Хиротонија: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
нова страница
 
ситна поправка
Ред 1: Ред 1:
'''Хиротонија''' ({{lang-gr| χειροτονια }} или '''ракополагање''' – посветување некого во духовен чин. Преку положување на раце на еден или повеќе [[епископ]]и се посветуваат свештенослужители во соодветниот степен – [[ѓакон]]ски, [[презвитер]]ски или [[епископ]]ски.
'''Хиротонија''' ({{lang-gr| χειροτονια }}) или '''ракополагање''' – посветување некого во духовен чин. Преку положување на раце на еден или повеќе [[епископ]]и се посветуваат свештенослужители во соодветниот степен – [[ѓакон]]ски, [[презвитер]]ски или [[епископ]]ски.


Хиротонија се нарекува чинот кога лицето се воведува и поставува во свештеното служење и со тоа му се признава определена служба или харизма и соодветната власт. Истата се врши во склоп на [[литургија]]та. Епископот, во својство на управител со црквата во едно место, окружен со свештениците, во присуство на заедницата, ги полага своите раце врз кандидатот и му предава власт да извршува свештеничка служба.
Хиротонија се нарекува чинот кога лицето се воведува и поставува во свештеното служење и со тоа му се признава определена служба или харизма и соодветната власт. Истата се врши во склоп на [[литургија]]та. Епископот, во својство на управител со црквата во едно место, окружен со свештениците, во присуство на заедницата, ги полага своите раце врз кандидатот и му предава власт да извршува свештеничка служба.

Преработка од 09:42, 10 септември 2017

Хиротонија (грчки: χειροτονια ) или ракополагање – посветување некого во духовен чин. Преку положување на раце на еден или повеќе епископи се посветуваат свештенослужители во соодветниот степен – ѓаконски, презвитерски или епископски.

Хиротонија се нарекува чинот кога лицето се воведува и поставува во свештеното служење и со тоа му се признава определена служба или харизма и соодветната власт. Истата се врши во склоп на литургијата. Епископот, во својство на управител со црквата во едно место, окружен со свештениците, во присуство на заедницата, ги полага своите раце врз кандидатот и му предава власт да извршува свештеничка служба.