Роџер Пенроуз: Разлика помеѓу преработките

Роџер Пенроуз
Роџер Пенроуз;
	Пенроуз во 2011 година
Роден(а)	8 август 1931 (92 г.); Колчестер, Англија
Полиња	Математичка физика, тесалации
Установи	Корнелов универзитет; Колеџ Бетфорд, Лондон; Принстонски универзитет; Сиракузиски универзитет; Кралски колеџ, Лондон; Биркбек, Лондонски универзитет; Колеџ Вадам, Оксфорд; Чапманов универзитет; Полска академија на науките;
Теза	„Тензорски метод во алгебраска геометрија T“ (1958)
Докторски ментор	Џон А. Тод
Други ментори	В. В. Д. Џоџ
Докторанди	Клод Лебрун; Тристан Нидам; Ричард Џозка; Ричард С. Ворд; Ендру Хоџис; Ашгар Кадир; Џон Мекнамара; Лејн П. Хјустон; Тим Постон;
Познат по	Придонеси Мур–Пенроузова псевдоинверзност ; Роторна теорија ; Вртежна мрежа ; Abstract index notation ; Црно дупкова бомба ; Геометрија на време-просторот ; Космичка цензура ; Вејлова хипотеза за криви ; Пенроузови нееднаквости ; Пенроузово гледиште на квантната механика ; Диоси–Пенроузов модел ; Њуман–Пенроузов формализам ; ГХП формализам ; Пенроузов дијаграм ; Пенроузова нееднаквост ; Пенроузов процес ; Пенроузово поплочување ; Пенроузови скалила ; Пенроузово графичко запишување ; Пенроузова трансформа ; Пенроуз-Терелов ефект ; pp-бранов време-простор ; Шредингер–Њутнови равенки ; Квантовно спознание/Пенроуз–Лукасов аргумент ; FELIX-опит ; Заробена површина ; Андромедин парадокс ; Конформална циклична космологија;
Влијаел врз	Мајкл Атија; Стујарт Хамероф;
Поважни награди	Награди Адамсова награда (1966) ; Хајнеманова награда (1971) ; Член на Кралското друштво (1972) ; Едингтонов медал (1975) ; Кралски медал (1985) ; Волфова награда (1988) ; Дираков медал (1989) ; Ајншатјнов медал (1990) ; Нејлорова награда и предавање (1991) ; Витез (1994) ; Награда „Џејмс Скот“ и предавање (1997–2000) ; Шварцшилдов медал (2000) ; Деморганов медал (2004) ; Далтонов медал (2005) ; Коплиев медал (2008) ; Фонсекова награда (2011) ; Нобелова награда за физика (2020);
Сопружник	Џоан Изабел Ведџ (в. 1959); Ванеса Томас
Деца	4

Интерактивен преглед на историјата

[проверена преработка]

← Постаро уредување Поново уредување →

Избришана содржина Додадена содржина

НагледноВикитекст

Во редови

Преработка од 11:13, 10 јануари 2022

Роџер Пенроуз (англиски: Roger Penrose; 8 август 1931) — британски математичар, математички физичар, филозоф на науката и нобеловец по физика.^[1] Тој е професор по математика „Роуз Бол“ во пензија на Оксфордскиот универзитет, предавач на колеџот „Вадам“ во Оксфорд и почесен соработник на колеџот „Сент Џон“, Кембриџ и Лондонскиот универзитетски колеџ.^[2]

Пенроуз дал придонес во математичката физика на општата релативност и космологијата . Добитник е на повеќе награди и признанија, вклучувајќи ја и Волфовата наградата за физика во 1988 година, која ја споделил со Стивен Хокинг за Пенроуз-Хокинговите теореми за сингуларноста,^[3] и една половина од Нобеловата награда за физика во 2020 година за „откривањето дека всушност создавањето на црните дупки е робусно предвидување на општата теорија на релативност“.^[4]^[5] ^{[б 1]}

Младост

Роден е во Колчестер, Есекс, Роџер Пенроуз е син на Маргарет (Литс) и психијатарот и генетичар Лајонел Пенроуз.^{[б 2]} Негова баба и дедо од татко биле Џ. Дојл Пенроус, уметник од Ирска и „Почесната“. Елизабет Џозефин Пековер; и неговата баба и дедо по мајка биле физиологот Џон Бересфорд Литс и неговата сопруга Соња Мари Натансон,^[6]^[7] Еврејка по потекло од Русија која го напуштила Санкт Петербург кон крајот на 1880-тите.^[6] Негов чичко бил уметникот Роланд Пенроуз, кој со сопругата форограф Ли Милер го имаат синот Антони Пенроуз.^[8]^[9] Пенроуз е брат на физичарот Оливер Пенроуз, генетичарката Ширли Хоџсон и шаховскиот велемајстор Џонатан Пенроуз.^[10]^[11]

Пенроуз Втората светска војна ја поминува во Канада каде неговиот татко работел во Лондон, Онтарио.^[12] Пенроуз се образувал на Универзитетскиот колеџ и Лондонскиот универзитетски колеџ, каде што дипломирал во првата класа за математика.^[10].

Истражување

Во 1955 година, додека бил студент, Пенроуз повторно ја воведува општата инверзна матрица на Е. Х. Мур, позната и како Мур–Пенроузова инверзна матрица,^[13] откако истата била повторно употребувана од страна на Арне Бјерхамар во 1951 година.^[14] Бидејќи своето истражување го започнал под менторство на професорот по геометрија и астрономија, Сер В. В. Д. Хоџ, Пенроуз својот докторат го стекнал на Колеџот „Сент Џон“ Кембриџ, во 1958 година, со трудот „тензорски методи во алгебарска геометрија“ под менторство на алгебристот и геометричар Џ. А. Тод.^[15] Тој развил и го популаризирал Пенроузовиот триаголник во 1950-ите, опишувајќи го како „невозможност во најчист облик“, и разменувал материјали со уметникот М. К. Ешер, чии претстави за невозможни тела му биле поттик во работата.^[16]^[17] Ешеровите дела Водопад, и Искачување и симнување пак биле поттикнати од работата на Пенроуз.^[18]

Како што авторот Манџит Кумар го опишува:

Како студент во 1954 година, Пенроуз бил учесник на конференција во Амстердам каде случајно наидува на изложба на Ешерови дела. Веднаш потоа се обидува да осмисли невозможни фигури и го осмислува трилиниец – триаголники кој наликува на вистинско, цврсто тродимензионално тело, но не е. Заедно со неговиот татко, физичар и математичар, Пенроуз ги осмислува скалилата кои едновремено водат и нагоре и надоле. По што следела статија и била испратена копија до Ешер. Се образувал цикличен тек на креативност, Холандскиот врвен геометриски илузионист бил поттикнат да ги создаде своите две врвни уметнички дела.^[19]

Пенроуз академската 1956-57 година ја поминува како асистент предавач на Лондонскиот колеџ Бедфорд и подоцна продолжува како истражувач на Кембричкиот Кембрички колеџ „Сент Џон“. Додека работел тау во текот на 3 години, во 1959 година се оженил со Џоан Изабел Веџ. Пред да му завршат обврските Пенроуз е добитник на истражувачка стипендија од НАТО за периодот 1959–61 година, првично за Принстон а подоцна за Сиракузискиот универзитет. По враќањето работи на Лондонскиот универзитет, каде Пенроуз останува две години, 1961–63 година, како истражувач на Лондонскиот кралски колеџ, по што повторно се враќа во САД каде поминува година 1963–64 година како посетител помошник професор на Тексашкиот универзитет во Остин.^[20] Подоцна исто така бил и професор на универзитетите Јешива, Принстон и Корнел во периодите 1966-67 година и 1969 година.

Во 1964 година, со титула професор при Биркбечкиот Колеџ, Лондон, (вниманието му е привлечено од математиката кон астрофизиката од страна на Денис Шијама, предавач на Кембриџ)^[10] според зборовите на Кип Торн од Калтех, „Роџер Пенроуз ги револуционирал математичките алатки кои се користат за анализа на својствата на време-просторот“.^[21]^[22] Дотогаш, работите поврзани со закривената геометрија на општата релативност биле ограничени до записи со доволно голема симетрија за Ајнштајновите равенки да се разрешат експлицитно и постоел сомнеж дали ваквите случаи се типични. Еден пристап беше употребата на растројната теорија, која била развиена под водство на Џон Арчибалд Вилер предавач на Принстон.^[23]Другиот, поиновативен, пристап започнат од Пенроуз бил со цел да се направи целосен преглед на деталната геометриска структура на време-просторот и наместо вниманието да се сосредочи само на топологијата на просторот, или на поголемиот дел на конформната структура, бидејки всушност структурата е таа, Важноста на Пенроузовиот епохален труд „Гравитациониот колапс на време-просторните сингуларитети“^[24] не е само во резултатот, сумаризиран грубо, дека ако тело како што е ѕвезда пред смртта имлодира по некоја одредена точка, тогаш ништо не може да го попречи гравитационото поле да постане толку силно со што ќе се создаде некаков вид на сингуларитет. Исто така укажува на начин со кој би се добиле слични општи заклучоци во други контексти, особено за космолошката голема експлозија, за која соработувал со најпознатиот студент на Денис Шијама, Стивен Хокинг.^[25]^[26]^[27] Пенроуз-Хокинговите теореми за сингуларноста биле инспирирани од Рајчаудуриевата равенка дело на Амал Кумар Рајчаудури.

Претпоставен поглед на хоризонтот на настани на црна дупка осветлена од тенкиот насобирачки диск.

Најголемиот придонес на Пенроуз бил во гравитационото собирање, започнувајќи со неговата космичка цензурна конјектура од 1969 година,^[28] па се до ефектот на некој сингуларитет кој е затскриен зад добро оформен хоризонт на настани, кој бвоедно го затскрива и време-просторот за кој Вилер го осмислил поимот црна дупка, пришто се набљудува видлива надворешна област со силна конечна искривеност, од каде може да се извлече дел од гравитационата енергија преку познатиот Пенроузов метод, кога насобирната околна материја може да ослободи дополнителна енергија која може да ја објасни астрофизичката појава квазар.^[29]^[30]^[31]

Надоврзувајќи се на „слабата космичка цензорна претпоставка“, Пенроуз, во 1979 година, ја објавува посилната верзија наречена „силна цензорна претпоставка“. Заедно со Белински-Халатников-Лившитцовата конјектура и последиците од нелиниската стабилност, и разрешувајќи ја цензорната конјектура е еден од најважните издвоени проблеми на општата релативност. Исто така од 1979 година, е и Пенроузовота влијателна Вејлова закривна претпоставка за почетните услови за видливиот дел од универзумот и потеклото на вториот закон на термодинамиката.^[32] Пенроуз и Џејмс Терел независно согледаледека телата кои се движат со брзини блиски до брзината на светлината ќе наликуваат како да испишуваат особени патеки или вртежи. ОПвој ефект е наречен Терелово вртење или Пенроуз–терелово вртење.^[33]^[34]

Во 1967 година, Пенроуз ја осмислува твисторната теорија која ги оцртува геометриските тела во Минковскиевиот простор во 4 димензионален сложен простор со метрички запис (2,2).^[35]^[36]

Пенроуз е исто така познат и по неговото откритие од 1974 година познато под името Пенроузови плочници, кои се создадени од две плочки кои може само да се поплочуваат во рамнината непериодично, и се плочници кај кои се согледува петкратна вртежна симетрија. Пенроуз овие идеи ги развил врз основа на натписот Deux types fondamentaux de distribution statistique^[37] (на македонски јазик: Два основни видови на статистичка распределба) од чешкиот географ, демограф и статистичар Јаромир Корчак. Во 1984 година, ваквиод вид на распореди бил забележан кај атомите во квазикристалите.^[38] Друг значаен придонес е оној од 1971 година кога ја осмислува завртната мрежа, која подоцна ќе прерасне во геометрија на време-просторот во јамкестата квантна гравитација.^[39] Тој бил влијателен во популизацијата на општо познатите Пенроузовите дијаграми (причински дијаграми).^[40]

Во 1983 година, Пенроуз бил поканет да предава на Рајсовиот универзитет во Хјустон, од страна на управникот Бил Гордон. Тој таму работел од 1983 до 1987 година.^[41]

Подоцнежна активност

Во 2004 година, Пенроуз ја објавува Патот до реалноста: целовкупен водич за законите на универзумот, книга од 1.099 страници како водич за законите на физиката и вклучува објаснување на неговата теорија. Пенроузовото толкување предвидува постоење на врска меѓу квантната механика и општата релативност, и предложува дека квантната состојба останува во суперпозиција се додека не е постигната значајно ниво на разлика кај време-просторната закривеност.^[42]^[43]

Пенроуз е исто така и Францис и Хелен Пенц почесен привремен професор по физика и математика при Пенсилванискиот државен универзитет.^[44]

Млад универзум

Во 2010 година, Пенроуз објавил можен доказ, заснован на концентрични кругови забележани од страна на Вилкинсоновата микробранова анизотропна сонда и податоците за космичкото микробраново зрачење на небото, за првиот универзумо кој постоел пред Големата експлозија на нашиот моментален универзум.^[45] Тој го спомнува овој доказ во епилогот на својата книга од 2010 година Циклуси на времето,^[46] книга во која тој ги претавува неговите причини, поврзани со Ајнштајновите равенки за полето, Вејловата закривеност C, и Вејлова претпоставка за закривеноста (ВПЗ), односно дека преминот од Големата експлозија била доволно неразорен за претходниот универзум преживеал.^[47]^[48] Тој изнел неколку мислења за C и за ВПЗ, кои подоцна биле потврдени од други научници, со што ја популаризирал нееговата теорија за конфромалната циклична космологија (КЦК).^[49] Во оваа теорија, пенроуз претпоставува дека при крајот на овој универзум целата материја веројатно ќе биде во црните дупки кои постепено ќе испаруваат преку Хокинговото зрачење. Во тој момент, се што е во универзумот се состои од фотони кои не "подлежат" ни на времето ни на просторот. Односно не постои разлика межу бескрајно голем универзум кој се состои само од фотони и бескрајно мал универзум кој се состои само од фотони. Од оваа причина, сингуларноста за Големата експлозија и онаа за бескрајно проширениот универзум се исти.^[50]

Поедноставено, тој верува дека сингуларноста во Ајнштајновите равенки за полето за Големата експлозија е само приведен сингуларитет, сличен со веќе добропознатиот привиден сингуларитет кај хоризонтот на настани кај црната дупка.^[29] Вториот сингуларитет може да се острани со замена на појдовниот систем, и Пенроуз предлага друга промена на кординатниот систем која ќе го отстрани сингуларитето кај Големата експлозија.^[51] Една последица од ова е дека главните настани при Големата експлозија може да се разберат без потребата од обединувањето на општата релативност и квантната механика, и следствено не постои строга ограниченост на Вилер–Девитовата равенка, која го нарушува времето.^[52]^[53] Дополнително, може да се користат и Ајнштајн-Максвел-Дираковите равенки.^[54]

Физиката и свесноста

Пенроуз е автор на книги во кои се пишува за врската меѓу соновната физика и човековата (илим животинската) свест. Во делото Царскиот нов ум (1989), тој пишува дека познатите физички закони се несоодветни за објаснувањето на појава како свесноста.^[55] Пенроуз предложил карактеристиките на на новата физика која ги определува барањата за премостување на јазот меѓу класичната и квантната механика (она што тој го нарекува точна кватна гравитација).^[56] Пенроуз користи варијанта на Туринговата запирна теорема за да прикаже дека системот може да биде детерминистички без притоа да биде и алгоритамски. (На пример, ако се замисли систем со само две ссотојби, вклучено и исклучено. Ако состојбата на системот е вклучено, кога Туринговата машина запира или исклучено кога Туринговата машина не застанува, тогаш состојбата на системот е целосно определена од машината, но сепак, не постои алгоритамски начин да се определи дали Туринговата машина запира.)^[57]^[58]

Пенроуз верува дека овие детерминистички и се уште неалгоритамски процеси може да се употребат во кватно механичката редукција на брановата функција, и може да се искористи од страна на мозокот. Тој вели дека сметачите денес се неспособни да поседуваат интелегенција бидејќи алгоритамски детерминистички системи. Тој се спротиставува на гледиштето дека рационалните процеси на умот се целосно алгоритамски и може да се дуплифицираат од страна на соодветно сложен сметач.^[59] Ова е во спротивност со поддржувачите на силната вештачка интелегенција, која вели дека мислата може да биде симулирана алгоритамски. Тој овие тврдења ги заснова на тврдењата за свесноста ја надминува формалната логика бидејќи оваа нерешливост на because запирниот проблем и Годеловата нецелосна теорема го попречуваат системот заснован на логички алгоритми да имитира човекови карактеристики како интелегенција за математичко согледување.^[59]^[60] Овие тврдења првично биле изнесени од страна на филозофот Џон Лукас од Мертоновиот колеџ, при Оксфорд.^[61]

Пенроуз-Лукасовата расправа за последиците од Годеловата теорема за нецеловитоста за пресметковните теории на човековата интелегенција била подлежна на огромен броој на критики од математичарите, информатичарите и философитеж, и постигнатата согласност межу стручнирте лица во наброените полиња е дека оваа расправа е неточна, иако различни автори одбираат различни делови од расправта за нејзино оспорување.^[62] Марвин Мински, водечки заговарач за вештачката интелегенција, бил особено критичен, велејќи дека Пенроуз „се обидува да покаже, во поглавје по поглавје, дека човековата мисла не може да се заснова на ниеден познато научно начело.“ Минскиевото гледиште е сосема спротивно – тој верува дека луѓето се всушност машини, чие функционирање, иако сложено, е целосно објаснливо од моменталната физика. Мински се држел до ставот дека „некој може да ја однесе потрагата [за научно објаснување] далеку само преку потрагата за нови основни начела, наместо да се сконцентрира на вистинските детали. Ова е тоа што јас го согледувам во Пенроузовата потрага за ново основно начело на физиката кое ќе ја објасни свесноста.“^[63]

Пенроуз одговорил на критиката на Царскиот нов ум со неговата следна книга од 1994 година Сенките на умот, и во 1997 година со Големото, малото и човековиот ум. Во овие свои дела, тој исто така ги искомбинирал набљудувањата со оние на анестезиологот Стујарт Хамероф.^[64]

Пенроуз и Хамехоф образложувале дека свесноста е резултат на ефектите на квантната гравитација во микротубулите, кои тие ги нарекле квантно сознание. Макс Тегмарк, во својот труд во Физички преглед E,^[65] пресметал дека временскиот период за еден неврон да испали и да се возбуди во микротубулите е помал од декохерентниот период за фактор од најмалку 10.000.000.000. Приемот на овј научен труд е сумаризиран во оваа изјава за поддршка на Тегмарк: „Физичарите кои се незапознаени со оваа кавга, како што е Џон Смолин, вели дека пресметките го потврдуваат она за кое тие се сомневале од самиот почеток. 'Ние не работиме со мозок кој е близу до апсолутна нула. Логично е неверојатно дека мозокот развил квантно однесување'“.^[66] Тегмарковиот труд е нашироко користен од страна на критичарите на Пенроуз-Хамерхофовото гледиште.

Во нивниот одговор на Тегмарковиот труд, исто така објавен во Физички преглед E, физичарите Скот Хаган, Џек Тужински и Хамероф^[67]^[68] тврделе дека Тегмарк не се осврнал на моделот на квантното сознание, туку на модел кој самиот си го создал. Па така тој користел суперпозиции на кванти одделени со растојание од 24 nm наместо помалите растојание кои биле користени во моделот на квантното сознание. како резултат на ова, групата предводена од Хамерофтврдела дека периодот на декохеренцијае за седум величини поголем од Тегмарковиот резултат, но сепак значително покус од потребните 25 ms во квантното процесирање во теоријата било поврзано со 40 Hz гама-синхотроност, според квантното сознание. За да се надмине оваа разлика, групата извела низа на предлози.^[67] Тие претпоставиле дека внатрешноста на невроните може да се менува меѓу течна и гел состојба. Кога е гел, дополнително се теоризирало дека електронските диполи на водата се насочени во иста насока, долж бадворешниот раб на микротубулните тубулински подединици.^[67]Хамероф и др. предложиле дека вака подредената вода може да ја прегледа секоја квантна кохеренција во самиот тубулин на микротубулите од надворешната средина до остатокот од мозокот. Секој од тубулините исто така поседува опашка која се протега нанадвор од микротубулите, кои имаат негативен полнеж, и на тој начин ги привлекуваат позитивно наелектризираните јони. Се наведува дека ова всушност може да придонесе за допшолнителни прегледи. Дополнително, постои и тврдење дека микротубулите може да се напумпаат во кохерентна состојба со биохемиска енергија.^[69]

Поврзано

Белешки

↑ The other half was awarded jointly to Reinhard Genzel and Andrea Ghez for their work on black holes.
↑ Penrose and his father shared mathematical concepts with Dutch graphic artist M. C. Escher which were incorporated into a lot of pieces, including Waterfall, which is based on the 'Penrose triangle', and Up and Down.

Наводи

↑ „Roger Penrose | Biography, Books, Awards, & Facts“.
↑ „Oxford Mathematician Roger Penrose jointly wins the Nobel Prize in Physics | University of Oxford“. www.ox.ac.uk (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Siegel, Matthew (8 January 2008). „Wolf Foundation Honors Hawking and Penrose for Work in Relativity“. Physics Today (англиски). 42 (1): 97–98. doi:10.1063/1.2810893. ISSN 0031-9228.
↑ „The Nobel Prize in Physics 2020“. NobelPrize.org (англиски). Посетено на 6 October 2020.
↑ Overbye, Dennis; Taylor, Derrick Bryson (6 October 2020). „Nobel Prize in Physics Awarded to 3 Scientists for Work on Black Holes – The prize was awarded half to Roger Penrose for showing how black holes could form and half to Reinhard Genzel and Andrea Ghez for discovering a supermassive object at the Milky Way's center“. The New York Times. Посетено на 6 October 2020.
↑ ^6,0 ^6,1 Brookfield, Tarah (2018). Our Voices Must Be Heard: Women and the Vote in Ontario (англиски). UBC Press. ISBN 978-0-7748-6022-2.
↑ Rudolph Peters (1958). „John Beresford Leathes. 1864–1956“. Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 4: 185–191. doi:10.1098/rsbm.1958.0016.
↑ Hall, Chris (19 March 2016). „Lee Miller, the mother I never knew“. The Guardian (англиски). ISSN 0261-3077. Посетено на 7 October 2020.
↑ „Illustrated Mathematics“. Farleys House and Gallery (англиски). Архивирано од изворникот на 11 October 2020. Посетено на 7 October 2020.
↑ ^10,0 ^10,1 ^10,2 „Roger Penrose – Biography“. Maths History (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ AP and TOI staff. „Scientist of Jewish heritage among trio to win Nobel prize for black hole finds“. www.timesofisrael.com (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Ogilvie, Megan (23 March 2009). „Just Visiting: Sir Roger Penrose“. Toronto Star. Посетено на 9 October 2020.
↑ Penrose, R. (1955). „A generalized inverse for matrices“. Mathematical Proceedings of the Cambridge Philosophical Society. 51 (3): 406–413. Bibcode:1955PCPS...51..406P. doi:10.1017/S0305004100030401.
↑ Zheng, Wenjie. „The 100th anniversary of Moore-Penrose inverse and its role in statistics and machine learning“. www.zhengwenjie.net. Посетено на 7 October 2020.
↑ „Roger Penrose wins 2020 Nobel Prize in Physics for discovery about black holes“. University of Cambridge (англиски). 6 October 2020. Посетено на 7 October 2020.
↑ Welch, Chris (23 March 2012). „'Frustro' typeface applies the Penrose impossible triangle concept to words“. The Verge (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Baggini, Julian (2012). Philosophy: All That Matters (англиски). John Murray Press. ISBN 978-1-4441-5585-3.
↑ „Ascending and Descending by M.C. Escher – Facts about the Painting“. Totally History (англиски). 21 May 2013. Посетено на 7 October 2020.
↑ Kumar, Manjit (15 October 2010). „Cycles of Time: An Extraordinary New View of the Universe by Roger Penrose – review“. The Guardian.
↑ „Professor Sir Roger Penrose awarded the 2020 Nobel Prize in Physics“. King's College London (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ „The second Cambridge Cutting Edge Lecture: Professor Sir Roger Penrose“. Cambridge Society of Paris (англиски). 12 March 2019. Посетено на 7 October 2020.
↑ Thorne, Kip; Thorne, Kip S.; Hawking, Stephen (1994). Black Holes and Time Warps: Einstein's Outrageous Legacy (англиски). W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-31276-8.
↑ Ellis, George F. R.; Penrose, Sir Roger (1 January 2010). „Dennis William Sciama. 18 November 1926 – 19 December 1999“. Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society (англиски). 56: 401–422. doi:10.1098/rsbm.2009.0023. ISSN 0080-4606. S2CID 73035217.
↑ Penrose, Roger (January 1965). „Gravitational Collapse and Space-Time Singularities“. Physical Review Letters. 14 (3): 57–59. Bibcode:1965PhRvL..14...57P. doi:10.1103/PhysRevLett.14.57.
↑ Clark, Stuart. „A brief history of Stephen Hawking: A legacy of paradox“. New Scientist (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ „Roger Penrose“. New Scientist (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Wolchover, Natalie (6 June 2019). „Physicists Debate Hawking's Idea That the Universe Had No Beginning“. Quanta Magazine (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Fernandez, Rodrigo L. (21 July 2020). "Cosmic Censorship Conjecture violation: A semiclassical approach". arXiv:2007.10601 [gr-qc].
↑ ^29,0 ^29,1 Curiel, Erik (2020), „Singularities and Black Holes“, Во Zalta, Edward N. (уред.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2020. изд.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, Посетено на 7 October 2020
↑ Kafatos, M.; Leiter, D. (1979). „1979ApJ...229...46K Page 46“. The Astrophysical Journal. 229: 46. Bibcode:1979ApJ...229...46K. doi:10.1086/156928. Посетено на 7 October 2020.
↑ „Penrose process“. Oxford Reference (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ R. Penrose (1979). „Singularities and Time-Asymmetry“. Во S. W. Hawking; W. Israel (уред.). General Relativity: An Einstein Centenary Survey. Cambridge University Press. стр. 581–638.
↑ Terrell, James (1959). „Invisibility of the Lorentz Contraction“. Physical Review. 116 (4): 1041–1045. Bibcode:1959PhRv..116.1041T. doi:10.1103/PhysRev.116.1041.
↑ Penrose, Roger (1959). „The Apparent Shape of a Relativistically Moving Sphere“. Proceedings of the Cambridge Philosophical Society. 55 (1): 137–139. Bibcode:1959PCPS...55..137P. doi:10.1017/S0305004100033776.
↑ „New Horizons in Twistor Theory | Mathematical Institute“. www.maths.ox.ac.uk. Посетено на 7 October 2020.
↑ „twistor space in nLab“. ncatlab.org. Посетено на 7 October 2020.
↑ Jaromír Korčák (1938): Deux types fondamentaux de distribution statistique. Prague, Comité d'organisation, Bull. de l'Institute Int'l de Statistique, vol. 3, pp. 295–299.
↑ Steinhardt, Paul (1996). „New perspectives on forbidden symmetries, quasicrystals, and Penrose tilings“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 93 (25): 14267–14270. Bibcode:1996PNAS...9314267S. doi:10.1073/pnas.93.25.14267. PMC 34472. PMID 8962037.
↑ „Penrose on Spin Networks“. math.ucr.edu. Посетено на 7 October 2020.
↑ „Penrose diagrams“. jila.colorado.edu (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ „Roger Penrose at Rice, 1983–87“. Rice History Corner. 22 May 2013.
↑ Johnson, George (27 February 2005). „'The Road to Reality': A Really Long History of Time“. The New York Times, USA. Посетено на 3 April 2017.
↑ „If an Electron Can Be in Two Places at Once, Why Can't You?“. Архивирано од изворникот на 1 November 2012. Посетено на 27 October 2008.
↑ „Dr. Roger Penrose at Penn State University“. Архивирано од изворникот на 16 април 2008. Посетено на 9 јули 2007.
↑ Gurzadyan, V.G.; Penrose, R. (2010). "Concentric circles in WMAP data may provide evidence of violent pre-Big-Bang activity". volume "v1". arXiv:1011.3706 [astro-ph.CO].
↑ Roger Penrose, Cycles of Time, Vintage; Reprint edition (1 May 2012)
↑ Stoica, Ovidiu-Cristinel (November 2013). „On the Weyl Curvature Hypothesis“. Annals of Physics. 338: 186–194. arXiv:1203.3382. Bibcode:2013AnPhy.338..186S. doi:10.1016/j.aop.2013.08.002. S2CID 119329306.
↑ R. Penrose (1979). „Singularities and Time-Asymmetry“. Во S. W. Hawking; W. Israel (уред.). General Relativity: An Einstein Centenary Survey. Cambridge University Press. стр. 581–638.
↑ „New evidence for cyclic universe claimed by Roger Penrose and colleagues“. Physics World (англиски). 21 August 2018. Посетено на 7 October 2020.
↑ „New evidence for cyclic universe claimed by Roger Penrose and colleagues“. 21 August 2018.
↑ Penrose, Roger (5 September 2017). Fashion, Faith, and Fantasy in the New Physics of the Universe (англиски). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17853-0.
↑ Kiefer, Claus (13 August 2013). „Conceptual Problems in Quantum Gravity and Quantum Cosmology“. ISRN Mathematical Physics (англиски). 2013: 1–17. doi:10.1155/2013/509316.
↑ Vaas, Rüdiger (2004). "The Inverted Big-Bang". arXiv:physics/0407071.
↑ Finster, F.; Smoller, J.A.; Yau, S.-T. „The Einstein-Dirac-Maxwell Equations – Black Hole Solutions“ (PDF).
↑ Ferris, Timothy (19 November 1989). „HOW THE BRAIN WORKS, MAYBE (Published 1989)“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 7 October 2020.
↑ Stork, David G. (29 October 1989). „The Physicist Against the Hackers : THE EMPEROR'S NEW MIND: On Computers, Minds, and the Laws of Physics by Roger Penrose (Oxford University Press: $24.95; 428 pp.)“. Los Angeles Times (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑ Penrose, Roger (28 April 2016). The Emperor's New Mind: Concerning Computers, Minds, and the Laws of Physics (англиски). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-255007-1.
↑ „20th WCP: Computational Complexity and Philosophical Dualism“. www.bu.edu. Посетено на 7 October 2020.
↑ ^59,0 ^59,1 Penrose, Roger (2016). The Emperor's New Mind: Concerning Computers, Minds, and the Laws of Physics (англиски). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-878492-0.
↑ Sen, Shuvendu (24 October 2017). Why Buddha Never Had Alzheimer's: A Holistic Treatment Approach Through Meditation, Yoga, and the Arts (англиски). Health Communications, Inc. ISBN 978-0-7573-1994-5.
↑ „In Memoriam: John Lucas“. www.philosophy.ox.ac.uk (англиски). Посетено на 7 October 2020.
↑
Criticism of the Lucas/Penrose argument that intelligence can not be entirely algorithmic:
- MindPapers: 6.1b. Godelian arguments Архивирано на 11 јуни 2011 г.
- References for Criticisms of the Gödelian Argument Архивирано на 3 јули 2020 г.
- Boolos, George, et al. 1990. An Open Peer Commentary on The Emperor's New Mind. Behavioral and Brain Sciences 13 (4) 655.
- Davis, Martin 1993. How subtle is Gödel's theorem? More on Roger Penrose. Behavioral and Brain Sciences, 16, 611–612. Online version at Davis' faculty page at http://cs.nyu.edu/cs/faculty/davism/ Архивирано на 3 декември 1998 г.
- Feferman, Solomon (1996). „Penrose's Gödelian argument“. Psyche (consciousness journal). 2: 21–32. CiteSeerX 10.1.1.130.7027.
- Krajewski, Stanislaw 2007. On Gödel's Theorem and Mechanism: Inconsistency or Unsoundness is Unavoidable in any Attempt to 'Out-Gödel' the Mechanist. Fundamenta Informaticae 81, 173–181. Reprinted in Topics in Logic, Philosophy and Foundations of Mathematics and Computer Science:In Recognition of Professor Andrzej Grzegorczyk (2008), p. 173 Архивирано на 26 декември 2016 г.
- LaForte, Geoffrey; Hayes, Patrick J.; Ford, Kenneth M. (1998). „Why Gödel's Theorem Cannot Refute Computationalism“. Artificial Intelligence. 104 (1–2): 265–286. doi:10.1016/s0004-3702(98)00052-6.
- Lewis, David K. 1969. Lucas against mechanism Архивирано на 25 февруари 2021 г.. Philosophy 44 231–233.
- Putnam, Hilary 1995. Review of Shadows of the Mind. In Bulletin of the American Mathematical Society 32, 370–373 (also see Putnam's less technical criticisms in his New York Times review Архивирано на 9 март 2021 г.)
Sources that indicate Penrose's argument is generally rejected:
- Bringsford, S. and Xiao, H. 2000. A Refutation of Penrose's Gödelian Case Against Artificial Intelligence Архивирано на 24 февруари 2021 г.. Journal of Experimental and Theoretical Artificial Intelligence 12: 307–329. The authors write that it is "generally agreed" that Penrose "failed to destroy the computational conception of mind."
- In an article at „King's College London – Department of Mathematics“. Архивирано од изворникот на 25 January 2001. Посетено на 22 October 2010. L.J. Landau at the Mathematics Department of King's College London writes that "Penrose's argument, its basis and implications, is rejected by experts in the fields which it touches."
Sources that also note that different sources attack different points of the argument:
- Princeton Philosophy professor John Burgess writes in On the Outside Looking In: A Caution about Conservativeness Архивирано на 19 октомври 2012 г. (published in Kurt Gödel: Essays for his Centennial, with the following comments found on pp. 131–132 Архивирано на 27 декември 2016 г.) that "the consensus view of logicians today seems to be that the Lucas–Penrose argument is fallacious, though as I have said elsewhere, there is at least this much to be said for Lucas and Penrose, that logicians are not unanimously agreed as to where precisely the fallacy in their argument lies. There are at least three points at which the argument may be attacked."
- Nachum Dershowitz 2005. The Four Sons of Penrose Архивирано на 9 август 2017 г., in Proceedings of the Eleventh Conference on Logic for Programming, Artificial Intelligence and Reasoning (LPAR; Jamaica), G. Sutcliffe and Andrei Voronkov, eds., Lecture Notes in Computer Science, vol. 3835, Springer-Verlag, Berlin, pp. 125–138.
↑ Marvin Minsky. "Conscious Machines." Machinery of Consciousness, Proceedings, National Research Council of Canada, 75th Anniversary Symposium on Science in Society, June 1991.
↑ „Can Quantum Physics Explain Consciousness? One Scientist Thinks It Might“. Discover Magazine (англиски). Архивирано од изворникот 3 October 2020. Посетено на 7 October 2020.
↑ Tegmark, Max (2000). „The importance of quantum decoherence in brain processes“. Physical Review E. 61 (4): 4194–4206. arXiv:quant-ph/9907009. Bibcode:2000PhRvE..61.4194T. doi:10.1103/physreve.61.4194. PMID 11088215. S2CID 17140058.
↑ Tetlow, Philip (2007). The Web's Awake: An Introduction to the Field of Web Science and the Concept of Web Life. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons. стр. 166. ISBN 978-0-470-13794-9. Архивирано од изворникот 7 December 2021. Посетено на 5 October 2020.
↑ ^67,0 ^67,1 ^67,2 Hagan, S.; Hameroff, S.; Tuszyński, J. (2002). „Quantum Computation in Brain Microtubules? Decoherence and Biological Feasibility“. Physical Review E. 65 (6): 061901. arXiv:quant-ph/0005025. Bibcode:2002PhRvE..65f1901H. doi:10.1103/PhysRevE.65.061901. PMID 12188753. S2CID 11707566.
↑ Hameroff, S. (2006). „Consciousness, Neurobiology and Quantum Mechanics“. Во Tuszynski, Jack (уред.). The Emerging Physics of Consciousness. Springer. стр. 193–253. Bibcode:2006epc..book.....T.
↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име :1.

Дополнителна литература

Ferguson, Kitty (1991). Stephen Hawking: Quest for a Theory of Everything. Franklin Watts. ISBN 0-553-29895-X.
Misner, Charles; Thorne, Kip S.; Wheeler, John Archibald (1973). Gravitation. San Francisco: W. H. Freeman. ISBN 978-0-7167-0344-0. (See Box 34.2.)

Надворешни врски

„Роџер Пенроуз“ на Ризницата ^?

Сколија има профил за Q193803 (Роџер Пенроуз).

Роџер Пенроуз на Семрежната филмска база на податоци (англиски)

Awake in the Universe – Penrose debates how creativity, the most elusive of faculties, has helped us unlock the country of the mind and the mysteries of the cosmos with Bonnie Greer.
Дела од или за Роџер Пенроуз на Семрежниот архив
Dangerous Knowledge на YouTube – Penrose was one of the principal interviewees in a BBC documentary about the mathematics of infinity directed by David Malone
Penrose's new theory "Aeons Before the Big Bang?":
- Original 2005 lecture: "Before the Big Bang? A new perspective on the Weyl curvature hypothesis" Архивирано на 7 август 2009 г. (Isaac Newton Institute for Mathematical Sciences, Cambridge, 11 November 2005).
- Original publication: "Before the Big Bang: an outrageous new perspective and its implications for particle physics". Proceedings of EPAC 2006. Edinburgh. 2759–2762 (cf. also Hill, C.D. & Nurowski, P. (2007) "On Penrose's 'Before the Big Bang' ideas". Ithaca)
- Revised 2009 lecture: "Aeons Before the Big Bang?" (Georgia Institute of Technology, Center for Relativistic Astrophysics)
- BBC interview on the new theory на YouTube
Roger Penrose on The Forum (BBC World Service)
Penrose on sidestepping reason на YouTube
Оконор, Џон Џ. и Едмунд Ф. Робертсон. „Роџер Пенроуз“ - Архив „Историја на математиката“ на MacTutor (англиски)

Hilary Putnam's review of Penrose's 'Shadows of the Mind' claiming that Penrose's use of Godel's Incompleteness Theorem is fallacious Архивирано на 28 ноември 2007 г.
- Архивирано на 18 јуни 2008 г.
Penrose Tiling found in Islamic Architecture
Two theories for the formation of quasicrystals resembling Penrose tilings
Tegmark, Max (2000). „The importance of quantum decoherence in brain processes“. Physical Review E. 61 (4): 4194–4206. arXiv:quant-ph/9907009. Bibcode:2000PhRvE..61.4194T. doi:10.1103/physreve.61.4194. PMID 11088215. S2CID 17140058.
- "Biological feasibility of quantum states in the brain" – (a disputation of Tegmark's result by Hagan, Hameroff, and Tuszyński)
  - Tegmarks's rejoinder to Hagan et al.
Архивирано на 12 март 2005 г. – D. Trull about Penrose's lawsuit concerning the use of his Penrose tilings on toilet paper
Roger Penrose: A Knight on the tiles (Plus Magazine)
Penrose's Gifford Lecture biography
Quantum-Mind
Audio: Roger Penrose in conversation on the BBC World Service discussion show
Roger Penrose speaking about Hawking's new book on Premier Christian Radio
"The Cyclic Universe – A conversation with Roger Penrose", Ideas Roadshow, 2013
Forbidden crystal symmetry in mathematics and architecture, filmed event at the Royal Institution, October 2013
Oxford Mathematics Interviews: "Extra Time: Professor Sir Roger Penrose in conversation with Andrew Hodges." These two films explore the development of Sir Roger Penrose's thought over more than 60 years, ending with his most recent theories and predictions. 51 min and 42 min. (Mathematical Institute, University of Oxford)
BBC Radio 4 – The Life Scientific – Roger Penrose on Black Holes – 22 November 2016 Sir Roger Penrose talks to Jim Al-Khalili about his trailblazing work on how black holes form, the problems with quantum physics and his portrayal in films about Stephen Hawking.
The Penrose Institute Website
A chess problem holds the key to human consciousness?, Chessbase

Предлошка:Roger Penrose

[6] The other half was awarded jointly to Reinhard Genzel and Andrea Ghez for their work on black holes.

[7] Penrose and his father shared mathematical concepts with Dutch graphic artist M. C. Escher which were incorporated into a lot of pieces, including Waterfall, which is based on the 'Penrose triangle', and Up and Down.

[1] „Roger Penrose | Biography, Books, Awards, & Facts“.

[2] „Oxford Mathematician Roger Penrose jointly wins the Nobel Prize in Physics | University of Oxford“. www.ox.ac.uk (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[3] Siegel, Matthew (8 January 2008). „Wolf Foundation Honors Hawking and Penrose for Work in Relativity“. Physics Today (англиски). 42 (1): 97–98. doi:10.1063/1.2810893. ISSN 0031-9228.

[Nobel_Prize_2020-4] „The Nobel Prize in Physics 2020“. NobelPrize.org (англиски). Посетено на 6 October 2020.

[NYT-20201006-5] Overbye, Dennis; Taylor, Derrick Bryson (6 October 2020). „Nobel Prize in Physics Awarded to 3 Scientists for Work on Black Holes – The prize was awarded half to Roger Penrose for showing how black holes could form and half to Reinhard Genzel and Andrea Ghez for discovering a supermassive object at the Milky Way's center“. The New York Times. Посетено на 6 October 2020.

[Brookfield-8] 6,0 ^6,1 Brookfield, Tarah (2018). Our Voices Must Be Heard: Women and the Vote in Ontario (англиски). UBC Press. ISBN 978-0-7748-6022-2.

[rsbm-9] Rudolph Peters (1958). „John Beresford Leathes. 1864–1956“. Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 4: 185–191. doi:10.1098/rsbm.1958.0016.

[10] Hall, Chris (19 March 2016). „Lee Miller, the mother I never knew“. The Guardian (англиски). ISSN 0261-3077. Посетено на 7 October 2020.

[11] „Illustrated Mathematics“. Farleys House and Gallery (англиски). Архивирано од изворникот на 11 October 2020. Посетено на 7 October 2020.

[Roger_Penrose_-_Biography-12] 10,0 ^10,1 ^10,2 „Roger Penrose – Biography“. Maths History (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[13] AP and TOI staff. „Scientist of Jewish heritage among trio to win Nobel prize for black hole finds“. www.timesofisrael.com (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[14] Ogilvie, Megan (23 March 2009). „Just Visiting: Sir Roger Penrose“. Toronto Star. Посетено на 9 October 2020.

[15] Penrose, R. (1955). „A generalized inverse for matrices“. Mathematical Proceedings of the Cambridge Philosophical Society. 51 (3): 406–413. Bibcode:1955PCPS...51..406P. doi:10.1017/S0305004100030401.

[16] Zheng, Wenjie. „The 100th anniversary of Moore-Penrose inverse and its role in statistics and machine learning“. www.zhengwenjie.net. Посетено на 7 October 2020.

[17] „Roger Penrose wins 2020 Nobel Prize in Physics for discovery about black holes“. University of Cambridge (англиски). 6 October 2020. Посетено на 7 October 2020.

[18] Welch, Chris (23 March 2012). „'Frustro' typeface applies the Penrose impossible triangle concept to words“. The Verge (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[19] Baggini, Julian (2012). Philosophy: All That Matters (англиски). John Murray Press. ISBN 978-1-4441-5585-3.

[20] „Ascending and Descending by M.C. Escher – Facts about the Painting“. Totally History (англиски). 21 May 2013. Посетено на 7 October 2020.

[21] Kumar, Manjit (15 October 2010). „Cycles of Time: An Extraordinary New View of the Universe by Roger Penrose – review“. The Guardian.

[22] „Professor Sir Roger Penrose awarded the 2020 Nobel Prize in Physics“. King's College London (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[23] „The second Cambridge Cutting Edge Lecture: Professor Sir Roger Penrose“. Cambridge Society of Paris (англиски). 12 March 2019. Посетено на 7 October 2020.

[24] Thorne, Kip; Thorne, Kip S.; Hawking, Stephen (1994). Black Holes and Time Warps: Einstein's Outrageous Legacy (англиски). W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-31276-8.

[25] Ellis, George F. R.; Penrose, Sir Roger (1 January 2010). „Dennis William Sciama. 18 November 1926 – 19 December 1999“. Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society (англиски). 56: 401–422. doi:10.1098/rsbm.2009.0023. ISSN 0080-4606. S2CID 73035217.

[Penrose1965-26] Penrose, Roger (January 1965). „Gravitational Collapse and Space-Time Singularities“. Physical Review Letters. 14 (3): 57–59. Bibcode:1965PhRvL..14...57P. doi:10.1103/PhysRevLett.14.57.

[27] Clark, Stuart. „A brief history of Stephen Hawking: A legacy of paradox“. New Scientist (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[28] „Roger Penrose“. New Scientist (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[29] Wolchover, Natalie (6 June 2019). „Physicists Debate Hawking's Idea That the Universe Had No Beginning“. Quanta Magazine (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[30] Fernandez, Rodrigo L. (21 July 2020). "Cosmic Censorship Conjecture violation: A semiclassical approach". arXiv:2007.10601 [gr-qc].

[Curiel_2020-31] 29,0 ^29,1 Curiel, Erik (2020), „Singularities and Black Holes“, Во Zalta, Edward N. (уред.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2020. изд.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, Посетено на 7 October 2020

[32] Kafatos, M.; Leiter, D. (1979). „1979ApJ...229...46K Page 46“. The Astrophysical Journal. 229: 46. Bibcode:1979ApJ...229...46K. doi:10.1086/156928. Посетено на 7 October 2020.

[33] „Penrose process“. Oxford Reference (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[34] R. Penrose (1979). „Singularities and Time-Asymmetry“. Во S. W. Hawking; W. Israel (уред.). General Relativity: An Einstein Centenary Survey. Cambridge University Press. стр. 581–638.

[35] Terrell, James (1959). „Invisibility of the Lorentz Contraction“. Physical Review. 116 (4): 1041–1045. Bibcode:1959PhRv..116.1041T. doi:10.1103/PhysRev.116.1041.

[36] Penrose, Roger (1959). „The Apparent Shape of a Relativistically Moving Sphere“. Proceedings of the Cambridge Philosophical Society. 55 (1): 137–139. Bibcode:1959PCPS...55..137P. doi:10.1017/S0305004100033776.

[37] „New Horizons in Twistor Theory | Mathematical Institute“. www.maths.ox.ac.uk. Посетено на 7 October 2020.

[38] „twistor space in nLab“. ncatlab.org. Посетено на 7 October 2020.

[39] Jaromír Korčák (1938): Deux types fondamentaux de distribution statistique. Prague, Comité d'organisation, Bull. de l'Institute Int'l de Statistique, vol. 3, pp. 295–299.

[40] Steinhardt, Paul (1996). „New perspectives on forbidden symmetries, quasicrystals, and Penrose tilings“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 93 (25): 14267–14270. Bibcode:1996PNAS...9314267S. doi:10.1073/pnas.93.25.14267. PMC 34472. PMID 8962037.

[41] „Penrose on Spin Networks“. math.ucr.edu. Посетено на 7 October 2020.

[42] „Penrose diagrams“. jila.colorado.edu (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[43] „Roger Penrose at Rice, 1983–87“. Rice History Corner. 22 May 2013.

[44] Johnson, George (27 February 2005). „'The Road to Reality': A Really Long History of Time“. The New York Times, USA. Посетено на 3 April 2017.

[45] „If an Electron Can Be in Two Places at Once, Why Can't You?“. Архивирано од изворникот на 1 November 2012. Посетено на 27 October 2008.

[46] „Dr. Roger Penrose at Penn State University“. Архивирано од изворникот на 16 април 2008. Посетено на 9 јули 2007.

[Gurzadyan-47] Gurzadyan, V.G.; Penrose, R. (2010). "Concentric circles in WMAP data may provide evidence of violent pre-Big-Bang activity". volume "v1". arXiv:1011.3706 [astro-ph.CO].

[48] Roger Penrose, Cycles of Time, Vintage; Reprint edition (1 May 2012)

[49] Stoica, Ovidiu-Cristinel (November 2013). „On the Weyl Curvature Hypothesis“. Annals of Physics. 338: 186–194. arXiv:1203.3382. Bibcode:2013AnPhy.338..186S. doi:10.1016/j.aop.2013.08.002. S2CID 119329306.

[50] R. Penrose (1979). „Singularities and Time-Asymmetry“. Во S. W. Hawking; W. Israel (уред.). General Relativity: An Einstein Centenary Survey. Cambridge University Press. стр. 581–638.

[51] „New evidence for cyclic universe claimed by Roger Penrose and colleagues“. Physics World (англиски). 21 August 2018. Посетено на 7 October 2020.

[52] „New evidence for cyclic universe claimed by Roger Penrose and colleagues“. 21 August 2018.

[53] Penrose, Roger (5 September 2017). Fashion, Faith, and Fantasy in the New Physics of the Universe (англиски). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17853-0.

[54] Kiefer, Claus (13 August 2013). „Conceptual Problems in Quantum Gravity and Quantum Cosmology“. ISRN Mathematical Physics (англиски). 2013: 1–17. doi:10.1155/2013/509316.

[55] Vaas, Rüdiger (2004). "The Inverted Big-Bang". arXiv:physics/0407071.

[56] Finster, F.; Smoller, J.A.; Yau, S.-T. „The Einstein-Dirac-Maxwell Equations – Black Hole Solutions“ (PDF).

[57] Ferris, Timothy (19 November 1989). „HOW THE BRAIN WORKS, MAYBE (Published 1989)“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 7 October 2020.

[58] Stork, David G. (29 October 1989). „The Physicist Against the Hackers : THE EMPEROR'S NEW MIND: On Computers, Minds, and the Laws of Physics by Roger Penrose (Oxford University Press: $24.95; 428 pp.)“. Los Angeles Times (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[59] Penrose, Roger (28 April 2016). The Emperor's New Mind: Concerning Computers, Minds, and the Laws of Physics (англиски). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-255007-1.

[60] „20th WCP: Computational Complexity and Philosophical Dualism“. www.bu.edu. Посетено на 7 October 2020.

[:0-61] 59,0 ^59,1 Penrose, Roger (2016). The Emperor's New Mind: Concerning Computers, Minds, and the Laws of Physics (англиски). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-878492-0.

[62] Sen, Shuvendu (24 October 2017). Why Buddha Never Had Alzheimer's: A Holistic Treatment Approach Through Meditation, Yoga, and the Arts (англиски). Health Communications, Inc. ISBN 978-0-7573-1994-5.

[63] „In Memoriam: John Lucas“. www.philosophy.ox.ac.uk (англиски). Посетено на 7 October 2020.

[64] Criticism of the Lucas/Penrose argument that intelligence can not be entirely algorithmic:
MindPapers: 6.1b. Godelian arguments Архивирано на 11 јуни 2011 г.

References for Criticisms of the Gödelian Argument Архивирано на 3 јули 2020 г.

Boolos, George, et al. 1990. An Open Peer Commentary on The Emperor's New Mind. Behavioral and Brain Sciences 13 (4) 655.

Davis, Martin 1993. How subtle is Gödel's theorem? More on Roger Penrose. Behavioral and Brain Sciences, 16, 611–612. Online version at Davis' faculty page at http://cs.nyu.edu/cs/faculty/davism/ Архивирано на 3 декември 1998 г.

Feferman, Solomon (1996). „Penrose's Gödelian argument“. Psyche (consciousness journal). 2: 21–32. CiteSeerX 10.1.1.130.7027.

Krajewski, Stanislaw 2007. On Gödel's Theorem and Mechanism: Inconsistency or Unsoundness is Unavoidable in any Attempt to 'Out-Gödel' the Mechanist. Fundamenta Informaticae 81, 173–181. Reprinted in Topics in Logic, Philosophy and Foundations of Mathematics and Computer Science:In Recognition of Professor Andrzej Grzegorczyk (2008), p. 173 Архивирано на 26 декември 2016 г.

LaForte, Geoffrey; Hayes, Patrick J.; Ford, Kenneth M. (1998). „Why Gödel's Theorem Cannot Refute Computationalism“. Artificial Intelligence. 104 (1–2): 265–286. doi:10.1016/s0004-3702(98)00052-6.

Lewis, David K. 1969. Lucas against mechanism Архивирано на 25 февруари 2021 г.. Philosophy 44 231–233.

Putnam, Hilary 1995. Review of Shadows of the Mind. In Bulletin of the American Mathematical Society 32, 370–373 (also see Putnam's less technical criticisms in his New York Times review Архивирано на 9 март 2021 г.)
Sources that indicate Penrose's argument is generally rejected:
Bringsford, S. and Xiao, H. 2000. A Refutation of Penrose's Gödelian Case Against Artificial Intelligence Архивирано на 24 февруари 2021 г.. Journal of Experimental and Theoretical Artificial Intelligence 12: 307–329. The authors write that it is "generally agreed" that Penrose "failed to destroy the computational conception of mind."

In an article at „King's College London – Department of Mathematics“. Архивирано од изворникот на 25 January 2001. Посетено на 22 October 2010. L.J. Landau at the Mathematics Department of King's College London writes that "Penrose's argument, its basis and implications, is rejected by experts in the fields which it touches."
Sources that also note that different sources attack different points of the argument:
Princeton Philosophy professor John Burgess writes in On the Outside Looking In: A Caution about Conservativeness Архивирано на 19 октомври 2012 г. (published in Kurt Gödel: Essays for his Centennial, with the following comments found on pp. 131–132 Архивирано на 27 декември 2016 г.) that "the consensus view of logicians today seems to be that the Lucas–Penrose argument is fallacious, though as I have said elsewhere, there is at least this much to be said for Lucas and Penrose, that logicians are not unanimously agreed as to where precisely the fallacy in their argument lies. There are at least three points at which the argument may be attacked."

Nachum Dershowitz 2005. The Four Sons of Penrose Архивирано на 9 август 2017 г., in Proceedings of the Eleventh Conference on Logic for Programming, Artificial Intelligence and Reasoning (LPAR; Jamaica), G. Sutcliffe and Andrei Voronkov, eds., Lecture Notes in Computer Science, vol. 3835, Springer-Verlag, Berlin, pp. 125–138.

[65] MindPapers: 6.1b. Godelian arguments Архивирано на 11 јуни 2011 г.

[66] References for Criticisms of the Gödelian Argument Архивирано на 3 јули 2020 г.

[67] Boolos, George, et al. 1990. An Open Peer Commentary on The Emperor's New Mind. Behavioral and Brain Sciences 13 (4) 655.

[68] Davis, Martin 1993. How subtle is Gödel's theorem? More on Roger Penrose. Behavioral and Brain Sciences, 16, 611–612. Online version at Davis' faculty page at http://cs.nyu.edu/cs/faculty/davism/ Архивирано на 3 декември 1998 г.

[69] Feferman, Solomon (1996). „Penrose's Gödelian argument“. Psyche (consciousness journal). 2: 21–32. CiteSeerX 10.1.1.130.7027.

[70] Krajewski, Stanislaw 2007. On Gödel's Theorem and Mechanism: Inconsistency or Unsoundness is Unavoidable in any Attempt to 'Out-Gödel' the Mechanist. Fundamenta Informaticae 81, 173–181. Reprinted in Topics in Logic, Philosophy and Foundations of Mathematics and Computer Science:In Recognition of Professor Andrzej Grzegorczyk (2008), p. 173 Архивирано на 26 декември 2016 г.

[71] LaForte, Geoffrey; Hayes, Patrick J.; Ford, Kenneth M. (1998). „Why Gödel's Theorem Cannot Refute Computationalism“. Artificial Intelligence. 104 (1–2): 265–286. doi:10.1016/s0004-3702(98)00052-6.

[72] Lewis, David K. 1969. Lucas against mechanism Архивирано на 25 февруари 2021 г.. Philosophy 44 231–233.

[73] Putnam, Hilary 1995. Review of Shadows of the Mind. In Bulletin of the American Mathematical Society 32, 370–373 (also see Putnam's less technical criticisms in his New York Times review Архивирано на 9 март 2021 г.)

[74] Bringsford, S. and Xiao, H. 2000. A Refutation of Penrose's Gödelian Case Against Artificial Intelligence Архивирано на 24 февруари 2021 г.. Journal of Experimental and Theoretical Artificial Intelligence 12: 307–329. The authors write that it is "generally agreed" that Penrose "failed to destroy the computational conception of mind."

[75] In an article at „King's College London – Department of Mathematics“. Архивирано од изворникот на 25 January 2001. Посетено на 22 October 2010. L.J. Landau at the Mathematics Department of King's College London writes that "Penrose's argument, its basis and implications, is rejected by experts in the fields which it touches."

[76] Princeton Philosophy professor John Burgess writes in On the Outside Looking In: A Caution about Conservativeness Архивирано на 19 октомври 2012 г. (published in Kurt Gödel: Essays for his Centennial, with the following comments found on pp. 131–132 Архивирано на 27 декември 2016 г.) that "the consensus view of logicians today seems to be that the Lucas–Penrose argument is fallacious, though as I have said elsewhere, there is at least this much to be said for Lucas and Penrose, that logicians are not unanimously agreed as to where precisely the fallacy in their argument lies. There are at least three points at which the argument may be attacked."

[77] Nachum Dershowitz 2005. The Four Sons of Penrose Архивирано на 9 август 2017 г., in Proceedings of the Eleventh Conference on Logic for Programming, Artificial Intelligence and Reasoning (LPAR; Jamaica), G. Sutcliffe and Andrei Voronkov, eds., Lecture Notes in Computer Science, vol. 3835, Springer-Verlag, Berlin, pp. 125–138.

[65] Marvin Minsky. "Conscious Machines." Machinery of Consciousness, Proceedings, National Research Council of Canada, 75th Anniversary Symposium on Science in Society, June 1991.

[66] „Can Quantum Physics Explain Consciousness? One Scientist Thinks It Might“. Discover Magazine (англиски). Архивирано од изворникот 3 October 2020. Посетено на 7 October 2020.

[67] Tegmark, Max (2000). „The importance of quantum decoherence in brain processes“. Physical Review E. 61 (4): 4194–4206. arXiv:quant-ph/9907009. Bibcode:2000PhRvE..61.4194T. doi:10.1103/physreve.61.4194. PMID 11088215. S2CID 17140058.

[Tetlow_2007_166-68] Tetlow, Philip (2007). The Web's Awake: An Introduction to the Field of Web Science and the Concept of Web Life. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons. стр. 166. ISBN 978-0-470-13794-9. Архивирано од изворникот 7 December 2021. Посетено на 5 October 2020.

[Hagan2002-69] 67,0 ^67,1 ^67,2 Hagan, S.; Hameroff, S.; Tuszyński, J. (2002). „Quantum Computation in Brain Microtubules? Decoherence and Biological Feasibility“. Physical Review E. 65 (6): 061901. arXiv:quant-ph/0005025. Bibcode:2002PhRvE..65f1901H. doi:10.1103/PhysRevE.65.061901. PMID 12188753. S2CID 11707566.

[Hameroff2006b-70] Hameroff, S. (2006). „Consciousness, Neurobiology and Quantum Mechanics“. Во Tuszynski, Jack (уред.). The Emerging Physics of Consciousness. Springer. стр. 193–253. Bibcode:2006epc..book.....T.

[:1-71] Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име :1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[б 1]

[б 2]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

@@ Ред 146: / Ред 146: @@
 Пенроуз верува дека овие детерминистички и се уште неалгоритамски процеси може да се употребат во кватно механичката [[Колапс на бранова функција|редукција на брановата функција]], и може да се искористи од страна на мозокот. Тој вели дека сметачите денес се неспособни да поседуваат интелегенција бидејќи алгоритамски детерминистички системи. Тој се спротиставува на гледиштето дека рационалните процеси на умот се целосно алгоритамски и може да се дуплифицираат од страна на соодветно сложен сметач.<ref name=":0">{{Cite book|last=Penrose|first=Roger|url=https://books.google.com/books?id=X28sDwAAQBAJ&q=G%C3%B6del's+incompleteness+theorem|title=The Emperor's New Mind: Concerning Computers, Minds, and the Laws of Physics|date=2016|publisher=Oxford University Press|isbn=978-0-19-878492-0|language=en}}</ref> Ова е во спротивност со поддржувачите на [[сметачка теорија на умот|силната вештачка интелегенција]], која вели дека мислата може да биде симулирана алгоритамски. Тој овие тврдења ги заснова на тврдењата за свесноста ја надминува [[логика|формалната логика]] бидејќи оваа нерешливост на because [[запирен проблем|запирниот проблем]] и [[Годелова нецелосна теорема|Годеловата нецелосна теорема]] го попречуваат системот заснован на логички алгоритми да имитира човекови карактеристики како интелегенција за математичко согледување.<ref name=":0" /><ref>{{Cite book|last=Sen|first=Shuvendu|url=https://books.google.com/books?id=TmI-DgAAQBAJ&q=roger+penrose+%22consciousness+transcends+formal+logic%22&pg=PA118|title=Why Buddha Never Had Alzheimer's: A Holistic Treatment Approach Through Meditation, Yoga, and the Arts|date=24 October 2017|publisher=Health Communications, Inc.|isbn=978-0-7573-1994-5|language=en}}</ref> Овие тврдења првично биле изнесени од страна на филозофот [[Џон Лукас]] од [[Мертонов колеџ|Мертоновиот колеџ]], при [[Оксфордски универзитет|Оксфорд]].<ref>{{Cite web|title=In Memoriam: John Lucas|url=https://www.philosophy.ox.ac.uk/article/in-memoriam-john-lucas|access-date=7 October 2020|website=www.philosophy.ox.ac.uk|language=en}}</ref>
+[[Пенроуз–Лукасова расправа|Пенроуз-Лукасовата расправа]] за последиците од Годеловата теорема за нецеловитоста за пресметковните теории на човековата интелегенција била подлежна на огромен броој на критики од математичарите, информатичарите и философитеж, и постигнатата согласност межу стручнирте лица во наброените полиња е дека оваа расправа е неточна, иако различни автори одбираат различни делови од расправта за нејзино оспорување.<ref>Criticism of the Lucas/Penrose argument that intelligence can not be entirely algorithmic:
+* [http://consc.net/mindpapers/6.1b MindPapers: 6.1b. Godelian arguments] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20110611213335/http://consc.net/mindpapers/6.1b |date=11 June 2011 }}
+* [http://users.ox.ac.uk/~jrlucas/Godel/referenc.html References for Criticisms of the Gödelian Argument] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20200703180031/http://users.ox.ac.uk/~jrlucas/Godel/referenc.html |date=3 July 2020 }}
+* Boolos, George, et al. 1990. ''An Open Peer Commentary on The Emperor's New Mind.'' Behavioral and Brain Sciences 13 (4) 655.
+* Davis, Martin 1993. ''How subtle is Gödel's theorem? More on Roger Penrose.'' Behavioral and Brain Sciences, 16, 611–612. Online version at Davis' faculty page at http://cs.nyu.edu/cs/faculty/davism/ {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/19981203160909/http://www.cs.nyu.edu/cs/faculty/davism/ |date=3 December 1998 }}
+* {{cite journal | last = Feferman | first = Solomon | date = 1996 | citeseerx = 10.1.1.130.7027 | title = Penrose's Gödelian argument | journal = Psyche (consciousness journal) | volume = 2 | pages = 21–32 }}
+* Krajewski, Stanislaw 2007. ''On Gödel's Theorem and Mechanism: Inconsistency or Unsoundness is Unavoidable in any Attempt to 'Out-Gödel' the Mechanist.'' Fundamenta Informaticae 81, 173–181. Reprinted in [https://books.google.com/books?id=0jSS-3Bl06cC&lpg=PP1&pg=PA173#v=onepage&q&f=false Topics in Logic, Philosophy and Foundations of Mathematics and Computer Science:In Recognition of Professor Andrzej Grzegorczyk (2008), p. 173] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20161226205008/https://books.google.com/books?id=0jSS-3Bl06cC&lpg=PP1&pg=PA173#v=onepage&q&f=false |date=26 December 2016 }}
+* {{cite journal | last1 = LaForte | first1 = Geoffrey | last2 = Hayes | first2 = Patrick J. | last3 = Ford | first3 = Kenneth M. | year = 1998 | title = Why Gödel's Theorem Cannot Refute Computationalism | journal = Artificial Intelligence | volume = 104 | issue = 1–2| pages = 265–286 | doi = 10.1016/s0004-3702(98)00052-6 | doi-access = free }}
+* Lewis, David K. 1969. ''[http://www2.units.it/etica/2003_1/7_monographica.doc Lucas against mechanism] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210225215326/http://www2.units.it/etica/2003_1/7_monographica.doc |date=25 February 2021 }}''. Philosophy 44 231–233.
+* Putnam, Hilary 1995. ''Review of Shadows of the Mind.'' In Bulletin of the American Mathematical Society 32, 370–373 (also see Putnam's less technical criticisms in his [https://www.nytimes.com/books/97/04/27/nnp/17540.html New York Times review] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210309045619/https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/books/97/04/27/nnp/17540.html |date=9 March 2021 }})
+Sources that indicate Penrose's argument is generally rejected:
+* Bringsford, S. and Xiao, H. 2000. ''[http://kryten.mm.rpi.edu/refute.penrose.pdf A Refutation of Penrose's Gödelian Case Against Artificial Intelligence] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210224130103/http://kryten.mm.rpi.edu/refute.penrose.pdf |date=24 February 2021 }}.'' Journal of Experimental and Theoretical Artificial Intelligence 12: 307–329. The authors write that it is "generally agreed" that Penrose "failed to destroy the computational conception of mind."
+* In an article at {{cite web |url=http://www.mth.kcl.ac.uk/~llandau/Homepage/Math/penrose.html |title=King's College London – Department of Mathematics |access-date=22 October 2010 |url-status=dead |archive-url=https://web.archive.org/web/20010125011300/http://www.mth.kcl.ac.uk/~llandau/Homepage/Math/penrose.html |archive-date=25 January 2001 }} L.J. Landau at the Mathematics Department of King's College London writes that "Penrose's argument, its basis and implications, is rejected by experts in the fields which it touches."
+Sources that also note that different sources attack different points of the argument:
+* Princeton Philosophy professor John Burgess writes in ''[http://www.princeton.edu/~jburgess/Montreal.doc On the Outside Looking In: A Caution about Conservativeness] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20121019093317/http://www.princeton.edu/~jburgess/Montreal.doc |date=19 October 2012 }}'' (published in Kurt Gödel: Essays for his Centennial, with the following comments found on [https://books.google.com/books?id=83Attf6BsJ4C&lpg=PP1&pg=PA131#v=onepage&q&f=false pp. 131–132] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20161227005431/https://books.google.com/books?id=83Attf6BsJ4C&lpg=PP1&pg=PA131#v=onepage&q&f=false |date=27 December 2016 }}) that "the consensus view of logicians today seems to be that the Lucas–Penrose argument is fallacious, though as I have said elsewhere, there is at least this much to be said for Lucas and Penrose, that logicians are not unanimously agreed as to where precisely the fallacy in their argument lies. There are at least three points at which the argument may be attacked."
+* Nachum Dershowitz 2005. ''[http://www.cs.tau.ac.il/~nachumd/papers/FourSonsOfPenrose.pdf The Four Sons of Penrose] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20170809142617/http://www.cs.tau.ac.il/%7Enachumd/papers/FourSonsOfPenrose.pdf |date=9 August 2017 }}'', in ''Proceedings of the Eleventh Conference on Logic for Programming, Artificial Intelligence and Reasoning (LPAR; Jamaica)'', G. Sutcliffe and Andrei Voronkov, eds., Lecture Notes in Computer Science, vol. 3835, Springer-Verlag, Berlin, pp. 125–138.</ref> [[Марвин Мински]], водечки заговарач за вештачката интелегенција, бил особено критичен, велејќи дека Пенроуз „се обидува да покаже, во поглавје по поглавје, дека човековата мисла не може да се заснова на ниеден познато научно начело.“ Минскиевото гледиште е сосема спротивно – тој верува дека луѓето се всушност машини, чие функционирање, иако сложено, е целосно објаснливо од моменталната физика. Мински се држел до ставот дека „некој може да ја однесе потрагата [за научно објаснување] далеку само преку потрагата за нови основни начела, наместо да се сконцентрира на вистинските детали. Ова е тоа што јас го согледувам во Пенроузовата потрага за ново основно начело на физиката кое ќе ја објасни свесноста.“<ref>Marvin Minsky. "Conscious Machines." Machinery of Consciousness, Proceedings, National Research Council of Canada, 75th Anniversary Symposium on Science in Society, June 1991.</ref>
+Пенроуз одговорил на критиката на ''Царскиот нов ум'' со неговата следна книга од 1994 година ''[[Сенките на умот]]'', и во 1997 година со  ''[[Големото, малото и човековиот ум]]''. Во овие свои дела, тој исто така ги искомбинирал набљудувањата со оние на анестезиологот [[Стујарт Хамероф]].<ref>{{Cite web|title=Can Quantum Physics Explain Consciousness? One Scientist Thinks It Might|url=https://www.discovermagazine.com/the-sciences/can-quantum-physics-explain-consciousness-one-scientist-thinks-it-might|access-date=7 October 2020|website=Discover Magazine|language=en|archive-date=3 October 2020|archive-url=https://web.archive.org/web/20201003024544/https://www.discovermagazine.com/the-sciences/can-quantum-physics-explain-consciousness-one-scientist-thinks-it-might|url-status=live}}</ref>
+Пенроуз и Хамехоф образложувале дека [[свесност]]а е резултат на ефектите на квантната гравитација во [[микротубула|микротубулите]], кои тие ги нарекле [[квантно сознание]]. [[Макс Тегмарк]], во својот труд во ''Физички преглед E'',<ref>{{cite journal | last1 = Tegmark | first1 = Max | date = 2000 | title = The importance of quantum decoherence in brain processes | journal = Physical Review E | volume = 61 | issue = 4| pages = 4194–4206 | doi=10.1103/physreve.61.4194| pmid = 11088215 |arxiv = quant-ph/9907009 |bibcode = 2000PhRvE..61.4194T | s2cid = 17140058 }}</ref> пресметал дека временскиот период за еден неврон да испали и да се возбуди во микротубулите е помал од [[квантна декохеренција|декохерентниот]] период за фактор од најмалку 10.000.000.000. Приемот на овј научен труд е сумаризиран во оваа изјава за поддршка на Тегмарк: „Физичарите кои се незапознаени со оваа кавга, како што е [[Џон Смолин]], вели дека пресметките го потврдуваат она за кое тие се сомневале од самиот почеток. 'Ние не работиме со мозок кој е близу до апсолутна нула. Логично е неверојатно дека мозокот развил квантно однесување'“.<ref name="Tetlow 2007 166">{{cite book
+|url=https://books.google.com/books?id=3mPI9rUuhJ8C&q=penrose%20
+|last=Tetlow
+|first=Philip
+|title=The Web's Awake: An Introduction to the Field of Web Science and the Concept of Web Life
+|publisher=John Wiley & Sons
+|location=Hoboken, New Jersey
+|date=2007
+|isbn=978-0-470-13794-9
+|page=166
+|access-date=5 October 2020
+|archive-date=7 December 2021
+|archive-url=https://web.archive.org/web/20211207185552/https://books.google.com/books?id=3mPI9rUuhJ8C&q=penrose+
+|url-status=live
+}}</ref> Тегмарковиот труд е нашироко користен од страна на критичарите на Пенроуз-Хамерхофовото гледиште.
+Во нивниот одговор на Тегмарковиот труд, исто така објавен во ''[[Физички преглед E]]'', физичарите Скот Хаган, [[Џек Тужински]] и Хамероф<ref name="Hagan2002">{{cite journal |doi=10.1103/PhysRevE.65.061901 |pmid=12188753 |author=Hagan, S. |author2=Hameroff, S. |author3=Tuszyński, J. |name-list-style=|title=Quantum Computation in Brain Microtubules? Decoherence and Biological Feasibility |journal=Physical Review E |volume=65 |issue=6 |page=061901 |arxiv=quant-ph/0005025 |date=2002|bibcode = 2002PhRvE..65f1901H |s2cid=11707566 }}</ref><ref name="Hameroff2006b">{{Cite book |author=Hameroff, S. |contribution=Consciousness, Neurobiology and Quantum Mechanics |editor-last=Tuszynski |editor-first=Jack |title=The Emerging Physics of Consciousness |publisher=Springer |pages=193–253 |date=2006|bibcode=2006epc..book.....T }}</ref> тврделе дека Тегмарк не се осврнал на моделот на квантното сознание, туку на модел кој самиот си го создал. Па така тој користел суперпозиции на кванти одделени со растојание од 24&nbsp;nm наместо помалите растојание кои биле користени во моделот на квантното сознание. како резултат на ова, групата предводена од Хамерофтврдела дека периодот на декохеренцијае за седум величини поголем од Тегмарковиот резултат, но сепак значително покус од потребните 25&nbsp;ms во квантното процесирање во теоријата било поврзано со 40&nbsp;Hz гама-синхотроност, според квантното сознание. За да се надмине оваа разлика, групата извела низа на предлози.<ref name="Hagan2002" /> Тие претпоставиле дека внатрешноста на невроните може да се менува меѓу течна и [[гел]] состојба. Кога е гел, дополнително се теоризирало дека електронските диполи на водата се насочени во иста насока, долж бадворешниот раб на микротубулните тубулински подединици.<ref name="Hagan2002" />Хамероф и др. предложиле дека вака подредената вода може да ја прегледа секоја квантна кохеренција во самиот тубулин на микротубулите од надворешната средина до остатокот од мозокот. Секој од тубулините исто така поседува опашка која се протега нанадвор од микротубулите, кои имаат негативен полнеж, и на тој начин ги привлекуваат позитивно наелектризираните јони. Се наведува дека ова всушност може да придонесе за допшолнителни прегледи. Дополнително, постои и тврдење дека микротубулите може да се напумпаат во кохерентна состојба со биохемиска енергија.<ref name=":1" />
+[[File:Penrose in University of Santiago de Compostela to picked up the Fonseca prize.jpg|thumb|Пенроуз при [[Сантјагодекомпостелски универзитет|Сантијагодекомпостелскиот универзитет]] при приемот на [[Фонсекова награда|Фонсековата награда]]]]
 == Поврзано ==