Роже Гароди

Од Википедија — слободната енциклопедија
Роже Гароди
Roger Garaudy
Роден/а17 јули 1913(1913-07-17)
Марсеј, Франција
Починат/а13 јуни 2012(2012-06-13) (возр. 98)
Шеневјер-сир-Марн, Франција
Занимањеписател, филозоф и политичар
Националностфранцуска

Роже Гароди (француски: Roger Garaudy), (Марсеј, 17 јули 1913 – Шеневјер-сир-Марн, 13 јуни 2012) – француски писател, филозоф и политичар. Учесник на Отпорот во Втората светска војна. Од 1945 година член на Централниот комитет (ЦК) на Комунистичката партија на Франција, а од 1956 член на Политбирото на КП на Франција. Во 1970 година е исклучен од КПФ како ревизионист, затоа што излегува со остра критика за искривувањето на марксизмот и социјализмот. Како алтернатива на државниот капитализам ја пласира идејата за дијалог на марксизмот и христијанството. Во 1982 година, откако се оженил со Палестинка, преминал во исламска религија.

Животопис[уреди | уреди извор]

Роже Гароди е роден во Марсеј од католички и еврејски родители атеисти. На 14 години преминал во протестантската вера.

Во 1936 година завршил филозофија на универзитетот во Стразбур и бил назначен за професор по филозофија во Алби. Во тоа време станува марксист.

За време на Втората светска војна е во редиците на левото крило на Француското движење на отпорот против германската окупација и владата во Виши, заради што бил затворен во Алжир како воен заробеник на Виши [1].

Од октомври 1944 активно учествува во политичкиот живот на Франција. Избран е за член на Националното собрание, станал заменик претседател на собранието, а подоцна и сенатор. Гароди предавал на факултетот за уметност на Универзитетот во Клермон Феран од 1962 до 1965 година, но заради одредени контроверзии со Мишел Фуко, ја напуштил оваа позиција. Од 1969 до 1972 година предавал во Поатје[2]

Во 1970 година, Гароди бил исклучен од Комунистичката партија заради критиките на советската инвазија на Чехословачка[3].

Гароди напишал повеќе од 50 книги, најголемиот број од политичката филозофија и марксизмот.

Негирање на холокаустот[уреди | уреди извор]

Во 1996 година, Гароди ја издал својата најконтроверзна книга „Основачките митови на израелската политика“. Во книгата пишува за „митот за шесте милиони“ еврејски жртви[4]. Францускиот суд ја забранил книгата и му изрекол казна од 240 000 франка, како и неколкугодишна условна казна. Оваа пресуда Гароди ја обжалил пред Европскиот суд за човекови права, но истата била одбиена[4][5].

Подоцнежни активности и смрт[уреди | уреди извор]

Во некои интервјуа Гароди изјавил дека нападите од 11 септември 2001 година биле организирани од владата на САД. Тој исто така го повторувал дека холокаустот е мит, стоејќи на ставот дека геноцидот на Евреите од нацистите за време на Втората светска војна бил „мит измислен од Черчил, Ајзенхауер и Де Гол“ за да го оправдаат разурнувањето и окупацијата на Германија[6].

Роже Гароди починал во Париз на 13 јуни 2012 година на возраст од 98 години.

Дела[уреди | уреди извор]

  • Antée, (roman), Éditions Hier et Aujourd'hui, 1945.
  • Le Communisme et la renaissance de la culture française, 1945.
  • Le Huitième jour de la création (roman), Éditions Hier et Aujourd'hui, 1946.
  • Contribution historique de la civilisation arabe, Alger, Éditions Liberté, 1946.
  • Les sources françaises du socialisme scientifique, Éditions Hier et Aujourd'hui, 1948.
  • L'Église, le communisme et les chrétiens, Paris, Éditions Sociales, 1949.
  • Grammaire de la liberté, Paris, Éditions Sociales, 1950.
  • Le manifeste du Parti communiste : révolution dans l’histoire de la pensée socialiste, 1952.
  • Théorie matérialiste de la connaissance, Paris, PUF, 1953.
  • La Liberté, Paris, Éditions Sociales, 1955.
  • Mésaventures de l’anti-marxisme – Les malheurs de M. Ponty (ouvrage collectif), Paris, Éditions Sociales, 1956.
  • Humanisme marxiste, Paris, Éditions Sociales, 1957.
  • Questions à Jean-Paul Sartre, précédées d’une lettre ouverte, 1960.
  • Du surréalisme au monde réel : l'itinéraire d'Aragon, Paris, Gallimard, 1961.
  • Perspectives de l’homme, Paris, PUF, 1961.
  • Dieu est mort, Paris, PUF, 1962.
  • Qu’est-ce que la morale marxiste?, Paris, Éditions Sociales, 1963.
  • D'un réalisme sans rivages Picasso Saint-John Perse Kafka, préface de Louis Aragon, Paris, Plon, 1963.
  • Karl Marx, Paris, Seghers, 1965.
  • D’un réalisme sans rivage, Paris, Plon, 1965.
  • De l’anathème au dialogue, Paris, Plon, 1965.
  • Marxisme du Предлошка:S-, Paris-Genève, La Palatine, 1966.
  • La Pensée de Hegel, Paris, Bordas, 1966.
  • Le Problème chinois, Paris, Seghers, 1967.
  • Lénine, Paris, PUF, 1968.
  • Pour un réalisme du Предлошка:S-. Étude sur Fernand Léger, Paris, Grasset, 1968.
  • Pour un modèle français du socialisme, Paris, Gallimard, 1968.
  • Peut-on être communiste aujourd'hui ?, Paris, Grasset, 1968.
  • La liberté en sursis : Prague 1968, Paris, Fayard, 1968.
  • Le Grand tournant du socialisme, Paris, Gallimard, 1969.
  • Marxistes et chrétiens face à face, en collaboration avec Q. Lauer, Paris, Arthaud, 1969.
  • Toute la vérité, Paris, Grasset, 1970.
  • Reconquête de l'espoir, Paris, Grasset, 1971.
  • L’Alternative, Paris, Robert Laffont, 1972.
  • Danser sa vie, préface de Maurice Béjart, Paris, Le Seuil, 1973.
  • 60 œuvres qui annoncèrent le futur, Genève, Skira, 1974.
  • Parole d'homme, Paris, Robert Laffont, 1975.
  • Le Projet espérance, Paris, Robert Laffont, 1976.
  • Pour un dialogue des civilisations Paris, Denoël, 1977 ISBN 979-1090896000.
  • Qui dites-vous que je suis ? (roman), Paris, Le Seuil, 1978.
  • Appel aux vivants, Paris, Le Seuil, 1979, prix des Deux Magots.
  • Comment l'homme devint humain, Éditions Jeune Afrique, 1979
  • Il est encore temps de vivre, Paris, Stock, 1980.
  • Promesses de l'Islam, Paris, Le Seuil, 1981.
  • Pour l'avènement de la femme, Paris, Albin Michel, 1981.
  • L’Affaire Israël : le sionisme politique, Papyrus, 1983[7]
  • Éduquer au dialogue des civilisations, ouvrage en collaboration, 1983, Québec, Éditions du Sphinx, ISBN 2-920123-04-1.
  • Biographie du Предлошка:S-, Paris, Tougui, 1985.
  • Pour un Islam du Предлошка:S- (Charte de Séville), Paris, Tougui, 1985.
  • Mon tour du siècle en solitaire, mémoires, Paris, Robert Laffont, 1989.
  • Intégrismes, Paris, Belfond, 1990.
  • Les Orateurs de la Révolution française, 1991.
  • Les Fossoyeurs : un nouvel appel aux vivants, Paris, L'Archipel, 1992.
  • À Contre-nuit, 1992.
  • Avons-nous besoin de Dieu ?, introduction de l'abbé Pierre, Paris, Desclée de Brouwer, 1993.
  • Souviens-toi : brève histoire de l'Union soviétique, Pantin, Le Temps des cerises, 1994.
  • Vers une guerre de religion ? Débat du siècle, Paris, Desclée de Brouwer, 1995.
  • L'Islam et l'intégrisme, Pantin, Le Temps des cerises, 1996.
  • Les Mythes fondateurs de la politique israélienne, Paris, Librairie du savoir, 1996.
  • Grandeur et décadences de l'Islam, Paris, Alphabeta & Gama, 1996.
  • Réponse au lynchage médiatique de l'abbé Pierre et de Roger Garaudy, Samizdat, brochure de 38 pages, juin 1996.
  • Mes témoins, Éditions À Contre-Nuit, Paris, 1997 ISBN 978-2912341051.
  • Les États-Unis avant-garde de la décadence, Paris, Vent du Large, 1997 ISBN 978-2912341006.
  • Le Procès du sionisme israélien, Paris, Vent du Large, 1998, Samiszdat Roger Garaudy, 1996[8]
  • Le Procès de la liberté, en collaboration avec Jacques Vergès, Paris, Vent du large, 1998 ISBN 978-2912341105.
  • L’Avenir, mode d'emploi, Paris, Vent du large, 1998.
  • Palestine Terre des messages divins, Al Fihrist, Beyrouth-Liban, 1998
  • L'Islam en Occident, Cordoue capitale de l'esprit, Paris, L'Harmattan, 2000.
  • Le Предлошка:S- – Suicide planétaire ou résurrection, en collaboration, Paris, L'Harmattan, 2000 ISBN 978-2-7384-9074-2.
  • Le Terrorisme occidental, Luxembourg, Al-Qalam, 2004 ISBN 978-2909469423.
  • Qu'est-ce que l'anti-américanisme ?
  • Plusieurs articles dans la revue À contre-nuit

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Garaudy, Roger (2000-11-01). The Founding Myths of Modern Israel (англиски). Newport Beach, CA: Inst for Historical Review. ISBN 9780939484751.
  2. ↑ Tony Cross (15 June 2012). „From French resistance to Holocaust denial - Roger Garaudy dies at 98“. RFI English.
  3. ↑ „Origin and Enduring Impact of the 'Garaudy Affair'“. www.ihr.org. Посетено на 2017-01-09.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Writer fined for 'holocaust' writings“. BBC News. bbc.co.uk. February 27, 1998. Посетено на 8 July 2013.
  5. ↑ Inadmissibility Decision in the Case of Garaudy v. France, European Court of Human Rights, July 7. 2003.
  6. ↑ Roger Garaudy: Itinéraire d'une négation Архивирано на 24 февруари 2009 г. book Review by Amir Taheri, Asharq Alawsat Newspaper (English), 4 November 2007.
  7. ↑ Garaudy et ses censeurs bruxellois, par Marcel Liebman, Points critiques, juillet 1983 [1] Архивирано на 22 јуни 2012 г.
  8. ↑ Le texte de Roger Garaudy en ligne

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Роже_Гароди&oldid=5052417“