Скендербег: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
с r2.7.2) (Робот: Додава bn:সেকেন্দার বেগ |
с r2.6.2) (Робот: Ја менувам sq:Skënderbeu во sq:Gjergj Kastrioti (Skënderbeu) |
||
| Ред 99: | Ред 99: | ||
[[ro:Skanderbeg]] |
[[ro:Skanderbeg]] |
||
[[ru:Скандербег]] |
[[ru:Скандербег]] |
||
[[sq:Skënderbeu]] |
[[sq:Gjergj Kastrioti (Skënderbeu)]] |
||
[[sk:Gjergj Kastrioti]] |
[[sk:Gjergj Kastrioti]] |
||
[[sl:Skenderbeg]] |
[[sl:Skenderbeg]] |
||
Преработка од 16:02, 19 декември 2012
| Ѓорѓија „Ѓерѓ“ Кастриот - Скендербег | |
|---|---|
 | |
| На престол | 1443-1468 |
| Претходник | Ѓон Кастриоти |
| Почивалиште | Црква Свети Никола |
| Сопружник | Доника Комнени |
| Династија | Кастриоти |
| Татко | Ѓон Кастриоти |
| Мајка | Воисава Трипалда |
Горѓија „Ѓерѓ“ Кастриот (6 мај 1405 — 17 јануари 1468), попознат како Скендербег (бег Александар)[1], е една од најпроминентните личности во историјата на Албанија и на албанскиот народ.
Скендербег е роден како „Ѓерѓ Кастриоти“ во Круја, денешна Албанија. Син на Ѓон Кастриоти, тој потекнувал од феудалното христијанско семејство „Кастриоти“. Според англискиот историчар Гибон, Ѓон Кастриот бил кнез на Епир[2], кој ги вклучуваше денешните албански области Мата, Круја, Мирдита и Дебар.[3]. Неговата мајка Воисава, била кнегиња[4], од полошкото семејството „Трибалда“[5] или од благородното семејство „Музака“.[6]
Ѓон Кастриоти, за да задржи поседи во средна Албанија и во дебарската област, ги дал своите синови како заложници кај султанот. Таму Скендербег ја сменал својата вера во Ислам[7] и завршил воена школа во Одрин, како и војувал во турска војска и однесол многу победи за Отоманското царство.
За своите воени заслуги, го добил званието „Искендер Беј“ („бег Александар“ — тур. İskender Bey, алб. Skënderbeg) споредувајќи ја воената умешност на неговото семејство со Александар Македонски.[2] Користејќи ги слабостите во Отоманската Империја, тој се отцепил од турската власт и кренал востание во Дебарско. По низа драматични пресврти востанието на Скендербег конечно било задушено, и тоа токму од неговиот сонародник Балабан–Паша, кој раководел со османската војска.
Меѓутоа, кога војсководецот Јанош Хуњади ги поразил Турците кај Ниш во 1443 г., Скендербег ја напуштил турската војска[8], се вратил во Албанија и повторно прифатил христијанство. Оттогаш водил беспоштедна борба против Османското царство.
Извори
- ↑ За своите воени заслуги, го добил звањето „Искендер Беј“ (бег Александар; тур. İskender Bey, алб. Skënderbeu) споредувајќи ја воената умешност на неговото семејство со Александар Македонски.
- ↑ 2,0 2,1 Edward Gibbon, 1788, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Volume 6, Дел за Скендербег на англиски
- ↑ Edwin E. Jacques, The Albanians: An Ethnic History, 1994, p. 179
- ↑ Marin Barleti, 1508, Historia de vita et gestis Scanderbegi Epirotarum principis
- ↑ Camille Paganel, 1855, "Histoire de Scanderbeg, ou Turcs et Chrétiens du XVe siècle"
- ↑ Hodgkinson, Harry. Scanderbeg: From Ottoman Captive to Albanian Hero. I. B. Tauris. ISBN-13: 978-1850439417
- ↑ Rendina, Claudio (2000). La grande enciclopedia di Roma. Rome: Newton Compton. ISBN 88-8289-316-2.
- ↑ James Emerson Tennent, 1845, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time