Палестина (држава)

Уреди врски
Од Википедија — слободната енциклопедија
(Пренасочено од Држава Палестина)
Држава Палестина[i]
دولة فلسطين (арапски)
Dawlat Filasṭīn
Знаме Грб
Химна: "فدائي"
„Fida'i“[1]
„Војник“
Територија кои се сметаат во припадност на Држава Палестина (зелена боја))[2] Територија која Израел исто така ја смета за своја (светлозелена)
Територија кои се сметаат во припадност на Држава Палестина (зелена боја))[2]
Територија која Израел исто така ја смета за своја (светлозелена)
Територија кои се сметаат во припадност на Држава Палестина (зелена боја))[2]
Територија која Израел исто така ја смета за своја (светлозелена)
  • Прогласен главен град
  • Административен
    центар
Најголем град Газа
Службен јазик арапски
Демоним Палестинци
Уредување Унитарна полупретседателска република[5]
 •  Претседател Махмуд Абасa
 •  Премиер Мухамед Иштије
 •  Претседател на Парламент Салим Занон
Законодавство Национален Совет
Основање
 •  Декларација за независност 15 ноември 1988 
 •  Резолуција на државата за набудувач на УНГА 29 ноември 2012 
 •  Спор за сувереност со Израел Во текb[iii][6][7] 
Површина
 •  Вкупна 6,020[8] км2 (163rd)
 •  Вода (%) 3.5[9]
 •  Западен Брег 5,655 km2
Население
 •  проценка за 2020 г. 5,051,953[10] (121-ва)
 •  Густина 731 жит/км2 
БДП (ПКМ) проценка за 2018 г.
 •  Вкупен $26.479 милијарди[11] (–)
 •  По жител $5,795[12] (–)
БДП (номинален) проценка за 2018 г.
 •  Вкупно $14.616 милијарди[13] (–)
 •  По жител $3,199[14] (–)
Џиниев коеф. (2009)35.5[15]
среден
ИЧР (2018)▲ 0.690[16]
среден · 119-та
Валута
Часовен појас Стандардно време на Палестина (UTC+2)
 •  (ЛСВ) Летно време на Палестина (UTC+3)
Датумски формат dd/mm/yyyy
Се вози на right
НДД .ps
Повик. бр. +970
а. Исто така лидер на владата на државата.[iv]
б. Територијата за која се тврди е под израелска окупација.

Палестина (арап. فلسطين Filasṭīn), официјално призната како Држава Палестина [i] (арап. دولة فلسطين Dawlat Filasṭīn) од страна на Обединетите нации и други субјекти — де јуре суверена држава[18][19] во Западна Азија, која ги опфаќа териториите на Западен Брег (граничи со Израел и Јордан ) и Појасот Газа (граничи со Израел и Египет) [2] со Ерусалим како назначен главен град, иако неговиот административен центар моментално се наоѓа во Рамала. [ii] Целокупната територија за која се тврди дека ја опфаќа Државата Палестина била окупирана од 1948 година, најпрвин од Египет и Јордан, а потоа и од Израел по Шестдневната војна во 1967 година.[20] Палестина има 5.051.953 жители заклучно со февруари 2020 година, и е рангирана на 121-то место во светот.[21]

По Втората светска војна, во 1947 година, ООН усвоила План за поделба на Британска Палестинапрепорачајќи создавање на независни арапски и еврејски држави и интернационализиран Ерусалим.[22] Овој план за поделба бил прифатен од Евреите, но Арапите го отфрлиле. Ден по формирањето на еврејска држава во Ерец Израел, позната како Држава Израел на 14 мај 1948 година,[23][24][25] соседните арапски војски го нападнале поранешната британска мандаторска територија и се бореле против израелските сили.[26] Подоцна, владата на сите палестини била основана од Арапската лига на 22 септември 1948 година за да управува со енклавата под контрола на Египет во Газа. Наскоро земјата била призната од сите членови на Арапската лига, освен од Трансордан. Иако надлежноста на Владата била прогласена за покривање на целата поранешна Британска Палестина, нејзината делотворна јурисдикција била ограничена на Појасот Газа.[27] Израел подоцна ги освоил Појасот Газа и Синајскиот Полуостров од Египет, Западниот Брег (вклучувајќи го и Источен Ерусалим) од Јордан и Голанските Висорамнини од Сирија во јуни 1967 година за време на Шестдневната војна.

На 15 ноември 1988 година во Алжир, Јасер Арафат, претседател на Палестинската ослободителна организација (ПЛО), ја прогласил формирањето на Палестинска Држава. Една година по потпишувањето на Договорите во ДоговоритеОсло во 1993 година, формирана е Палестинската национална управа за управување со областите А и Б на Западниот брег и Појасот Газа. Подоцна со Газа управувала Хамас во 2007 година, две години по израелското одвојување од Газа.

Државата Палестина е призната од 138 членки на ООН и од 2012 година има статус на земја-нечленка набљудувач во Обединетите Нации.[28][29][30] Палестина е членка на Арапската лига, Организацијата за исламска соработка, Г77, Меѓународниот олимписки комитет и други меѓународни тела.

Етимологија[уреди | уреди извор]

Од британскиот мандат, терминот „Палестина“ се поврзува со географската област што моментално ги опфаќа Државата Израел, Западен Брег и Појасот Газа. Општа употреба на терминот „Палестина“ или сродни термини во областа на југоисточниот агол на Средоземното Море покрај Сирија историски се одвива уште од времето на Стара Грција, а Херодот бил првиот историчар кој пишувал во 5 век п.н.е., во неговото дело Историја за „област Сирија, наречена Палестина“ во која Феникијците комуницирале со другите поморски народи.[31][32] Терминот „Палестина“ (на латински, Palæstina) се смета за термин измислен од Старите Грци за областа на земјата окупирана од Филистејците, иако има и други објаснувања.[33]

Терминологија[уреди | уреди извор]

Овој напис ги користи термините „Палестина“, „Држава Палестина“, „окупирана палестинска територија“ (ОПТ) наизменично во зависност од контекстот. Поточно, терминот „окупирана палестинска територија“ се однесува како целина на географската област на палестинската територија окупирана од Израел од 1967 година. Во сите случаи, секое упатување на земјиште или територија се однесува на земјите кои Палестина смета дека и припаѓат на неа.[34]

Историја[уреди | уреди извор]

Во 1947 година, ООН усвоила план за поделба на две држави на преостанатата територија на мандатот. Планот бил прифатен од еврејското раководство, но бил одбиен од арапските водачи, а Велика Британија одбила да го спроведе планот. Во пресрет на конечното повлекување на Велика Британија, Еврејската агенција за Израел прогласила формирање на Израелска Држава според предложениот план на ООН. Арапскиот висок комитет не прогласил своја држава и наместо тоа, заедно со Трансордан, Египет и другите членови на Арапската лига од тоа време, започнале воени дејствија што резултирале во Арапско-израелската војна во 1948 година. За време на војната, Израел добил дополнителни територии кои биле назначени да бидат дел од арапската држава според планот на ООН. Египет го окупирал Појасот Газа, а Трансордан го окупирал Западниот Брег. Египет првично го поддржувал создавањето на сепалестинска влада, но мислењето го повлекол во 1959 година. Трансјордан никогаш не го признал тоа и одлучил да го вклучи Западен Брег кон своја територија, формирајќи го Јордан. Анексијата била ратификувана во 1950 година, но била одбиена од меѓународната заедница. Шестдневната војна во 1967 година, кога Израел војувл против Египет, Јордан и Сирија, завршила кога Израел, покрај другите територии, ги окупирал Западниот брег и Појасот Газа. [ потребно е цитирање ] Во 1964 година, кога Западен Брег бил контролиран од Јордан, таму била формирана Организацијата за ослободување на Палестина со цел да се соочи со Израел. Палестинската национална повелба на ПЛО ги дефинирала границите на Палестина како целата преостаната територија на мандатот, вклучително и Израел. По Шестдневната војна, ПЛО се преселила во Јордан, но подоцна се преселила во Либан по Црниот септември во 1971 година. [ потребно е цитирање ] На самитот во Арапската лига во октомври 1974 година, ПЛО била прознаена за „единствен легитимен претставник на палестинскиот народ“ и го потврдила „нивното право да воспостават независна итна состојба“.[35] Во ноември 1974 година, ПЛО била призната како надлежна за сите прашања во врска со прашањето за Палестина од страна на Генералното собрание на ООН, давајќи им статус на набљудувач како „недржавен ентитет“ во ООН.[36] По Декларацијата за независност од 1988 година, Генералното собрание на ООН официјално го признал прогласот и донеки одлука да се користи ознаката „Палестина“ наместо „Палестинска организација за ослободување“ во ООН.[37] И покрај оваа одлука, ПЛО не учествувал во ООН во својство на влада на Државата Палестина.

Во 1979 година, преку Договорот од Кемп Дејвид, Египет означил крај на какво било сопствено барање за Појасот Газа. Во јули 1988 година, Јордан му ги отстапил своите барања за Западен Брег- со исклучок на старателството над Харам ел-Шариф - на ПЛО. Во ноември 1988 година, законодавниот дом на ПЛО, додека бил во егзил, прогласил формирање на „Палестинска држава“. Во месецот што следел, земјата била признаена од многу држави, вклучувајќи ги Египет и Јордан. Во палестинската декларација за независност, државата Палестина е опишана како основана на „палестинската територија“, без изречно да се прецизира понатаму. Поради ова, некои од земјите што ја признале Државата Палестина во своите изјави за признавање се повикуваат на „границите од 1967 година“, со што ја признаваат како своја територија само окупираната палестинска територија, а не и Израел. Апликацијата за членство во ООН поднесена од Државата Палестина исто така прецизирала дека таа се заснова на „границите од 1967 година“.[2] За време на преговорите во Осло, ПЛО го признала правото на Израел да постои, а Израел ја признала ПЛО како претставник на палестинскиот народ. Помеѓу 1993 и 1998 година, ПЛО презела обврски за промена на одредбите на својата Палестинска национална повелба кои не се во согласност со целта за решение на две држави и мирен соживот со Израел.  [ потребно е цитирање ] Откако Израел ја презел контролата над Западен Брегод Јордан и Појасот Газа од Египет, таму започнале да се воспоставуваат израелски населби. Овие биле организирани во областа Јудеја и Самарија (Западен Брег) и Регионалниот совет Хоф Аза (Појасот Газа) во јужниот округ. Администрацијата на арапското население на овие територии ја извршило израелската цивилна администрација на координаторот на владините активности на териториите и локалните општински совети присутни уште пред преземањето на Израел. Во 1980 година, Израел одлучил да ги замрзне изборите за овие совети и наместо тоа да формира Селски лиги, чии службеници биле под израелско влијание. Подоцна овој модел стана неефикасен и за Израел и за Палестинците, и Селските лиги започнале да се распаѓаат, а последната била Хебронската лига, распуштена во февруари 1988 година.[38]

Во 1993 година, со Договорите во Осло, Израел го признал преговарачкиот тим на ПЛО како „претставник на палестинскиот народ“, за возврат на ПЛО требало да го признае правото на Израел да постои, преку прифаќање на резолуциите 242 и 338 на Советот за безбедност на ООН и отфрлање на „насилството и тероризмот“.[39] Како резултат на тоа, во 1994 година, ПЛО ја основала Палестинската национална власт (ПНВ или ПС), територијална администрација, која извршува некои владини функции [iii] во делови на Западниот Брег и Појасот Газа. Во 2007 година, Хамас го презел на појасот Газа, политички и територијално поделен на Палестинците, а Махмуд Абас со неговата Фатах владеел со Западниот Брег која меѓународно била призната како официјална палестинска власт,[40] а Хамас пак ја обезбедувал својата контрола врз Појасот Газа. Во април 2011 година, палестинските партии потпишале договор за помирување, но неговото спроведување било во застој сè додека не се формирала влада на единство на 2 јуни 2014 година.[41]

Демонстрација против блокада на патот, Кафр Кадум, март 2012 година

Како што било замислено во Договорите во Осло, Израел дозволил ПЛО да формира привремени административни институции на палестинските територии. Дадена е цивилна контрола во областа Б и цивилна и безбедносна контрола во областа А и останало без вклучување во областа Ц. Во 2005 година, по спроведувањето на израелскиот план за еднострано раздвојување, Палестина добила целосна контрола врз Појасот Газа, со исклучок на нејзините граници, воздушниот простор и територијалните води. [iii] По меѓупалестинскиот конфликт во 2006 година, Хамас ја презел контролата врз Појасот Газа (веќе поседувал мнозинство), а Фатах ја презел контролата врз Западниот Брег. Од 2007 година, Појасот Газа бил управуван од Хамас, а со Западниот Брег од Фатах. [ потребно е цитирање ] На 29 ноември 2012 година, од 138–9 гласа (со 41 воздржан и 5 отсутни),[42] Генералното собрание на Обединетите нации ја донело резолуцијата 67/19, со која Палестина се надградува од „субјект набудувач“ во „земја што не е членка набљудувач“ „во рамките на системот на Обединетите нации, што било опишано како признавање на суверенитетот на ПЛО.[29][30][43][44] Новиот статус на Палестина е еквивалентен на статусот на Светиот Престол.[45] ООН дозволила на Палестина да го именува своето претставништво во ООН како „Постојана мисија за набљудувачи на Државата Палестина во Обединетите нации“,[46] и Палестина ги упатила своите дипломати официјално да ја претставуваат „Државата Палестина“. На 17 декември 2012 година, шефот на протоколот на ООН, Јочеол Јун, изјавил дека „ознаката „Држава Палестина“ ќе се користи од страна на Секретаријатот во сите официјални документи на Обединетите нации“,[47] со што ќе се признае титулата „Држава на Палестина“ како официјално име на државата за сите цели на ООН; на 21 декември 2012 година, во меморандумот на ООН се дискутирало за соодветна терминологија што треба да се користи по резолуцијата 67/19. Во него било забележано дека не постои законска пречка да се користи ознаката Палестина за да се однесува на географската област на палестинската територија. Во исто време, било објаснето дека исто така нема забрана за континуирана употреба на терминот „Окупирана палестинска територија вклучувајќи го и Источен Ерусалим“ или друга друга терминологија што вообичаено може да ја користи Собранието.[48] Заклучно со јули 2019 година, 138 (71,5% ) од 193 земји-членки на Обединетите нации ја признале државата Палестина. Многу од земјите кои не ја признаваат државата Палестина, сепак го признаваат ПЛО како „претставник на палестинскиот народ “. Извршниот комитет на ПЛО е овластен од Палестинскиот национален совет да ги извршува функциите на владата на Државата Палестина.

Географија[уреди | уреди извор]

Областите кои ги вклучува Држава Палестина се наоѓаат во Левант. Појасот Газа се граничи со Средоземното Море на запад, Египет на југ и Израел на север и исток. Западниот Брег се граничи со Јордан на исток, и Израел на север, југ и запад. Така, двете енклави кои ја сочинуваат Државата Палестина немаат географска граница една со друга, разделени од Израел. Овие области ќе ја сочинуваат 163-та по големина земја во светот по копнена површина.[49][50]

Палестина има голем број еколошки проблеми; прашањата со кои се соочува појасот Газа вклучуваат опустинување; солење на свежа вода; третман на отпадни води ; болести што се пренесуваат преку вода ; деградација на почвата ; и исцрпување и контаминација на подземните водни ресурси. На Западниот брег, се применуваат многу исти прашања; иако свежата вода е многу пообилна, пристапот е ограничен со постојаниот спор.[51]

Клима[уреди | уреди извор]

Температурите во Палестина се разликуваат во голема мера. Климата на Западен Брегг е претежно средоземна, малку поинаква на повисоките области во споредба со крајбрежјето, од запад кон областа. На исток, Западниот Брег вклучува голем дел од пустината Јуда, вклучително и западната крајбрежје на Мртвото Море, карактеризирана со сува и топла клима. Газа има топла полусушна клима (Кепенова класификација на климата: BSh) со благи зими и суви топли лета.[52] Пролетта пристигнува околу март-април, а најжешките месеци се јули и август, со просечно високи 33 °C (91 °F). Најстуден месец е јануари со температури обично до 7 °C (45 °F). Дождот е слаб и генерално паѓа помеѓу ноември и март, со годишни стапки на врнежи приближно на 4.57 инчи (116 mм) [53]

Влада и политика[уреди | уреди извор]

Уништената зграда на Палестинскиот законодавен совет во градот Газа, конфликт Газа-Израел, септември 2009 година

Државата Палестина се состои од следниве институции кои се поврзани со Палестинската ослободителна организација (ПЛО):

Овие функции треба да се разликуваат од Претседател на Палестинскиот национален орган, Палестинскиот законодавен совет (ПЛЦ) и Кабинетот на ПНА, од кои сите се поврзани со палестинските национални власти.

Основачкиот документ на Државата Палестина е Палестинската декларација за независност, и треба да се разликува од неповрзаниот Палестински национален пакт на ПЛО и Основниот закон на Палестина ПНА.

Карта на палестинските власти со црвена боја (Области А и Б)
Карта на палестинските области (официјално)

Административни поделби[уреди | уреди извор]

Државата Палестина е поделена на шеснаесет административни поделби.

Име Површина (км 2 ) [57] Население Густина (на км 2 ) Мухафаза (главен град на округот)
Џенин 583 311.231 533,8 Џенин
Тубас 402 година 64.719 161.0 Тубас
Тулкарм 246 182.053 740.0 Тулкарм
Наблус 605 380.961 629,7 Наблус
Калкилија 166 110.800 667,5 Калкилија
Салфит 204 70.727 346,7 Салфит
Рамалах и Ал-Бирех 855 348.110 407.1 Рамалах
Jerерихо и Ал Агвар 593 52.154 87,9 Ерихон
Ерусалим 345 419.108 а 1214,8 а Ерусалим (де јуре)
Витлеем 659 216.114 927,9 Витлеем
Хеброн 997 706.508 708.6 Хеброн
Северна Газа 61 362.772 5947.1 Џебалија
Газа 74 625.824 8457.1 Град Газа
Деир ал-Балах 58 264.455 4559,6 Деир ал-Балах
Кан Јунис 108 341.393 3161.0 Кан Јунис
Рафа 64 225.538 3524.0 Рафа
  • Податоците од Ерусалим го вклучуваат окупираниот Источен Ерусалим со израелското население
Карта на израелски населби на Западниот брег

Управителите на Западен Брег се групирани во три области според Договорот од Осло II. Областа А формира 18% од Западен Брег по површина и е администрирана од палестинската влада.[58][59] Областа Б претставува 22% од Западен Брег и е под палестинска цивилна контрола и заедничка контрола на безбедноста меѓу Израел и Палестинците. Областа Ц, освен Источен Ерусалим, формира 60% од Западен Брег и е управувана од израелската граѓанска управа, освен што палестинската влада обезбедува образовни и медицински услуги на 150 000 Палестинци во оваа област. Повеќе од 99% од областа Ц не е ограничена на Палестинците. Постојат околу 330 000 Израелци кои живеат во населбите во областа Ц,[60] во областа Јудеја и Самарија. Иако областа Ц е под воена состојба, Израелците што живеат таму се судат во израелските граѓански судови.

Источен Ерусалим (се состои од малата општина Ерусалим во источниот сектор пред 1967 година на Јордан, заедно со значителна област на Западен Брег пред 1967 година) се администрира како дел од Израелскиот округ Ерусалим, но Палестина го смета како дел од гувернатот на Ерусалим. Тој бил делотворно анексиран од Израел во 1967 година, со примена на израелскиот закон, надлежност и администрација според законот изменет од 1948 година за оваа намена, оваа наводна анексија била уставно потврдена (со импликација) во Основниот закон: Ерусалим 1980,[58] но оваа анексија не е призната од ниту една друга земја.[61] Во 2010 година од 456 000 луѓе во Источен Ерусалим, приближно 60% биле Палестинци и 40% биле Израелци. Како и да е, од крајот на 2000-тите, Израелската безбедносна бариера на Западен Брег делотворно повторно анектирала десетици илјади Палестинци кои носеле израелски лични карти на Западен Брег, оставајќи го Источен Ерусалим во рамките на бариерата со мало израелско мнозинство. 

Надворешни односи[уреди | уреди извор]

Претставувањето на државата Палестина го врши Палестинската ослободителна организација (ПЛО). Во државите што ја признаваат, државата Палестина одржува амбасади. Организацијата за ослободување на Палестина е застапена во различни меѓународни организации како член, соработник или набљудувач. Поради неконклузивност во изворите, во некои случаи е невозможно да се направи разлика дали учеството го извршува ПЛО како претставник на Државата Палестина, ПЛО како недржавен ентитет или ПНА. [ потребно е цитирање ]

Меѓународно признавање[уреди | уреди извор]

Меѓународно признавање на државата Палестина

На 15 декември 1988 година, Декларацијата за независност на Државата Палестина од ноември 1988 година била прифатена во Генералното собрание со Резолуцијата 43/177.

Заклучно со 31 јули 2019 година, 138 (71,5%) од 193 земји-членки на Обединетите нации ја признале државата Палестина. Многу од земјите кои не ја признаваат државата Палестина, сепак го признаваат ПЛО како „претставник на палестинскиот народ“. Извршниот комитет на ПЛО е овластен да ги извршува функциите на владата на државата Палестина.[62]

На 29 ноември 2012 година,[42] била изгласана резолуцијата 67/19 на Генералното собрание на ООН, ажурирајќи ја Палестина од статус на „земја не-членка набљудувач“ во Обединетите нации.[44] Промената на статусот била опишана како„ де факто признавање на суверената држава Палестина“.[28]

На 3 октомври 2014 година, новиот шведски премиер Стефан Лофвен го искористил своето инаугуративно обраќање во парламентот за да објави дека Шведска ќе ја признае државата Палестина. Официјалната одлука за тоа била донесена на 30 октомври, со што Шведска станала прва земја членка на ЕУ надвор од поранешниот комунистички блок што ја признала државата Палестина. Повеќето од 28-те земји-членки на ЕУ се воздржале од признавање на палестинската државност и оние што го сториле тоа - како Унгарија, Полска и Словачка - го сториле тоа пред пристапувањето.[63][64][65]

На 13 октомври 2014 година, Долниот дом на Обединетото Кралство гласало со 274 наспроти 12 против за признавање на Палестина како држава.[66] Долниот дом го поддржал овој потег „како придонес кон обезбедување на решение за преговори со две држави“ - иако помалку од половина од пратениците учествувале на гласањето. Сепак, владата на Обединетото Кралство не е обврзана да стори ништо како резултат на гласањето: нејзината сегашна политика е дека „го задржува правото да признае палестинска држава билатерално во моментот на избор и кога тоа најдобро може да помогне за воспоставување мир“[67]

На 2 декември 2014 година, францускиот парламент гласал со 331 „против“ и 151 „за“ за признавање на Палестина како држава. Во текстот, предложен од владејачките социјалисти и поддржан од левичарските партии и некои конзервативци, се барало од владата „да го искористи признавањето на палестинската држава со цел конечно решавање на конфликтот“.[68]

На 31 декември 2014 година, Советот за безбедност на Обединетите нации ја изгласал резолуцијата со која се бара крај на израелската окупација и државност до 2017 година. Осум члена гласале за Резолуцијата (Русија, Кина, Франција, Аргентина, Чад, Чиле, Јордан, Луксембург), сепак по напорните на САД и Израел да ја поразат резолуцијата,[69] таа не добила минимум девет гласа потребни за да се донесе резолуција. Австралија и САД гласале против резолуцијата, а пет други држави биле воздржани.[70][71][72]

Деца кои веат палестинско знаме, ЗападенБрег

На 10 јануари 2015 година, првата палестинска амбасада во западноевропска земја била отворена во Стокхолм, Шведска.[73]

На 16 јануари 2015 година, Меѓународниот кривичен суд објавил дека, со оглед на тоа што на Палестина и бил доделен статус на држава набљудувач во ООН од страна на УНГА, таа мора да се смета за „држава“ заради пристапување кон Римскиот статут.[74]

На 13 мај 2015 година, Ватикан објавил дека го префрла признавањето од ПЛО во Држава Палестина, потврдувајќи го признавањето на Палестина како држава по гласањето на ООН во 2012 година. Монсињор Антоан Камилери, министер за надворешни работи на Ватикан, изјавил дека промената е во согласност со развојот на позицијата на Светиот Престол, кој се однесува неофицијално на државата Палестина по посетата на папата Франциск на Светата земја во мај 2014 година.[75]

На 23 декември 2015 година, Генералното собрание на ООН донрло резолуција со која се бара палестински суверенитет над природните ресурси на палестинските територии под израелска окупација. Тој го повикал Израел да се откаже од експлоатацијата, штетата, причината за загуба или исцрпување и загрозување на палестинските природни ресурси, правото на Палестинците да бараат враќање на штетата за широко уништување. Предлогот бил усвоен со 164 гласа „за“ и 5 „против“, а Канада, Федералните држави Микронезија, Израел, Маршалските острови и САД се спротивставиле.

Подигање на знамето во ООН[уреди | уреди извор]

Во август 2015 година, претставниците на Палестина во ООН претставиле нацрт-резолуција со која на земјите-членки како набљудувачи, Палестина и Светата столица, ќе им се овозможи да ги подигнат своите знамиња во седиштето на Обединетите нации. Првично, Палестинците ја претставиле својата иницијатива како заеднички напор со Светиот Престол, што Светиот Престол го негирал тоа.

Во писмото до Генералниот секретар и Претседателот на Генералното собрание, израелскиот амбасадор во ООН Рон Просор го нарекол чекорот „нова цинична злоупотреба на ООН ... со цел да се освојат политички бодови“.

По гласањето, кое било изгласано со 119 гласа „за“, 8 „против“ и 45 држави воздржани,[76][77][78] американската амбасадорка Саманта Пауер рекла дека „подигнувањето на палестинското знаме нема да ги зближи Израелците и Палестинците“. Портпаролот на Стејт Департментот на САД, Марк Тонер, го нарекол „контрапродуктивен“ обид за спроведување на државни тврдења надвор од спогодбено решение.

На самата церемонија, генералниот секретар на ООН Бан Ки Мун изјавил дека поводот е „ден на гордост за палестинскиот народ ширум светот, ден на надеж“, и изјавил „Сега е време да се врати довербата и од Израелците и од Палестинците за мирно решение и, конечно, за реализација на две држави за два народа “.[76]

правен статус[уреди | уреди извор]

Постојат широк спектар на ставови во врска со статусот на државата Палестина, како помеѓу државите на меѓународната заедница, така и помеѓу правните научници. Постоењето на држава Палестина, иако контроверзно, е реалност во мислењата на државите што воспоставиле билатерални дипломатски односи.[79][80][81]

Закон и безбедност[уреди | уреди извор]

Државата Палестина има голем број безбедносни сили, вклучувајќи ги цивилните полициски сили, силите за национална безбедност и разузнавачките служби, со функција на одржување на безбедноста и заштита на палестинските граѓани и палестинската држава.

Демографија[уреди | уреди извор]

Население [82]
Година Милиони
1950 0.9
2000 3.2
2016 4.8

Според палестинското централно биро за статистика, во државата Палестина во 2013 година живееле 4.420.549 луѓе.[83] Во рамките на површина од 6,020 км2 постои густина на население од околу 827 луѓе на квадратен километар.[50] Да се стави ова во поширок контекст, просечната густина на население во светот изнесува 25 луѓе на километар квадратен заклучно со 2017 година.[84]

Здравствена грижа[уреди | уреди извор]

Според палестинското Министерство за здравство (МЗ), заклучно со 2017 година, во Палестина имало 743 примарни здравствени центри (583 на Западен Брег и 160 во Газа) и 81 болници (51 на Западен Брег, вклучувајќи го и Источен Ерусалим, и 30 во Газа).[85]

Министерството работи под покровителство на Светската здравствена организација (СЗО),[86] Здравствениот кластер за окупираната палестинска територија (ОПТ) е основан во 2009 година и претставува партнерство на над 70 локални и меѓународни невладини организации и агенции на ООН, обезбедувајќи рамка за здравствени чинители вклучени во хуманитарниот одговор на територијата на Здружението. Кластерот е ко-претседаван од МЗ за да обезбеди усогласување со националните политики и планови.[87] Извештајот на генералниот директор на СЗО од 1 мај 2019 година ги опишува условите во здравствениот сектор во СП, идентификувајќи ги стратешките приоритети и тековните пречки за нивно достигнување [88] согласно стратегијата за соработка на земјата за СЗО и окупираната палестинска територија 2017-2020.[89]

Образование[уреди | уреди извор]

Стапката на писменост на Палестина изнесувала 96,3% според извештајот на Програмата за развој на Обединетите нации од 2014 година, што е високо за меѓународните стандарди. Постои родова разлика кај населението според возраста, над 15 години со 5,9% од жените кои сметаат дека се неписмени во споредба со 1,6% од мажите.[90] Неписменоста кај жените паднала од 20,3% во 1997 година на помалку од 6% во 2014 година.

Религија[уреди | уреди извор]

Религија во Палестина
религија percent
Ислам
  
 93 %
Христијанство
  
 6 %
Други
  
 1 %
Палестински девојки во Наблус
Илустрација на палестински христијански дом во Ерусалим, околу 1850 година.

93% од Палестинците се муслимани,[91] од кои огромно мнозинство се следбеници на сунитскиот огранок на исламот,[92] со мало малцинство на Ахмадија,[93] и 15% се мундијали.[94] Палестинските христијани претставуваат значително малцинство од 6%, проследено со многу помали верски заедници, вклучително и Друзите и Самарјаните.[95]

Економија[уреди | уреди извор]

Главна статија: Економија на Држава Палестина

Туризам[уреди | уреди извор]

Туризмот на територијата на државата Палестина се однесува на туризмот во Источен Ерусалим, Западен Брег и појасот Газа. Во 2010 година, 4,6 милиони луѓе ги посетиле палестинските територии, наспроти 2,6 милиони во 2009 година. Од таа бројка, 2,2 милиони биле странски туристи, додека 2,7 милиони биле домашни.[96] Повеќето туристи доаѓаат само за неколку часа или како дел од своето дневно патување. Во последниот квартал на 2012 година над 150.000 гости престојувале во хотелите на Западен Брег; 40% биле европски, а 9% биле од САД и Канада.[97] Патоказниот водич Lonely Planet пишува дека „Западниот брег не е најлесното место на кое може да се патува, но трудот е богато награден“ [98] Во 2013 година министерката за туризам на палестинските власти Рула Мааја изјавила дека нејзината влада има за цел да ги охрабри меѓународните посети на Палестина, но окупацијата е главниот фактор што го спречува туристичкиот сектор да стане главен извор на приход за Палестинците.[99] Нема визни услови наметнати на странски државјани, освен оние наметнати од визната политика на Израел. Пристапот до Ерусалим, Западен Брег и Газа е целосно контролиран од Владата на Израел. За влез во окупираните палестински територии е потребен само важечки меѓународен пасош.[100]

Комуникации[уреди | уреди извор]

Палестинското централно биро за статистика (ПЦБС) и Министерството за телеком и информатичка технологија соопштиле дека има 4,2 милиони претплатници на мобилна телефонија во Палестина во споредба со 2,6 милиони на крајот на 2010 година, додека бројот на претплатници на АДСЛ во Палестина се зголемил на околу 363 илјади кон крајот на 2019 година од 119 илјади во истиот период. 97% од палестинските домаќинства имаат барем една мобилна линија за мобилни телефони, додека барем еден паметен телефон е во сопственост на 86% од домаќинствата (91% на Западен Брег и 78% во појасот Газа). Околу 80% од палестинските домаќинства имаат пристап до Интернет во своите домови и околу една третина имаат компјутер.[101] На 12 јуни 2020 година, Светска банка одобрила грант од 15 милиони американски долари за Проектот за технологија за млади и работни места (TechStart) со цел да му помогне на палестинскиот ИТ сектор да ги надгради можностите на фирмите и да создаде повеќе квалитетни работни места. Кантан Шанкар, директор на Светска банка за Западен Брег и Газа, изјавил „ИТ-секторот има потенцијал да даде силен придонес кон економскиот раст. Може да им понуди можности на палестинската младина, кои сочинуваат 30% од населението и страдаат од акутна невработеност. “ [102]

Финансиски услуги[уреди | уреди извор]

Палестинската монетарна управа издала упатства за работа и обезбедување на услуги за електронско плаќање, вклучително и е-паричник и припејд картички.[103]

Сообраќај[уреди | уреди извор]

Водоснабдување и санитарни услови[уреди | уреди извор]

Водоснабдувањето и канализацијата на палестинските територии се одликуваат со голем недостиг на вода и се под големо влијание на израелската окупација. Водните ресурси на Палестина се целосно контролирани од Израел и поделбата на подземните води е предмет на одредбите од Договорот од Осло II.

Општо, квалитетот на водата е значително полош во појасот Газа во споредба со Западниот Брег. Околу една третина до половина од испорачаната вода на палестинските територии е изгубена во дистрибутивната мрежа. Трајната блокада на појасот Газа и војната во Газа предизвикале сериозни штети на инфраструктурата во појасот Газа.[104][105] Што се однесува до отпадните води, постојните пречистителни станици немаат капацитет да ги третираат произведените отпадни води, предизвикувајќи сериозно загадување на водата.[106] Развојот на секторот многу зависи од надворешното финансирање.[107]

Култура[уреди | уреди извор]

Медиуми[уреди | уреди извор]

Постојат голем број весници, новински агенции и сателитски телевизиски станици во државата Палестина. Новинските агенции вклучуваат новинска агенција Маан, Вафа, Палестинска новинска мрежа и сателитската телевизија вклучува телевизија Ал-Акса, телевизија Ал-Кудс, телевизија, Санабел.

Спорт[уреди | уреди извор]

Фудбалот е најпопуларниот спорт кај палестинскиот народ. Рагби е исто така популарен спорт. Фудбалската репрезентација на Палестина ја претставува земјата во меѓународниот фудбал.

Белешки[уреди | уреди извор]

i   ^ Треба да се има предвид дека името Палестина обично може да се толкува како целата територија на поранешниот британски мандат, која денес исто така го вклучува Израел. Историјата ја истакнал Махмуд Абас во говорот во Обединетите нации во септември 2011 година: „... се согласивме да ја формираме Државата Палестина на само 22% од територијата на историска Палестина - на целата палестинска територија окупирана од Израел во 1967 година"[108] Името официјално се користи како кратка референца за државата Палестина и ова треба да се разликува од другите хомонимни употреби за овој термин, вклучително: Палестински власти,[109] Палестинска ослободителна организација и предмет на други предлози за формирање палестинска држава.
ii.   ^ Палестинската декларација за независност прокламира „формирање на држава Палестина на нашата палестинска територија со главен град Ерусалим (Ал-Кудс Аш-Шариф)“. Истата одлука ја донесе и ПЛЦ во мај 2002 година кога го одобрил Основниот закон на ПНА, во кој недвосмислено се вели „Ерусалим е главен град на Палестина“.[110] Рамала е административен главен град каде се наоѓаат владините институции и странските претставништва. Конечниот статус на Ерусалим ги чека идните преговори меѓу Израел и палестинските власти (видете „Negotiating Jerusalem“. University of Maryland. Архивирано од изворникот на 14 May 2006. Посетено на 5 August 2009.
iii.   ^ Израел дозволува ПНА да извршува некои функции на палестинските територии, во зависност од класификација на областите. Одржува минимално мешање (задржувајќи ја контролата врз границите: воздушен,[111] морски надвор од внатрешните води,[111][112]земјишна[113]) во Појасот Газа (нејзиниот ентериер и дел од Египет од копнената граница се под Контрола на Хамас), и различни степени на мешање на друго место.[114][115][116][117][118].

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Palestine“ (includes audio). nationalanthems.info. Архивирано од изворникот 31 March 2014. Посетено на 8 June 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 „Ban sends Palestinian application for UN membership to Security Council“. United Nations News Centre. 23 September 2011. Архивирано од изворникот на 10 October 2015. Посетено на 11 September 2015.
  3. ↑ Bissio, Robert Remo, уред. (1995). The World: A Third World Guide 1995–96. Montevideo: Instituto del Tercer Mundo. стр. 443. ISBN 978-0-85598-291-1.
  4. ↑ Lapidoth, Ruth (2011). „Jerusalem: Some Legal Issues“ (PDF). The Jerusalem Institute for Israel Studies. стр. 26. Архивирано од изворникот (PDF) на 5 June 2014. Посетено на 5 June 2014. The attitude of the Palestinians was expressed inter alia in 1988 and 2002. When the Palestine National Council proclaimed in November 1988 the establishment of a Palestinian State, it asserted that Jerusalem was its capital. In October 2002, the Palestinian Legislative Council adopted the Law on the Capital, which stipulates that Jerusalem is the capital of the Palestinian State, the main seat of its three branches of government. The State of Palestine is the sovereign of Jerusalem and of its holy places. Any statute or agreement that diminishes the rights of the Palestinian State in Jerusalem is invalid. This statute can be amended only with the consent of two-thirds of the members of the Legislative Council. The 2003 Basic Law also asserts that Jerusalem is the capital of the State of Palestine. Reprinted from: Wolfrum, Rüdiger (ed.) (online 2008, print 2011). The Max Planck Encyclopedia of Public International Law. Oxford University Press.
  5. ↑ „Declaration of Independence (1988) (UN Doc)“. State of Palestine Permanent Observer Mission to the United Nations. United Nations. 18 November 1988. Архивирано од изворникот на 8 June 2014. Посетено на 8 June 2014.
  6. ↑ Miskin, Maayana (5 December 2012). „PA Weighs 'State of Palestine' Passport“. israelnationalnews.com. Arutz Sheva. Архивирано од изворникот 7 December 2012. Посетено на 8 June 2014. A senior PA official revealed the plans in an interview with Al-Quds newspaper. The change to 'state' status is important because it shows that 'the state of Palestine is occupied,' he said.
  7. ↑ „State of Palestine name change shows limitations“. AP. 17 January 2013. Архивирано од изворникот на 10 January 2013. Israel remains in charge of territories the world says should one day make up that state.
  8. ↑ „Table 3, Population by sex, annual rate of population increase, surface area and density“ (PDF). Demographic Yearbook. United Nations Statistics Division. 2012. Архивирано од изворникот 15 октомври 2017. Посетено на 28 јануари 2018.
  9. ↑ „The World Factbook: Middle East: West Bank“. cia.gov. Central Intelligence Agency. 7 April 2014. Архивирано од изворникот 6 May 2014. Посетено на 8 June 2014.
  10. ↑ „State of Palestine Population“. Worldometers. Worldometers. Посетено на 1 February 2020.
  11. ↑ „World Bank, International Comparison Program database: GDP, PPP (current international $)“ (PDF). Data World Bank. Посетено на 29 July 2020.
  12. ↑ „GDP per capita, PPP (current international $) – West Bank and Gaza | Data“. data.worldbank.org. Посетено на 2020-07-29.
  13. ↑ „GDP (current US$) – West Bank and Gaza | Data“. data.worldbank.org. Посетено на 2020-07-29.
  14. ↑ „GDP per capita (current US$) – West Bank and Gaza | Data“. data.worldbank.org. Посетено на 2020-07-29.
  15. ↑ „GINI Index: West Bank and Gaza“. The World Bank: Data. Архивирано од изворникот 8 June 2014. Посетено на 8 June 2014.
  16. ↑ „Human Development Report 2019“ (англиски). United Nations Development Programme. 10 December 2019. Архивирано од изворникот (PDF) на 2020-05-19. Посетено на 10 December 2019.
  17. ↑ According to Article 4 of the 1994 Paris Protocol Архивирано на 1 октомври 2016 г.. The Protocol allows the Palestinian Authority to adopt multiple currencies. In the West Bank, the Israeli new sheqel and Jordanian dinar are widely accepted; while in the Gaza Strip, the Israeli new sheqel and Egyptian pound are widely accepted.
  18. ↑ Al Zoughbi, Basheer (November 2011). „The de jure State of Palestine under Belligerent Occupation: Application for Admission to the United Nations“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 29 August 2016. Посетено на 29 July 2016.
  19. ↑ Falk, Palma (30 November 2012). „Is Palestine now a state?“. CBS News. Архивирано од изворникот на 14 August 2016. Посетено на 29 July 2016.
  20. ↑ Tahhan, Zena. „The Naksa: How Israel occupied the whole of Palestine in 1967“. www.aljazeera.com. Архивирано од изворникот на 28 December 2018. Посетено на 28 December 2018.
  21. ↑ „State of Palestine Population (2020) – Worldometer“. www.worldometers.info (англиски). Посетено на 2020-02-01.
  22. ↑ „Resolution 181 (II). Future government of Palestine“. United Nations. 29 November 1947. Архивирано од изворникот на 10 October 2017. Посетено на 21 March 2017.
  23. ↑ „Declaration of Establishment of State of Israel“. Israel Ministry of Foreign Affairs. 14 May 1948. Архивирано од изворникот на 16 January 2013. Посетено на 8 April 2012.
  24. ↑ Brenner, Michael; Frisch, Shelley (April 2003). Zionism: A Brief History. Markus Wiener Publishers. стр. 184.
  25. ↑ „Zionist Leaders: David Ben-Gurion 1886–1973“. Israel Ministry of Foreign Affairs. Архивирано од изворникот на 13 November 2011. Посетено на 13 July 2011.
  26. ↑ Yoav Gelber, Palestine 1948, 2006 – Chap. 8 "The Arab Regular Armies' Invasion of Palestine".
  27. ↑ Gelber, Y. Palestine, 1948. pp. 177–78
  28. ↑ 28,0 28,1 „Israel defies UN after vote on Palestine with plans for 3,000 new homes in the West Bank“. The Independent. 1 December 2012. Архивирано од изворникот на 18 October 2017. Посетено на 15 September 2017.
  29. ↑ 29,0 29,1 Charbonneau, Louis (29 November 2012). „Palestinians win implicit U.N. recognition of sovereign state“. Reuters. Thomson Reuters. Архивирано од изворникот на 5 June 2014. Посетено на 8 June 2014.
  30. ↑ 30,0 30,1 Lederer, Edith M (30 November 2012). „Live Stream: Palestine asks United Nations for a 'birth certificate' ahead of vote“. www.3news.com. New Zealand: MediaWorks TV. Архивирано од изворникот на 16 January 2013. Посетено на 8 June 2014.
  31. ↑ Nur Masalha (15 August 2018). Palestine: A Four Thousand Year History. Zed Books Limited. стр. 22. ISBN 978-1-78699-273-4.
  32. ↑ Herodotus, Volume 4. p. 21. 1806. Rev. William Beloe translation.
  33. ↑ Ancient History Encyclopædia, Mark, Joshua J., "Palestine"
  34. ↑ „Common Country Analysis 2016: Leave No One Behind: A Perspective on Vulnerability and Structural Disadvantage in Palestine“ (PDF). United Nations Country Team Occupied Palestinian Territory. 2016. стр. 9.
  35. ↑ al Madfai; Madiha Rashid (1993). Jordan, the United States and the Middle East Peace Process, 1974–1991. Cambridge Middle East Library. 28. Cambridge University Press. стр. 21. ISBN 978-0-521-41523-1.
  36. ↑ Geldenhuys, Deon (1990). Isolated States: A Comparative Analysis. Cambridge Studies in International Relations. 15. Cambridge University Press. стр. 155. ISBN 978-0-521-40268-2.
  37. ↑ Hillier, Tim (1998). Sourcebook on Public International Law (Cavendish Publishing sourcebook series. изд.). Cavendish Publishing. стр. 205. ISBN 978-1-84314-380-2. Посетено на 8 June 2014.
  38. ↑ „40 Years Of Israeli Occupation“. arij.org. Архивирано од изворникот на 18 July 2011. Посетено на 19 January 2011.
  39. ↑ Murphy, Kim (10 September 1993). „Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition : Mideast: After decades of conflict, accord underscores both sides' readiness to coexist. Arafat reaffirms the renunciation of violence in strong terms“. Los Angeles Times. Архивирано од изворникот на 23 April 2010. Посетено на 8 June 2014.
  40. ↑ „Hamas leader's Tunisia visit angers Palestinian officials“. Al Arabiya News. Agence France-Presse (AFP). 7 January 2012. Архивирано од изворникот на 8 January 2012. Посетено на 8 June 2014.
  41. ↑ „Palestinian unity government sworn in by Mahmoud Abbas“. BBC News Middle East. BBC. 2 June 2014. Архивирано од изворникот на 3 June 2014. Посетено на 8 June 2014.
  42. ↑ 42,0 42,1 „United Nations Sixty-seventh General Assembly: General Assembly Plenary, 44th & 45th Meetings (PM & Night). GA/11317: General Assembly Votes Overwhelmingly to Accord Palestine 'Non-Member Observer State' Status in United Nations“. un.org. United Nations. 29 November 2012. Архивирано од изворникот на 30 November 2012. Посетено на 8 June 2014.
  43. ↑ „General Assembly grants Palestine non-member observer State status at UN“. United Nations News Centre. 29 November 2012. Архивирано од изворникот на 2 January 2013. Посетено на 8 June 2014.
  44. ↑ 44,0 44,1 „Palestine: What is in a name (change)?“. Aljazeera Inside Story. Aljazeera. 8 January 2013. Архивирано од изворникот на 9 January 2013. Посетено на 8 June 2014.
  45. ↑ Hume, Tim; Fantz, Ashley (30 November 2012). „Palestinian United Nations bid explained“. CNN International Edition: Middle East. Cable News Network (CNN). Архивирано од изворникот на 21 September 2013. Посетено на 8 June 2014.
  46. ↑ „Website of the State of Palestine's Permanent Observer Mission to the United Nations“. Архивирано од изворникот на 31 January 2013.
  47. ↑ Gharib, Ali (20 December 2012). „U.N. Adds New Name: "State of Palestine"“. The Daily Beast. Архивирано од изворникот на 21 December 2012. Посетено на 10 January 2013.
  48. ↑ O'Brien, Patricia (2012-12-21). „Issues related to General assembly resolution 67/19 on the status of Palestine in the United nations“ (PDF). United Nations. Посетено на 2019-11-22.
  49. ↑ „UNdata | country profile | State of Palestine“. data.un.org.
  50. ↑ 50,0 50,1 „State of Palestine Population (2020) – Worldometer“. www.worldometers.info.
  51. ↑ „Search“. www.alhaq.org.
  52. ↑ „Gaza“. Global Security. Посетено на 2009-01-25.
  53. ↑ „Monthly Averages for Gaza, Gaza Strip“. MSN Weather. Архивирано од изворникот на 2009-02-10. Посетено на 2009-01-15.
  54. ↑ Government of the Dominican Republic (15 July 2009). „Comunicado Conjunto para Establecimiento Relaciones Diplomaticas entre la Republica Dominican y el Estado de Palestina“ [Joint Communique on the Establishment of Diplomatic Relations between the Dominican Republic and the State of Palestine] (PDF). Dominican Republic Ministry of Foreign Affairs, English, Arabic. Архивирано од изворникот (PDF) на 15 August 2011. Посетено на 15 June 2014. Presidente del Estado de Palestina [President of the State of Palestine].
  55. ↑ Executive Board of UNESCO (12 May 1989). „Hundred and Thirty-First Session – Item 9.4 of the Provisional Agenda – Request for the Admission of the State of Palestine to UNESCO as a Member State“ (PDF). UNESCO. стр. 18, Annex II. Архивирано од изворникот (PDF) на 28 July 2011. Посетено на 28 September 2011. A government-in-exile, having no effective control in the territory and not having had previous control, ... .
  56. ↑ „Palestinian National Council (PNC)“. European Institute for Research on Mediterranean and Euro-Arab Cooperation. Medea Institute. Архивирано од изворникот на 6 August 2011. Посетено на 16 June 2014. The Palestinian National Council (PNC), Parliament in exile of the Palestinian people, is the most important institution of the Palestinian Liberation Organisation (PLO). The PNC elects the Executive Committee of the organization which makes up the leadership between sessions.
  57. ↑ „Palestine“. GeoHive. Johan van der Heyden. Архивирано од изворникот на 14 July 2014. Посетено на 3 October 2015.
  58. ↑ 58,0 58,1 Zahriyeh, Ehab (4 July 2014). „Maps: The occupation of the West Bank“. Al Jazeera America. Al Jazeera Media Network. Архивирано од изворникот на 16 July 2014. Посетено на 8 August 2014.
  59. ↑ Gvirtzman, Haim. „Maps of Israeli Interests in Judea and Samaria“. Bar-Ilan University. Архивирано од изворникот на 11 January 2014. Посетено на 8 August 2014.
  60. ↑ „Group: Israel Controls 42% of West Bank“. CBS News. CBS Interactive. Associated Press. 6 July 2010. Архивирано од изворникот на 8 August 2014. Посетено на 8 August 2014.
  61. ↑ Kelly, Tobias (May 2009). Von Benda-Beckmann, Franz; Von Benda-Beckmann, Keebet; Eckert, Julia M. (уред.). Laws of Suspicion:Legal Status, Space and the Impossibility of Separation in the Israeli-occupied West Bank. Rules of Law and Laws of Ruling: On the Governance of Law. Ashgate Publishing. стр. 91. ISBN 978-0-7546-7239-5.
  62. ↑ Sayigh, Yezid (1999). Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement, 1949–1993 (illustrated. изд.). Oxford University Press. стр. 624. ISBN 978-0-19-829643-0.CS1-одржување: ref=harv (link) "The Palestinian National Council also empowered the central council to form a government-in-exile when appropriate, and the executive committee to perform the functions of government until such time as a government-in-exile was established."
  63. ↑ Beaumont, Peter (3 October 2014). „Sweden to recognise state of Palestine“. The Guardian. London. Архивирано од изворникот на 15 October 2014. Посетено на 14 October 2014.
  64. ↑ „Sweden officially recognises state of Palestine“. The Guardian. 30 October 2014. Архивирано од изворникот на 30 October 2014. Посетено на 31 October 2014.
  65. ↑ Wallström, Minister for Foreign Affairs, Margot (30 October 2014). „Sweden today decides to recognise the State of Palestine“. Dagens Nyheter. Stockholm. Архивирано од изворникот на 16 April 2015. Посетено на 21 April 2015.
  66. ↑ „House of Commons – Parliamentary Debates“ (PDF). Parliament of the United Kingdom. 13 October 2014. Архивирано од изворникот (PDF) на 18 October 2017. Посетено на 28 January 2018.
  67. ↑ „MPs back Palestinian statehood alongside Israel“. BBC News. BBC. 14 October 2014. Архивирано од изворникот на 14 October 2014. Посетено на 14 October 2014.
  68. ↑ „French parliament votes for recognition of Palestinian state“. Uk. Reuters. Reuters. 2 December 2014. Архивирано од изворникот на 26 December 2014. Посетено на 26 December 2014.
  69. ↑ Peter Beaumont. „US and Israeli intervention led UN to reject Palestinian resolution“. the Guardian. Архивирано од изворникот на 12 March 2017. Посетено на 16 December 2016.
  70. ↑ „UNSC rejects resolution on Palestinian state“. Al Jazeera. 31 December 2014. Архивирано од изворникот на 30 December 2014. Посетено на 31 December 2014.
  71. ↑ „UN Security Council rejects Palestinian resolution“. BBC News. British Broadcasting Corporation. 31 December 2014. Архивирано од изворникот на 31 December 2014. Посетено на 31 December 2014.
  72. ↑ „UN security council rejects Palestinian statehood bid“. The Guardian. Associated Press. 31 December 2014. Архивирано од изворникот на 31 December 2014. Посетено на 31 December 2014.
  73. ↑ „Palestine opens first W Europe embassy in Sweden“. PressTV. PressTV. 10 February 2015. Архивирано од изворникот на 26 April 2015. Посетено на 21 April 2015.
  74. ↑ „The Prosecutor of the International Criminal Court, Fatou Bensouda, opens a preliminary examination of the situation in Palestine“. ICC. 2015-01-16. Посетено на 2019-09-20.
  75. ↑ „Vatican recognizes state of Palestine in new treaty“. bigstory.ap.org. Associated Press. Архивирано од изворникот на 13 May 2015. Посетено на 21 April 2015.
  76. ↑ 76,0 76,1 „Historic raising of Palestinian flag at United Nations“. CNN. 30 September 2015. Посетено на 1 June 2019.
  77. ↑ „Palestinian flag raised at UN in New York“. BBC News. 30 September 2015. Посетено на 1 June 2019.
  78. ↑ „Palestinian flag to be raised at United Nations for the first time“. The Independent. 30 September 2015. Посетено на 1 June 2019.
  79. ↑ Segal, Jerome M., Chapter 9, "The State of Palestine, The Question of Existence", in Philosophical perspectives on the Israeli-Palestinian conflict, Tomis Kapitan editor, M.E. Sharpe, 1997, ISBN 1-56324-878-6.
  80. ↑ Boyle, Francis A. Creation of the State of Palestine; 1 Eur. J. Int'l L. 301 (1990)
  81. ↑ Kearney, Michael and Denayer, Stijn, Al-Haq Position Paper on Issues Arising from the Palestinian Authority's Submission of a Declaration to the Prosecutor of the International Criminal Court Under Article 12(3) of the Rome Statute (24 December 2009), para 43.a.
  82. ↑ „Изгледи за светското население: Преработка за 2017 г.“. ESA.UN.org. Оддел за економски и социјални работи на ООН, Отсек за население. Посетено на 10 September 2017. (англиски)
  83. ↑ „Palestinian Central Bureau of Statistics“. State of Palestine. Архивирано од изворникот на 10 June 2015. Посетено на 22 September 2014.
  84. ↑ „Which countries are most densely populated?“. Our World in Data.
  85. ↑ „Overview of Public Health in Palestine“. Palestinian National Institute of Public Health. 2018. Посетено на 24 November 2019.[мртва врска]
  86. ↑ „WHO | About Us“. WHO.
  87. ↑ „Health Cluster OPT“. healthclusteropt.org.
  88. ↑ „Health conditions in the occupied Palestinian territory, including east Jerusalem, and in the occupied Syrian Golan“ (PDF). WHO. 1 May 2019. Посетено на 24 November 2019.
  89. ↑ „Country cooperation strategy for WHO and the Occupied Palestinian Territory 2017–2020“ (PDF). WHO. 2017. Посетено на 24 November 2019.[мртва врска]
  90. ↑ „Education (2014)“ (PDF). United Nations Development Programme. United Nations. Архивирано од изворникот (PDF) на 11 March 2017. Посетено на 30 January 2017.
  91. ↑ „Are all Palestinians Muslim?“. Institute for Middle East Understanding. Архивирано од изворникот на 13 April 2014. Посетено на 16 April 2014.
  92. ↑ Lybarger, 2007, p. 114.
  93. ↑ „PA's Moderate Muslims Face Threats“. Israel National News. 31 May 2010. Архивирано од изворникот на 26 April 2014. Посетено на 26 April 2014.
  94. ↑ „Religious Identity Among Muslims“. Pewforum.org. Архивирано од изворникот на 26 December 2016. Посетено на 6 July 2016.
  95. ↑ Louis J. Salome (2010). Violence, Veils and Bloodlines: Reporting from War Zones. McFarland. стр. 77–. ISBN 978-0-7864-5584-3.
  96. ↑ „PCBS: Marked increase in West Bank tourism in 2010“. M'aan. 26 September 2011. Архивирано од изворникот на 18 June 2013. Посетено на 10 October 2012.
  97. ↑ Imtiaz Muqbil; Sana Muqbil (11 March 2013). „Europeans Dominate Visitor Arrivals to Palestine in 2012“. Travel-impact-newswire.com. Архивирано од изворникот на 29 August 2016. Посетено на 6 July 2016.
  98. ↑ Israel and the Palestinian Territories. p. 254. Lonely Planet Publications. 2012
  99. ↑ „Tourism in Palestine an Act of Solidarity, says Minister of Tourism“. Архивирано од изворникот на 12 August 2017. Посетено на 12 August 2017.
  100. ↑ „Entering and Exiting Jerusalem, The west Bank, and Gaza“. Архивирано од изворникот на 18 March 2014. Посетено на 15 March 2014.
  101. ↑ „4.2 million cellular mobile subscriptions in Palestine, says Bureau of Statistics“. WAFA. 17 May 2020. Посетено на 17 May 2020.
  102. ↑ „US$15 Million Investment in Information Technology to Boost High-Skilled Jobs for Palestinian Youth“. WAFA. 15 June 2020. Посетено на 15 June 2020.
  103. ↑ „Palestine Monetary Authority: Starting to Provide Electronic Payment Services in Palestine“. PNN. May 2020. Архивирано од изворникот на 2022-02-02. Посетено на 17 May 2020.
  104. ↑ United Nations (3 September 2009). „Gaza water crisis prompts UN call for immediate opening of crossings“. Архивирано од изворникот на 8 June 2010. Посетено на 25 November 2009.
  105. ↑ „Gaza Strip Water and Sanitation Situation“. Worldbank. 2009. Архивирано од изворникот на 22 February 2018.
  106. ↑ Fatta, D. (2005). „Urban Wastewater Treatment and Reclamation for Agricultural Irrigation: The situation in Morocco and Palestine“. The Environmentalist. 24 (4): 227–236. doi:10.1007/s10669-005-0998-x.
  107. ↑ Assaf, Karen (2004). „Water as a human right: The understanding of water in Palestine“ (PDF). Boell.de. Архивирано од изворникот (PDF) на 23 September 2015.
  108. ↑ „Full transcript of Abbas speech at UN General Assembly“. Haaretz.com. 23 September 2011. Архивирано од изворникот на 30 September 2011. Посетено на 1 October 2011.
  109. ↑ Baroud, Ramzy (2004). Kogan Page (уред.). Middle East Review (27th. изд.). London: Kogan Page. стр. 161. ISBN 978-0-7494-4066-4.
  110. ↑ „2002 Basic Law“. The Palestinian Basic Law. Архивирано од изворникот на 16 March 2010. Посетено на 2 August 2010.
  111. ↑ 111,0 111,1 Israel's control of the airspace and the territorial waters of the Gaza Strip Архивирано на 5 јуни 2011 г..
  112. ↑ Map of Gaza fishing limits, "security zones" Архивирано на 26 јули 2011 г..
  113. ↑ Israel's Disengagement Plan: Renewing the Peace Process Архивирано на 2 март 2007 г.: "Израел ќе го чува периметарот на појасот Газа, ќе продолжи да го контролира воздушниот простор на Газа и ќе продолжи да патролира на морето крај брегот на Газа. ... Израел ќе продолжи да го одржува своето суштинско воено присуство за да спречи шверц на оружје по должината на границата помеѓу Појасот Газа и Египет, сè додека безбедносната состојба и соработката со Египет не дозволат алтернативен договор за безбедност.
  114. ↑ „Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation“. Human Rights Watch. 29 октомври 2004. Архивирано од изворникот 1 ноември 2008. Посетено на 16 јули 2010.
  115. ↑ Gold, Dore (26 август 2005). „Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza Is Still 'Occupied' Even After Israel Withdraws“. Jerusalem Issue Brief. Jerusalem Center for Public Affairs. 5 (3). Архивирано од изворникот 21 јуни 2010. Посетено на 16 јули 2010.
  116. ↑ Bell, Abraham (28 јануари 2008). „International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense“. Jerusalem Issue Brief. Jerusalem Center for Public Affairs. 7 (29). Архивирано од изворникот 21 јуни 2010. Посетено на 16 јули 2010.
  117. ↑ Transcript (22 јануари 2008). „Address by FM Livni to the 8th Herzliya Conference“. Israeli Ministry of Foreign Affairs. Архивирано од изворникот 26 октомври 2011. Посетено на 26 септември 2011.
  118. ↑ Salih, Zak M. (17 ноември 2005). „Panelists Disagree Over Gaza's Occupation Status“. University of Virginia School of Law. Архивирано од изворникот на 3 март 2016. Посетено на 26 септември 2011.

Библиографија[уреди | уреди извор]

Понатамошно читање[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Држави и територии во Азија
Суверени
држави
Непризнаени
држави
Австралија
Кина
Обединето Кралство
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Палестина_(држава)&oldid=5181950“