Рационализам: Разлика помеѓу преработките
[непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Нова страница: Во епистемологијата и во најширока смисла, '''рационализaм''' е „секое гледиште кое се повику... |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 1: | Ред 1: | ||
Во [[епистемологија]]та и во најширока смисла, '''рационализaм''' е „секое гледиште кое се повикува на [[разум]]от како извор на знаењето.“ <ref>{{cite book|title=A Dictionary of Philosophy|first=A.R.|last=Lacey|location=London|year=1996}}</ref> Во техничка смисла, тоа е метод или теорија „во која критериумот за вистината не е сензорен туку интелектуален и дедуктивен“.<ref>{{cite book|title=Rationalism|first=Vernon|last=J. Bourke|year=1962}}</ref> Разни степени на примена на овој метод водат кон различни рационалистички гледишта, од умерените дека |
Во [[епистемологија]]та и во најширока смисла, '''рационализaм''' е „секое гледиште кое се повикува на [[разум]]от како извор на знаењето.“ <ref>{{cite book|title=A Dictionary of Philosophy|first=A.R.|last=Lacey|location=London|year=1996}}</ref> Во техничка смисла, тоа е метод или теорија „во која критериумот за вистината не е сензорен туку интелектуален и дедуктивен“.<ref>{{cite book|title=Rationalism|first=Vernon|last=J. Bourke|year=1962}}</ref> Разни степени на примена на овој метод водат кон различни рационалистички гледишта, од умерените дека „разумот има предимство пред другите начини за стекнување на знаењата“, до радикалните позиции дека „разумот е единствен пат до знаењето“. |
||
Во Западната филозофска традиција, рационализмот започнал во [[Античка Грција]] со Елеатиците, Питагорејците и Платон, чии теории за самодоволноста на разумот станале лајтмотив за [[Неоплатонизам|Неоплатонизмот]] и [[Идеализам|идеализмот]]. |
Во Западната филозофска традиција, рационализмот започнал во [[Античка Грција]] со Елеатиците, Питагорејците и Платон, чии теории за самодоволноста на разумот станале лајтмотив за [[Неоплатонизам|Неоплатонизмот]] и [[Идеализам|идеализмот]]. |
Преработка од 17:42, 10 март 2008
Во епистемологијата и во најширока смисла, рационализaм е „секое гледиште кое се повикува на разумот како извор на знаењето.“ [1] Во техничка смисла, тоа е метод или теорија „во која критериумот за вистината не е сензорен туку интелектуален и дедуктивен“.[2] Разни степени на примена на овој метод водат кон различни рационалистички гледишта, од умерените дека „разумот има предимство пред другите начини за стекнување на знаењата“, до радикалните позиции дека „разумот е единствен пат до знаењето“.
Во Западната филозофска традиција, рационализмот започнал во Античка Грција со Елеатиците, Питагорејците и Платон, чии теории за самодоволноста на разумот станале лајтмотив за Неоплатонизмот и идеализмот.
Попознати претставници на рационализмот се Сократ, Платон, Рене Декарт, Готфрид Лајбниц и Имануел Кант.