Жермен Грир
| Жермен Грир | |
|---|---|
 Жермен Грир во 1972 година | |
| Роден/а | 29 јануари 1939 Мелбурн, Викторија, Австралија |
| Период | 1970–наваму |
| Жанр | Феминизам |
| Предмет | Англиска книжевност, Француска литература |
| Значајни дела | Женскиот Евнух |
Жермен Грир е австралиски теоретичар, академик и новинар, и се смета дека е една од главните феминистички гласови од средината на 20 век.[1]
Идеите на Грир и нејзините различни ставови, не само оние поврзани со феминизмот, создавале контроверзии уште од издавањето на нејзината книга Женскиот Евнух, која стана меѓународен бестселер во 1970 година.
Грир ја дефинира нејзината цел, како "женско ослободување", различно од "еднаквост со мажите". Таа тврди дека ослободувањето на жените значи прифаќање на половите разлики на позитивен начин - борба за слобода на жените да ги дефинираат сопствените вредности, нивните сопствени приоритети и да ги утврдат своите судбини. Спротивно на тоа, Грир ја гледа еднаквоста само како асимилација и "решавање" да се живее животот на "неслободни мажи".[2]
Од 1972 година Грир се идентификува како анархо-комунистка, близу марксизмот.[3]
Следејќи го успехот на Женскиот Евнух, Грир поднесе оставка и го напушти Универзитетот на Ворик во 1972 година, патувајќи низ светот да ја промовира својата книга. Таа ко-презентирала на телевизиска комедија, купила куќа во Италија, напишала колумна за весникот Сандеј тајмс, и ги помина следните неколку години патувајќи низ Африка и Азија, вклучувајќи и посета во Бангладеш за да ја испита ситуацијата на жените кои биле силувани за време на конфликтот со Пакистан.
Женскиот Евнух[уреди | уреди извор]
Грир тврди во својата книга, Женскиот Евнух, дека жените не се свесни колку многу мажите ги мразат, и колку тие се научени да се мразат. Кристин Валас пишува дека, кога Женскиот Евнух за првпат беше објавен, една жена ја завитка книгата во кафеава хартија бидејќи нејзиниот сопруг не ѝ дозволи да ја прочита; аргументи и караници избувнаа за време на вечерните маси. Таа пристигна во продавниците во Лондон во октомври 1970 година. До март 1971 година, скоро беше распродадено и второто печатење и беше преведена на осум јазици.
"Насловот е индикација за проблемот", Грир изјави во The New York Times во 1971 година: "Жените биле одвоени од своето либидо, од нивната желба, од нивната сексуалност, тие веќе се сомнителни за тоа. Како ѕверови, на пример, кои се кастрирани во земјоделството, со цел да им служат на вистинските мотиви на нивниот господар - да се гојат или направат послушни - жените биле отсечени од нивниот капацитет за дејствување. Тоа е процес кој ја жртвува енергијата за деликатноста, и оној кој мора да се промени."[4]
Девојчињата се феминизирани од детството со тоа што се учат на правила кои ги потчинуваат. Подоцна, кога жените ја прифаќаат стереотипната верзија на возрасната женственост, тие развиваат чувство на срам поради своите тела, и ја губат својата природна и политичка автономија. Резултатот е немоќ, изолација, намалена сексуалност, и недостаток на радост.[5]
Изданија од 1990 година наваму[уреди | уреди извор]
Во 1991 година, Промената: Жените, стареењето, и менопаузата, која The New York Times ја нарече "брилијантна, страстна, возбудлива книга", стана уште една влијателна книга во женското движење. Во неа, Грир напишала за разните митови во врска со менопаузата, советувајќи против употребата на хормонска терапија. Таа тврди дека застрашувањето на жените е "голем бизнис и енормно профитабилно". Тоа е страв, пишува таа, кој "ги прави жените да се во согласност со програми и политики кои работат против нивните интереси".
Во 1999 година, книгата Целосната Жена, продолжение на Женскиот Евнух, беше издадена. Таа вклучува опозиција од Грир на прифаќањето на транссексуалците како жени: „Владите кои се состојат од многу малку жени се брзаат да ги признаат како жени, мажите кои веруваат дека се жени и се кастрирале за тоа да го докажат, бидејќи тие не ги гледаат жените како уште еден пол, но како не-пол. Никаква т.н. „промена на полот“ досега не молеше за пресадување на матка и јајници; додека пресадувањата на матка и јајници би биле задолжителни за имитаторите на жените тие ќе исчезнат преку ноќ. Инсистирањето овие вештачки „жени“ да се прифатат како жени е институционално изразување на погрешното уверување дека жените се неисправни мажи."[6]
Во 2003 година, Убавото Момче беше објавена, книга за историјата на уметноста за убавината на момчињата, илустрирана со 200 фотографии.[7] Грир ја опиша книгата како обид да се адресира очигледната незаинтересираност на модерните жени за момчињата како сексуален објект и да "го унапреди женското признавање на нивниот капацитет за, и право на, визуелно задоволство".[8] Фотографијата на насловната беше на 16-годишниот Бјорн Андресен во неговиот карактер на Таѓу во филмот Смрт во Венеција (1971).
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ "Germaine Greer", Encyclopædia Britannica, 2007.
- ↑ "In 1970 the movement was called 'Women's Liberation' or, contemptuously, 'Women's Lib'. When the name 'Libbers' was dropped for 'Feminists' we were all relieved. What none of us noticed was that the ideal of liberation was fading out with the word. We were settling for equality. Liberation struggles are not about assimilation but about asserting difference, endowing that difference with dignity and prestige, and insisting on it as a condition of self-definition and self-determination. The aim of women's liberation is to do as much for female people as has been done for colonized nations. Women's liberation did not see the female's potential in terms of the male's actual; the visionary feminists of the late sixties and early seventies knew that women could never find freedom by agreeing to live the lives of unfree men. Seekers after equality clamoured to be admitted to smoke-filled male haunts. Liberationists sought the world over for clues as to what women's lives could be like if they were free to define their own values, order their own priorities and decide their own fate. The Female Eunuch was one feminist text that did not argue for equality." in Greer, Germaine, (1999), The Whole Woman, Transworld Publishers Ltd, ISBN 0-385-60016-X, pp. 1–2.
- ↑ "Greer on Revolution; Germaine on Love", a discussion between Germaine Greer, Ian Turner and Chris Hector, recorded February 1972, published in Overland Nos. 50/51 autumn 1972. Accessed 16 August 2007.
- ↑ Weintraub, Judith. "Germaine Greer – Opinions That May Shock the Faithful", The New York Times, 22 March 1971. Retrieved 20 February 2014.
- ↑ Quoted in Pollard, Stephen (2009). Ten Days that Changed the Nation: The Making of Modern Britain, Simon and Schuster, p. 204.
- ↑ Greer (1999), p. 64.
- ↑ "Danger mouth", 5 October 2003.
- ↑ Greer, Germaine (2003). The Beautiful Boy. New York: Rizzoli. Quoted in Deslandes, Paul R. "Exposing, Adorning, and Dressing in the Modern Era." In Toulalan, Sarah, and Kate Fisher, eds (2013). The Routledge History of Sex and the Body, 1500 to the Present, p. 186. Routledge.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
 |
„Жермен Грир“ на Ризницата ? |
- Biography at The Encyclopedia of Women & Leadership in Twentieth Century Australia Архивирано на 20 јуни 2018 г.
- On Rage: Video of Germaine Greer delivering keynote address at Melbourne Writers Festival on SlowTV Архивирано на 19 декември 2008 г.
- Philm Freax: Germaine Greer, "A Groupie in Women's Lib" Interview for Rolling Stone by Robert Greenfield.
- Biography at the European Graduate School Архивирано на 22 мај 2012 г.