Меровиншка уметност: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Создадена страница со: thumb|200px|Крстилница на катедралата Св.Леонтиј во [[Фрежис.]] File:Baptistere S... |
|||
| Ред 7: | Ред 7: | ||
==Архитектура== |
==Архитектура== |
||
Обединувањето на [[Франки|Франкиското]] царство под [[Клодовик I]] (465-511) и неговите наследници, кореспондирало со потребата од изградба на цркви и посебно манастирски цркви, кои претставувале главен извор на моќ за меровиншката црква. Плановите често ја продолжувале традицијата на римската базилика, но исто така попримиле и влијание на оддалеченост на кои биле Сирија и Ерменија. На истокот, повеќето градби биле од дрво, но каменот бил покарактеристичен за значајните градби на западот и во јужните делови кои подозна биле под меровиншка власт. Главните цркви биле реконструирани, најчесто повеќе пати, но многу меровинчки планови биле реконструирани од археологија. Описот во „Историја на Франките“ на епископот [[Григориј Турски]] за базиликата на Сен Мартин, изградена во Тур од Св.Перпету (епископ 460-490) на почетокот на периодот, а во тоа време на работ на франкиската територија, е причина да се жали за исчезнувањето на оваа градба, една од најубавите неровиншки цркви, за кои вели дека имала 120 мермерни столбови, кули на источниот крај, како и неколку мозаици: "Сен Мартин прикажал вертикално истакната комбинација на блок-единици кои формираат сложен внатрешен простор и соодветно богата надворешна силуета, која требало да биде заштитен знак на романескното".<ref>V.I. Atroshenko and Judith Collins, ''The Origins of the Romanesque'' (Lund Humphries, London) 1985, p. 48. ISBN 0-85331-487-X</ref> Карактеристика на базиликата на Св.Мартин кој станал симбол на црковната архитектура на Франките бил саркофаг или реликвијар на светецет издигнат да биде видлив и седнат аксијално зад олтарот, понекогаш во [[Апсида]]. Нема римски преседани за оваа Франкиска иновација.<ref>Werner Jacobsen, "Saints' Tombs in Frankish Church Architecture" ''Speculum'' '''72'''.4 (October 1997:1107-1143).</ref> Црквата Сен Петар во Вјен е единствената преживеана. Бројни друго градби, сега загубени, меѓу кои меровиншките темели на [[Сен Дени]], Сен Гереон во [[Келн]] и „Сен Жермен де Пре“ во Париз се опишани слично раскошни. |
|||
Преработка од 20:01, 5 јануари 2016
Меровиншката уметност е уметност на меровиншката династија на Франките, која опстојала од V век до VIII век во денешна Франција, Бенелукс и дел од Германија. Доаѓањето на меровиншката династија во Галија во V век довело до значајни промени во областа на уметноста. Скулптурата назадувала да биде малку повеќе од едноставна техника за украсување на саркофази, жртвеници и црковен мебел. Од друга страна, златарството и новиот медиум на ракописното осветлување интегрирале „варварски“ животински декоративен стил, со доцноантички мотиви и други прилози од расојание на кое што се наоѓа Сирија или Ирска за да се состави меровиншката уметност.
Архитектура
Обединувањето на Франкиското царство под Клодовик I (465-511) и неговите наследници, кореспондирало со потребата од изградба на цркви и посебно манастирски цркви, кои претставувале главен извор на моќ за меровиншката црква. Плановите често ја продолжувале традицијата на римската базилика, но исто така попримиле и влијание на оддалеченост на кои биле Сирија и Ерменија. На истокот, повеќето градби биле од дрво, но каменот бил покарактеристичен за значајните градби на западот и во јужните делови кои подозна биле под меровиншка власт. Главните цркви биле реконструирани, најчесто повеќе пати, но многу меровинчки планови биле реконструирани од археологија. Описот во „Историја на Франките“ на епископот Григориј Турски за базиликата на Сен Мартин, изградена во Тур од Св.Перпету (епископ 460-490) на почетокот на периодот, а во тоа време на работ на франкиската територија, е причина да се жали за исчезнувањето на оваа градба, една од најубавите неровиншки цркви, за кои вели дека имала 120 мермерни столбови, кули на источниот крај, како и неколку мозаици: "Сен Мартин прикажал вертикално истакната комбинација на блок-единици кои формираат сложен внатрешен простор и соодветно богата надворешна силуета, која требало да биде заштитен знак на романескното".[1] Карактеристика на базиликата на Св.Мартин кој станал симбол на црковната архитектура на Франките бил саркофаг или реликвијар на светецет издигнат да биде видлив и седнат аксијално зад олтарот, понекогаш во Апсида. Нема римски преседани за оваа Франкиска иновација.[2] Црквата Сен Петар во Вјен е единствената преживеана. Бројни друго градби, сега загубени, меѓу кои меровиншките темели на Сен Дени, Сен Гереон во Келн и „Сен Жермен де Пре“ во Париз се опишани слично раскошни.
- ↑ V.I. Atroshenko and Judith Collins, The Origins of the Romanesque (Lund Humphries, London) 1985, p. 48. ISBN 0-85331-487-X
- ↑ Werner Jacobsen, "Saints' Tombs in Frankish Church Architecture" Speculum 72.4 (October 1997:1107-1143).