Владислав Рејмонт

Владислав Станислав Рејмонт

Владислав Станислав Рејмонт, полски: Władysław Stanisław Reymont (7 мај 1867 година - 5 декември 1925 година) бил истакнат полски писател од времето на Млада Полска, бил еден од главните претставници на полскиот реализам со елементи на натурализмот и бил добитник на Нобеловата награда за литература (1924 година) за повеста CHŁOPI (Селани).

Животопис

Како ученик во занаетчиско училиште тој пројавил интерес за театарската сцена и поезијата. Својата среќа на сцената авторот на романот „Комедијантка“, кој првпат се појавил на македонски јазик, ја испробал во провинциските театарски трупи, но без успех.

Неуспешниот „комедијант“ се вратил дома и се вработил како железнички службеник. Периодот на театарското скитање одиграл важна улога во оформувањето на писателскиот лик на Рејмонт. Првите прозни обиди, континуирани во текот на работата во железничката станица, не ги дале очекуваните резултати, но Рејмонт не се откажал и понатаму мечтаел за театарот и литературата, кој многу повеќе го привлекувале отколку работата како службеник.

Творештво

Почетоците на неговата идна богата писателска кариера биле исполнети со редица објавени новели („Франек“, „Почетничка“, „Смрт“, „Зима“, „Кучка“, „Идила“), но вистинскиот почеток бил забележан во декември 1894 кога тој се доселил во Варшава, носејќи со себе полн куфер ракописи.

Идниот триесетгодишен период од неговиот живот бил исполнет со пишување и објавување на романите: „Аџилак до Јасна Гора“ (1985), „Комедијантка“ (1896), „Ферменти“ (1897), „Ветена земја“ (1898), „Селани“ (1902-1909), „Мечтател“ (1910), „Вампир“ (1911), „Година 1794“ (1913-1918) и „Бунт“ (1924).

Комедијантка

Во основа на романот „Комедијантка“ лежеле личните театарски икуства на Рејмонт и неговите набљудувања на театарската средина. Главна личност на романот била младата девојка Јанка Орловска, која сакала да се откине од провинциската средина и се бунтувала против несаканиот брак што сакал да ѝ го наметне татко ѝ, избегала од од дома и се ангажирала во театарот. Театарската сцена нејзе ѝ се чинала како можност да го развие својот талент да избега од шаренилото на работничкиот и да бара повреден и подобар живот. Сепак со времето се покажало дека без протекција нема да добие подобри улоги во театарот, ниту наклонетост на критиката, а ниту ќе заработела за да живее. Заедно со гладот Јанка ја запознала тажната вистина за обожаваниот „храм на уметноста“.