Филмска теорија

Филмската теорија се обидува да развие прецизни систематски концепти што се аплицираат на изучувањата на филмот и киното како уметност. Класичната филмска теорија нуди структурна рамка за обраќање кон класичните предмети на техника, наратив, код, слика, жанр, субјективност, и авторство. Поновите анализи им даваат простор на психоаналитичката филмска теорија, структуралистичката филмска теорија, феминистичката филмска теорија, и теориите на документарците, новите медиуми, и третото кино. Види исто така филмска критика.

Историја

Класичната филмска теорија добива облик за време на тивкиот филм. Таа се појавува од делата на режисери како Сергеј Ејзенштајн, Лев Кулешов, Џига Вертов, Пол Рота и филмски критичари како Рудолф Арнхајм, Бела Балаз и Зигфрид Кракоер. Филмската теорија во овој период не е академска дисциплина.

Во 60-те, академиците почнуваат со обиди да осигураат академска респектабилност конструирајќи филмски теории т.е. воведувајќи концепти од етаблирани дициплини како психоанализа, литературни студии и лингвистика.

Во 70-те, британскиот журнал „Екран“ е многу влијателен.

Специфични теории и стилови на филм

• Апарат теорија
• Уметнички филм
• Авторска теорија
• Феминистичка филмска теорија
• Формалистичка филмска теорија
• Жанровска теорија
• Филм ноар
• Германски експресионизам
• Хорор филм
• Италијански неореализам
• Марксистичка филмска теорија
• Психоаналитичка филмска теорија
• Структуралистичка филмска теорија