неговите дела од овие години,вклучувајќи го концертот за виолина кој, според Родмел,страдаше од “безличен тематски материјал”. Во 1875 година неговата Прва Симфонија ја освоила втората награда во конкуренција која се одржала во Александриска палата за симфонии од страна на британските композитори, иако тој морал да чека уште две години да ја слушне изведбата. Истата година, Стенфорд го режирал првиот настап на неговиот ораториум Воскресението (анг.The Resurrection), доделено од страна на МЗУК . На барање на Алфред Тенисон, тој напишал придружна музика за драмата на Тенисон, Кралица Марија (анг.Queen’s Mary), изведена во Ликеум театарот (анг.Lyceum Theatre), Лондон во април 1876 година.

Во април 1878 година, и покрај несогласувањето на неговиот татко, Стенфорд се оженил со Џејн Ана Марија Ветон, позната како Џени, пејачка со која се сретнал кога таа студирала во Лајпциг. Тие имале ќерка, Џералдин Марија, родена во 1883 година и син, Гај Дезмонд, роден во 1885 година.

Во 1878 и 1879 Стенфорд работел на својата прва опера, Прикриен пророк (анг.The Veiled Prophet), на либрето од неговиот пријател Вилијам Беркли Сквер . Таа била заснована на една песна од Томас Мур со ликови вклучувајќи девица свештеничка и мистик пророк, и заговор што кулминира во труење и прободување.На Стенфорд му била понудена работа во операта импресарио Карл Роса, кој ја одбил и тој сметал дека композиторот треба да се обиде да има изведба во Германија: "Неговиот успех ќе (за жал) има многу поголеми шанси овде доколку бидат прифатени во странство." Осврнувајќи се на огромната популарност на комичните опери на Саливан, Роза додава: "Ако работата беше во Пианфоре стил тоа ќе беше сосема друго прашање." Стенфорд во голема мера уживал во Кокс и Бокс Саливан, но Прикриениот пророк имал намера да биде сериозна работа од вискота драма и романса. Стенфорд направил многу корисни контакти за време на неговиот месечен престој во Германија, и неговиот пријател диригентот Ернст Френк добил изведба во Königliches Schauspiel во Хановер во 1881 година.При разгледувањето на премиерата за Д Музишл Тајмс, Стенфордвиот пријател Ј. А Фулер Маитланд напишал, "инструментациониот стил на г.Стенфорд... е изградена повеќе или помалку од онаа на Шуман, додека неговиот стил на драматични третман повеќе наликува на Мејербер од тоа на било кој друг господар ". Другите критики биле измешани, и операта морала да почека до 1893 за нејзината Англиска премиера. Стенфорд сепак продолжил да бара успех во операта во текот на неговата кариера. Во неговиот доживотен ентузијазам за опера тој се разликувал неверојатно од неговиот современик Хуберт Пери, кој направил еден обид за составување опера, а потоа се откажал од жанрот.

До почетокот на 1880-тите, Стенфорд, станува главна фигура на британската музичка сцена. Само негови големи соперници биле Саливан, Фредерик Химен Коен, Пери, Александар Мекензи и Артур Геринг Томас. Саливан од ова време гледал со сомневање во благородните музички кругови за компонирање комична отколку голема опера, Коен се сметал повеќе за диригент отколку композитор, и другите три,иако се гледа како ветувачки досега не направил јасна ознака како што Стенфорд направил. Стенфорд особено му помогнал на Пери да добие признавање, пуштање на придружна музика од него за делото на Кембриџ, Аристофановите Птици (анг.The Birds) и симфонија (на "Кембриџ") за музичкото друштво. Во Кембриџ, Стенфорд продолжи да го подига рејтингот како на МЗУК, така и неговиот, со обезбедување настапи од водечките меѓународни музичари, меѓу Јоаким, Ханс Рихтер, Алфредо Пиати и Едвард Данрутер. Друштвото привлекло повеќе внимание со премиера на дела од Коен, Пери, Мекензи, Геринг Томас и други. Стенфорд, исто така оставал впечаток со неговата способност на оргулар на Тринити, подигање музички стандарди и компонирањето што неговиот биограф Џереми Дибл го нарекува "некоја мошне карактеристична црковна музика ", вклучувајќи служба во Б ♭ (1879), химната" Господ е мојот пастир "(1886) и Justorum animae (1888).

Во првата половина на 1880-тите, Стенфорд соработувал со авторот Гилберт Бекет на две опери, Савонарола (анг.Savonarola), и на Кантербери аџии (анг.The Caterbury Pilgrims). Претходниот бил добро примен на премиерата во Хамбург во април 1884 година, но добил сурова критика кога била изведена во Ковент Гарден (анг.Covent Garden) во јули истата година. Пери коментирал приватно ", се чини дека се многу лошо изградени за сцената, лошо замислени и музиката, иако чиста и добро управувана, не е впечатлива или драматича .Најлошите јавни критики беа во Театарот, чиј рецезент напишал :"Книгата на Савонарола е досадна, арогантна, и, од драматичен гледна точка, слаба. Савонарола отиде далеку да ме убеди дека операта е сосема надвор од [Стенфордовата ] линија и дека набрзо ја напушта сцената за катедрала, подоброто за неговиот музички углед ". Премиерата на Кантербери аџии ( анг. The Canterbury Pilgrims ) била во Лондон, април 1884 година, три месеци пред Савонарола да биде претставен на Ковент Гарден. Таа била подобро прифатена од вторита, но се пожалил на недостатокот од емоции во љубовните песни . Џорџ Грув се согласил со критичарите, пишувајќи му на Пери, "музика на Чарли содржи сè, но не и чувства.Љубовта не е на сите –како што слушнав не е зрно од .... И јас мислам дека може да има повеќе хармонија . Мелодијата не е работа за да се избегнува . ".Но, д-р Стенфорд го избрал за да го користи за упростување на оние напредни теории за кои кои знаеме дека ги опфаќа, а тој ни даде музика која ќе се стреми да помислиме дека Die Meistersinger бил неговиот модел. Ефектот на комбинација не е соодветен “.

Професор

Во 1883 година,Кралскиот музички колеџ бил формиран да ја замени краткотрајноста и неуспехот на Националната школа за музика (анг.NTSM). Ниту Националната школа за музика ниту долго –основаната Кралската академија за музика обезбеди соодветени музички обука за професионални оркестарски изведувачи, и –директорот кој е и основач на колеџот, Џорџ Грув, утврдува дека новата институција ќе успее во тоа. Неговите два главни сојузници во овој потфат биле виолинистот Хенри Холмс и Стенфорд. Во една студија на основањето на колеџот, Дејвид Рајт забележува дека Стенфорд имал две главни причини за поддршка на целта на Грув. Првата било неговото верување дека оркестарот на колеџот бил способен да им даде на студентите на композиција шанса да го искусат звукот на нивната музика. Неговата втора причина била големата разлика помеѓу надлежност на германските оркестри и ефикасноста на нивните британски колеги. Тој ја прифатил понудата на Грув за професор по композиција и со (Холмс) диригент на оркестарот на колеџот . Тој останал како професор до крајот на својот живот. Меѓу најпознатите од неговите многубројни ученици беа Семјуел Колриџ-Тејлор, Густав Холст, Ралф Вон Вилијамс, Џон Ирланд, Френк Бриџ и Артур Блис

Стенфорд никогаш не бил лесен како учител. Тој инсистирал на еден-на-еден вежби, и работел напорно со неговите ученици . Еден од нив, Херберт Ховелс, потсети, " Корнер и Стенфорд учениците што ги сакате, побарајте од него да си ги признае гревовите тој највеќе мразеше да биде откриен од неговиот господар... Тој ќе ви каже " гнасотија 'и' вулгарност ".Против компромис со сомнителен материјал или знаење Стенфорд тврдоглаво, го удира по неговото лице . Другиот ученик, Едгар Бентон, се сеќава.:

Настава на Стенфорд се чинеше дека е без метод или план. Неговите критики се состоеа во најголем дел од "Ми се допаѓа, моето момче", или "Тоа е проклето грдо, мое момче" (последново во повеќето случаи). Во ова изгледа лежи неговата вредност. Наспроти неговиот конзервативизмот, и тој беше интензивно и страсно конзервативен во музиката како и во политиката, неговите неверојатни познавања на ::сеопфатната музичка литература од сите народи и возрасти ги направи неговите ставови, сепак иритирачки, да имаат тежина.

За жал на Стенфорд, многу од неговите ученици кои постигнаа достоинство како композитори се отцепија од неговата класична, правилото на Брахмсиан, како што тој самиот се побунил против конзервативизмот на Реинеке. Композиторот Џорџ Дисон напиша: "Во извесна смисла многу бунтување беше најочигледен плод на неговите методи,и во поглед на тоа што некои од овие бунтовници оттогаш постигнале, еден е во искушение е да се прашува дали навистина има нешто подобро што наставник може да го направи за неговите ученици наместо да ги поттикнува во различни форми на револуција ." Делата на некои ученици на Стенфорд, вклучувајќи ги на Холст и Боган Вилјамс, влегоа во општиот репертоар на Велика Британија, и до одреден степен на некое друго место, тоа што Стенфорд никогаш не го направил .Многу години по неговата смрт се чинеше дека најголемата слава на Стенфорд ќе биде како учител. Меѓу неговите достигнувања во Музичкиот Кралски колеџ беше основањето на оперски клас со создавање секоја година по најмалку една оперска уметност . Од 1885-1915 имаше 32 продукции, сите од нив изведени од страна на Стенфорд.

Во 1887 Стенфорд беше назначен за професор по музика во Кембриџ по наследност на сер Џорџ Мекфарен кој почина во октомври истата година.Во ова време, универзитетот доделил стипендии за музика на кандидатите кои што не биле стипендирани на Кембриџ;за сето тоа било барано да се поминат универзитетски тестови по музика. Стенфорд бил решен да стави крај на праксата, и по шест години тој ги убедил универзитетските власти .Три годишно учење на универзитетот било предуслов за полагање на диплома за музички испитувања.

Диригент и композитор

Во текот на последните децении на 19 век, академските обврски не го спречиле Стенфорд да компонира или изведува. Тој бил назначен за диригент на Бах хор, Лондон, во 1885 година, наследувајќи го од основачот –диригент Ото Голдшмит . Тој останал на таа функција до 1902 година. Ханс Фон Було ја спроведол германската премиера на Стенфордовата Ирска Симфонија во Хамбург во јануари 1888 година, и бил доволно импресиониран од работата за да ја изведува подоцна во Берлин . Рихтер ја изведува во Виена а подоцна и Малер во Њујорк. За театар Ројал, Кембриџ, Стенфорд составувал придружна музика за делата на Есхил, Еуменида (анг.Eumenides) (1885) и Софокле, Кралот Едип" (анг.Oedipus Tyrqnnos) (1887).Д Тајмс (анг.The Times) му рече на првиот, ”Музиката на Стенфорд е драматично значајна, како и сама по себе убава .Згора на тоа има редок квалитет меѓу современите композитори -Стил’ " И во двете групи на музика Стенфорд направил голема употреба на лесни мотиви, на начинот на Вагнер, критиките на Д Тајмс сметаа дека карактерот на Вагнер увертира во Едип.

Во 1890-тите, Бернард Шо пишувал како "Corno Di Bassetto", музички критичар на Светот, кој изразил измешани чувства за Стенфорд. Според гледиштето на Шо, најдобрите дела на Стенфорд се покажани како отворени, ирски, карактер. Критиката била игнорирана на официјалната Викториска хорска музика на композиторот . Во јули 1891 година, колумната на Шо била полна со пофалби за капацитетот на Стенфорд за живите песни, изјавувајќи дека Ричард Д’Оили Карте треба да го ангажираат за да успее Саливан како композитор на Савој операта .Во октомври истата година, Шо го нападнал ораториумот Еден (анг.Eden), на Стенфорд, групирањето на композиторот со Пери и Мекензи како заемен восхит на општеството, снабдувајќи "лажни класици":

Ако се сомневаш дека Рајот е ремек-дело, прашајте ги д-р Пери и д-р Мекензи, тие ќе го величат до небото. Сигурно мислењето д-р Мекензи е убедливо, зашто тој не е композиторот на Вени творецот (анг.Veni Creator ), гарантирано е како одлична музика од професорот Стенфорд и д-р Пери? Сакате да знаете кој е Пери ? Зошто, композиторот на Блажениот Пар на Сирени (анг.Blest Pair of Sirens), како ::заслуги за кој треба да ги консултирате доктор Мекензи и професорот Стенфорд.

За Фулер Маитланд, триото на композитори на сатири од Шо биле водачите на една англиска музичка ренесанса (иако ниту Стенфорд ниту Мекензи биле Англичани ) .Ова гледиште опстојува во некои академски кругови многу години.

Стенфорд се вратил во операта во 1893 со една опширно ревидирана и скратена верзија на Прикриениот Пророк.Таа имала Британска премиера во Ковент Гарден во јули.Неговиот другар од ова време бил шеф на музичкката критика во Д ‘Тајмс и во гледиштето на весникот било пофалено. Според Фулер Маитланд Прикриениот пророк била најдобра новост во една оперска сезона што исто така ги вклучило Паглиаци на Леонкавало (анг.Leoncavallo’s Pagliacci), Djamileh на Бизе и Mascagni’s Rantzau .Следната опера на Стенфорд била Шамус О'Брајан (анг. Shamus O’Brien) (1896), комична опера на либрето од Џорџ Х Џесоп. Диригентот бил младиот Хенри Вуд,којшто се присетувал во неговите мемоари дека продуцентот, Сер Август Харис, успеал да го задуши диктаторскиот композитор и да го спречи неговото мешање во театрската изработка .Стенфорд се залагал да му дава часови на Вуд по диригенство, но младиот човек не бил воодушевен .Операта била успешна,спроведувајќи 82 последователни настапи.Делото било предадено со германски превод во Брисло во 1907 година. Томас Бекам го сметал за “ шарено,пикантно дело ”и го обновува во неговата 1920та комична сезона во Тетарот Неговото Височество (анг.His Majesty’s Theatre),Лондон.

На крајот на 1894 година, Грув се повлекол од Кралскиот музички колеџ. Пери бил избран да го наследи, и Стенфорд сесрдно му честитал на неговиот пријател за неговото именување, нивните односи наскоро се влошиле .Стенфорд бил познат како агресивен и кавкаџиски човек.Грув имаше напишано за состанокот на одборот на Кралскиот Колеџ “каде што некако духот на д----л работел во Стенфорд цело време - како што понекогаш го прави тоа,правејќи го толку злобен и кавгаџиски и противречен како што никој но тој може да биде.Тој е неверојатно нај паметен и способен човек, полн со избори и моќ – нема сомневање во тоа .Пери настрадал полошо во честите тепачки на Стенфорд.Некои од нивните караници биле предизвикани од неподготвеноста на Стенфорд,авторитетот на неговиот стар пријател и штитеник, но на други пригоди Пери сериозно го предизвикувал Стенфорд, особено во 1985 година, кога го намалил финансирањето на оркестарските класови на Стенфорд.

Во 1898 година, Саливан, стар и болен, поднел оставка како диригент на Лидс тригодишниот музичкиот фестивал, место кое тој го држел од 1880 година. Тој верувал дека мотивот на Стенфорд за прифаќањето на диригентство во Друштвото Лидс филхармонија (анг.Leeds Philharmonic Society ) минатата година била да се намести себеси да го преземе фестивалот .Стенфорд подоцна чувствувал обврска да напише во Д Тајмс, негирајќи дека бил дел од заговорот за соборување на Саливан .Саливан оттогаш се смета за неинтересен диригент од другите музички композитори,макар што работата на Стенфорд како диригент не била без своите критики, тој бил назначен на местото на Саливан .Останал на чело до 1910 година .Неговите композиции за фестивалот вклучувале : Песни на морето (1904), Стабат Матер (1907) и Песни на флота (1910).Нови дела од други автори презентирани во Лидс за време на Стенфорд вклучувајќи дела од Пери, Мекензи,како и седум од поранешни ученици на Стенфорд. Најпознатото ново дело од Стенфордовоте време е најверојатно Vaughan Williams's A Sea Symphony,презентирано во 1910 година.

20 век

Во 1901 година Стенфорд се вратил уште еднаш во операта, со верзија на Многу шум за ништо (анг.Much Ado about Nothing), на либрето од Џулијан Стругис што со тоа беа исклучително верни на оригиналот на Шекспир .Манчестер Гардија (анг. The Manchester Guardian) коментираше “Дури ни во Arrigo Boito од Џузепе Верди го има карактеристичниот шарм, зрелата и жестока индивидуалност на оригиналната комедија беа неуморно сочувани ”

И покрај добрите соопштенија за операта, славата на Стенфорд била намалена. Во првата декада на векот, неговата музика станала сенка во музиката на помладиот композитор Едвард Елгар. Според зборовите на младиот научник Роберт Андерсон, Стенфорд ”проживува долго и среќно со континеталниот углед во вторатата декада на 19 век .но тогаш Елгар го собори ”.Кога Елгар се борел за признавање во 1890те, Стенфорд бил поддршка на младиот колега, водејќи ја неговата музика, ставајќи го пред докторат во Кембриџ, и предлагајќи го за членство во ексклузивниот Лондонски клуб, Атенаум. Тој бил , да го изгаси успехот на Елгар дома и во странство да го замрачи сопствениот со Рихард Штраус (кого Стенфорд го мразеше ) фалејќи го Елгар како прв англиски композитор .Кога Елгар бил назначен за професор по музичко во Бирмингем универзитетот во 1904 година, Стенфорд му напишал писмо дека примачот нашол "одвратност".Елгар се одмаздил со неговото инигуративно предавање со забелешки за композитори, широко гледајќи го како оцрнување на Стенфорд .Стенфорд подоцна направил контра напад во неговата книга Историја на музиката, пишувајќи му на Елгар “Отсечен од неговите современици со неговата религија и неговата желба за редовна академска обука, тој бил доволно среќен да влезе во прелиминарното поле на завршената работа ” Иако огорчен за хонорната работа, Стефорд продолжил да компонира .

Во почетокот на Прва светска војна во 1914 година новите дела вклучувале Концерт за виолина (1901 ), Кларинет концерт ( 1902 ) Шестиот и Седмиот (и последната ) симфонија (1906 и 1911), и неговиот втор Пијано концерт (1911). Во 1916 тој ја пишувал својата претпоследната опера,Критиката . Тоа било поставување на Комедијата Шеридан (анг.Sheridan's Comedy) на истото име, со оригиналниот текст останат главно непорменент од Луис Кернс Џејмс.

Последни години

Првата светска војна жестоко влијаела врз Стенфорд. Тој бил ислашен од противавионски напади, и морал да се пресели од Лондон во Винздор за да ги избегне . Многу од неговите поранешни ученици биле жртви на борбите, вклучувајќи Артур Блис -повреден, Ивор Гурнеј-отруен, и Џорџ Батерворт -убиен . Годишните оперски дела на Музичкиот Кралски колеџ, кои Стенфорд ги надгледувал и спроведувал секоја година од 1885 година, морал да ги откаже. Неговиот приход се намали,како и падот на бројката на студенти ја намалило побарувачката на неговите услуги. По сериозни несогласувања на крајот на 1916 година, неговиот однос со Пери се влошил до точка на непријателство. Грациозноста на Стенфорд, сепак,дошло до израз кога Пери починал две години подоцна и Стенфорд успешно лобирал за него да биде погребан во катедралата Свети Павле.

По војната, Стенфорд продолжил да предава на колеџот . Тој давал и повремени јавни предавања, вклучувајќи и една на "Некои последни тенденции во композиција", во јануари 1921 кој бил воинствен непријател кон поголемиот дел од генерациската музика по неговата . Неговиот последен јавен настап бил на 5 март 1921 година диригирајќи во Кралскто Хорско друштво во неговата нова кантата.Д Тајмс напишал "ние не можеме да почувствуваме дека музиката има доволно емоции зад неа".Д Обсервер (анг.The Observer) го мислеа истото "доста привлечен, иако се чувствува дека е повеќе лесен отколку моќен ".

Во септември 1922 година, Стенфорд ги завршил шесте Ирски Рапсодија (анг.Irish Rhapsody), неговото последно дело . Две недели подоцна, тој го прославил својот 70 роденден;.потоа неговото здравје ослабнало . На 17 март 1924 година тој доживеал мозочен удар и на 29 март умрел во неговиот дом во Лондон, преживеано од страна на неговата сопруга и деца. Тој бил кремиран во Голдерс Грин крематориум на 2 април и неговата пепел била закопана во опатијата во Вестминистер следниот ден. Оркестарот на Кралскиот музички колеџ, диригирано од страна на Болт, пуштал музика од Стенфорд, завршувајќи ја службата со погребниот марш кој тој го напишал за Бекет Тенисон во 1893 година. Д Тајмс напишал "сврзникот на музиката на Стенфорд со оној на неговите големи претходници се покажа како темелно да и припаѓал на нивната линија ". Последната опера на Стенфорд, Придружното патување, составен за време на војната, беше премиерно изведено со аматерите на Дејвид Луис театарот (анг. David Lewis Theatre), во Ливерпул во 1925 година со намален оркестар.Делото било предадено целосно во Бристол во 1928 година и воSadler's Wells Theatre,Лондон, во 1935 година.

Достигнувања

Стенфорд добил многу почести, вклучувајќи почесни докторати од Оксфорд (1883), Кембриџ (1888), Дурам (1894), Лидс (1904), и Тринити колеџот во Даблин (1921). Тој бил прогласен за витез,а во 1902 и во 1904 година бил избран за член на Кралската академија на уметностите, Берлин.

Дела

Стенфорд составил околу 200 дела, вклучувајќи седум симфонии, околу 40 хорски дела, девет опери, 11 концерти и 28 камерни дела, како и песни, пијано дела, придружна музика, и орган дела. Тој забранил повеќе од неговите прананешни композиции;најраното дело што тој го избрал да го вклучи во неговиот каталог датира од 1875.

Во текот на својата кариера како композитор, техничкото мајсторство на Стенфорд било ретко во сомнеж. Композиторот Едгар Баинтон за него рекол  : " Какви и да се мислењата за музиката на Стенфорд, и тие се многу и различни,тоа е, мислам, секогаш се признава дека тој бил господар на делата. На денот на смртта на Стенфорд, еден поранешен ученик, Густав Холст, му рекол на, Херберт Ховелс, " Единствениот човек кој можеше да го извлече секој еден од нас надвор од технички хаос сега си замина од нас . "

По смртта на Стенфорд поголемиот дел од неговата музика била набрзо заборавена, со исклучок на неговите дела за црковни перформанси. Неговиот Стабат Матер и Реквием го задржаа своето место во хорскиот репертоар.Стенфрдовите две групи на песни за морето и песната "Сината птица" сè уште беа изведувани од време на време, но дури и неговата најпозната опера Шамус О’Брајан (анг.Shamus O'Brien),стана старомодна со својот “сценско –ирски ” вокабулар. Меѓутоа, во 2002 со неговата студија на Стенфорд Дибл пишува дека музиката, сè повеќе достапна на дискот ако не е во живо, сè уште има моќ да изненади .Според гледиштето на Дибл, честите обвиненија дека голем дел од камерната музика и многу од песните на Стенфорд станаа достапни за преоценување на секторот кога снимен за компакт диск. Во 2002 година, студијата на Родмел вклучи дискографцки работи до 16 страници .

Критиките често направени од музиката на Стенфорд од страна на писателите од Шо па наваму е дека неговата музика нема страст..Во црковната музика на Стенфорд, критичарот Николас Темплери наоѓа "темелно задоволување на уметничко искуство, она кое можеби недостасува во длабоките религиозни импулси". Во неговите опери и на други места, Грув, Пери,и подоцна критичарите најдоа музика која треба да ја пренесе љубовта и романсата.Како Пери, Стенфорд се бореше за сериозност но во ораториумот во она што Родмел го нарекува голема изјава е дека "само повремено иста способност со моќ или длабочина."

Оркестрални дела

Критичарот Ричард Вајтхаус пишува дека седуммте симфонии на Стенфорд ги отелотворуваат и предностите и ограничувањата на неговата музика, прикажувајќи “строгост во компонирањето и експертиза која одговара само на негоивте постари современици ....Пери, додека навидум содржината не остане добра во својата стилска амбиција со Менделсон, Шуман и Брамс " Вајтхаус коментира дека иако симфониската конструкција на Стенфорд е конвенционална "често суптилен пристап кон движечките форми и изворната оркестрација ги прави неговите симфонии вредни да се истражуваат."

Првите две симнфонии на Стенфорд (1876 и 1879) не беа објавени и беа исклучени од неговиот каталог на дела.Третата симфонија во Ф -мол,познат како Ирски,бил првпат изведен во 1887 година, Тој бил најпознат од симфониите на Стенфорд за време на неговиот живот .Во својата студија за делата на Стенфорд, Џорн Порте се осврнува на тоа како "полн со дух и хармонија за неговата земја ... со спротивставени изрази на расположеност и тажна убавина." Во ова, како и во многу други негови дела, Стенфорд вклучувал многу оригинални народно Ирски мелодии. Како Пери и Мекензи, но за разлика од Саливан и Елгар, Стенфорд ги сакал и почитувал народните песни .Тој главно избегнувал програмска музика, но неговата Шеста Симфонија, составен во меморија на Г.Ф Вотс, била, Стенфорд потврдува, инспириран од скулптурите и сликите на Вотс.

Од другите оркестрарни дела на Стенфорд, неговите шест Ирски Рапизоди сите датираат од 20 век, првата од 1901 година а втората - година пред неговата смрт Според гледиштето на Даблин некои од собраните дела како што се Првиот Пијано Концерт (1894) и Концертот за виолина (1899. ) се во нивната оркестрација и нивната лирика во традицијата на Менделсон,како од Брамс, со коишто музиката на Стенфорд е често изведувана .

Камерни дела

Камерната музика на Стенфорд, кој како белешките на Даблин дури и пофалбите на Шо, не влегоа во општиот репертоар.Дибл издвојува Три Интермеци за кларинет и пијано (1879), Серенада нонет (1905), и кларинет соната (1911) . Пишувањето на Првата Стринг Квинтет (анг.First String Quintet), Порте ја нарекува мелодичен и топол вид на работа,составена од прилично класични линии, и забелешки што карактерот и конструкцијата се типични за композиторот .Порте коментира слично за другите камерни дела вклучувајќи ја Втората Пијано Трио:”Ова е типично Стенфодово дело .Класично на изглед и содржи многу пасуси на една експресивна и малку поетска свежина”. Нема многу посебни одлики на белешките, но делото единствено што го прави корисен и итересен предмет

Црковна музика

Општите занамерувања на музиката на Стенфорд во годините по неговата смрт не се прошири во неговите црковни дела.Во музиката во Велика Британија, една од ретките книги да се справи со музиката на Стенфорд во детали, Николас Темплери пишува дека тоа се должи на "целосна место покрај химната како достоен предмет на уметнички пронајдок ". Вон Вилијамс рангирана на Стабат Матер како еден од делата на Стенфорд за" вечен убавина ". Според гледиштето на Темплери, изведбите на Стенфорд во А (1880), Ф (1889) и C (1909) се најважните и траен додаток од оние години во катедралниот репертоар. Како со неговите концертни дела,музиката на Стенфорд е доминанатна по мелодија.Бас линијата, Во поглед на Родмел, е секогаш важна сè уште и беше оценето како “пополнување ” .

Опери

Во 1981 во прегледот на оперите на Стенфорд, критичарот Најџел Бартон пишува дека во Шамус О’Брајан нема добри мелодии, и дека само незаборавните мелодии во неа не се од Стенфорд, туку од англиски народната песна "Славата на Западот". Бартон го игнорира Критичарот, што тој ја опишува како "Ariande auf Naxos". Дибл го рангира Критичарот многу повисоко, сметајќи ја како една од двете најдобрите опери на Стенфорд. В о 1921 година, Порте напиша дека таа содржи музика која е "неверојатно свежа, мелодична и темелно идивидуална во карактер и изглед. Вокалното и инструментално пишување е направено со севкупнота вештина." Бартон го фали Многу Шум за ништо, судејќи дека содржи некои од најдобрита оперска музика на Стенфорд. Тој ги рангира последните опери од композиторот,Придружно патување како едно од неговите најголеми достигнувања, иако Бартон кредити (анг.Burton credits) од неговата моќ до брилијантна приказна адаптирана од Хенри Њуболт од Ханс Андерсен. Порте пишува дека музиката е често свечена и романтична, и љубопитно импресивна .

Снимања

Иако голем дел од музиката на Стенфорд е занемарена во концертната сала, снимен е значителен број . Комплетни циклуси на симфониите биле снимени за Чадос и Наксос етикети, под диригенство на Вернон Хандли и Дејвид Лојд-Џонс. Други оркестарски дела снимен за ЦД вклучуваат шест ирски Рапизоди, кларинет Концерт, Вториот пијано концерт и Втората Концертот за виолина. Црковна музика на Стенфорд е добро претставена на диск. Во неговата 2002 дискографија, списокот на Родмел со 14 верзии на служба во Б ♭, заедно со повеќе снимки на услуги во, F и C, и поставување на композиторот на "Господ е мојот Пастир". Светнивните песни снимени од страна на неколку уметници вклучуваат "La Belle Dame Sans Merci", изведена од страна Џенет Бејкер меѓу другите, "Ирски идила", чии толкувачи вклученија Кетлин Фериер, и Пенси на морето во снимки од такви пејачи како Томас Ален. Меѓу камерните дела што добиле неколку снимки се трите Интермеци за кларинет и пијано и кларинет Соната.