Астат

Астат (₈₅At)
Општи својства
Име и симбол	астат (At)
Изглед	непознат, најверојатно металик
Астатот во периодниот систем
	полониум ← астат → радон
Атомски број	85
Стандардна атомска тежина (Ar)	(210)
Категорија	металоид, понекогаш се смета за неметал, или пак за метал
Група и блок	група 17 (халогени), p-блок
Периода	VI периода
Електронска конфигурација	[Xe] 4f14 5d10 6s2 6p5
по обвивка	2, 8, 18, 32, 18, 7
Физички својства
Фаза	цврста
Точка на топење	575 K (302 °C)
Точка на вриење	610 K (337 °C)
Густина близу с.т.	(At2) 6,35±0,15 г/см3 (предвидена)
Моларна зафатнина	(At2) 32,94 cm3/mol (предвиден)
Топлина на топење	ca. 6 kJ/mol
Топлина на испарување	(At2) 54,39 kJ/mol
Атомски својства
Оксидациони степени	−1, +1, +3, +5, +7
Електронегативност	Полингова скала: 2,2
Енергии на јонизација	I: 899,003 kJ/mol
Ковалентен полупречник	150 пм
Ван дер Валсов полупречник	202 пм
Разни податоци
Кристална структура	страноцентрирана коцкеста (сцк) ; (предвидена)
Топлинска спроводливост	1,7 W/(m·K)
CAS-број	7440-68-8
Историја
Наречен по	Од старогрчкиот збор астат (αστατος), што значи „нестабилен“
Откриен	Дејл Корсон, Кенет Рос Мекензи, Емилио Сегре (1940)
Најстабилни изотопи
	Главна статија: Изотопи на астатот
	преглед; разговор; уреди; \| наводи \| Википодатоци

Астат (At, лат. astatium) — халоген елемент.^[7]^[8] Името на елементот потекнува од грчкиот збор astatos што всушност значи непостојан.

Извори[уреди | уреди извор]

↑ Corson, MacKenzie & Segrè 1940.
↑ ^2,0 ^2,1 Hermann, A.; Hoffmann, R.; Ashcroft, N. W. (2013). „Condensed Astatine: Monatomic and Metallic“. Physical Review Letters. 111 (11): 116404-1–116404-5. doi:10.1103/PhysRevLett.111.116404.
↑ ^3,0 ^3,1 Bonchev, D.; Kamenska, V. (1981). „Predicting the Properties of the 113–120 Transactinide Elements“. The Journal of Physical Chemistry. ACS Publications. 85 (9): 1177–86. doi:10.1021/j150609a021. Посетено на 6 May 2013.
↑ Glushko, V. P.; Medvedev, V. A.; Bergma, G. A. (1966). Termicheskie Konstanty Veshchestv (руски). 1. Nakua. стр. 65.
↑ Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2. изд.). Butterworth-Heinemann. стр. 28. ISBN 0080379419.
↑ Rothe, S.; Andreyev, A. N.; Antalic, S.; Borschevsky, A.; Capponi, L.; Cocolios, T. E.; De Witte, H.; Eliav, E.; и др. (2013). „Measurement of the First Ionization Potential of Astatine by Laser Ionization Spectroscopy“. Nature Communications. 4: 1–6. doi:10.1038/ncomms2819. PMC 3674244. PMID 23673620.
↑ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.
↑ Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[FOOTNOTECorsonMacKenzieSegrè1940-1] Corson, MacKenzie & Segrè 1940.

[Hermann-2] 2,0 ^2,1 Hermann, A.; Hoffmann, R.; Ashcroft, N. W. (2013). „Condensed Astatine: Monatomic and Metallic“. Physical Review Letters. 111 (11): 116404-1–116404-5. doi:10.1103/PhysRevLett.111.116404.

[B&K-3] 3,0 ^3,1 Bonchev, D.; Kamenska, V. (1981). „Predicting the Properties of the 113–120 Transactinide Elements“. The Journal of Physical Chemistry. ACS Publications. 85 (9): 1177–86. doi:10.1021/j150609a021. Посетено на 6 May 2013.

[Glushko-4] Glushko, V. P.; Medvedev, V. A.; Bergma, G. A. (1966). Termicheskie Konstanty Veshchestv (руски). 1. Nakua. стр. 65.

[5] Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2. изд.). Butterworth-Heinemann. стр. 28. ISBN 0080379419.

[6] Rothe, S.; Andreyev, A. N.; Antalic, S.; Borschevsky, A.; Capponi, L.; Cocolios, T. E.; De Witte, H.; Eliav, E.; и др. (2013). „Measurement of the First Ionization Potential of Astatine by Laser Ionization Spectroscopy“. Nature Communications. 4: 1–6. doi:10.1038/ncomms2819. PMC 3674244. PMID 23673620.

[7] Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[8] Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]