Француско-пруска војна: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[проверена преработка][непроверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с додадена Категорија:Историја на Франција користејќи го HotCat
Нема опис на уредувањето
Ред 15: Ред 15:
Таа предност веќе се покажала на почетокот на војната кога двете војски се судирале на границата. Француските сили не биле доволно сконцентрирани, па Прусите и нивните германски сојузници ја добивале локалната надмоќта во сите поголеми битки и ги натерувале во повлечување во тврдините. Нова француска армија на чело со царот Наполеон III, панаправена со цел на ослободување на тие силим, наместо тоа на 1. септември 1970. година е опколена, и тешко поразена во битката кај Седана и присилена на предавање.
Таа предност веќе се покажала на почетокот на војната кога двете војски се судирале на границата. Француските сили не биле доволно сконцентрирани, па Прусите и нивните германски сојузници ја добивале локалната надмоќта во сите поголеми битки и ги натерувале во повлечување во тврдините. Нова француска армија на чело со царот Наполеон III, панаправена со цел на ослободување на тие силим, наместо тоа на 1. септември 1970. година е опколена, и тешко поразена во битката кај Седана и присилена на предавање.


Веста за катастрофата довела до пад на цраската влада и прогласување на француската Трета репубилка, која ќе трае се до германската окупација на Франција во 1940. година. Новата републиканска влада сметала дека резултатите на поразот се поради неспособностите на стариот режим,па дека, како и во 1793. година, за време на француската револуција правењето на масовна војска регрутата ќе успее да ја преокрене состојбата на бојното поле. Во текот додека се водеа преговорите со Бизмарк,министерот за внатрешни работ на француската влада, Леон Гамбета прелетал со балон преку граманската линија, побегнувајќи во внатрешноста, за да би собрал доброволци. Успеал да ја формира армијата на Лоари и со неа да го освои Орлеан, додека генералот Федерб ги застанал Германците на север. Но, Германците се зајакнале околу Париз, не попуштајќи ја блокадата. Наскоро во Париз завладеала ужасна состојба, така да граѓаните на Париз почнале да јадат стаорци и животни од Зоолошките Градини. На крајот Бизмарк наредил и бомбардирање на исцрпениот град, при кое настрадале голем дел оф граѓаните на Париз. Републиканскиот министер за надворешни работи, Жил ФАвр, отпочнал преговарање со Германците на 23. јануари 1871., жалејќи се на нехуманата постапка на Прусите спрема Францускиот народ.
Веста за катастрофата довела до пад на цраската влада и прогласување на француската Трета репубилка, која ќе трае се до германската окупација на Франција во 1940. година. Новата републиканска влада сметала дека резултатите на поразот се поради неспособностите на стариот режим,па дека, како и во 1793. година, за време на француската револуција правењето на масовна војска регрутата ќе успее да ја преокрене состојбата на бојното поле. Во текот додека се водеа преговорите со Бизмарк,министерот за внатрешни работ на француската влада, Леон Гамбета прелетал со балон преку граманската линија, побегнувајќи во внатрешноста, за да би собрал доброволци. Успеал да ја формира армијата на Лоари и со неа да го освои Орлеан, додека генералот Федерб ги застанал Германците на север. Но, Германците се зајакнале околу Париз, не попуштајќи ја блокадата. Наскоро во Париз завладеала ужасна состојба, така да граѓаните на Париз почнале да јадат стаорци и животни од Зоолошките Градини. На крајот Бизмарк наредил и бомбардирање на исцрпениот град, при кое настрадале голем дел оф граѓаните на Париз. Републиканскиот министер за надворешни работи, Жил Фавр, отпочнал преговарање со Германците на 23. јануари 1871., жалејќи се на нехуманата постапка на Прусите спрема Францускиот народ.


На 18. јануари 1871. година, во текот на преговорите, пргласено е Германско царство во „Сали огледал“ во Версајскиот дворец, што било големо понижување за Французите. Пред официјалните лица Бизмарк нагласил дека името(титулата) „Германски цар“ означува обнова на Светото Римско Царство, кога во 1806. се одрекол Фрања II (Франц II). Понижената Франција се предала на 28. јануари 1871. година (потпишано е примирје).
На 18. јануари 1871. година, во текот на преговорите, пргласено е Германско царство во „Сали огледал“ во Версајскиот дворец, што било големо понижување за Французите. Пред официјалните лица Бизмарк нагласил дека името(титулата) „Германски цар“ означува обнова на Светото Римско Царство, кога во 1806. се одрекол Фрања II (Франц II). Понижената Франција се предала на 28. јануари 1871. година (потпишано е примирје).

Преработка од 09:14, 31 март 2018

Француско-прусакта Војна

Француско-Пруската војна, понекогаш позната како Германско-Француска војна, е име за оружeниот конфликт помеѓу 19. јули 1870. и 10. мај 1971. година кој се водел помеѓу Француската и сојузот на германските држави на чело со Прусија.

Позадина

Причина за војната била зајакнување на влијанието на Прусија во Германија и Европа после победата во Пруско-Австриската војна во 1866 година, како и создавање на Северногермансиот сојуз кој имал потенција да постане, ако биде обединет со јужниот дел на Герамнија, поголема сила од, до тогаш, доминантната Франција.

Непосредна причина за војна бил неуспешниот обид на пруската династија Хоенцолерн да го постави еден од своите членови на шпанскиот престол. Хоенцолерн Хоенконер отстапи по францускиот ултиматум, но Ото фон Бизмарк ја објавил целата афера во весниците во таканаречениот Емски телеграм, чеј увредливи тон ја натерал француската цлада да под притисок на Шовинистичката јавност објави војна на Прусија.

Франција во војната влегла со уверена брза победа поради постоењето на професионалната војска која била прославена во Кримската војна, војната со Австрија во 1859. година како и во бројни колонијални движења. Французите биле наоружани со пошката „Шаспо“ која во тоа време била најмодерното стрелачко оружје во светот, а нивните сили располагале и со римитивни митралези. Од другата страна Прусите имале супериорност(надмоќ) во артилеријата, но главната предност била во поставувањето на главниот штаб(главното седиште) на чело со Moltke- институција која предтоа со години правела детални воени планови и која детално го координирала движења на војсакта, во потполност користејќи ја новонаправената железничка мрежа.

Војна

Таа предност веќе се покажала на почетокот на војната кога двете војски се судирале на границата. Француските сили не биле доволно сконцентрирани, па Прусите и нивните германски сојузници ја добивале локалната надмоќта во сите поголеми битки и ги натерувале во повлечување во тврдините. Нова француска армија на чело со царот Наполеон III, панаправена со цел на ослободување на тие силим, наместо тоа на 1. септември 1970. година е опколена, и тешко поразена во битката кај Седана и присилена на предавање.

Веста за катастрофата довела до пад на цраската влада и прогласување на француската Трета репубилка, која ќе трае се до германската окупација на Франција во 1940. година. Новата републиканска влада сметала дека резултатите на поразот се поради неспособностите на стариот режим,па дека, како и во 1793. година, за време на француската револуција правењето на масовна војска регрутата ќе успее да ја преокрене состојбата на бојното поле. Во текот додека се водеа преговорите со Бизмарк,министерот за внатрешни работ на француската влада, Леон Гамбета прелетал со балон преку граманската линија, побегнувајќи во внатрешноста, за да би собрал доброволци. Успеал да ја формира армијата на Лоари и со неа да го освои Орлеан, додека генералот Федерб ги застанал Германците на север. Но, Германците се зајакнале околу Париз, не попуштајќи ја блокадата. Наскоро во Париз завладеала ужасна состојба, така да граѓаните на Париз почнале да јадат стаорци и животни од Зоолошките Градини. На крајот Бизмарк наредил и бомбардирање на исцрпениот град, при кое настрадале голем дел оф граѓаните на Париз. Републиканскиот министер за надворешни работи, Жил Фавр, отпочнал преговарање со Германците на 23. јануари 1871., жалејќи се на нехуманата постапка на Прусите спрема Францускиот народ.

На 18. јануари 1871. година, во текот на преговорите, пргласено е Германско царство во „Сали огледал“ во Версајскиот дворец, што било големо понижување за Французите. Пред официјалните лица Бизмарк нагласил дека името(титулата) „Германски цар“ означува обнова на Светото Римско Царство, кога во 1806. се одрекол Фрања II (Франц II). Понижената Франција се предала на 28. јануари 1871. година (потпишано е примирје).

Последици

Додека траеле преговорите, радикалните елементи на Националната гарда, лево ориентираните политичари и сиромашните во Париз одбија да се помират со пораз и покренаа бунт што ќе стане познат како Париска комуна. Сепак, ова движење не се здоби со сочувство надвор од околината на Париз опкружена со него и беше угаснето со помош на прусите, кои владините сили пропуштија низ нивните редови.

Според мировниот договор потпишан на 10 мај 1871 година, Франција вети дека ќе плати голем воен надомест и ќе ги предаде во Германија провинциите Алзас и Лорен, каде што имало германско национално малцинство.

Многу поважен резултат беше појавата на обединета Германија како најсилна воена сила во Европа, новата држава стана голема индустриска сила која, со време, како и Соединетите Американски Држави во исто време, ќе почне да го загрозува приматот на Британската империја како единствена глобална супервизија.

Меѓутоа, обединета Германија, исто така, беше фатена во сомневањата и непријателството на европските сили, особено Франција во која се развиваше преродбата. Затоа Бисмарк вложи голем дел од својата енергија за зачувување на успехот на војната преку дипломатија и создавање комплексна мрежа на воени сојузи. Кога милитантиот император Вилијам II ја напуштил оваа политика, биле создадени предуслови дека француско-пруската војна ќе добие свое продолжение во форма на Првата светска војна.

Почетокот на индустриската војна

Војната меѓу Франција и Прусија е веројатно најдобриот пример и многу репрезентативен за природата на војната во втората половина на 19 век - почетокот на таканаречената. "Индустриска војна". Покрај тоа, тој ги илустрира некои од главните теми на воената историја воопшто - самата идеја за војна, влијанието на технолошките иновации врз војната, природата на војските и начинот на кој вообичаениот војник доживува војна.

На прв поглед лесно би се можело да се помисли, како што тогашните посматрачи запазиле, дека исходот на оваја војна бил јасен веќе однапред и дека победата на Французите е загарантирана, лесна и брза. Поради тоа што, недолго пред тоа Француската армија ги победила на Ацстрија и Русија; водел уште еден човек по име Наполеон и се сметало дека само таја и ниедна друга војска, има способност на Наполеновиот „Прв Впечаток“. Таа империјална Француска армија ја нарекувале „француската фурија“ (фр. furia francese). А Пруската војска Французите ја испејувале така што ја нарекувале „абвокати и очајни лекари“. Меѓутоа, кога изби војната многу брзо се покаќало дека подобрата мобилизација, водењето во војната и артилеријата доминирале во новиот стил на војување

Прускиот генерален-штаб се состоел од точно 11 офицери - ниеден повеќе, ниеден помалку. Тој генерален-штаб во 1870. година проценил дека за три седмици може да превезе 484 000 војници преку шесте железнички пруги во Рајнската област. А во реалноста за само 18 дена дури 1 183 000 Пруски војници од редовниот и резервниот состав поминале низ војните бараки, а 462 000 се нашле на границата со Франција. Железничкиот транспорт бил децентрализиран на ниво на корпусот, и секоја единица прецизно знаела на кој ден и во колку часот мора да тргне од гарнизонот, кон својата концентрациска зона. Еден Француски историчар покасно напоменал дека „уште од денот на легендарниот император Ксеркса од Персија толку огромен број на луѓе не биле излезени на фронтот“.

Веќе во првите битки се формираше шема, која подоцна се повторуваше. Предноста во тоа што имале повеќе војници била клучна, а ширината на фронтот довела до тактика на заокружување и уништување на спротивната единица; Огненото оружје одлично го спречило речиси секој обид за фронтален напад, но артилеријата лесно се надминала.

Имено, во Германија, кон крајот на 1940-тите, Николаус фон Драјсе (Monsieur Nikolaus von Dreyse) развил пушка за ближен напад, многу поудобна за пукање од клекнување или од лазење (лежечки став). Војникот повеќе не мораше да стои исправен, како мускетер. Веќе во 1866. година за време на австриско-пруската војна, пруската војска била целосно вооружена со оружје кое пукало игли - т.н. игличарки, благодарение на кои еден пруски војник можел да испука шест куршуми, додека еден австриски војник можел да испука еден.Во Франција, истата година, Антоан Алфонс Часеп (фр. Chasssepot) изгради напредна верзија на ова: „затварач“ (покретен дел на задниот дел на цевката) запечатен со гумен „прстен“, така што далеку помалку барутни гасови излегувле од пушката. Одеднаш, пушката добива можност да пука 1600 метри, а не само 600 метри како "cindnadelgever" на Драјзер (германски: Zündnaadelgewer), што во буквален превод би значело "со иглено оружје".

Француската војска отишла уште чекор понатаму со развивање на една машинста пушка со тркала исто како топовите. Таа добила име "митралез" (fr. Mitrailleuse). Како денешните американски getling-топови (обично шест паралелно идентични цевки кои ротираат и ги менуваат позициите за пукање) овој француски митралез имал 25 цевки, а за тие да се вртат и пукаат, стрелецоит имал работа само да врти една цевка. Таков митралез бил долг 2000 метри и отпуштнувал 150 куршуми во минута. Француската армија го држела во строга доверливост т.е. тајност, па на војниците им било дозволено да вежбаат со него дури во 1870. година.

Артилеријата постаналапресудно оружје на војната. Додека Британците биле „заглавени“ со леаното железо, а Австријците и Французите со традиционалните бронзени топови кои се полнеле од напред, Прусија уште еднаш тргнала пред сите; а и морала да направи нешто радикално, пошто многу ги оштетила Австриската артилерија во текот на војната во 1866. годуна. Во Есен (гер. Essen) Алфред Круп (гер. Alfred Krupp) веќе експреиментирал со челичните топови, кои имале повеќе предност: биле полесни, по подвижни, но и за полнење од страна со кое давале побрза излезна брзина на гранатата и имале можност за поголеми калибри. Топот го прифатиле т.е. го амортизирале, со контролиран начин на опругата - додека на инженерките столови веќе постоеле први нацрти за нов, хидрауличен систем на амортизерите. Артилерија со мазна поле можела да пука до 1000 метри во далечина и да пука две до три гранати во минута, а Круповите челични топови пукале и до 5000 метри, до десет гранати во минута. Гранатите од издолжен облик екплодирале веднаш пред ударот во целта бидејќи во себе биле полни со експлозивен и значајно подобрен „упаљач“. Ваквите гранати, со метална „чаура“ го олесниле полнењето, испукувале празни „чаури“. Алфред Нобел (1833 – 1896. г.) на основата на нитроглицеринот, пронашшол динамит, кој овозможил да се воведе безчадни барут. После тоа бојните полиња повеќе не биле прекриени со замрачени густи облаци од барутниот чад, па артилеријата можела знатно попрецизно и пострашно да пука во противникот.

Во Прусија била отворена и едно специјално училиште само за запознавање на војниците со овие нови оружја.

Имаше дури и експерименти со „recoilless“ оружје - во Германија, Villas (гер. Wille.)а во Франција Langlois (фр. Langlois.) - што е очигледна предност тоа што тие беа во можност да се пука без прекин, бидејќи тие ќе мораат по секоја испукана граната да се чека топот да се тркала наназад, а потоа повторно да се враќа на истото место.

За Германската тактика во текот на таа војна се формирал нов збор - „auftragstaktik“, што би можело да се преведе како „тактика за исполнувањње на налогот“. Била едноставна но многу ефикасна и ефективна. Командантите на фронтовните (предните) единици имале, во оквирот на општата стратешка замисла, слободно да маршираат во правецот на топовските покања, затоа што можело да се очекува дека пресудниот притисок е таму каде што стојат топовите кои пукаат. Стратешката генијалност на генералот Хелумт гон Молтекеа (гер. Helmuth Karl Bernhard Graf von Moltke) - (1800—1891.г.) се состоела во тоа што бил способен да се прилагоди на околностите со тоа темпо со кое околностите произлегувале, а не ја присилувале својата армија да се вклопат како „коцки“ во некој однапред нацртан план - накратко, фон Монте, за своето време, бил брилијантен опортунист.

Пешадијата многу брзо научиле дека одењето „построен“, напред, вопресрет на цевките на пушките е исто што и самоубиство, сега кога пушките биле со полнење и репетирање одстрана. Бидејќи сега пушките сега „сечеле се живо“, уништувајќи ја армијата. На Шпихерен (гер. Spicheren), 8. август 1870. година, околу 12% од 420 000 построени Пруси биле убиени или ранети во рок од 12 часа - најчесто од артилериското и покањето од пѕшки од близу. Покасно, Прускиот генерален-штаб ќе ја анализира битката кај Шпихерана и ќе направи математички таблици за бројот на мртви и ранети. Десет дена покасно, на 18. август, кај местото Гравелот Сен Прива (фр. Gravelotte St. Privat),принцот Август од Виртенберг му наредил на еден „гардијски пук“ да јуриша во збиена формација, без подршка од артилеријата, но затоа со звуците на трубите и тапаните, на Француската пешадија наоружана со пушки „Шасповки“. Резултат бил потполн масакр: за време од околу 20 минути погинале 8000 војници и офицери - 68% од вкупниот состав на таа единица. Никој од Прусите не успеал да се доближи на 550 метри до Французите. Оваа случка била само почеток од она што ќе се дешава за 40 години.

Меѓутоа, Пруската армија извлекла поука („ја научила лекцијата“) од случката на Гравелот. Како прво, во битката кај Седана на 1. септември Пруската пешадија малку причекала, препуштајќи артилеријата да го заврши главниот дел од реботата. Исход: во таа голема битка погинале само 850 Пруски војници повеќе но во релативно малатабитка кај Гравелота.

Друго, Прусите на 30. октомври во близина на Парис пронашле нова тактика. Протвнапад на Пруската гарда бил ов јасно построени формации, туку од еден до друг војник биле големи растојаниа и секој се заштитувал и се сокривал позади разни нерамнини на теренот и со тоа никаде не биле „голема мета“, во јуриш тргнувала, час едната, час другата група, но секогаш со жестока огнена подршка од останатите - кои кои тогаш најчесто ги гаѓале Французите. Дури во 1917. година Германската армија ќе се врати на оваа тактика, со употреба на таканаречените „јуришни одреди“.

Коњаницата сеуште се сметала за елитен дел од војската. Но, оваа војна ќе го разоткрие фактот дека сега оваа коњаница имала само две можности - да изврши самоубиство трќајќи напред или да не прави ништо. На 5. август 1970. година, генералот А. Е. Мишел (фр. Michelle) ја испратил својата бригада да се приближи, низ една падина, на пруската пешадија, кај местото Мосброн (фр. Morsbronn-les-Bains). Биле уништени девет одреди од бригадата, а колку е познато до денес, не умрел ни еден пруски војник. На 14. август, Француските коњаници, припадниците на еден врв на Француската Царска гарда, биле жртвувани кај Резонвил (фр.Rezonville), во сличен самоубијски јуриш кон Пруската пешдаија. А кај Седан на 1. септември 1970. година, Француската коњаница со која командувал генералот Жан. А. Маргерит јуришала повеќепати без престан на Германската пешадија. Тоа било херојски чин, па дури и Прускиот крал Билахемл I од Хоенцолерна (гер.Wilhelm Friedrich Ludwig von Hohenzollern) - (1797—1888.г.; Пруски крал од 1861. а ГЕрмански цар од 1871.г.), се воодушевил на Француски јазик „Ah! Les braves gens!“, но всушност, и тие извршиле самоубиство. Оние последни неколку преживеани Француски коњаници се вратиле без никаква борба, во тишина, полека, накај Француските позиции - никој не го чепкал; Прусите се разотишле и не ги забележале.

Командантите во следните војни напросто ги игнорирале масакрите кај Мособорн, Резонвил и Седана. Наместо тоа, тие покажувале на еден свети пример: во битката кај Вионвил (фр. Vionville), на 16. август, шест ескадрони на пруската коњаница во јуриш ја прегазиле Француската топовска линија, и на тој начин ја спасиле Германската пешадија, која до тој момент била во критична ситуација, под неподнослив оган. Адалберт фон Бредоу (гер. Adalbert von Bredow), командант на коњаницата која толку добро се покажала тој ден, и тој напаѓач беше запаметен како "јавање во смртта". Веројатно е последното масовно јуришање на коњаницата, чизма до чизма, во историјата на европските војни. Сепак, оваа победа ја држеше репутацијата на коњаницата како армија до следната војна. Во други ситуации за време на француско-пруската војна, коњаницата била корисна само за извидување и за ненадејни напади врз спротивните линии на противникот.

Артилеријата сигурно влијаеше врз конечниот исход на војната. Купови на „челик топови“ кои се полнеле од назад, со гранати кои што избувнуваа (експлодираа ) одма во времето кога ја погодиле метата, со голема прецизност, беше воведен од страна на човештвото во една нова ера на применетата на технологија. Битката кај Седан ја покажа супериорноста на артилеријата. На пример на локацијата наречена Boa de La Garen, десет германски батерии ги изубиле Французите кои беа во една шума. Секоја батерија е насочена на друг сектор шума и во секоја батерија секој топови беше отпуштен на различни височини и затоа со различен опсег, така што целата шума повторно и повторно беше испукувана со гранати. Французите се обиделе да се повлечат, но излегувањето на отворениот простор се влошило, па биле принудени да се вратат во шумата каде што постојано ги напаѓале прусите. На крајот, целата Француска војска го фрлила оружјето и се предаде. По битката, Прусите, по видени резултатите од своја артилерија биле импресионирани: "... купишта урнатини а бранителите ... лежат насекаде, гадно растурени од гранатите; тука труп, а 30 или 40 метри подалеку, рака; на карпести и песочни делови на теренот, на многу места буриња со крв. Сите околу пиштоли и ножеви, ранци и муниција, и голем број на коњи, жестоко искинати и расфрлани ... ".

Битката кај Седана исто така ја демонстрираше и ладнокрвноста на Германските лидери. Канцеларот Ото фон Бизмарк (гер. Otto Eduard Leopold von Bismarck) – (1815—1898. година) по дипломатски пат ја припремил победата, така што ја информирал владата на Белгија дека ако војниците на Францускиот маршал Патрик Мак Маона (фр. Marie Edmé Patrice Maurice, comte de MacMahon) – (1808—1893.година), таканаречени „шалонски војници“ преминат во Белгија, а Беллгијската влада не им ги одземе оружјата, тогаш Прусија го задржува правото да ги брка низ Белгија. На основата на ова, генералот фон Молтке бил сигурен дека сига ги има Француските воници во стапица. После тоа, потполно смирено се дошетал до висините позади местото Фреона, за потоа заедно со Вилхелм I и група на Германски принцови, со кои одеа и бројни странски воени надгледувачи - меѓу нив и америчкиот генерал Шедридан (анг. Philip Henry Sheridan) – (1831-1888. година), еден од главните команданти на Северот, да гледаат маси од Француски војници како беспотребно умираат. Битката кај Седана ја зацврситла Германската војно-оперативна вештина наречена „кеселшлахт“ (гер. Kesselschlacht), што би можело да се преведе како битка во опкружување, т. е. битка ссо опколување и потполно уништување на противникот. Тое се одвивало така што се опколувале големи непријателски сили, а потоа со одбрамбена тактика, со супериорен оган (пукање врз нив), ја дочекува и уништува секоја единица која би пробала да се пробие низ „опкружувањето“.

Французите никако не успевале да ги пронајдат своите единици. Куририте им залутале, бидејќи не го знаеле патот и не можеле да го пронајдат. Командантите, без мапи, и наредувале на војската де тргне во погрешна насока. Од мртвите коњи не можело да се помине низ многу битните „ниски делови“ на многу од патовите. Војниците марширеле се додека не би се судриле со другите, исто така Француски војници, кои оделе во спротивна насока а да не знаеле каде одат. Накратоко, тоа било, може слободно да се рече, Марфијавиот закон применет за војување. Меѓутоа битката кај Седана ги присилила и Прусите да сватат дека Францускиот народ одбил да го прифати поразот на својата империјална армија и зарубувањето на Наполеон III (фр. Charles Louis Napoleon Bonaparte) – (1808—1873.година; владеел до 1852—1870.г.). На чело на движењето кое барало „војна до крај“ (фр. la guerre a outrance) биле Леон Гамбета (фр. Léon Gambetta) – (1838—1882.година) – (1838—1882.г.) и Шарл де Фрејсине (фр. Charles Louis de Saulces de Freycinet) – (1828—1923.година). Потоа повторно доаѓаат идеи од 1793 - се воведува принудно читање на патроитски текстови, реквирирање на намирниците и се друго што му е потребно на фронтот, лекари, архитекти, инжинери и научници; а и почнале повикувања да се вратат масовните регрутации и комитети за јавна безбедност - накратко, цела нација да земе оружје во раце. Благодарение само на тоа што на море била појака од Прусија, Франција успеала да внесе, од Велика Британија и САД, огромен број на оружје.

Француско-пруската војна предизвикала глема бура на национализам во Француската и во Германската земја.

Последици на природата од војувањето

Како главни последици од оваа војна, најважните се двете најважни работи кои ја разликуваат севкупната, досега позната, природата на војувањето: појавата на Генералштабот и унапредувањето на воената медицина.

Центарот на нервите на целата армија, генералштабот, беше модернизиран, така што се состоеше од специјално обучени офицери кои би го координирале функционирањето на сè друго. И повторно Прускиј прво започнала. Нејзиниот генерал Герхард фон Шарнхорст (гер. Gerhard von Scharnhorst) прв на свтот воспоставил таков генералштаб во 1806. година, спосоен да владее со стратешки, тактички и оперативни аспекти на технолошката револуција во војската.

Фон Молтке, со надмоќната сила на неговиот интелект и личност, го подигна овој генералштаб на ниво на неспорна доминантна сила во рамките на воената организација. Никој, или речиси никој, не се обиде да го оспори. Генералштабот послушно не прифаќаше нешто што би се му паднало на некој во Министерството за војна; тој доби право да комуницира директно со командантите на единиците, па дури и привилегија за директен пристап до кралот.

Брилијантните Пруски победи во Кениграк (Königgrätz) во 1866 и Седан во 1870 година многу други земји биле принудени да го имитираат овој Пруски систем на Врховниот штаб - Австро-Унгарија ги усвоила во 1871 година, Франција 1883, САД 1903, Велика Британија и Русија 1906 и поголемиот дел од Латинска Америка до 1914 година.

Во Прусија војната со Австрија ги разоткрила сите слабости не само на артилеријата, туку и на војната медицина. На совет на армискиот хирург Г . Ф Ф. Лефлера (гер. Löfler), кралот Вилхелм I Хоенцолерна повикал конференција на водечките хирурги, а како резултат на тоа било извршување на комплетната реорганизавија на војно-медицинската служба. Покрај тоа зголемени се добровлоните одреди на болничари

У Прусији је рат са Аустријом разоткрио све слабости не само артиљерије но и војне медицине. На савет армисјког хирурха Г . Ф Ф. Лефлера (нем. Löfler), краљ Вилхелм I од Хоенцолерна је сазвао конференцију водећих хирурга, а као резултат овога била је извршене комплетна реорганизација војно-медицинске службе. Поред тога повећани су контигенти добровољних одреда болничара.

Во Француско-Пруската војна точно се знаело кој хирург бил надлежен да командува со медицинските единици приклучени во секоја армија... Еден главен хирург команувал со воено-медицинските служби на цела армија. Ранетите биле евакуирани од местото. Точно оваа војна, влегла во историјата по тоа што по прв пат во некоја голема војна во која број на умраните на бојното поле бил поголем од умрените од разни болести - туфус, дизентеријa, вариола верa и сл. Дел од одговорот на ова прашање лежи во фактот дека Пруските војници, за разлика од Француските, пред војната добиле вакцина против некои болести, т.е. од вариола вере. Такао од неа се разболеле само 4835 Пруски војници, а 14178 Француски.


Наводи