Анџело Ди Ливио: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Ред 54: Ред 54:
Во следните две сезони, Ди Ливио освоил уште две скудета во Серија А и играл уште две финалиња во Лигата на шампионите, но за разлика од финалето одиграно во неговиот роден град овие две финалиња биле со неповолен исход за неговиот Јувентус откако тие биле поразени со 3-1 од {{Fb team (N) Borussia Dortmund}} во [[Минхен]] ([[Финале на УЕФА Лигата на шампионите во 1997 година|1997]]) и со 1-0 од {{Fb team (N) Real Madrid}} во [[Амстердам]] ([[Финале на УЕФА Лигата на шампионите во 1998 година|1998]]). Покрај тоа освоил уште еден [[Суперкуп на Италија 1997|Суперкуп на Италија]] победувајќи ја {{Fb team (N) Vicenza}} со 3-0, [[Суперкуп на УЕФА|Суперкупот на УЕФА]] победувајќи го {{Fb team (N) Paris Saint-Germain}} со вкупен резултат 9-2 и [[Интерконтинентален куп|Интерконтиненталниот куп]] со победа над [[ФК Ривер Плејт|Ривер Плејт]] со 1-0; Ди Ливио играл во сите тие натпревари.
Во следните две сезони, Ди Ливио освоил уште две скудета во Серија А и играл уште две финалиња во Лигата на шампионите, но за разлика од финалето одиграно во неговиот роден град овие две финалиња биле со неповолен исход за неговиот Јувентус откако тие биле поразени со 3-1 од {{Fb team (N) Borussia Dortmund}} во [[Минхен]] ([[Финале на УЕФА Лигата на шампионите во 1997 година|1997]]) и со 1-0 од {{Fb team (N) Real Madrid}} во [[Амстердам]] ([[Финале на УЕФА Лигата на шампионите во 1998 година|1998]]). Покрај тоа освоил уште еден [[Суперкуп на Италија 1997|Суперкуп на Италија]] победувајќи ја {{Fb team (N) Vicenza}} со 3-0, [[Суперкуп на УЕФА|Суперкупот на УЕФА]] победувајќи го {{Fb team (N) Paris Saint-Germain}} со вкупен резултат 9-2 и [[Интерконтинентален куп|Интерконтиненталниот куп]] со победа над [[ФК Ривер Плејт|Ривер Плејт]] со 1-0; Ди Ливио играл во сите тие натпревари.


Неговата последна сезона во дресот на Јувентус била сезоната 1998-1999, во која клубот доживеал неочекуван крах и долгогодишниот тренер Липи бил отпуштен и заменет со [[Карло Анчелоти]]. По завршувањето на сезоната, клубот се решил за поголема реконструкција и некои повозрасни играчи кој долг период биле во клубот биле продадени, a меѓу нив бил и Ди Ливио како и [[Анџело Перуци]] и [[Дидје Дешан]].
Неговата последна сезона во дресот на Јувентус била сезоната 1998-1999, во која клубот доживеал неочекуван крах и долгогодишниот тренер Липи бил отпуштен и заменет со [[Карло Анчелоти]]. По завршувањето на сезоната, клубот се решил за поголема реконструкција и некои повозрасни играчи кои долг период биле во клубот биле продадени, a меѓу нив бил и Ди Ливио како и [[Анџело Перуци]] и [[Дидје Дешан]].


Вкупо за Јувентус одиграл шест сезони во кои забележал 269 настапи и постигнал 6 гола.
Вкупо за Јувентус одиграл шест сезони во кои забележал 269 настапи и постигнал 6 гола.

Преработка од 00:33, 16 јуни 2020

Анџело Ди Ливио
Лични податоци
Роден на 26 јули 1966(1966-07-26)(57 г.)
Роден во Рим, Италија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001730000001,73 м
Играчки податоци
Позиција среден ред
Повлекување 2005 (38 г.)
Кариера*
Години Клуб Наст. (Гол.)
1984-1985 Рома Рома 0 (0)
1985-1986Реџана Реџана 13 (0)
1986-1987Ночерина Ночерина 31 (1)
1987-1989 Перуџа Перуџа 72 (4)
1989-1993 Падова Падова 138 (13)
1993-1999 Јувентус Јувентус 186 (3)
1999-2005 Фјорентина Фјорентина 169 (8)
Репрезентација
1995-2002 Италија Италија 40 (0)
  • Сениорските учества и голови се сметаат само за домашни натпревари
податоците се од 6 јануари 2011.

† Учества (Голови).

‡ Учествата и головите за репрезентација се според податок од 17 ноември 2010

Анџело Ди Ливио (роден на 26 јули 1966 во Рим) е поранешен италијански фудбалер, играч од средниот ред.

Биографија

Анџело е во брак со Сабрина со која има син, Лоренцо, кој исто така е фудбалер.[1]

Технички карактеристики

За време на својот престој во Јувентус, под водството на Марчело Липи, тој играл како мецала, бек или крилен напаѓач, и тоа најчесто по десната страна,[2] иако не малку пати бил користен и по левата страна[3][4] додека во Фјорентина ја покривал позицијата на централен играч од средниот ред, играјќи во различни улоги.[2]

Одличен во дефанзивна фаза на игра и обдарен со спринт, пожртвуваност и издржливост, тој бил познат како Il soldatino (превод на мак. Малиот војник),[5] прекар кој го добил од својот соиграч во Јувентус и италијанската репрезентација, Роберто Баџо, поради неговиот карактеристичен начин на движење по теренот, напред-назад по крилната позиција.[6]

Клупска кариера

Почетоци

Започнал да игра фудбал во Полиспортива Буфалота, клуб кој го носи своето име по истоимениот кварт во Рим, каде Ди Ливио пораснал.[7] На возраст од петнаесет години, тој се приклучил на младинскиот тим на Рома, со која го освоил Турнирот Вијареџо во 1983 година. Во сезоната 1984-1985, бил промовиран во првиот тим на Рома, но не добил шанса од тренерот Роберто Клаглуна да дебитира.

Откако не направил ниту еден официјален настап за Рома во сезоната, во следната тој бил позајмен на Реџана во Серија Ц1, каде ги одиграл својте први минути како професионалец завршувајќи го престојот таму со 13 настапи. Потоа, тој бил позајмен една сезона и во Ночерина во истата лига, каде го постигнал првиот гол во својата кариера. Во клубот тој заедно со Алдо Фирикано, кој подоцна му бил соиграч и во Фјорентина.[8]

Ди Ливио во дресот на Перуџа во сезоната 1988-1989.

Во летото 1987 година, Ди Ливио бил испратен на трета позајмица по ред, приклучувајќи и се на Перуџа со која се натпреварувал во Серија Ц2. Веќе во првата сезона тој заедно со уште еден голем талент во тоа време Фабрицио Раванели (со кој подоцна ќе играат заедно и во Јувентус) помогнале да биде освоено првенството и Перуџа да избори промоција во Ц1.[9] По завршувањето на сезоната, клубот од Умбрија го откупил Ди Ливио од Рома и тој останал во црвено-белите уште една цела сезона, пред да ја напушти Перуџа во октомври 1989 година кога во есенската трансфер-сесија се преселил во Падова, во Серија Б.[4]

Падова

Дебитирал во втората италијанската лига на 22 октомври 1989, во натпреварот Падова-Анкона 1-2. Својот прв гол за Падова го постигнал на 10 декември 1989, во победата со 1-0 на гостувањето кај Катанцаро.

Тој одиграл 4 сезони во Падова, останувајќи во клубот од Венето до завршувањето на сезоната 1992-1993. Вкупно за клубот одиграл 138 првенствени натпревари и постигнал 13 голови.

Јувентус

По долги години играње во помали клубови, во летото 1993 година Ди Ливио заедно со соиграчот од Падова, Алесандро Дел Пјеро, потпишале за еден од најсилните италијански клубови Јувентус воден од тренерот Џовани Трапатони.[4] Трансферот на Ди Ливио изнесувал 4 милијарди италијански лири.[10]

Своето деби во Серија А го имал возраст од 27 години, на 5 септември 1993 година во гостинскиот натпревар против клубот во кој поникнал, Рома, што завршил 2-1 за домаќините. Својот прв гол за бјанконерите го постигнал на 27 октомври, во поразот со 4-3 од Венеција во Купот на Италија, додека својот прв гол во лигата го постигнал на почетокот на неговата втора сезона во Јувентус, на 25 септември 1994 година, во победата со 1-0 на домашен терен над Сампдорија. Втората сезона во Торино под водството на новиот тренер Марчело Липи ја завршил со 27 настапи (1 гол) во Серија А и 9 настапи во Купот на Италија, помагајќи му на Јувентус да ја освои двојната круна: првенството и купот, што биле и првите два освоени трофеи во кариерата на Ди Ливио. Клубот исто така стигнал до финалето на Купот на УЕФА, каде биле поразени од друг италијански клуб Парма со вкупен резултат 2-1 за млекарите. Ди Ливио играл и во двата финални натпревари.

Во сезоната 1995-1996, Ди Ливио го постигнал својот прв гол во европските натпревраувања, откако ја погодил мрежата на романската екипа Стеауа Букурешт во победата со 3-0 на Деле Алпи во групната фаза од Лигата на шампионите. Својот трет трофеј со Јувентус го освоил во Суперкупот на Италија по победата со 1-0 над Парма во Торино; тој се појавил во игра од клупата за резерви на местото на стрелецот на единствениот гол во овој натпревар Џанлука Вијали во 78-мата минута. И во текот на оваа сезона тој бил стандарен првотимец забележувајќи 44 настапи во сите натпреарувања. Јувентус не успеал да ги одбрани титулите во Серија А и Купот на Италија, но затоа ја освоиле својата втора титула во Лигата на шампионите, победувајќи го холандскиот Ајакс во финалето одиграно во Рим по изведување на пенали со 4-2 откако во регуларниот тек на натпреварот и продолженијата резултатот бил нерешен 1-1. Ди Ливио влегол во игра во 57-мата минута од финалето на местото на Пауло Соуса, а после победата на Јувентус, тој се приклучил на мала група на играчи кои го освоиле ова престижно натпреварување во својот роден град; покрај Ди Ливио тоа го сториле уште Енрике Матеос и Мигел Муњос (Мадрид), Алекс Степни (Лондон), Никола Анелка (Париз) и Гарет Бејл (Кардиф).[11]

Во следните две сезони, Ди Ливио освоил уште две скудета во Серија А и играл уште две финалиња во Лигата на шампионите, но за разлика од финалето одиграно во неговиот роден град овие две финалиња биле со неповолен исход за неговиот Јувентус откако тие биле поразени со 3-1 од Борусија Дортмунд во Минхен (1997) и со 1-0 од Реал Мадрид во Амстердам (1998). Покрај тоа освоил уште еден Суперкуп на Италија победувајќи ја Виченца со 3-0, Суперкупот на УЕФА победувајќи го Париз Сен Жермен со вкупен резултат 9-2 и Интерконтиненталниот куп со победа над Ривер Плејт со 1-0; Ди Ливио играл во сите тие натпревари.

Неговата последна сезона во дресот на Јувентус била сезоната 1998-1999, во која клубот доживеал неочекуван крах и долгогодишниот тренер Липи бил отпуштен и заменет со Карло Анчелоти. По завршувањето на сезоната, клубот се решил за поголема реконструкција и некои повозрасни играчи кои долг период биле во клубот биле продадени, a меѓу нив бил и Ди Ливио како и Анџело Перуци и Дидје Дешан.

Вкупо за Јувентус одиграл шест сезони во кои забележал 269 настапи и постигнал 6 гола.

Фјорентина

Во летото 1999 Ди Ливио се пресели во редовите на Фјорентина на 33 годишна возраст. Тој успеа да триумфира во Coppa Italia со виола во сезоната 2000-01, по што следеа тешки дeнови за тимот од Фиренца. Веќе следната сезона тимот испаѓа од Серија А, а набргу потоа и објавува банкрот по што започнува одпочеток да се натпреварува, и тоа во Серија Ц2 под името Флорентиа Виола. Ди Ливио беше еден од малкуте играчи од тогашниот состав кој останаа да настапуваат за клубот во Ц2. По промоцијата во Серија Б (веќе следната сезона), тимот го враќа своето старо име Фјорентина. И покрај тоа што веќе беше во поодминати фудбалски години, Ди Ливио реши да продолжи да игра за клубот со цел да му помогне да се врати во Серија А, на тој начин оддолжувајќи го пензионирањето. Тој успева во својата цел изборувајчи промоција во Серија А и Објави дека ќе остане уште за една сезона поради неговата желба одново да заигра на највисокото ниво. Тој одигра 12 натпревари во сезоната 2004-05 во Серија А по што се повлече од фудбалот. Последниот официјален натпревар го одигра на 29 мај 2005 во победата на Фјорентина над Бреша со 3-0.

Репрезентативна кариера

Тој го направи своето деби во националниот тим на Италија на 29 години, на 6 септември 1995 година, во натпревар помеѓу Италија и Словенија (што заврши 1-0 за аѕурите).

Подоцна тој учествува на 4 големи првенства две светски и две европски. Тој учествувал на Европското првенство 1996, на Светското првенство 1998, Европското првенство 2000 и на речиси 36 години на Светското првенство 2002. На 18 јуни 2002 година го одигра својот последен натпревар со репрезентацијата во втората фаза на Светското првенство каде беа елиминирани од Јужна Кореја со 2-1.

Тој собра 40 настапи за Аѕурите, од кои само во 12 ги одиграл сите 90 минути.

Статистика

Титули

Италија Јувентус

Италија Фјорентина

Почести

Орден за заслуги на Италијанската Република
Рим, 12 јули 2000. На иницијатива на Претседателот на Републиката.[12]

Наводи

  1. Francesco Oddi (7 јануари 2016). „Papà Di Livio: "Lorenzo? Ha più qualità di me, ed è già maturo".
  2. 2,0 2,1 Празен навод (help).
  3. „Di Livio: "Capello non mi volle alla Roma". 15 октомври 2006. Посетено на 9 август 2010.
  4. 4,0 4,1 4,2 Stefano Bedeschi (3 август 2010). „Gli eroi in bianconero: Angelo DI LIVIO“. Посетено на 9 август 2010.
  5. Marco Ansaldo (22 мај 1995). „Vialli e Sousa primi della classe“. Angelo Di Livio. La Stampa. стр. 33.
  6. Giorgio Dell'Arti; Maria Elena Ribezzo (17 јануари 2014). „Angelo Di Livio“. Посетено на 29 октомври 2016.
  7. Pianeta-calcio.it
  8. „Nocerina, l'ex Firicano: "Sono rimasto legato ai colori rossoneri". tuttomercatoweb.com. 22 март 2012. Посетено на 14 јуни 2020.
  9. „Di Livio: "Tifavo Roma da bambino, ma mi merito la stella allo Stadium. I calciatori di oggi? Salvo solo De Rossi e Chiellini. E su Totti…" (италијански). ilposticipo.it. 21 декември 2018. Посетено на 15 јуни 2020.
  10. Calciatori ‒ La raccolta completa Panini 1961-2012 (италијански). Vol. 10 (1993-1994). Panini. 2012. стр. 10.
  11. Andrew Richardson (10 мај 2017). „Gareth Bale to make history if Real Madrid beat Juventus in Champions League final as sixth man to win it in home city“ (англиски).
  12. „Cavaliere Ordine al merito della Repubblica Italiana Sig. Angelo Di Livio“. Посетено на 9 август 2010.

Надворешни врски