Антонио Конте

Од Википедија — слободната енциклопедија
Антонио Конте
Лични податоци
Полно име Антонио Конте[1]
Роден на 31 јули 1969(1969-07-31) (54 г.)[2]
Роден во Лече, Италија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001780000001,78 м[3]
Играчки податоци
Позиција среден ред
Сегашен клуб Тотенхем Тотенхем (тренер)
Повлекување 2004 (35 г.) - како играч
Кариера*
Години Клуб Наст.† (Гол.)†
1985-1991 Лече Лече 89 (1)
1991-2004 Јувентус Јувентус 419 (44)
Репрезентација ‡
1993-2001 Италија Италија 20 (2)
Раководител на екипите
2006 Арецо Арецо
2007 Арецо Арецо
2007-2009 Бари Бари
2009-2010 Аталанта Аталанта
2010-2011 Сиена Сиена
2011-2014 Јувентус Јувентус
2014-2016 Италија Италија
2016-2018 Челси Челси
2019-2021 Интер Интер
2021- Тотенхем Тотенхем
  • Сениорските учества и голови се сметаат само за домашни натпревари
податоците се од 2 јануари 2012.

† Учества (Голови).

‡ Учествата и головите за репрезентација се според податок од 2 јануари 2012

Антонио Конте (роден во Лече, на 31 јули 1969) — италијански фудбалски тренер, и поранешен играч од средниот ред. Во моментов ја води екипата на Тотенхем.

Својата кариера ја започнал во 1982 година во клубот од родниот град, Лече, со кој дебитирал во Серија А во сезоната 1985-1986. По девет години поминати во Лече, тој се преселил во Јувентус - еден од најсилните клубови во Италија - во 1991 година, и останал во овој клуб цели 13 години сè до своето завршување на играчката кариера во 2004 години. Со својте игри во текот на 1990-тите и почетокот на 2000-тите години тој станал симбол на клубот заради неговата посветеност, истрајност и одлучност, а од 1995 до 2001 година бил и капитен на клубот. Со Јувентус, тој исто така, освоил и голем број на трофеи: пет скудета, еден Куп на Италија, четири Суперкупа на Италија, Лигата на шампионите во сезоната 1995-1996, Купот на УЕФА, Интерконтиненталниот Куп, Суперкупот на Европа и Интертото купот. За италијанската репрезентација, Конте одиграл 20 натпревари во периодот 1994-2000 и постигнал 2 гола. Тој ја претставувал својата земја на Светското првенство 1994 и Европското првенство 2000; и на двете првенства аѕурите стигнал и загубиле во финалето од Бразил и Франција соодветно.

Сметан за еден од најдобрите активни тренери во светот,[4][5][6] својата кариера на тренерската клупа ја започнал во Сиена во 2005 како помошник на Лујџи Де Канио, а својата прва работа како главен тренер ја имал во 2006 година, кога го водел Арецо, клубот од Серија Б. Својот прв позначаен успех како тренер го постигнал во сезоната 2008-2009 со екипата на Бари, кога ја освоил титулата во Серија Б и му донел на клубот од Апулија промоција во Серија А. Потоа ги водел и екипите на Аталанта и Сиена, а во 2011 година се вратил во старото јато преземајќи ја функцијата во Јувентус, каде израснал во голем тренер носејќи го клубот до три последователни шампионски титули во Серија А (нешто што претходно им успеало само на Каркано, Капело и Манчини, а последователно подобрено само од Алегри)[7] и две во Суперкупот на Италија, во трите сезони на чело на бјанконерите. Од 2014 до 2016 година, тој бил селектор на италијанската репрезентација која ја водел до четвртфиналето на Европското првенство 2016. Од 2016 до 2018 година го тренирал Челси, клуб со кој ја освоил Премиер лигата 2016-2017 и ФА Купот 2017-2018.[8]

Биографија[уреди | уреди извор]

Конте е оженет со Елизабета Мускарело, со која биле заедно 15 години пред да се венчаат во јуни 2013.[9] Парот има едно дете, ќерката Виторија.[10]

Технички карактеристики[уреди | уреди извор]

Кога бев играч јас го немав талентот на Зинедин Зидан или Роберто Баџо, иако играв и со двајцата. Тие кружеа околу, можеа да се обидат да се пробијат или да создадат интересни ситуации со топката. За разлика од нив, јас бев играч устремен кон тимска работа, подготвен да се жртвува и на тој начин го надополнував мојот недостаток на чист талент, но понекогаш, ако не пронајдев соиграч до мене, можеби ќе ја загубев топката. Како тренер, мојата прва мисла од првиот ден беше дека сакам да најдам решенија за моите играчи кога топката ќе стигне до нив, како што јас не можев додека бев на теренот.

— Антонио Конте.[11]

Играч[уреди | уреди извор]

Конте бил борбен и физички силен играч,[12] способен да го изненади противникот сместувајќи ја топката во мрежата со втрчувања во шеснаесетникот од втор план, одлика што честопати го правела одлучувачки на теренот:[12][13] иако не се одликувал со големи технички квалитети,[14] со текот на годините тој го подобрил својот дриблинг и контролата врз топката.[12] Неговата првобитна позиција била централен играч од средниот ред, но подоцна под водството на Марчело Липи тој бил користен најчесто како дефанзивен играч од средниот ред,[13][15] а заради неговата флексибилност и центаршут исто така бил користен и како десно крило.[16][17][18]

Тренер[уреди | уреди извор]

Тренер со харизма и карактер,[19] Конте ја започнал својата тренерска кариера користејќи ја и воспоставувајќи ја офанзивата формација 4-2-4,[20] што довело да се стекне со почетната репутација на тактички „фундаменталист“ од експертите.[21][22] Во наредните години, сепак, тој ја негирал оваа репутација, покажувајќи квалитет да ги менува тактичките шеми и идејата за играта, според играчите кои му се достапни во тимот;[21][22][23] во оваа смисла, тој се определувал за формации кои се исто така офанзивни како 4-3-3,[24][25] и 3-4-3,[26] или повеќе затворени како 3-5-2[21] или 3-5-1-1.[22][27]

Клупска кариера[уреди | уреди извор]

Лече[уреди | уреди извор]

Конте во дресот на Лече.

Инициран во фудбалот од неговиот татко Козимо,[28] поранешен аматерски фудбалер,[29] Антонио ја започнал својата кариера во Јувентина Лече од каде на возраст од 13 години бил продаден на Лече за 200.000 лири и 8 фудбалски топки.[30] Како дете тој играл фудбал на теренот на парохиската ораторија во "Сант'Антонио а Фулгенцио".[31]

Конте фудбалски израснал во екипата од неговиот роден град, Лече, за која дебитирал во Серија А на 6 април 1986 година - на возраст од само 16 години и 8 месеци - под водството на тренерот Еуџенио Фашети во последните минути од натпреварот Лече-Пиза 1-1, заменувајќи го Родолфо Ваноли.[32] По испаѓањето на клубот од Саленто од Серија А во сезоната 1985-1986, тренерот Фашети бил заменет со Карло Мацоне, кој се покажал одлучувачки за менталното и физичкото созревање на Конте а тој и покрај својата млада возраст за кратко време станува суштински елемент во тимот.[33]

Во 1987 година, Конте ја скршил големата писка на десната нога, повреда што дури ја загрозила неговата понатамошна играчка кариера[13] и поради која го пропуштил речиси целото првенство (одиграл само три натпревари) во сезоната 1987-1988, во кое салентините успеале да изборат промоција во Серија А. Конте се вратил на терените и забележал 19 настапи во одличната повратничка сезона на Лече во Серија А, во која клубот го освоил 9-тото место. Својот прв гол во кариерата - ќе се покаже и единствен во дресот на Лече - го постигнал во сезоната 1989-1990, на 5 ноември 1989 во поразот со 3-2 на гостувањето кај Наполи во Серија А. Во седумте сезони со салентините тој забележал вкупно 99 настапи, од кои 89 во лигата, и 1 гол.

Јувентус[уреди | уреди извор]

1991-1996: првите успеси[уреди | уреди извор]

За време на неговата кариера во Лече, Конте го привлекол вниманието на тренерот на Јувентус Џовани Трапатони,[34] кој конечно во есенската трансфер-сесија во 1991 година, по 9 настапи во Серија Б за Лече, го довел Конте во клубот од Торино за 7 милијарди лири.[35] На 17 ноември, во десеттото коло од првенство, го направил своето деби со новиот тим во победата со 1-0 во дербито на Торино, влегувајќи во завршницата од натпреварот на местото на напаѓачот Салваторе Скилачи.[36]

Во сезоната 1992-1993, тој станал важен шраф во тимот на Јувентус. На 16 септември 1992 година, на своето деби во Купот на УЕФА, го постигнал својот прв гол за бјанконерите во победата со 6-1 против кипарскиот Анротозис. На 10 април 1993 со два гола (негови први во Серија А со дресот на Јувентус) го решил градското дерби против Торино, добиено од Јувентус со 2-1; ова бил прв и единствен натпревар во целата негова кариера во кој бил двоен стрелец. Својата втора сезона во Јуве, Конте ја завршил со 3 гола (2 во лигата и еден во Купот на УЕФА) и придонел за освојувањето на Купот на УЕФА. Во првиот натпревар од финалето против Борусија Дортмунд тој играл од почеток до крај,[37] но во реваншот останал на клупата како неискористена замена. Јувентус ги добил двата натпревари со 3-1 во Германија и 3-0 во Торино и со вкупен резултат 6-1 ја освоил својата трета титула во ова натпреварување, прва за Конте во неговата кариера.

Во сезоната 1993-1994, Конте ги потврдил квалитетните партии од претходната сезона, исто така покажувајќи поплодна форма и постигнувајќи повеќе голови; тој постигнал 4 гола во Серија А во четири победи на Јувентус (против Сампдорија 3-1, Торино 3-2, Пјаченца 2-0 и Аталанта 1-3), помагајќи му на клубот да го освои второто место во првенството. Добрите игри му донеле на крајот од сезоната повик во репрезентацијата од селекторот Ариго Саки за Светското првенство 1994 во САД.

Со доаѓањето на Марчело Липи на клупата на Јувентус, Конте бил ангажиран во повеќе улоги во средниот ред, од кои некои не му се допаднале на играчот.[13] Тој одиграл уште една одлична сезона постигнувајќи 3 гола (еден во првенството против Сампдорија и уште два во Купот на УЕФА) и давајќи придонес во освојувањето на двојната круна: скудетото и Купот на Италија, како и за пласманот во финалето на Купот на УЕФА во кое биле поразени од Парма.[13]

На 13 септември 1995, го постигнал својот дебитантски гол во Лигата на шампиони, во победата на бјанконерите со 1-3 на гостувањето кај Борусија Дортмунд. Неколку дена подоцна, на 18 октомври, тој го постигнал својот втор гол во Лигата на шампионите во победата на со 4-1 над Ренџерс.[38] На 22 мај, тој го започнал во почетната постава на Јувентус финалето на Лигата на шампионите на Олимпико во Рим помеѓу против Ајакс, но бил присилен да го напушти теренот рано уште во 44-тата минута поради физички проблеми, и бил заменет од Владимир Југовиќ; торинезите на крајот го освоиле пехарот славејќи победа по изведување на пенали,[39] додека во соблекувалната Конте открил дека повредата е посериозна од очекуваната, спречувајќи го да учествува со репрезентацијата на Европското првенство 1996.[13]

1996-2001: годините како капитен[уреди | уреди извор]

Во летото 1996 година, со заминувањето на „сенаторите“ Џанлука Вијали и Фабрицио Раванели, Конте станал капитен на тимот наследувајќи ја лентата од Вијали.[40] Неговата прва сезона со лентата на раката, сепак, била многу жална. Откако се опоравил од повредата со која се здобил во финалето против Ајакс, во ноември тој повторно се повредил, овој пат уште посериозно, откако ги скинал предните вкрстени лигаменти на левата нога за време на натпреварот со репрезентацијата на Италија против Грузија. Повредата го присилила на операција во октомври и да го пропушти поголемиот дел од сезоната,[13][41] со тоа не дозволувајќи му да се пофали дека бил протагонист во победите на бјанконерите во Интерконтиненталниот куп и Суперкупот на УЕФА. Тој се вратил на теренот кон крајот на сезоната 1996-1997, забележувајќи три настапи во првенството и еден во Лигата на шампионите, пред да ја затвори сезоната со само 10 настапи и еден постигнат гол.

Конте (во средина) играјќи за Јувентус во натпревар од Купот на Италија против Брешело.

Конте се вратил во форма на почетокот од сезоната 1997-1998, започнувајќи ја со нов успех откако ја освоиле титулата во Суперкупот на Италија против Виченца, за која придонел со постигнувањето на третиот гол за Јувентус поставувајќи ги конечните 3-0 за бјанконерите.[42] Осум дена подоцна, тој бил стрелец и на отворањето на новата сезона во Серија А во победата со 2-0 на домашен терен над неговиот поранешен клуб Лече, а исто така постигнал гол и во првиот натпревар на клубот во Купот на Италија против Брешело (1-1). Конечно не допрен од повреди во текот на оваа сезона Конте одиграл 44 натпревари за Јувентус во сите натпреварувања и постигнал 6 гола, помагајќи му на клубот да освои уште едно скудето, трето лично за него во кариерата. Тој, исто така, играл во најголемиот дел од натпреварите во Лигата на шампионите, вклучувајќи го и финалето - негово второ во кариерата - во кое влегол во игра од клупата за резерви на местото на Дидје Дешан во 77-мата минута во кое Јувентус бил поразен од Реал Мадрид со 1-0.

Сезоната 1998-1999 ја отворил на негативен начин, како на теренот поради поразот во Суперкупот на Италија од Лацио, така и надвор од него каде привремено ги загубил капитенските привилегии по изборот на соблекувалната, која гласала во корист на Алесандро Дел Пјеро;[43] тој подоцна влегол во конфликт со тренерот Липи што резултирало да испадне од почетните единаесет.[44] Во вториот дел од сезоната, кога Липи бил отпуштен и заменет со Карло Анчелоти на клупата на Јувентус, Конте веднаш се вратил во почетната постава:[43] новиот тренер го репозиционирал во улога на централен играч од средниот ред, правејќи го недопирлив во својата 3-5-2 формација.

Мотивиран од обновениот статус на „водач“ кој му бил доверен, Конте ја искористил новата формација на тренерот почесто да се уфрла во нападот.[15][45] Својте квалитети пред противничкот гол особено ги покажал во нокаут-фазата на Лигата на шампионите, каде капитенот на Јувентус бил голем протагонист, возвраќајќи му за довербата на Анчелоти со 3 постигнати гола: на 3 март 1999 година тој го постигнал вториот гол за Јувентус во првиот натпревар од четвртфиналето против Олимпијакос; тој, исто така, постигнал гол и во возвратниот натпревар, на 17-ти истиот месец, носејќи му на својот тим израмнување (1-1) во последните минути што им овозможило на бјанконерите да го заверат пласманот во следното коло;[46][47] конечно, на 7 април, Конте го довел Јувентус во водство во првиот натпревар од полуфиналето против Манчестер Јунајтед што завршил 1-1. На крајот токму англиската екипа, во возвратниот натпревар, успеала да ги елиминира торинезите победувајќи на Деле Алпи со 2-3. На крајот од сезоната, Конте го изедначил својот рекорд на сезонски голови (7) утврден во претходната сезона.[15]

Во сезоната 1999-2000, и покрај пристигнувањето на нови играчи како Сандеј Олисех и Џанлука Ѕамброта, Конте останал стартер во Јувентус. На 24 август 1999 година, тој го постигнал својот прв гол во сезоната во реванш натпреварот од финалето на Интертото купот против францускиот Рен; натпреварот завршил нерешено 2-2, и со тој резултат Јувентус го освоил трофејот во натпреварувањето, благодарение на победата од 2-0 во првиот натпревар на домашен терен.[48] Сезоната ја завршил со 6 гола во вкупно 38 вкупно настапи во лигата и куповите и, благодарение на позитивната сезона, добил повикот од селекторот Дино Ѕоф за Европското првенство 2000.[49] Покрај добрата сезона на индивиудален план успехот во Интертото купот бил единствениот за Конте и Јувентус во оваа сезона, бидејќи и покрај тоа што во поголемиот дел од првенството во Серија А тие биле водачи титулата ја загубиле во последното коло после поразот на гостувањето кај Перуџа со 1-0.

Во сезоната 2000-2001, тој забележал 28 настапи и постигнал 3 гола, од кои најзапаметен останал оној на Сан Сиро во последните минути од натпреварот против Милан со кој му донел бод на својот тим (2-2).[50] Јувентус затворил уште една сезона на второто место во првенството, и претрпел разочарувачка елиминација во Лигата на шампионите уште во групата фаза.

2001-2004: последните годините од кариерата[уреди | уреди извор]

Почнувајќи од сезоната 2001-2002, на возраст од веќе триесет и две години и борејќи се со физичката спремност и разни други повреди кои го измачувале, Конте влегол во фазата на опаѓање во неговата кариера. Враќањето на Липи на клупата на Јувентус трајно го лишува од капитенските ингеренции во корист на Дел Пјеро,[51] а последователно го загубил местото и во почетната постава. Иако слизнат во вторите редови, оваа сезона тој сепак успеал да даде важен придонес во црно-белиот дрес:[52] односите со тренерот од Вијареџо постепено биле изгладени,[53][54] и дури и без лентата, Конте останал меѓу најавторитетните гласови во соблекувалната.[52][55] Тој собрал 28 настапи и 1 гол во Серија А во текот на оваа сезона, што завршила за Јувентус со освојување на скудетото (по три сезони пауза), на 5 мај, запаметено за аналите по неверојатното претекнување на нивните соперници Интер во последното коло од сезоната.[56]

Во првенството 2002-2003 бил користен спорадично, иако на крајот можел повторно да се пофали со титула; исто така, имал можност да игра во уште едно финале на Лигата на шампиони загубено на пенали против Милан, во кое се појавил во игра како замена на почетокот на второто полувреме, и токму тој ја имал најголемата шанса за Јувентус во натпреварот кога неговиот удар со глава завршил во пречката од голот кој го бранел Дида.[57] Конте играл уште во сезоната 2003-2004 по чије завршување одлучил да ја заврши играчката кариера на возраст од 35 години, одбивајќи дополнително обновување на договорот кое му било предложено од клубот. Како идеален крај на еден циклус во клубот од Торино, покрај Конте, дефинитивен збогум од клупата на Јувентус кажал и тренерот Липи.[58] Својот последен натпревар во Серија А, Конте го одиграл на Сан Сиро на 4 април 2004 година, во Дербито на Италија против Интер (3-2),[59] додека последниот настап во Европа го забележал на 25 февруари на Риасор, против Депортиво Ла Коруња (1-0).[60] Во 13 сезони со Јувентус, тој остварил 295 настапи и 29 голови во лигата, или вкупно 418 настапи и 43 голови.[61]

Репрезентативна кариера[уреди | уреди извор]

Репрезентативниот дрес на Конте со број 15, со кој играл на СП 1994.

Своето деби за сениорската репрезентација го направил под водство на селекторот Ариго Саки на 24-годишна возраст, на 27 мај 1994 година, во предмундијалски пријателски натпревар против Финска;[62] тој потоа бил повикан од истиот селектор за Светското првенство 1994 во САД.[63] За време на турнирот тој играл како стартер во четвртфиналниот двобој против Шпанија,[64] и влегол како замена во второто полувреме од полуфиналето против Бугарија.[65] Сепак, тој останал на клупата како неискористена замена во решавачкиот натпревар, финалето против Бразил, загубено по изведување на пенали.

Не учествувал на Европското првенство 1996 во Англија, поради повреда со која се здобил неколку недели порано играјќи за Јувентус во финалето на Лигата на шампиони.[12][13]

Конте бил повикан само во два наврати од наследникот на Саки, Чезаре Малдини, меѓутоа без да излезе ниту еднаш на теренот, и не учествувал на Светското првенство 1998 во Франција. Своето враќање во репрезентацијата го имал на 27 март 1999 година, за време на новиот селектор Дино Ѕоф, играјќи на гостувањето кај Данска во натпревар од квалификациите за Европското првенство 2000: токму во тој натпревар го постигнал својот прв гол за аѕурите, поставувајќи го конечниот резултат 1-2 за Италија.[66]

Ѕоф потоа го повикал Конте и за завршницата од Европското првенство во Белгија и Холандија. На 11 јуни, во првиот натпревар од групната фаза против Турција, Конте го постигнал првиот гол за Италија на турнирот, придонесувајќи за победата со 2-1.[67] Исто така, играл и во вториот натпревар од групата против домаќинот Белгија во кој Италија славела победа без поголеми проблеми со 2-0,[68] и во четвртфиналниот двобој против Романија, каде еден прекршок на Георге Хаџи врз него му нанел повреда на лигаментите на десниот глужд, поради што морал да го заврши првенството пред време.[69] Италија подоцна стигнала до финалето на овој турнир, каде загубила со златен гол од Франција.

Вкупно за италијанската репрезентација настапил 20 пати и постигнал 2 гола.

Хронологија на репрезентативните настапи[уреди | уреди извор]

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
27-5-1994 Парма Италија Италија 2 – 0 Финска Финска Пријателска - заменет 78'
9-7-1994 Бостон Италија Италија 2 – 1 Шпанија Шпанија СП 1994 - Четвртфинале - заменет 66'
13-7-1994 Њујорк Италија Италија 2 – 1 Бугарија Бугарија СП 1994 - Полуфинале - влегол во игра 55'
29-3-1995 Киев Украина Украина 0 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 1996 - влегол во игра 73'
26-4-1995 Вилниус Литванија Литванија 0 – 1 Италија Италија Квал. за Евро 1996 - заменет 22'
24-1-1996 Терни Италија Италија 3 – 0 Велс Велс Пријателска - влегол во игра 23'
5-10-1996 Кишињев Молдавија Молдавија 1 – 3 Италија Италија Квал. за СП 1998 -
9-10-1996 Перуџа Италија Италија 1 – 0 Грузија Грузија Квал. за СП 1998 - заменет 60'
27-3-1999 Копенхаген Данска Данска 1 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2000 1 влегол во игра 46'
31-3-1999 Анкона Италија Италија 1 – 1 Белорусија Белорусија Квал. за Евро 2000 -
28-4-1999 Загреб Хрватска Хрватска 0 – 0 Италија Италија Пријателска - влегол во игра 57'
5-6-1999 Болоња Италија Италија 4 – 0 Велс Велс Квал. за Евро 2000 -
9-6-1999 Лозана Швајцарија Швајцарија 0 – 0 Италија Италија Квал. за Евро 2000 -
8-9-1999 Наполи Италија Италија 2 – 3 Данска Данска Квал. за Евро 2000 - влегол во игра 70'
9-10-1999 Минск Белорусија Белорусија 0 – 0 Италија Италија Квал. за Евро 2000 -
26-4-2000 Реџо Калбрија Италија Италија 2 – 0 Португалија Португалија Пријателска - заменет 76'
3-6-2000 Осло Норвешка Норвешка 1 – 0 Италија Италија Пријателска - заменет 27'
11-6-2000 Арнем Италија Италија 2 – 1 Турција Турција Евро 2000 - Прва фаза 1 дет.
14-6-2000 Брисел Белгија Белгија 0 – 2 Италија Италија Евро 2000 - Прва фаза - добил жолт картон во 44-тата минута 44' дет.
24-6-2000 Брисел Италија Италија 2 – 0 Романија Романија Евро 2000 - Четвртфинале - заменет 55' дет.
Вкупно Настапи (160. место) 20 Голови 2

Тренерска кариера[уреди | уреди извор]

Почетоците со Сиена и Арецо[уреди | уреди извор]

Веќе на крајот од својата играчка кариера, Конте ја открил својата намера дека сака да остане во светот на фудбалот како тренер.[58] На желбата да се проба во оваа нова професија во рамките на тренерскиот штаб на Јувентус, сепак, се спротивставил новиот тренер на клубот, Фабио Капело,[70] па бившиот играч од средниот ред својата нова кариера ја започнал од клупата на другите бјанконери, Сиена, каде во првенството 2005-2006 тој му бил асистент тренерот Лујџи Де Канио.

Следната сезона го имал своето прво искуство како главен тренер, назначен да ја води екипата на Арецо[71] со која го започнал првенството во Серија Б со казна од 6 бода помалку во пласманот, како последица на скандалот Калчополи. После лошиот старт по кој Арецо се нашол закотвен на дното од пласманот, Конте бил отпуштен на 31 октомври 2006 година и заменет со Маурицио Сари;[71] тој потоа бил вратен одново на чело на тимот на 13 март 2007 година, преземајќи ја функцијата токму од својот наследник Сари и го нашол клубот сè уште на последното место на табелата.[71] Овој пат промената имала ефекти, и со 24 освоени бода во последните 10 натпревари од сезоната, Конте го избавил Арецо од дното и дошол во допир со зоната која значела опстанок во лигата нешто што се чинело незамисливо до пред неколку недели. Сепак неизбежното се случило во последното коло од првенството кога и покрај победата со 3-1 во гости против Тревизо тимот претрпел испаѓање во Серија Ц1 со 45 бода, еден помалку од Специја која се пласирала во плејаутот.[71]

Бари[уреди | уреди извор]

На 28 декември 2007 година, тој станал нов тренер на Бари, преземајќи ја функцијата во клубот од Џузепе Матараци;[72] авантурата со пеколните Апулијани била второто искуство за него на клупата на еден клуб од Серија Б. Конте уште рано го изборил опстанокот со Бари во лигата, вклучувајќи се во средината на табелата каде клубот и ја завршил сезоната на единаесеттото место, а за споменување е и победата во апулијското дербито против Лече, што довело до затегнување на односите со неговите сограѓани од Саленто.[73]

Во сезоната 2008-2009, тој го одвел Бари до првото место во Серија Б, со што изборил промоција со клубот во Серија А и воедно ја освоил својата прва титула како тренер. Математички промоцијата на Бари во Серија А по осум години пауза била изборена на 8 мај 2009 година, на четири кола пред крајот, по поразот на Ливорно од Триестина (со 0-1).[74] На 2 јуни, Конте го обновил својот договорот со клубот од Апулија,[75] но сепак, три недели подоцна тој консензуално го раскинал договорот со црвено-белите од Сан Никола.[76]

Аталанта и враќање во Сиена[уреди | уреди извор]

Конте во 2009, за време на периодот додека бил тренер на Аталанта.

По скоро три месеци од неговото збогување со Бари, на 21 септември 2009 година, тој нашол нов ангажман потпишувајќи договор со екипата на Аталанта која се натпреварувала во Серија А, заменувајќи го отпуштениот Анџело Грегучи.[77] Во својот прв натпревар во Серија А од клупата како тренер, на домашен терен со Катанија (0-0), Конте бил исклучен поради протести.[78] Првата победа во Серија А ја забележал на 18 октомври, на гостувањето кај Удинезе (1-3). Откако освоил 13 бодови на 13 натпревари (3 победи, 4 нерешени, 6 порази), тој поднесол оставка на 7 јануари 2010 година, по поразот на домашен терен од Наполи.[79] На 1 февруари 2010 година, ја добил наградата Сребрена клупа за сезоната 2008-2009 за враќање на Бари во највисоката дивизија; наградата ја доделува техничкиот сектор на ФИГК и е резервирана за тренери во Серија Б кои се одликувале со најдобри резултати за време на првенството.[80]

На 23 мај 2010 година, тој се вратил на клупата на Сиена, која штотуку претрпела испаѓање во Серија Б, но сега како главен тренер.[81] Со тосканците го освоил второто место во првенство, со што обезбедил директна промоција во Серија А, втора во кариерата по онаа со Бари две години порано.[82]

Јувентус[уреди | уреди извор]

Сметан меѓу најдобрите тренери на неговата генерација, на 31 мај 2011, по седум години Конте се вратил во клубот во кој што бил „икона“ и капитен како играч,[83] Јувентус:[84] каде претседателот Андреа Ањели му ја доверил тешката задача да ги врати бјанконерите на врвот на италијанскиот фудбал, откако тие биле без успеси уште од Калчополи и се наоѓале во еден од најтешките спортски моменти во клупската историја.[85]

На 11 септември 2011, ја забележал својата прва победа на клупата на Јувентус, победувајќи ја Парма со 4-1 во Серија А, на инаугурурацијата на новиот стадион на клубот.[86] На 25 октомври, во рамките на деветтото коло од првенството, момците на Конте ја совладале Фјорентина со 2-1, со што тој го одвел Јувентус сам на чело на табелата, настан што не се случил веќе пет години, од сезоната 2005-2006.[87] По гостинската победа во неговиот роден град, Лече, на 8 јануари 2012 година, Конте влегол во историјата на Јувентус изедначувајќи го историскиот рекорд од сезоната 1949-1950 со 17 последователни натпревари без пораз почнувајќи од првото коло во првенството. Следната недела, тој го срушил рекордот и воспоставил нов од 18 последователни натпревари без пораз од почетокот на сезоната, по ремито 1-1 на домашен терен против Каљари. Една недела подоцна, Јуве ја освоил зимската титула во првенството откако ја победиле Аталанта во Бергамо 0-2. Првиот дел од првенството, Конте на клупата на Јувентус го завршил без пораз со учинок од 11 победи, 8 нерешени и 0 порази.[88]

Конте во периодот додека бил на чело на Јувентус.

На 12 март 2012 година, жирито од експерти, новинари и спортски директори го прогласиле Конте за добитник на „Наградата Маестрели“ за тековната сезона, пред Гвидолин и Мацари. [89] На 6 мај 2012, Конте го освоил своето прво скудето како тренер победувајќи го Каљари со 2-0 во Трст (на неутрален терен) во 37-мото коло од сезоната, додека во истовреме најблискиот конкурент на Јувентус во оваа сезона, Милан, доживеал пораз во градското дерби од Интер, што довело до јаз од 4 бода меѓу двата клуба на само едно коло до крајот.[90] Тој го завршил првенството со 23 победи и 15 нерешени, одржувајќи го тимот непобеден до крајот на сезоната во Серија А. Низата на последователни натпревари без пораз завршила на 20 мај 2012, кога Јувентус бил порзен со 0-2 од Наполи, во финалето на Купот на Италија.

На 11 август 2012 година, во Пекинг, тој го освоил првиот Суперкуп на Италија како тренер, победувајќи го Наполи со 4-2 по продолженија. На 5 мај 2013, го освоил второто по ред скудето на кормилото на Јувентус на 3 кола пред крајот,[91] станувајќи петтиот тренер кој ги водел бјанконерите до две првенствени титули во првите две години на клупата по Карло Каркано (1930-1931 и 1931-1932), Карло Парола (1959-1960 и 1960-1961), Честмир Вицпалек (1971-1972 и 1972-1973) и Џовани Трапатони (1976-1977 и 1977-1978).[92][93]

На 18 август 2013 година, го освоил својот втор Суперкуп на Италија, победувајќи го Лацио со 4-0 на Олимпико во Рим.[94] На 12 јануари 2014, тој постигнал рекорд од 11 последователни победи, надминувајќи го претходниот рекорд на Каркано.[95] На 4 мај истата година, станал шампион на Италија веќе трета година по ред, по поразот на Рома во Катанија. Покрај ова, на лично ниво, тренерот, со своето трето скудето на клупата, влегол во редовите на највисоко рангираните колеги во италијанското фудбалско првенство, изедначувајќи се со колеги како Вилијам Гарбт, Еленио Ерера, Роберто Манчини и Арпад Вајш. По завршувањето на третото првенство на Конте на клупата на „Старата дама“, клубот остварил два историски резултати: 102 освоени бодови во првенството (европски рекорд) и 57 бодови освоени на домашен терен, што претставува максимум односно број на бодови колку што има на располагање во една сезона од Серија А со 20 клубови.[96]

Во истата сезона, тој го однел Јувентус во полуфиналето на Лига Европа, каде бил сопрен од Бенфика:[97] жестока елиминација по која и навивачите на Јувентус за прв пат во овој циклус не штеделе критики кон Конте за неговото водство во двомечот со португалците, и генерално, за посветеноста за освојување на двојна титула првенство-куп; сето ова започнало да ја расипува цврстата врска помеѓу тренерот и околината во Торино.[98] Се чинело дека ситуацијата е решена во наредните недели, кога клубот потврдил дека тренерот останува на клупата и во следната сезона;[99] сепак, на 15 јули 2014, по завршувањето на летната пауза и враќањето на подговотвките за следната сезона, Конте изненадувачки поднесол оставка.[100]

Италија[уреди | уреди извор]

Конте (покрај аут линијата) водејќи ја Италија во натпревар против Азербејџан, во квалификациите за Европското првенство 2016.

На 14 август 2014 година, тој потпишал двегодишен договор до 31 јули 2016 година со италијанската фудбалска федерација за вршење на двојна улога: како селектор на италијанската сениорска репрезентација и координатор на младинските тимови на аѕурите.[101][102] На 4 септември го направил своето деби на клупата на Италија со победа, совладувајќи ја Холандија со 2-0 во пријателски натпревар.[103] Пет дена подоцна, го имал првиот првиот квалификациски натпревар на клупата на аѕурите, победувајќи ја Норвешка во Осло со 2-0 во квалификациите за Европското првенство 2016. На 10 октомври 2015 година, со победата со 3-1 во Баку против Азербејџан, тој ја одвел Италија до првото место во квалификациската група Х и обезбедил директен пласман на првенството.[104]

На завршниот турнир во Франција, Италија ја освоила својата група со две победи против Белгија 2-0 и Шведска 1-0, и пораз од Ирска 0-1,[105] квалификувајќи се за осминафиналето, каде што тие го совладале бранителот на титулата Шпанија со 2-0.[106] Во четвртфиналето, Италија загубила од Германија по изведување пенали, со што бил ставен крај на искуството на Конте на клупата на аѕурите:[107] затоа што три месеци претходно англискиот клуб Челси го официјализирал ангажманот на Конте како менаџер на клубот, почнувајќи од сезоната 2016-2017.

Челси[уреди | уреди извор]

Конте во Челси во 2016.

На 14 јули 2016 година, Конте бил официјално претставен за нов менаџер на Челси.[108] На 15 август ја забележал својата прва победа на клупата на „сините“ за време на лондонското дерби против Вест Хем Јунајтед со 2-1.[109] На 12 мај 2017 година, со победата со 1-0 на гостувањето кај Вест Бромвич Албион, италијанскиот тренер ја освоил Премиер лигата уште во својата дебитантска сезона, на две кола пред крајот;[110] тој станал четвртиот Италијанец што ја освоил највредната титула во англискиот фудбалски лигашки систем по Карло Анчелоти, Роберто Манчини и Клаудио Раниери.[111] Тој го донел тимот и до финалето на ФА Купот, но таму биле поразени од градскиот соперник Арсенал.

Позитивната деби-година, сепак, била проследена со понегативна спортска, но дури и уште повеќе понегативна амбиентална. Поразен повторно од „топџиите“ во Комјунити Шилд, за време на оваа сезона со Челси, тој успеал да ја мине од второто место тешката група во Лигата на шампионите составена од Рома, Атлетико Мадрид и Карабах, но потоа бил елиминиран во осминафиналето од Барселона; во лигата тој не можел да ја одбрани титулата, затворајќи ја сезоната на петтото место и не успевајќи да ја оствари минималната цел - пласман во Лигата на шампионите. Единствениот успех во втората сезона на Челси под водството на Конте, било освојувањето на осмата титула во историјата на сините во ФА Купот, каде во финалето го победиле Манчестер Јунајтед со 1-0. Сепак, овој успех на крајот од сезоната не успеал да ги смени односите на релација Конте-лондонскиот клуб, кој го објавил разешувањето на тренерот на 13 јули 2018 година.[112]

Интер[уреди | уреди извор]

По една година без работа, на 31 мај 2019 година тој бил назначен за тренер на Интер, заменувајќи го отпуштениот Лучано Спалети.[113] Така, тој се вратил во Серија А, пет години подоцна по неговото последно искуство во италијанскиот фудбал. Дебитирал на клупата на нероаѕурите во Серија А, на 26 август, победувајќи го Лече со 4-0 на „Сан Сиро“.[114]

Играчка статистика[уреди | уреди извор]

Клупска статистика[уреди | уреди извор]

Статистиката е ажурирана на 29 мај 2004.

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
1985-1986 Италија Лече А 2 0 КИ 0 0 - - - ТЕ - - 2 0
1986-1987 Б 0 0 КИ 2 0 - - - - - - 2 0
1987-1988 Б 3 0 КИ 2 0 - - - - - - 5 0
1988-1989 А 19 0 КИ 2 0 - - - - - - 21 0
1989-1990 А 28 1 КИ 1 0 - - - - - - 29 1
1990-1991 A 28 0 КИ 3 0 - - - - - - 31 0
јул.-ное. 1991 Б 9 0 КИ 0 0 - - - - - - 9 0
Вкупно Лече 89 1 10 0 - - - - 99 1
ное. 1991-1992 Италија Јувентус А 14 0 КИ 6 0 - - - - - - 20 0
1992-1993 А 31 2 КИ 6 0 КУ 10 1 - - - 47 3
1993-1994 А 32 4 КИ 1 0 КУ 8 0 - - - 41 4
1994-1995 А 23 1 КИ 4 0 КУ 5 2 - - - 32 3
1995-1996 А 29 5 КИ 2 0 ЛШ 9 2 СИ 1 0 41 7
1996-1997 А 6 0 КИ 1 1 ЛШ 3 0 СУ+ИнтК - - 10 1
1997-1998 А 28 4 КИ 6 1 ЛШ 9 0 СИ 1 1 44 6
1998-1999 А 29+1[115] 4 КИ 2 0 ЛШ 6 3 СИ 0 0 38 7
1999-2000 А 28 4 КИ 2 1 ИК+КУ 4+4 1+1 - - - 38 7
2000-2001 А 21 2 КИ 2 1 ЛШ 5 0 - - - 28 3
2001-2002 А 20 1 КИ 5 0 ЛШ 4 0 - - - 29 1
2002-2003 А 18 1 КИ 2 0 ЛШ 7 0 СИ 0 0 27 1
2003-2004 А 16 1 КИ 4 0 ЛШ 4 0 СИ - - 24 1
Вкупно Јувентус 295+1 29 43 4 78 10 2 1 419 44
Вкупно во кариерата 384+1 30 53 4 78 10 2 1 518 45

Репрезентативна статистика[уреди | уреди извор]

Извор:[116]

Фудбалска репрезентација на Италија
Год. Наст Гол
1994 3 0
1995 2 0
1996 3 0
1999 7 1
2000 5 1
Вкупно 20 2

Тренерска статистика[уреди | уреди извор]

Клубови[уреди | уреди извор]

Статистиката е ажурирана на 1 јули 2020. Во болд се натпреварувањата кои Конте ги освоил.

Легенда:

  • наз. место - на кое место бил клубот кога бил назначен за позицијата тренер
  • отп. место - на кое место бил клубот кога бил отпуштен од позицијата тренер
Сезона Екипа Првенство Национален куп Континентални купови Останати купови Вкупно Победи % Пласман
Натп ОН П Н И Натп ОН П Н И Натп ОН П Н И Натп ОН П Н И ОН П Н И %
2006-2007 Италија Арецо Б 24 8 8 8 КИ 3 1 2 0 - - - - - - - - - - &1000000000000002700000027 &100000000000000090000009 &1000000000000001000000010 &100000000000000080000008 &1000000000000333300000033,33 отп. наз. 22., крај 20. место (испаѓање)
јан.-јун. 2008 Италија Бари Б 23 9 6 8 КИ 0 0 0 0 - - - - - - - - - - &1000000000000002300000023 &100000000000000090000009 &100000000000000060000006 &100000000000000080000008 &1000000000000391300000039,13 наз., крај 11. место
2008-2009 Б 42 22 14 6 КИ 2 1 0 1 - - - - - - - - - - &1000000000000004400000044 &1000000000000002300000023 &1000000000000001400000014 &100000000000000070000007 &1000000000000522700000052,27 1. место (промоција)
Вкупно Бари 65 31 20 14 2 1 0 1 - - - - - - - - &1000000000000006700000067 &1000000000000003200000032 &1000000000000002000000020 &1000000000000001500000015 &1000000000000477600000047,76
сеп. 2009-јан. 2010 Италија Аталанта А 13 3 4 6 КИ 1 0 0 1 - - - - - - - - - - &1000000000000001400000014 &100000000000000030000003 &100000000000000040000004 &100000000000000070000007 &1000000000000214300000021,43 наз 20. место, остав. 19. место
2010-2011 Италија Сиена Б 42 21 14 7 КИ 2 1 0 1 - - - - - - - - - - &1000000000000004400000044 &1000000000000002200000022 &1000000000000001400000014 &100000000000000080000008 &1000000000000500000000050,00 2. место (промоција)
2011-2012 Италија Јувентус А 38 23 15 0 КИ 5 3 1 1 - - - - - - - - - - &1000000000000004300000043 &1000000000000002600000026 &1000000000000001600000016 &100000000000000010000001 &1000000000000604700000060,47 1. место
2012-2013 A 38 27 6 5 КИ 4 2 1 1 ЛШ 10 5 3 2 СИ 1 1 0 0 &1000000000000005300000053 &1000000000000003500000035 &1000000000000001000000010 &100000000000000080000008 &1000000000000660400000066,04 1. место
2013-2014 А 38 33 3 2 КИ 2 1 0 1 ЛШ+ЛЕ 6+8 1+5 3+2 2+1 СИ 1 1 0 0 &1000000000000005500000055 &1000000000000004100000041 &100000000000000080000008 &100000000000000060000006 &1000000000000745500000074,55 1. место
Вкупно Јувентус 114 83 24 7 11 6 2 3 24 11 8 5 2 2 0 0 &10000000000000151000000151 &10000000000000102000000102 &1000000000000003400000034 &1000000000000001500000015 &1000000000000675500000067,55
2016-2017 Англија Челси ПЛ 38 30 3 5 ФАКуп+ЛК 6+3 5+2 0+0 1+1 - - - - - - - - - - &1000000000000004700000047 &1000000000000003700000037 &100000000000000030000003 &100000000000000070000007 &1000000000000787200000078,72 1. место
2017-2018 ПЛ 38 21 7 10 ФАКуп+ЛК 7+5 5+3 2+1 0+1 ЛШ 8 3 3 2 КШ 1 0 1 0 &1000000000000005900000059 &1000000000000003200000032 &1000000000000001400000014 &1000000000000001300000013 &1000000000000542400000054,24 5. место
Вкупно Челси 76 51 10 15 21 15 3 3 8 3 3 2 1 0 1 0 &10000000000000106000000106 &1000000000000006900000069 &1000000000000001700000017 &1000000000000002000000020 &1000000000000650900000065,09
2019-2020 Италија Интер А 38 24 10 4 КИ 4 2 1 1 ЛШ+ЛЕ 6+6 2+5 1+0 3+1 - - - - &1000000000000005400000054 &1000000000000003300000033 &1000000000000001200000012 &100000000000000090000009 &1000000000000611100000061,11 2. место
2020-2021 А 18 12 4 2 КИ 1 1 0 0 ЛШ+ЛЕ 6 1 3 2 - - - - &1000000000000002500000025 &1000000000000001400000014 &100000000000000070000007 &100000000000000040000004 &1000000000000560000000056,00 во тек
Вкупно во кариерата 390 233 94 63 45 27 8 10 50 22 15 13 3 2 1 0 &10000000000000488000000488 &10000000000000284000000284 &10000000000000118000000118 &1000000000000008600000086 &1000000000000582000000058,20

Репрезентации[уреди | уреди извор]

Сезона Репрезентација Првенство Место Резултати Голови
Одиграни Победи Нерешени Изгубени победи % ДГ ПГ ГР
2014 Италија Италија Квал. Евро 2016 1. место во групата Х, се квалификувал &100000000000000040000004 &100000000000000030000003 &100000000000000010000001 &100000000000000000000000 &1000000000000750000000075,00 6 2 +4
2015 &100000000000000060000006 &100000000000000040000004 &100000000000000020000002 &100000000000000000000000 &1000000000000666700000066,67 10 5 +5
2016 Евро 2016 Четвртфинале &100000000000000050000005 &100000000000000030000003 &100000000000000010000001 &100000000000000010000001 &1000000000000600000000060,00 6 2 +4
Од 2014 до 2016 Пријателски &1000000000000001000000010 &100000000000000040000004 &100000000000000030000003 &100000000000000030000003 &1000000000000400000000040,00 12 12 0
Вкупно Италија &1000000000000002500000025 &1000000000000001400000014 &100000000000000070000007 &100000000000000040000004 &1000000000000560000000056,00 34 21 +13

Титули[уреди | уреди извор]

Играч[уреди | уреди извор]

Клупски[уреди | уреди извор]

Италија Јувентус[уреди | уреди извор]
1992-1993
1994–1995, 1996–1997, 1997–1998, 2001–2002, 2002–2003
1995–1996
1996
1996
1994-1995
1995, 1997, 2002, 2003
1999

Репрезентативни[уреди | уреди извор]

Италија Италија[уреди | уреди извор]

Тренер[уреди | уреди извор]

Клупски[уреди | уреди извор]

Италија Бари[уреди | уреди извор]
2008-2009
Италија Јувентус[уреди | уреди извор]
2011-2012, 2012-2013, 2013-2014
2012, 2014
Англија Челси[уреди | уреди извор]
2016-2017
2017-2018
Италија Интер[уреди | уреди извор]
2020-2021

Поединечни[уреди | уреди извор]

2008–2009[117]
2011–2012,[118] 2012–2013,[119] 2013–2014
Тренер на годината во Серија А: 2011–2012, 2012–2013,[120] 2013–2014[121]
  • Трофео Маестрели: 1
2011-2012
2013[122]
2016-2017
2016-2017
Конте со наградата за најдобар тренер на годината доделена од страна Globe Soccer Awards во 2013 година.

Почести[уреди | уреди извор]

Орден за заслуги на Италијанската Република
— Рим, 12 јули 2000. На иницијатива на Претседателот на Републиката.[123]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Conte: Antonio Conte: Manager“. BDFutbol. Посетено на 3 May 2018.
  2. ↑ „Antonio Conte“. FIFAA. Архивирано од изворникот на 2017-12-21. Посетено на 21 December 2017.
  3. ↑ „Antonio Conte“. Worldfootball.net. Посетено на 5 August 2016.
  4. ↑ „Juventus, Tudor: «Conte allenatore di valore mondiale»“. 15 мај 2013.
  5. ↑ „Juventus, Thuram: «Conte grande allenatore, ma per la Champions servono campioni»“. 14 мај 2013.
  6. ↑ „Sacchi consiglia Conte: "Grande allenatore, ma deve giocare un calcio più internazionale"“. 24 април 2014.
  7. ↑ Leo Lombardi (22 мај 2017). „Il capolavoro di Massimiliano Allegri che ha cancellato Antonio Conte“.
  8. ↑ „Only Antonio Conte could have won the Premier League title with Chelsea's squad, writes Tony Evans“.
  9. ↑ „Antonio Conte sposa Elisabetta Muscarello: nozze da campioni“ (италијански). Oggi (magazine). 10 June 2013.
  10. ↑ „Conte: "Scommesse? Sono sereno"“ [Conte: "Gambling? I'm calm"]. La Stampa (италијански). 19 June 2012.
  11. ↑ „Great Italian tacticians influenced me, says Conte“. FourFourTwo. 29 декември 2013. Посетено на 23 јуни 2020.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Празен навод (help).
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 „Il pallone racconta: Antonio Conte“. 31 јули 2014.
  14. ↑ Francesco Barra (10 мај 2012). „Sono un grande tecnico (e l'ho sempre saputo)“.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 „Da Conte a Inzaghi, tutti gli uomini di Ancelotti“. 9 јуни 2014. Архивирано од изворникот на 22 декември 2015.
  16. ↑ Luigi Alfieri (7 јануари 1991). „Boniek tiene in prigione il Parma“. Stampa Sera. sez. lunedìsport, стр. 10.
  17. ↑ Bruno Bernardi (8 август 1993). „La Juve di Vialli allo sprint sul Toro“. La Stampa. стр. 27.
  18. ↑ Emanuele Gamba (13 февруари 2000). „Ancelotti adesso ci crede. La Juve non dorme più“. la Repubblica. стр. 51.
  19. ↑ „Marchisio e il segreto di Conte: "Trasmette il suo carattere"“. 27 јуни 2016.
  20. ↑ Claudio Barbieri (1 август 2011). „Conte dà i numeri: 4-2-4, croce e delizia della nuova Juve“.[мртва врска]
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Filippo Bonsignore (6 мај 2012). „Fenomeno Conte, l'uomo del trionfo bianconero“.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Riccardo Pratesi (5 мај 2013). „Conte, intensità da top player. E camaleonte tattico: il 3-5-1-1 l'ultima evoluzione vincente“.
  23. ↑ Fabio Vergnano (декември 2012). „Che forza l'uragano Vidal“. Hurrà Juventus. стр. 4-5.
  24. ↑ Alberto Mauro (18 април 2012). „Vidal come Deschamps, per lui Conte ha cambiato la Juve“.
  25. ↑ Filippo Bonsignore (6 мај 2012). „Da Pirlo a Vidal a Del Piero, tutti i protagonisti del primo trionfo di Andrea Agnelli“.
  26. ↑ „Conte spiega la svolta del Chelsea: "Il 3-4-3 ci dà equilibrio"“. 12 ноември 2016.
  27. ↑ Riccardo Pratesi (29 април 2013). „Juventus, col nuovo modulo difesa imbattuta. E dopo il Bayern 3 vittorie“.
  28. ↑ „"Antonio Conte: bianconero dalla nascita". La Juventina Lecce celebra il ritorno di Conte“. 6 јануари 2012.
  29. ↑ „Nazionale, viaggio a casa Conte. Il c.t. visto da mamma e papà“. 22 август 2014.
  30. ↑ „Conte: "Io venduto per 8 palloni"“. 8 август 2016.
  31. ↑ „Lecce e l'oratorio, il Trap e l'Inter: 50 anni, 50 sfumature di Conte“. 31 јули 2019.
  32. ↑ „Conte: «La valutazione di Pogba? Il Lecce mi pagò otto palloni...»“. 8 август 2016.
  33. ↑ „Antonio Conte vs Lecce: odi et odi“. 17 јануари 2020.
  34. ↑ „Juventus, Trapattoni ricorda: "Mi rivedo in Conte"“. 5 февруари 2014.
  35. ↑ Празен навод (help).
  36. ↑ „Conte: «Grazie al Trap ho scritto la mia storia alla Juve»“. 17 ноември 2011. Архивирано од изворникот на 19 ноември 2011.
  37. ↑ „La Juve vince 3-1, coppa prenotata“. Corriere della Sera. 6 мај 1993. стр. 1. Архивирано од изворникот на 5 ноември 2012.
  38. ↑ „Another night of humiliation for Rangers“ (англиски). 2 ноември 1995.
  39. ↑ „1995/96: Juve sul tetto d'Europa“. 22 мај 1996.
  40. ↑ Maurizio Crosetti (5 септември 1996). „"Il futuro è già di Vieri"“. la Repubblica. стр. 42.
  41. ↑ „Conte mette in ginocchio la Juve“. Corriere della Sera. 16 ноември 1996. Архивирано од изворникот на 6 октомври 2014.
  42. ↑ Emanuele Gamba (24 август 1997). „Festival Inzaghi, è Supercoppa Juve“. la Repubblica. стр. 43.
  43. ↑ 43,0 43,1 Fabio Vergnano (19 март 1999). „Conte, un gol avvelenato“. La Stampa. стр. 33.
  44. ↑ Fabio Vergnano (5 февруари 1999). „Cade la prima testa: Deschamps“. La Stampa. стр. 31.
  45. ↑ „Ancelotti vs Conte, dieci anni dopo“. 31 август 2013.
  46. ↑ „Conte salva l'Europa della Juve“. Corriere della Sera. 18 март 1999. Архивирано од изворникот на 6 октомври 2014.
  47. ↑ „Conte, la sostenibile pesantezza del gol“. La Gazzetta dello Sport. 14 септември 1999.
  48. ↑ „Se c'è aria di coppe Conte si scatena“. La Gazzetta dello Sport. 25 август 1999.
  49. ↑ „Zoff definisce la rosa, tagliati Fuser e Baggio“. 28 мај 2000.
  50. ↑ „Spettacolo a San Siro E' pari tra Milan e Juve“. la Repubblica. 21 октомври 2000. Посетено на 29 јуни 2020.
  51. ↑ Daniele Manusia (17 април 2013). „Antonio Conte, il vincente antipatico“.
  52. ↑ 52,0 52,1 Salvatore Lo Presti (20 јануари 2002). „Conte, bianco e nero più un colore“. La Gazzetta dello Sport.
  53. ↑ Emanuele Gamba (11 декември 2001). „Bentornato, Conte. Adesso con Lippi non si litiga più“. la Repubblica. стр. 33.
  54. ↑ Paolo Forcolin (30 јануари 2002). „Il Conte che piace alla Juve“. La Gazzetta dello Sport.
  55. ↑ Fabio Vergnano (11 април 2002). „Conte, altri due anni alla Juve“. La Stampa. стр. 32.
  56. ↑ „Il 5 maggio dell'Inter, 10 anni fa“. 5 мај 2012.
  57. ↑ „Grande Dida, coppa al Milan. Ma la Juve piange se stessa“. 28 мај 2003.
  58. ↑ 58,0 58,1 Domenico Latagliata (28 мај 2004). „L'addio di Conte: «Tornerò da allenatore»“. La Stampa. стр. 33.
  59. ↑ „Inter 3 - 2 Juventus“. 4 април 2004. Архивирано од изворникот на 2014-10-06. Посетено на 2020-06-29.
  60. ↑ „UEFA Champions League 2003/04 - Storia - Deportivo-Juventus“. 25 февруари 2004. Архивирано од изворникот на 2016-08-25. Посетено на 2020-06-29.
  61. ↑ „Football: Antonio Conte“. 18 август 2011.
  62. ↑ Padovan Giancarlo (27 мај 1994). „Italia, test fatica contro la Finlandia“. Corriere della Sera. Архивирано од изворникот на 15 октомври 2014.
  63. ↑ „sorpresa: Sacchi rinforza la difesa“. Corriere della Sera. 13 мај 1994. Архивирано од изворникот на 17 ноември 2015.
  64. ↑ Gianfranco Teotino (10 јули 1994). „La resurrezione dell'Arrigo“. Corriere della Sera. стр. 1–3. Архивирано од изворникот на 5 ноември 2012.
  65. ↑ Giancarlo Padovan e Luca Valdiserri (14 јули 1994). „Baggio ci porta in paradiso“. Corriere della Sera. стр. 3. Архивирано од изворникот на 8 ноември 2009.
  66. ↑ Giancarlo Padovan (28 март 1999). „Totti trascina l'Italia agli Europei“. Corriere della Sera. Архивирано од изворникот на 15 октомври 2014.
  67. ↑ „Italia, vittoria di rigore all'esordio“. 6 октомври 2003.
  68. ↑ „Un gol per tempo, l'Italia va“. 6 октомври 2003.
  69. ↑ „Europeo finito per Conte «Voglio restare in ritiro con i miei amici»“. Corriere della Sera. 26 јуни 2000. Архивирано од изворникот на 28 септември 2013.
  70. ↑ Marco Gentile (7 јануари 2020). „Conte-Capello, il grande freddo va avanti dal 2004“.
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 Giuseppe Pastore (3 септември 2018). „Quando Sarri e Conte non riuscirono a salvare l'Arezzo“.
  72. ↑ Enzo Tamborra (29 декември 2007). „Materazzi lascia, il Bari a Conte“. Архивирано од изворникот на 2020-10-28. Посетено на 2020-07-01.
  73. ↑ Davide Lattanzi (7 мај 2012). „Dagli inizi a Lecce alle vittorie col Bari. Storia di Conte, l'idolo pugliese della Juve“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  74. ↑ „Il Bari Ritorna nell'Olimpo del Calcio“. 11 мај 2009.
  75. ↑ „Antonio Conte rinnova con il Bari, ora per la Juve la corsa è Spalletti - Ferrara“. 2 June 2009. Архивирано од изворникот на 2014-01-01. Посетено на 2020-07-02.
  76. ↑ „Conte-Bari: rottura!“. 23 јуни 2009.
  77. ↑ „Gregucci lascia l'Atalanta in crisi nera, arriva Antonio Conte“. 21 септември 2009. Архивирано од изворникот на 2020-07-02. Посетено на 2020-07-02.
  78. ↑ „Conte, pari ed espulsione. Al Catania va bene così“. 23 септември 2009.
  79. ↑ „Comunicato stampa“. 7 јануари 2010. Архивирано од изворникот на 13 март 2012.
  80. ↑ „Comunicato stampa“. 1 февруари 2010. Архивирано од изворникот на 14 октомври 2013. Посетено на 9 јуни 2010.
  81. ↑ „Antonio Conte nuovo allenatore del Siena“. 23 мај 2010.
  82. ↑ „Siena-Toro 2-2: bianconeri in A. Promossa anche l'Atalanta“. 7 мај 2011. Архивирано од изворникот на 2011-05-10. Посетено на 2020-07-02.
  83. ↑ „Conte, Antonio“. Посетено на 24 мај 2017.
  84. ↑ „Ufficiale: Conte nuovo tecnico della Juve, firmato un biennale“. 31 мај 2011. Архивирано од изворникот на 3 јуни 2011.
  85. ↑ Alberto Mauro (31 мај 2011). „Ufficiale, Conte alla Juve. Il tecnico: "Ritorno a casa"“.
  86. ↑ „Referto partita Juventis-Parma 11 settembre 2011“. Архивирано од изворникот на 24 ноември 2011.
  87. ↑ „Lenta ed equilibrata, è una serie A da record“. Архивирано од изворникот на 4 ноември 2013.
  88. ↑ „Una Juventus da record... ma contro il rossoblu è sfortuna“.
  89. ↑ „Premio Maestrelli a Conte“. Архивирано од изворникот на 2020-07-05. Посетено на 2020-07-03.
  90. ↑ „Juventus campione d'italia!“. 6 мај 2012. Архивирано од изворникот на 8 мај 2012.
  91. ↑ Riccardo Pratesi (5 мај 2013). „Juventus, scudetto bis: 1-0 sul Palermo. Conte sale ancora sul tetto della Serie A“.
  92. ↑ Фабио Капело исто така освоил две титули во својте први две години, но подоцна тие титули бил одземени поради Калчополи.
  93. ↑ Специјал на La Stampa на 6 мај 2013.
  94. ↑ Maurizio Nicita (18 август 2013). „Supercoppa, Juventus super: 4-0 alla Lazio con gol di Pogba, Chiellini, Lichtsteiner e Tevez“.
  95. ↑ Evelina Christillin (15 март 2014). „Alles Gute zum Geburtstag, Stephan... campione fuori dai cliché“.
  96. ↑ „Juventus bring up century, Parma back in Europe“ (англиски). 18 мај 2014.
  97. ↑ Riccardo Pratesi (1 мај 2014). „Europa League, Juventus-Benfica 0-0: portoghesi in finale“.
  98. ↑ „Juve-Benfica, che amarezza nel 2014. E quello sfogo di Conte fu profetico...“. 28 јули 2018.
  99. ↑ „Ufficiale: Juventus, Conte confermato per la prossima stagione“. 19 мај 2014.
  100. ↑ „Conte e Juventus: risoluzione del contratto“. Архивирано од изворникот на 24 јули 2014.
  101. ↑ „Conte è il nuovo c.t. della Nazionale“. 14 август 2014.
  102. ↑ „Antonio Conte è il nuovo Commissario tecnico: martedì 19 alle ore 11:30 la conferenza stampa“. Архивирано од изворникот на 16 август 2014. Посетено на 15 февруари 2019.
  103. ↑ Valerio Clari (5 октомври 2014). „Nazionale, Italia-Olanda 2-0. Gol di Immobile e De Rossi su rigore“.
  104. ↑ Andrea Elefante (10 октомври 2015). „Italia, sei agli Europei! La Nazionale si qualifica in Azerbaigian“.
  105. ↑ „Euro 2016: l'Italia vince il girone E“. 18 јуни 2016.
  106. ↑ Roberto Omini (27 јуни 2016). „Italia-Spagna 2-0: Chiellini e Pellè, il sogno continua“.
  107. ↑ Stefano Cantalupi (2 јули 2016). „Germania-Italia 7-6 ai rigori: azzurri a casa, tedeschi in semifinale“.
  108. ↑ „Conte si presenta: «Chelsea, incendia la Premier»“. 14 јули 2016.
  109. ↑ Stefano Boldrini (15 август 2016). „Chelsea-West Ham 2-1, Conte parte vincendo: Diego Costa gol all'89'“.
  110. ↑ „Premier League, West Bromwich-Chelsea 0-1: Conte è campione“. 12 мај 2017. Посетено на 12 мај 2017.
  111. ↑ „Conte, la Premier League è tua! Batshuayi dà il titolo al Chelsea all'82'“. 12 мај 2017.
  112. ↑ „Statement on Antonio Conte“ (англиски). 13 јули 2018.
  113. ↑ „Antonio Conte sarà il nuovo allenatore dell'Inter“. 31 мај 2019. Архивирано од изворникот на 2019-06-12. Посетено на 2020-07-04.
  114. ↑ „Capolavori di Brozo, Sensi e Candreva, Lukaku fa esplodere S. Siro: per la prima di Conte è subito grande Inter“. 26 август 2019.
  115. ↑ Плејоф за Куп на УЕФА/Интертото.
  116. ↑ „Conte, Antonio“ (италијански). Italian Football Federation. Архивирано од изворникот на 22 March 2016. Посетено на 2 November 2016.
  117. ↑ Gerna, Jacopo (18 February 2013). „Panchina d'oro a Conte Premiata l'impresa con la Juve“. La Gazzetta dello Sport (италијански). Посетено на 16 December 2015.
  118. ↑ Schiavone, David (28 January 2013). „Gran Gala del Calcio 2012 – Winners“. Forza Italian Football. Посетено на 16 December 2015.
  119. ↑ „Panchina d'Oro, vince Conte, poi Montella e Mazzarri“. 3 март 2014.
  120. ↑ „Italian players say Pirlo is the best (again)“. FIFPro. 28 January 2014. Архивирано од изворникот на 13 March 2016. Посетено на 16 December 2015.
  121. ↑ „Antonio Conte rewarded at the Professional Footballers' Association (AIC) Gala“. Vivo Azzurro. 16 December 2014. Посетено на 16 December 2015.
  122. ↑ „Globe Soccer Awards 2013“. Globe Soccer. Архивирано од изворникот на 2018-11-04. Посетено на 16 December 2015.
  123. ↑ „Cavaliere Ordine al merito della Repubblica Italiana Sig. Antonio Conte“.

Библиографија[уреди | уреди извор]

Sergio Rizzo, CONTE, Antonio (Enciclopedia-dello-Sport) (на италијански), 2002.

Calciatori ‒ La raccolta completa Panini 1961-2012 (на италијански), Panini, 25 јуни 2012.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Портал „Биографија“
Портал „Фудбал“
Портал „Италија“
Претходник
Италија
Џанлука Вијали
Капитен на Јувентус
1996–2001 		Наследник
Италија
Алесандро Дел Пјеро
Состав на Италија на СП 1994
Италија
Состав на Италија на ЕП 2000
Италија
Состав на Италија на ЕП 2016
Италија
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Антонио_Конте&oldid=5192437“