Виктор Орбан
| Виктор Орбан | |
|---|---|
| |
| Виктор Орбан во 2018 година | |
| 56ти Премиер на Унгарија | |
| На должноста | |
| Стапил 29 May 2010 | |
| Претседател | Ласло Шојом Пал Шмит Ласло Ковер (Acting) Јанош Адер |
| Заменик | Тибор Наврачич Шолт Шемен |
| Претходник | Гордон Бајнаи |
| На должноста 6 July 1998 – 27 May 2002 | |
| Претседател | Арпад Генц Ференц Мадл |
| Претходник | Дјола Хорн |
| Наследник | Петер Медеши |
| Член на Нацоналното сообрание | |
| На должноста | |
| Стапил 2 May 1990 | |
| Лични податоци | |
| Роден(а) | Виктор Михали Орбан 31 мај 1963 Секешфехервар, Унгарија |
| Партија |  Унгарија:Фидес  Европска Унија:Европска Народна Партија |
| Сопружник | Anikó Lévai (в. 1986) |
| Деца |
|
| Родители | Ержебет Сипос Дјоло Балинт Орбан |
| Установа | Будимпештански универзитет Пембрук Колеџ, Оксфорд |
| Потпис | 
|
| Портал | orbanviktor.hu |
Виктор Михали Орбан [1] (унгарски: [ˈviktor ˈorbaːn] ⓘ; роден 31 мај 1963 година) е унгарски политичар кој е премиер на Унгарија од 2010 година. Исто така, бил премиер од 1998 до 2002 година. Тој е сегашниот водач на националната конзервативна партија Фидес, позиција што ја има од 2003 година и претходно, од 1993 до 2000 година.
Рани години[уреди | уреди извор]
Роден е во Секешфехервар, Орбан студирал право на Универзитетот Еотвос Лоранд, дипломирајќи во 1987 година. Тој кратко студирал политички науки на колеџот Пемброк, Оксфорд,[2] пред да влезе во политиката по есента на нациите на чело на реформистичкото движење на студентите Сојуз на млади демократи (Fiatal Demokraták Szövetsége), Фидес. Тој станал национално познат политичар давајќи обраќање на повторното повлекување од 1989 година на Имре Наѓ и други жртви од Унгарската револуција во 1956 година, во кое отворено побарал советските трупи да се повлечат од земјата.
Политичка кариера[уреди | уреди извор]
По транзицијата кон демократијата во 1990 година, тој бил избран во народното Собрание и служел како водач на Фидес, парламентарната изборна единица до 1993 година. Под негово водство, Орбан го сменил Фидес од својата првична централно-десна, класична либерална платформа за европска интеграција кон десничарски национален конзервативизам. Во 1992 година Орбан бил избран за потпретседател на Либералната Интернационала, но во 2000 година Фидес, на чело со Орбан, ја напуштил Либералната Интернационала и се приклучил кон Европската народна партија.
Откако Фидес освоил мнозинство во националното собрание на изборите во 1998 година, Орбан станал премиер четири години на чело на десничарската коалициона влада. Фидес тесно ги загубил изборите во 2002 и 2006 година од Социјалистичката партија, а Орбан поминал осум години како водач на опозицијата. Зголемената непопуларност на социјалистите, влошена од говорот на "Őszöd" на премиерот Ференц Ѓурчани, довело до реизбор на Орбан до премиерската функција во 2010 година во убедлива победа (во коалиција со христијанските демократи). На чело на парламентарната надмоќност, кабинетот на Орбан предводел големи уставни и законодавни реформи. Фидес го задржал своето супермнозинство на изборите во 2014 и 2018 година.
Социјалниот конзервативизам на Орбан, националниот конзервативизам, мекиот евроскептицизам и застапувањето на она што тој го опишува како „нелиберална држава“ привлекло значајно меѓународно внимание. Некои набљудувачи ја опишале неговата влада како авторитарна или автократска.[3][4][5][6]
Во август 2018 година, Орбан станал вториот премиер со најдолг мандат по Калман Тиса. Ако неговата актуелна влада трае цел мандат, по неговото завршување, тој ќе стане најдолгиот унгарски премиер во историјата.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Orbánnak kiütötték az első két fogát, Origo, 20 December 2012; accessed 30 August 2012
- ↑ Orbán Viktor [Виктор Орбан] (biography) (унгарски), Унгарија: arlament, 1996
- ↑ „Prime Minister Viktor Orbán's Speech at the 25th Bálványos Summer Free University and Student Camp“. 30 July 2014. Архивирано од изворникот на 2020-10-15. Посетено на 2018-11-16.
And so in this sense the new state that we are constructing in Hungary is an illiberal state, a non-liberal state. It does not reject the fundamental principles of liberalism such as freedom, and I could list a few more, but it does not make this ideology the central element of state organisation, but instead includes a different, special, national approach.
- ↑ „What to do when Viktor Orban erodes democracy“. The Economist. Посетено на 17 December 2017.
- ↑ Kingsley, Patrick (2018-02-10). „As West Fears the Rise of Autocrats, Hungary Shows What's Possible“. The New York Times. ISSN 0362-4331. Посетено на 10 February 2018.
- ↑ Kelemen, R. Daniel (2017). „Europe's Other Democratic Deficit: National Authoritarianism in Europe's Democratic Union“. Government and Opposition (англиски). 52 (2): 211–238. doi:10.1017/gov.2016.41. ISSN 0017-257X.
