Франциум: Разлика помеѓу преработките

Уреди врски
Од Википедија — слободната енциклопедија
Интерактивен преглед на историјата
[непроверена преработка][проверена преработка]
← Постаро уредувањеПоново уредување →
Избришана содржина Додадена содржина
НагледноВикитекст
дополнување, поправки, обновување, нова страница
сНема опис на уредувањето
Ред 1: Ред 1:
⚫
{{Инфокутија Франциум}}
{{pp-move-indef}}
{{Use mdy dates|date=February 2015}}
⚫
{{Infobox Франциум}}
[[File:Marguerite Perey.jpg|thumb|[[Маргарет Perey]], пронаоѓач на Франциумот.]]
[[File:Marguerite Perey.jpg|thumb|[[Маргарет Perey]], пронаоѓач на Франциумот.]]
'''Франциумот''' е [[хемиски елемент]] со симбол&nbsp; '''Fr''' и [[атомски број]]&nbsp;87. Се користи за да биде познат како [[Ека-цезиум]] и [[actinium К]].<ref group="note"> најмалку нестабилен изотоп е франциум-223</ref> Тоj е вториот најмалку [[електронегативен]] елемент, веднаш зад цезиум. Франциумот е високо [[радиоактивен]] метал кој се распаѓа на [[astatine]], [[радиум]], и [[радон]]. Како алкален метал, тој има еден [[валентен електрон]].
'''Франциумот''' е [[хемиски елемент]] со симбол&nbsp; '''Fr''' и [[атомски број]]&nbsp;87. Се користи за да биде познат како [[Ека-цезиум]] и [[actinium К]].<ref group="note"> најмалку нестабилен изотоп е франциум-223</ref> Тоj е вториот најмалку [[електронегативен]] елемент, веднаш зад цезиум. Франциумот е високо [[радиоактивен]] метал кој се распаѓа на [[astatine]], [[радиум]], и [[радон]]. Како алкален метал, тој има еден [[валентен електрон]].
Ред 53: Ред 51:
Ека-цезиум беше откриен во 1939 година од страна на [[Маргарет Perey]] на [[Институтот Кири]] во [[Париз]], кога таа прочистениот примерок од [[actinium]]-227 заклучила дека има распадна енергија од 220&nbsp;keV. Perey забележала дека честичките имаат ниво на енергија од 80&nbsp;keV. Различните тестови ја елиминираа можноста на непознат елемент како [[ториум]], радиум, [[олово]], бизмут, или [[талиум]]. Новиот производ изложи хемиски својства на алкален метал, што доведе Perey да веруваат дека тоа е елемент 87, предизвикан од [[алфа распаѓање]] на actinium-227.<ref name="chemeducator" /> Perey потоа се обидела да го утврди процентот на [[бета распаѓање]] на алфа распаѓање во actinium-227. Нејзиниот прв тест доби алфа разгранување на 0,6%, бројка која подоцна ревидиран до 1%.<ref name="mcgraw" />
Ека-цезиум беше откриен во 1939 година од страна на [[Маргарет Perey]] на [[Институтот Кири]] во [[Париз]], кога таа прочистениот примерок од [[actinium]]-227 заклучила дека има распадна енергија од 220&nbsp;keV. Perey забележала дека честичките имаат ниво на енергија од 80&nbsp;keV. Различните тестови ја елиминираа можноста на непознат елемент како [[ториум]], радиум, [[олово]], бизмут, или [[талиум]]. Новиот производ изложи хемиски својства на алкален метал, што доведе Perey да веруваат дека тоа е елемент 87, предизвикан од [[алфа распаѓање]] на actinium-227.<ref name="chemeducator" /> Perey потоа се обидела да го утврди процентот на [[бета распаѓање]] на алфа распаѓање во actinium-227. Нејзиниот прв тест доби алфа разгранување на 0,6%, бројка која подоцна ревидиран до 1%.<ref name="mcgraw" />


Perey во 1946 година, таа го предложи името ''catium'' за новооткриениот нејзин елемент. [[Ирен Жолио-Кири]], еден од надзорниците на Perey се противел на името.<ref name="chemeducator"/> Perey тогаш предложила ''Франциум'', по Франција. Ова име беше официјално усвоено од страна на [[Меѓународната унија за чиста и применета хемија]] во 1949 година, и станува вториот елемент по [[галиум]] да биде именуван по Франција. Му беше доделен симболот Fa.<ref name="hackh">{{Cite book| last = Grant| first = Julius| contribution = Francium| date = 1969| title = Hackh's Chemical Dictionary| pages = 279–280| publisher = McGraw-Hill| isbn = 0-07-024067-1}}</ref> франциум беше последниот елемент откриен во природата, а да не се синтетизира, по [[rhenium]] во 1925 година.<ref name="chemeducator" /> Понатамошното истражување за структурата на франциум е извршено од страна, од [[Sylvain Либерман]], и неговиот тим на [[ЦЕРН]] во 1970-тите и 1980-тите.
Perey во 1946 година, таа го предложи името ''catium'' за новооткриениот нејзин елемент. [[Ирен Жолио-Кири]], еден од надзорниците на Perey се противел на името.<ref name="chemeducator"/> Perey тогаш предложила ''Франциум'', по Франција. Ова име беше официјално усвоено од страна на [[Меѓународен сојуз за чиста и применета хемија|Меѓународниот сојуз за чиста и применета хемија]] во 1949 година, и станува вториот елемент по [[галиум]] да биде именуван по Франција. Му беше доделен симболот Fa.<ref name="hackh">{{Cite book| last = Grant| first = Julius| contribution = Francium| date = 1969| title = Hackh's Chemical Dictionary| pages = 279–280| publisher = McGraw-Hill| isbn = 0-07-024067-1}}</ref> франциум беше последниот елемент откриен во природата, а да не се синтетизира, по [[rhenium]] во 1925 година.<ref name="chemeducator" /> Понатамошното истражување за структурата на франциум е извршено од страна, од [[Sylvain Либерман]], и неговиот тим на [[ЦЕРН]] во 1970-тите и 1980-тите.


== Појава ==
== Појава ==

Преработка од 14:57, 18 декември 2016

Предлошка:Инфокутија Франциум

Податотека:Marguerite Perey.jpg
Маргарет Perey, пронаоѓач на Франциумот.

Франциумот е хемиски елемент со симбол  Fr и атомски број 87. Се користи за да биде познат како Ека-цезиум и actinium К.[note 1] Тоj е вториот најмалку електронегативен елемент, веднаш зад цезиум. Франциумот е високо радиоактивен метал кој се распаѓа на astatine, радиум, и радон. Како алкален метал, тој има еден валентен електрон.

Масовно франциумот никогаш не се гледа.Според општиот изглед на други елементи во своите периодични колони од табелата, се претпоставува дека франциумот ќе се појави како високо рефлективен метал.Обезбедувањето на такви примероци е многу неверојатно, бидејќи екстремната топлина на забите (полуживотот на својот најдолг животен век изотоп е само 22 минути) веднаш испарува како видлива количина на елементот.

Франциумот беше откриена од страна на Маргарет Perey во Франција (од каде елементот го носи името) во 1939. Тоа беше последниот елемент првпат кој се откри во природата, а не од страна на синтеза.[note 2] Надвор од лабораторија, франциумот е исклучително редок, и трагиод него се наоѓаат во уран и ториум, каде изотоп Франциум -223 постојано се формира и се распаѓа. Постои 20-30 g (една унца) во било кое дадено време во текот на Земјината кора; но другите изотопи (освен за франциум-221) се целосно синтетички. Најголемиот износ произведени во лабораторија беше група од повеќе од 300.000 атоми.[1]

Карактеристики

Франциумот е најнестабилен одприродно-настанатите елементи: нејзиниот најголем стабилен изотоп, francium-223, има полуживот од само 22 минути. Спротивно на тоа, astatine, вториот најмалку стабилен природен елемент, има полу-живот од 8,5 часа.[2] Сите изотопи на франциумот се распаѓаат во astatine, радиум, или радон.[2] Франциумот исто така е помалку стабилен од сите синтетички елементи до елементот 105.[3]

Франциумот е алкален метал чиј хемиски својства најмногу личат на оние на цезиумот.[3] Тежок елемент со еден валентен електрон,[4] тој има најголема еквивалентна тежина од секој елемент.[3] Течно создадениот франциум треба да има површински напон од 0,05092 N/m во својата точка на топење.[5] Точката на топење на франциумот беше пресметана за да биде околу 27 °C (80 ° F, 300 К).[6] Точката на топење е неизвесна.Така, проценетата вредност на точката на вриење од 677 °C (1250 °F, 950 К) е исто така неизвесна.

Линус Паулинг проценува електронегативност на франциум од 0,7 на скалата на Паулинг, исто како и цезиум,[7] вредноста за цезиум оттогаш се сведува на 0,79.[8] Франциумот има малку повисока енергија на јонизација од цезиумот ,[9] 392,811(4) kJ/mol што е спротивно на 375,7041(2) kJ/mol на цезиум, како што би се очекувало од релативистички ефекти, а тоа би значело дека цезиум е помалку електронегативен од двете. Франциум исто така треба да има поголем афинитет на електрони од цезиум.[10] Francium супероксид (FrO2), се очекува да има повеќе ковалентен карактер од своите сродни елементи; ова се должи на 6p електроните во Франциумот да бидат повеќе вклучени во сврзување francium кислород.[10]

Франциум coprecipitates со неколку цезиум соли, како што цезиум перхлорат, резултира со мали количини на франциум перхлорат. Речиси сите франциум соли се растворливи во вода.

Изотопи

Предлошка:Главните Постојат 34 познати изотопи на Франциум кои се движат со атомска маса од 199 до 232.[11] Франциумот има седум метастабилни нуклеарни изомери.[3] Франциум-223 и Франциум-221 се единствените изотопи кои се јавуваат во природата, иако првиот е далеку повеќе заеднички.[12]

Франциум-223 е најстариот стабилен изотоп, со полуживот од 21,8 минути,[3] и е многу веројатно дека изотоп на Франциум со подолг полуживот некогаш ќе биде откриен или синтетизиран.[13] Франциум-223 е петти производ на серијата actinium како ќерка изотоп на actinium-227.[14] Франциум-223 потоа се распаѓа во радиум-223 од бета распаѓање (1149 keV распадна енергија), со мали (0.006%) алфа распаѓање на пат да astatine-219 (5,4 MeV распаѓање енергија).[15]

Франциум-221 има полуживот од 4,8 минути.[3] Тој е деветтиот производ на серијата neptunium како ќерка изотоп на actinium-225.[14] Франциум-221 потоа се распаѓа во astatine-217 со алфа распаѓање ( 6,457 MeV распадна енергија).[3]


Најмалку стабилна основна состојба на изотоп е francium-215, со полуживот од 0,12 μs. (9,54 MeV алфа распаѓање на astatine-211).

Апликации

Поради својата нестабилност и реткост, не постојат комерцијални апликации за Франциум.[16][17][18][14] Тој се користи за истражувачки цели во областа на хемијата[19] и на атомската структура. Неговата употреба како потенцијалена дијагностичка помош за различни видови на рак, исто така, е истражена,[2] но оваа апликација се смета за непрактична.[17]

Франциум има способност да се синтетизира, заробени, и заедно со својата релативно едноставна атомска структура е предмет на специјализирани експерименти во спектроскопија кои се направени. Овие експерименти доведоа до поспецифични информации во врска со нивото на енергија и константната спрега помеѓу субатомски честички.[20] Од студиите на светлината емитирана од ласерски заробени франциум-210 јони се предвидени точни податоци за транзиции меѓу атомското ниво на енергија кои се прилично слични на оние предвидени со квантната теорија.[21]

Историја

Уште во 1870 година, хемичарите сметале дека треба да има еден алкален метал надвор од цезиум, со атомски број 87.[2] Тоа тогаш беше наведено од страна на привременото име Ека-цезиум. Франциум (атомски број 87), последниот откриен природен елемент]. Истражувачки тимови се обиделе да го лоцираат и да го изолираат овој елемент што недостасува, а беа направени најмалку четири лажни тврдења дека елементот бил пронајден пред да се направи автентично откритие.

Погрешни и нецелосни откритија

Советскиот хемичар Д. К. Dobroserdov беше првиот научник кој тврдел дека пронашол Ека-цезиум, или франциум. Во 1925 година, тој забележал слаба радиоактивност во примерок на калиум, уште еден алкален метал, и погрешно заклучил дека Ека-цезиум беше контаминација на примерокот (радиоактивноста од примерокот беше од природно-настанатите калиум радиоизотоп, калиум-40).[22] Кратко потоа, Dobroserdov почна да се фокусира на наставата кариера на Политехничкиот институт во Одеса.

Следната година, англискиот научник Gerald J. F. Druce и Фредерик Х. Лоринг анализирале рендгенски фотографии на манган (II) сулфат.[23] Тие забележале спектрални линии кои се претпоставувале дека се на ЕКА-цезиум. Тие го најавија нивното откритие на елементот 87 и предложиле alkalinium име, како што тоа и ќе биде најтешкиот алкален метал.[22]


Во 1930 година, Фред Алисон Алабама на Политехничкиот институт тврди дека откриле 87 елементи при анализа на pollucite и lepidolite користејќи ја својата магнето-оптички машина. Алисон бара да биде именуван virginium по неговата матична држава Вирџинија, заедно со симболите VI и В.М..[23][24]

Во 1936 година, романскиот физичар Horia Hulubei и неговиот француски колега Yvette Cauchois исто така ги анализирале pollucite, овој пат со користење на нивните Х-зраци апарат со висока резолуција.[22] Тие забележале неколку слаби линии на емисиите, кои се претпоставувале дека се оние на елементот 87. Hulubei и Cauchois го објавија своето откривање и предложиле moldavium име, заедно со симболот ml, по Молдавија, романската покраина каде што е роден Hulubei.[23] Во 1937 година, работата на Hulubei беше критикувана од страна на американски физичар FH Hirsh Џуниор, кој го отфрли истражување на Hulubei преку неговите методи. Hirsh беше сигурен дека Ека-цезиум не може да се најде во природата, а Hulubei наместо тоа набљудувал жива или бизмут Х-зраци линии. Hulubei инсистирал на тоа дека неговите рендгенски апарати и методи биле толку точни па не може да се направи таква грешка. Поради ова, Жан Баптист Перин, добитник на Нобеловата награда и ментор на Hulubei е,одобрена moldavium како вистински Ека-цезиум над неодамна откриениот Франциум од Маргарет Perey е. Perey се потруди да биде точна и детална во својата критика на работата Hulubei, и, конечно, таа беше заслужена како единствен пронаоѓач на елементот 87.[22] Сите други претходни наводни откритија на елементот 87 се отфрлиле.[23]

Анализите на Perey

Ека-цезиум беше откриен во 1939 година од страна на Маргарет Perey на Институтот Кири во Париз, кога таа прочистениот примерок од actinium-227 заклучила дека има распадна енергија од 220 keV. Perey забележала дека честичките имаат ниво на енергија од 80 keV. Различните тестови ја елиминираа можноста на непознат елемент како ториум, радиум, олово, бизмут, или талиум. Новиот производ изложи хемиски својства на алкален метал, што доведе Perey да веруваат дека тоа е елемент 87, предизвикан од алфа распаѓање на actinium-227.[25] Perey потоа се обидела да го утврди процентот на бета распаѓање на алфа распаѓање во actinium-227. Нејзиниот прв тест доби алфа разгранување на 0,6%, бројка која подоцна ревидиран до 1%.[13]

Perey во 1946 година, таа го предложи името catium за новооткриениот нејзин елемент. Ирен Жолио-Кири, еден од надзорниците на Perey се противел на името.[25] Perey тогаш предложила Франциум, по Франција. Ова име беше официјално усвоено од страна на Меѓународниот сојуз за чиста и применета хемија во 1949 година, и станува вториот елемент по галиум да биде именуван по Франција. Му беше доделен симболот Fa.[26] франциум беше последниот елемент откриен во природата, а да не се синтетизира, по rhenium во 1925 година.[25] Понатамошното истражување за структурата на франциум е извршено од страна, од Sylvain Либерман, и неговиот тим на ЦЕРН во 1970-тите и 1980-тите.

Појава

Сјајна сива 5 сантиметри парче на материјата со груба површина.
Овој е примерок на uraninite кој содржи околу 100.000 атоми (3.3 ×10-20 & nbsp; г) од Франциум-223 во било кое дадено време.[17]

Природа

223Fr е резултат на алфа распаѓање на 227Ac и може да се најде во трагови во уран и ториум минерали.[3] Во даден примерок на ураниум, таму се очекува да биде само еден франциум атом за секој 1 × 1018 ураниум атоми.[17] Таа се пресметува дека има најмногу 30 гр франциум во Земјината кора во било кое дадено време.

Синтеза

Сложени експериментални подесувања кај кои хоризонтална стаклена цевка се става меѓу две бакарни намотки.
Неутрални франциум атоми можат да бидат заробени во МОТ со помош на магнетно поле и ласерски зраци [27]

франциумот можат да се синтетизира во нуклеарната реакција:

197Au + 18O → 210Fr + 5 n

Овој процес, е развиен од страна на Стони Брук физика, приносите на франциум изотопи со маса од 209, 210 и 211,[28] кои потоа се изолирани од магнето-оптичка стапица (МОТ).[27] Стапката на производство на одредена изотоп зависи од енергијата на кислород зрак. Еден 180 зрак од Стони Брук LINAC создава 210Fr во цел на злато со нуклеарна реакција 197Au + 18O → 210Fr + 5n. Производството е потребно извесно време за да се развие и да го разбереме. Нуклеарната реакција вградува Франциум атоми длабоко во цел на злато, и тие мора да се отстранат ефикасно. Атомите брзо да се дифузни на површината на целта за злато и се ослободуваат како јони, но тоа не се случува во секое време. Јоните на франциум се водени од електростатски леќи се додека не слетаат на површината на топла итриум и да станат неутрални повторно. Тогаш Франциум се инјектира во стаклена сијалица. Магнетното поле и ласерските зраци се изладени и се ограничи на атоми. Иако атоми остане во стапица за само околу 20 секунди пред да избега (или распаѓање), постојан прилив на свежи атоми на местото на оние изгубените. Првично, околу 1000 франциум атоми биле заробени во експериментот. Истражувачите сега можат да направат многу чувствителни мерења на емитираната светлина и се апсорбира од страна на заробени атоми, обезбедување на првата експериментални резултати на разни транзиции меѓу атомското ниво на енергијата во франциум. Првичните мерења покажуваат многу добар договор меѓу експерименталните вредности и пресметки врз основа на квантната теорија. Франциум не се синтетизира во количини доволно големи.[2][6][17]


Грешка во наводот: Има ознаки <ref> за група именувана како „note“, но нема соодветна ознака <references group="note"/>.

  1. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име chemnews.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Price, Andy (December 20, 2004). „Francium“. Посетено на February 19, 2012.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 CRC Handbook of Chemistry and Physics. 4. CRC. 2006. стр. 12. ISBN 0-8493-0474-1.
  4. ↑ Winter, Mark. „Electron Configuration“. Francium. The University of Sheffield. Посетено на April 18, 2007.
  5. ↑ Kozhitov, L. V.; Kol'tsov, V. B.; Kol'tsov, A. V. (2003). „Evaluation of the Surface Tension of Liquid Francium“. Inorganic Materials. 39 (11): 1138–1141. doi:10.1023/A:1027389223381.
  6. ↑ 6,0 6,1 „Francium“. Los Alamos National Laboratory. 2011. Посетено на February 19, 2012.
  7. ↑ Pauling, Linus (1960). The Nature of the Chemical Bond (Third. изд.). Cornell University Press. стр. 93. ISBN 978-0-8014-0333-0.
  8. ↑ Allred, A. L. (1961). „Electronegativity values from thermochemical data“. J. Inorg. Nucl. Chem. 17 (3–4): 215–221. doi:10.1016/0022-1902(61)80142-5.
  9. ↑ Andreev, S.V.; Letokhov, V.S.; Mishin, V.I. (1987). „Laser resonance photoionization spectroscopy of Rydberg levels in Fr“. Physical Review Letters. 59 (12): 1274–76. Bibcode:1987PhRvL..59.1274A. doi:10.1103/PhysRevLett.59.1274. PMID 10035190.
  10. ↑ 10,0 10,1 Thayer, John S. (2010). „Relativistic Effects and the Chemistry of the Heavier Main Group Elements“: 81. doi:10.1007/978-1-4020-9975-5_2. Наводот journal бара |journal= (help)
  11. ↑ Lide, David R., уред. (2006). CRC Handbook of Chemistry and Physics. 11. CRC. стр. 180–181. ISBN 0-8493-0487-3.
  12. ↑ Considine, Glenn D., уред. (2005). Francium, in Van Nostrand's Encyclopedia of Chemistry. New York: Wiley-Interscience. стр. 679. ISBN 0-471-61525-0.
  13. ↑ 13,0 13,1 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име mcgraw.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Considine, Glenn D., уред. (2005). Chemical Elements, in Van Nostrand's Encyclopedia of Chemistry. New York: Wiley-Interscience. стр. 332. ISBN 0-471-61525-0.
  15. ↑ National Nuclear Data Center (1990). „Table of Isotopes decay data“. Brookhaven National Laboratory. Посетено на April 4, 2007.
  16. ↑ Winter, Mark. „Uses“. Francium. The University of Sheffield. Посетено на March 25, 2007.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Emsley, John (2001). Nature's Building Blocks. Oxford: Oxford University Press. стр. 151–153. ISBN 0-19-850341-5.
  18. ↑ Gagnon, Steve. „Francium“. Jefferson Science Associates, LLC. Посетено на April 1, 2007.
  19. ↑ Haverlock, TJ; Mirzadeh, S; Moyer, BA (2003). „Selectivity of calix[4]arene-bis(benzocrown-6) in the complexation and transport of francium ion“. J Am Chem Soc. 125 (5): 1126–7. doi:10.1021/ja0255251. PMID 12553788.
  20. ↑ Gomez, E; Orozco, L A; Sprouse, G D (November 7, 2005). „Spectroscopy with trapped francium: advances and perspectives for weak interaction studies“. Rep. Prog. Phys. 69 (1): 79–118. Bibcode:2006RPPh...69...79G. doi:10.1088/0034-4885/69/1/R02.
  21. ↑ Peterson, I (May 11, 1996). „Creating, cooling, trapping francium atoms“ (PDF). Science News. 149 (19): 294. doi:10.2307/3979560. Посетено на September 11, 2009.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Fontani, Marco (September 10, 2005). „The Twilight of the Naturally-Occurring Elements: Moldavium (Ml), Sequanium (Sq) and Dor (Do)“. International Conference on the History of Chemistry. Lisbon. стр. 1–8. Архивирано од изворникот на February 24, 2006. Посетено на April 8, 2007.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име vanderkroft.
  24. ↑ „Alabamine & Virginium“. TIME. February 15, 1932. Посетено на April 1, 2007.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име chemeducator.
  26. ↑ Grant, Julius (1969). „Francium“. Hackh's Chemical Dictionary. McGraw-Hill. стр. 279–280. ISBN 0-07-024067-1.
  27. ↑ 27,0 27,1 „Cooling and Trapping“. Francium. State University of New York at Stony Brook. February 20, 2007. Посетено на May 1, 2007.
  28. ↑ „Production of Francium“. Francium. State University of New York at Stony Brook. February 20, 2007. Посетено на March 26, 2007.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Франциум&oldid=3549353“