Алесандро Дел Пјеро

Од Википедија — слободната енциклопедија
Алесандро Дел Пјеро
Лични податоци
Роден на 9 ноември 1974(1974-11-09)(49 г.)
Роден во Конељано, Италија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001730000001,73 м
Играчки податоци
Позиција напаѓач
Повлекување 1 јануари 2015 (40 г.)
Младинска кариера
Сан Вендемјано Сан Вендемјано
Падова Падова
Јувентус Јувентус
Кариера*
Години Клуб Наст. (Гол.)
1991-1993 Падова Падова 14 (1)
1993-2012 Јувентус Јувентус 513 (208)
2012-2014 ФК Сиднеј ФК Сиднеј 48 (24)
2014 Делхи Дајнамос Делхи Дајнамос 10 (1)
Репрезентација
1991 Италија Италија 17 3 (1)
1995-2008 Италија Италија 18 14 (12)
1993-1996 Италија Италија 21 12 (3)
1995-2008 Италија Италија 91 (27)
  • Сениорските учества и голови се сметаат само за домашни натпревари
податоците се од 15 мај 2012.
† Учества (Голови).

Алесандро Дел Пјеро (итал. Alessandro Del Piero; роден на 9 ноември 1974 во Конељано) — италијански поранешен фудбалер, кој играл на позицијата напаѓач.

Познат по својот прекар Пинтурикио кој го добил од Џани Ањели заради елеганцијата во неговиот стил на игра,[1][2][3] Дел Пјеро уште од млада возраст се издвојувал како еден од најголемите таленти на својата генерација,[4] и се смета меѓу најдобрите играчи во историјата на италијанскиот фудбал.[5][6][7] Тој бил капитен на Јувентус од 2001 до 2012 година, а токму со клубот од Торино освоил бројни трофеи на национално и меѓународно ниво, постигнувајќи гол во сите натпреварувања во кои учествувал и поставил апсолутен рекорд во клубот по бројот на голови (290)[8] и настапи (705).[9]

Со италијанската репрезентацијата, тој забележал 91 настап и 27 гола, учествувајќи на три Светски првенства (1998, 2002 и 2006), станувајќи светски шампион на последното и четири Европски првенства (1996, 2000, 2004 и 2008), од кои на последното како капитен.

Со 346 постигнати голови во неговата кариера, Дел Пјеро е втор најдобар италијански стрелец на сите времиња веднаш зад Силвио Пиола (390),[10][11] и освоил четири титули за најдобар стрелец: во Лигата на шампионите во 1998 со 10 гола, во Купот на Италија во 2006 со 5 гола, во Серија Б во 2007 со 20 гола и во Серија А во 2008 со 21 гол.

Тој бил избран три последователни години (1995-1996, 1996-1997, 1997-1998) во тимот на годината според Европските спортски медиуми, додека здружението на фудбалски статистичари, го класифицира меѓу најдобрите фудбалери на сите времиња, рангирајќи го на 60-тото место.[12][13] Во 2004 година, тој бил вклучен во ФИФА 100, списокот на 125-те најголеми живи играчи избрани од Пеле и од ФИФА по повод стогодишнината на федерацијата, а на Јубилејната анкета на УЕФА го заземал 49-тото место, анкета спроведена од УЕФА преку интернет за да ги прослави најдобрите фудбалери во Европа во претходните педесет години.[14] Тој, исто така, бил вклучен шест пати меѓу 50-те кандидати за Златната топка, завршувајќи на четвртото место во 1995 и во 1996. Двапати бил избран за најдобар италијански фудбалер во 1998 и 2008 година,[15] а во 2017 година бил вклучен во Куќата на славните на италијанскиот фудбал.[16]

Животопис[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро со сопругата Соња во Сиднеј во 2013 година, за време на ARIA Music Awards

Дел Пјеро е роден во Конељано, во покраината Тревизо, но пораснал во Сакон, фракцијата на Сан Вендемјано. Алесандро е син на Џино, по занимање електричар, и Бруна, домаќинка. Тој има девет години постар брат, Стефано, кој исто така бил негов агент,[17] и посвоена сестра.[18] Тој поседува диплома за сметководство.[19] Дел Пјеро е во брак со Соња Аморузо, сестрата на неговиот некогашен соиграч од Јувентус Никола, со која се оженил во тајност на 12 јуни 2005 година;[20] парот има три деца Тобијас (р. 2007), Доротеја (р. 2009) и Саша (р. 2010).[21]

Во 2006 година, за време на Зимските олимписки игри, тој бил носител на олимпискиот пламен.[22] Дел Пјеро е пријател со музичарите Ноел и Лиам Галагер,[23] а во 2007 година, тој се појавил како камео во видео-клипот за песната Lord Don't Slow Me Down од Oasis;[24] во истата година, тој се појавил со соиграчите во филмот L'allenatore nel pallone 2.[25] Во 2014, учествувал во епизода од австралиската серија Bondi Rescue.[26]

Учествувал во бројни добротворни и солидарни иницијативи.[27][28][29] Во 2006 година, тој го промовирал и финансиски го поддржал истражувањето на ракот, и во ноември истата година ја добил наградата „Верувајте во истражување“ од АИРК.[30] Во 2011 година, тој го започнал проектот „Ale10friendsforJapan“, кој тој го дизајнирал за да им помогне на жителите на Јапонија погодени од цунамито.[31] Учествувал и на бројни натпревари организирани за добротворни цели, како што е Partita del cuore.

Тој е меѓу најбараните спортски личности од компании кои сакаат да ја рекламираат својата марка. Бил заштитно лице на брендови како Адидас,[32] Suzuki,[33] FIAT,[34] Bliss,[35] Пепси, CEPU, Disney, Woolmark,[36] Upper Deck[37] и Uliveto.[38] Тој, исто така, се појавил на насловните страни на некои изданија на фудбалски видео игри како FIFA и Pro Evolution Soccer.[39][40]

Во 2000 година, тој бил најплатен фудбалер во светот, собрано вкупно помеѓу приходите од плата и рекламирање.[41] Во 2011 година, тој бил втор најпопуларен фудбалер во Европа според IFFHS, зад Франческо Тоти,[42][43] додека во една анкета од 2012 година, гласачите го избрале за „спортист кој најмногу го сакаат италијанците“.[44]

Откако ги обесил копачките на клин, од 2015 година тој работи како стручен коментатор за телевизијата Sky Sport.[45] Претходно, во 2014 година тој бил прогласен за „глобален амбасадор“ на Азискиот куп 2015.[46] Тој, исто така, учествува на турнири резервирани за поранешни играчи, како што е Star Sixes, а од летото 2018 година поседува аматерски фудбалски клуб во Лос Анџелес, ЛА 10.[47] Надвор од фудбалот, во 2013 година заедно со глумецот Патрик Демпси го основале автомобилскиот тим „Демпси/Дел Пјеро Рејсинг“,[48] кој го направил своето деби истата година на 24 часа Ле Ман и во Американската Ле Ман серија.[49]

Технички карактеристики[уреди | уреди извор]

Профил[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро постигнува гол од слободен удар против Реал Мадрид во Лигата на шампионите.

Плоден напаѓач,[50] обдарен со извонредна техничка позадина и дух на жртвување,[51][52] Дел Пјеро се издвојувал со одлична способност да одигра двојно додавање, со одличен дриблинг и асистенции за своите соиграчи;[53][54] тој, исто така, е сметан за еден од најголемите специјалисти за изведување на слободни удари на својата генерација,[55] за што претпочитал „растојание од дваесет метри од голот и директен удар, без било кој соиграч да ја допре топката“,[56] најчесто наоѓајќи го вистинскиот пат на топката со искачување над живиот ѕид до голот на противникот. Тој е природен деснак, способен добро да шутира со обете нозе,[57] а меѓу другото тој бил и одличен изведувач на пенали.[58][59]

Позиција[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро обично играл на позицијата втор напаѓач, што била и неговата најпосакувана улога на теренот,[60] иако тој бил тактички разноврсен напаѓач, со добро движење и клиничка завршница, способен да игра било каде на предните позиции. Освен како втор напаѓач бил користен и како осамен напаѓач, крило и офанзивен играч од средниот ред.

Во својата младост, Дел Пјеро играл во популарното „триденте“ (тројца напаѓачи) во 4–3–3 формацијата на тренерот Марчело Липи, заедно со ветераните Џанлука Вијали, Роберто Баџо или Фабрицио Раванели, притоа најчесто бил користен како лев напаѓач или лево крило.[61] Со доаѓањето на Зинедин Зидан, кој ја зазел улогата на офанзивен играч од средниот ред, формацијата на Јувентус била промената во 4-3-1-2, а Дел Пјеро дејствувал во нападот како втор напаѓач заедно со уште еден поофанзивен играч, како Кристијан Виери најпрво а последователно со Филипо Инѕаги.[61] Откако изгубил дел од своето експлозивно темпо, брзина и агилност по неговата повреда во 1998 година, Дел Пјеро извршил режим на зајакнување на мускулите и тој презел покреативна улога, во комбинација со плејмејкерот Зидан, функционирајќи на слободна позиција, веднаш зад главниот напаѓач Инѕаги, под водството на Карло Анчелоти, во формацијата 3–4–1–2.[61][62][63][64] иако бил обвинет од страна на некои медиуми за неисполнување на неговиот потенцијал по неговата повреда, поради намалениот број на постигнати голови,[65][66] тој успешно се прилагодил на својата нова креативна напаѓачка улога како играч кој обезбедувал асистенции за својте соиграчи.[67][68][69] Стилот на играње на Јувентус продолжил да се менува за време на вториот период на Липи на клупата на бјанконерите во 2001 година, но Дел Пјеро ја задржал својата улога како втор напаѓач иако често менувал позиции со замената на Зидан, Павел Недвед, во слободна креативна улога пред средниот ред, или повремено на левата страна, во 4-4–2 формацијата во која главен центарфор бил Давид Трезеге; последователно, тој имал слична улога и под водството на Капело и подоцнежните тренери, па дури и повремено се користел во повеќе напаѓачка улога како главен напаѓач, иако во некој периоди останувал и на клупата како замена заради неговата веќе поодмината возраст.[61][70][71][72][73]

Гол ала Дел Пјеро[уреди | уреди извор]

Посебен вид на гол, кој тој го постигнувал многупати во својата кариера, со шут од левиот агол на шеснаесеттникот погодувајќи го далечниот од голот при што и дава многу ефе на топката, е колоквијално привлечен од спортскиот печат и објавен како гол ала Дел Пјеро:[74][75][76] оваа дефиниција била воспоставена помеѓу 1995 и 1996 година, период во кој тогашниот новитет Дел Пјеро во неколку наврати постигнал голови со ваква завршница, дефинитивно покажувајќи се прво во Италија, а потоа и на европските терени. Терминот оттогаш често се користи за да се дефинираат постигнатите голови од страна и на други играчи, но на овој начин.[77]

Прослава на головите[уреди | уреди извор]

Во неговата подоцнежна кариера, постигнувањето на головите, Дел Пјеро најчесто го славел трчајќи пред навивачите со раширени раце и со изваден јазик, на сличен начин како Мајкл Џордан, исто така честопати скокајќи во воздухот со крената тупаница кон небото, или лизгајќи се на колена, додека страсно извикува пред публиката.[78][79][80][81]

Клупска кариера[уреди | уреди извор]

Почетоци и Падова[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро во дресот на Падова во 1992 година

Тој започнал да ја шутира топката во парохискиот камп во Сакон,[82][83] за потоа да игра во екипата од родниот град, Сан Вендемјано, каде и покрај својата млада возраст тој веднаш ја истакнал својата вештина, дури и ако мајката сакала тој да игра како голман, за да се поти помалку и да не се разболи.[84] Свештеникот на селото, кој исто така бил и во дејство на претседател на тимот, зборувал за младиот играч со некои извршни директори на Падова, првично залудно поради заблудата која кај нив ја предизвикала малото тело и витката фигура на момчето.[85]

Во 1992 година, сепак, тој се преселил во Падова, каде бил вклучен во формацијата Алиеви (под 17 години). На 15 март 1992 година, на 17-годишна возраст, го направил своето деби во Серија Б под водство на тренерот Бруно Мација,[86] заменувајќи го од клупата Роберто Путели во натпреварот против Месина.[87] Својата прва професионална сезона ја завршил со 4 настапи во Серија Б. Во текот на следната сезона, на 22 ноември го постигнал својот прв гол за Падова, исто така негов прв во професионалната кариера, поставувајќи го конечниот резултат во победата со 5-0 над Тернана.[88][89]

Јувентус[уреди | уреди извор]

1993-1995: деби и освојување на националната двојна круна[уреди | уреди извор]

Во летото 1993 година, благодарение на Џампјеро Бониперти, тој бил купен од страна на Јувентус за пет милијарди лири - потпишувајќи го неговиот прв професионален договор[90] - на тој начин задоволувајќи му ја желбата на самиот играч да игра во клубот чиј обожавател бил отсекогаш.[84] Иако тренерот Џовани Трапатони веднаш го приклучил во првиот тим, тој подоцна бил вклучен во формацијата Примавера каде бил трениран од Антонело Кукуреду, учествувајќи со екипата во освојувањето на Турнирот Вијареџо и Примавера првенството во 1994 година.[91]

Во меѓувреме, го направил своето деби во Серија А на 12 септември 1993 година, заменувајќи го Фабрицио Раванели во 74-тата минута од натпреварот Фоџа-Јувентус 1-1; три дена подоцна, во првото коло од Купот на УЕФА, тој го направил своето деби во европските натпреварувања, влегувајќи како замена во победата со 3-0 против Локомотив Москва. Една недела по своето деби во првенството, тој го постигнал својот прв гол за Јувентус, поставувајќи ги конечните 4-0 во победата на домашен терен над Реџана.[92][93] На 20 март 1994 година, тој постигнал хет-трик во победата со 4-0 над Парма: од тој момент, Дел Пјеро бил користен со поголем континуитет.[94] На крајот од неговата прва сезона во црно-белиот дрес, која била поделена меѓу младинците и првиот тим, тој направил вкупно 14 настапи комбинирано меѓу првенството, Купот на Италија и Купот на УЕФА, и притоа постигнал 5 гола, сите во Серија А.[94]

Во летото 1994 година, управниот одбор на Јувентус бил променет, со доаѓањето на Антонио Гираудо, Роберто Бетега и Лучано Моџи, кои му ја довериле екипата на новиот тренер Марчело Липи. За време на сезоната 1994-1995, тој го постигнал својот прв гол во Европа, на 13 септември во натпреварот од Купот на УЕФА против ЦСКА Софија што завршил со резултат 3-2 за бугарскиот тим; голот сепак бил залуден - бидејќи судот за европската спортска правда го поништил резултатот постигнат на теренот поради нерегуларното учество на бугарскиот играч Петар Михтарски, доделувајќи му победа на Јувентус на зелената маса од 3-0 - но сепак истиот е сметан во статистиката на УЕФА. На 4 декември, во натпревар од првенството, тој го постигнал голот со кој му овозможил на својот тим да дојде до кам-бек победа (3-2) против Фјорентина:[95] гол кој со својата убавина останал меѓу најпознатите,[96] оној што „во ретроспектива“ дефинитивно останал во центарот на вниманието, а во 2017 година бил избран од навивачите на Јувентус, по повод 120-годишнината на клубот, како најдобар во историјата на Јувентус. Во сезоната која оставила длабок траг во неговиот развој како играч - благодарение и на сериозната повреда на Роберто Баџо која му овозможила повеќе простор за играње во контитнуитет -, тој станал италијански шампион и освојувач на Купот на Италија, а во март 1995 година го направил и своето деби за репрезентацијата.[97]

1995-1998: трите години на успеси низ Италија и светот[уреди | уреди извор]

Во сезоната 1995-1996, Јувентус, како од лични, така и од економски причини, решиле да се фокусираат на него, и затоа му дозволиле на Роберто Баџо да си замине, нешто што предизвикало збунетост кај навивачите и медиумите поради ризикот да му се довери толку голема улога во тимот на дваесетгодишник кој, колку и да бил талентиран и да ветувал, сепак имал уште многу да докажува.[98]

Дел Пјеро и Пауло Соуса го слават освојувањето на Лигата на шампионите во 1996.

На 13 септември Дел Пјеро го постигнал својот прв гол во Лигата на шампионите против Борусија Дортмунд, со прецизен удар во далечниот агол што ќе стане негов специјалитет.[99] За време на оваа сезона тој понудил важни настапи и одлични перформанси во најсилното европско клупско натпреварување, постигнувајќи гол во 5 последователни натпревари - рекорд за еден играч на Јувентус (подоцна изедначен само од Алваро Мората дваесет години подоцна) -:[100] а својот 13-ти и последен гол за него во сезоната, го постигнал од слободен удар во реванш четвртфиналниот натпревар против Реал Мадрид на 20 март 1996 година, што им овозможило на фудбалерите од Торино да влезат во полуфиналето на Лигата на шампионите, каде го совладале Нант. На 22 мај, Дел Пјеро го започнал во почетната постава на Јувентус финалето во Рим против Ајакс, во кое бјанконерите ги совладале холанѓаните со 4-2 по изведување на пенали, откако по 120 минути резултатот гласел 1-1.[101][102] Истата година, тој ја освоил и неговата прва титула во Суперкупот на Италија давајќи асистенција за голот на Вијали против Парма. Тој ја завршил сезоната играјќи во сите натпревари во кои бил на располагање, ја добил Браво наградата за 1996 година, која се доделува на најдобриот играч под 21-годишна возраст во Европа, и завршил на четвртото место во вкупниот пласман за Златната топка во 1995 и 1996 година.

Во сезоната 1996-1997, во ноември, со еден од своите голови му помогнал на Јувентус да обезбеди место во четвртфиналето на Лигата на шампионите носејќи им ја нивната четврта победа во групната фаза, совладувајќи го Манчестер Јунајтед со 1-0: дотогаш ниту една италијанска екипа не победила на стадионот Олд Трафорд.[103] Исто така, на 26 ноември 1996 година, тој го реализирал одлучувачкиот погодок во Интерконтиненталниот куп со кој Јувентус го совладал јужноамериканскиот шампион Ривер Плејт со 1-0; тој подоцна постигнал гол и во трет интернационален куп во помалку од една година, постигнувајќи два гола и две асистенции против Париз Сен Жермен во двомечот од Суперкупот на Европа. Потоа, тој се здобил со мускулна повреда во пределот на бутот на десната нога, што го извадила од терените два месеци.[104]

Во мај 1997 година, тој го одиграл второто последователно финале во Лигата на шампионите, влегувајќи како замена во второто полувреме, додека Јувентус губел со 2-0 од Борусија Дортмунд (Липи често претпочитал да го задржи на клупата, откако се опоравил од повредата):[105] веднаш по влегувањето во игра тој постигнал гол со пета на асистенција на Ален Бокшиќ, негов 15-ти и последен во сезоната, но сепак тој не бил доволен за бјанконерите да го избегнат поразот во финалето, загубено со конечен резултат 3-1. Сепак, на крајот на сезоната го освоил своето второ скудето и бил најдобар стрелец на екипата.

Дел Пјеро во дресот на Јувентус во 1998 година.

За време на сезоната 1997-1998, Дел Пјеро станал референтна точка во Јувентус. Во текот на летото 1997, тој исто така добил нов партнер во нападот, Филипо Инѕаги, со кого претставувале најдобриот тандем во Италија за време на оваа сезона. Сезоната ја отворил со освојување на нова титула во Суперкупот на Италија. На 1 октомври 1997 година, тој постигнал гол на гостувањето кај Манчестер Јунајтед, што бил четвртиот најбрз во историјата на Лигата на шампионите, постигнат по само 20 секунди и 12 стотинки.[106][107] Во меѓувреме во Серија А, на 21 декември 1997, тој го постигнал својот втор хет-трик во кариерата во победата со 5-2 на домашен терен над Емполи. На 1 април 1998 година, во победата со 4-1 на домашен терен против Монако, тој го постигнал својот прв хет-трик во европските купови што му овозможил да го надмине Мишел Платини по бројот на голови во Лигата на шампионите, станувајќи најдобар стрелец на Јувентус во ова натпреварување.[108] Тој постигнал 5 гола во групната фаза и уште 5 гола во нокаут фазата, завршувајќи како најдобар стрелец во Лигата на шампионите и отворајќи го патот за својот тим кон шестото финале во клупската историја. Сепак, во финалето во кое Јувентус загубил со 1-0 од Реал Мадрид, тој не можел многу да му помогне на својот клуб, пред сè поради тоа што не бил целосно закрепнат од претходната повреда.[109] Во Серија А, тој постигнал највисоки дотогаш во кариерата 21 гол, помагајќи им на торинезите да го освојат 25-тото скудето во историјата на клубот. Посебно запаметен останал голот во Дербито на Италија на 28 април против Интер, единствениот конкурент на бјанконерите во оваа сезона, со кој му донел победа на својот тим со 1-0 и одлучувачка предност при освојувањето на титулата.[110][111]

Завршувајќи ја сезоната со 21 гол во лигата, 10 во Лигата на шампионите и еден во Купот на Италија, Дел Пјеро стигнал до бројката од вкупно 32 голови, што претставува рекорден број за еден играч на Јувентус во рамките на една сезона (изедначен со Феличе Борел, Давид Трезеге и Гонсало Игуаин). За трето последователно издание тој бил вклучен во Тимот на годината според ЕСМ и бил награден за неговите настапи во 1998 година со Оскар дел калчо за најдобар италијански фудбалер.[112]

1998-2001: сериозната повреда и бавното враќање во форма[уреди | уреди извор]

Сезоната 1998-1999 ја започнал со гол против Лацио во Суперкупот на Италија, што не бил доволен за Јувентус да го освои трофејот.[113] Сè уште борејќи се со последиците од повредата претрпена во завршницата од претходната сезона, Дел Пјеро се мачел да влезе во вистинската форма: исто така да се внесе поголема доверба во него, во натпреварот на домашен терен против Каљари на 20 септември 1998 година, во отсуство на регуларниот капитен Антонио Конте, соблекувалната одлучила токму нему да му ја довери капитенската лената, која ја носел за прв пат во кариерата.[114] Со изминувањето на неделите, се чинеше дека напаѓачот ја пронашол формата од најдобрите времиња, постигнувајќи го првиот гол за сезоната на гостувањето кај Виченца (1-1) на 18 октомври 1998. Една недела подоцна, тој со својот гол, како и во претходната сезона го одлучил Дербито на Италија против Интер кое Јувентус го добил одново со минимални 1-0. Сепак, на 8 ноември, во натпреварот против Удинезе, во обид да постигне гол, тој налетал на еден противнички играч по што се здобил со уште посериозна повреда на левото колено,[115] која подоцна била дијагностицирана како повреда на предниот вкрстен лигамент: инцидентот го принудил да изврши операција во САД после која била предвидена 9-месечна пауза за рехабилитација.[116] Со тоа сезоната ја завршил по само 8 натпревари. Без него сезоната на Јувентус тргнала низ брдо, и клубот завршил на разочарувачкото седмо место во лигата, додека патот во Лигата на шампионите го завршиле во полуфиналето против Манчестер Јунајтед, кој се покажал способен да ја надополни негативата од два гола постигнати од Филипо Инѕаги на Деле Алпи; бјанконерите, исто така, ја пропуштиле и директната квалификација за Купот на УЕФА за следната сезона, добиена подоцна преку освојувањето на Интертото купот во летото 1999. Слабиот пласман во лигата, донел и промена на клупата на Јувентус каде тренерот Липи бил отпуштен и заменет со Карло Анчелоти.

Во меѓувреме, на 29 јуни, по долгите преговори поврзани со ангажманот и правата на играчот,[117][118] тој конечно потпишал обновување на договорот со Јувентус, со економско прилагодување што му донело плата од 10 милијарди лири годишно, што го направило најплатениот фудбалер на светот во тоа време.[118][119] Чекањето за неговото враќање на терените довело Џани Ањели да го нарече Годо.[120][121][122]

Дел Пјеро (син дрес) во дуел со Алберто Савино од Лече, во натпревар од Серија А 1999-2000.

Враќајќи се по повредата, под водството на Анчелоти, тој донел одлучувачки придонес, со головите и асистенциите, за победата во Интертото купот.[123][124][125] Со освојувањето на трофејот, победувајќи го Рен во финалето, Јувентус станал првиот и сè уште е единствениот клуб во Европа кој ги освоил сите шест клупски натпреварувања на УЕФА. Иако ги започнал сите 34 првенствени натпревари, во текот на сезоната тој не играл на истото ниво на кое ги навикнал навивачите на бјанконерите во минатото, до тој степен што ги разгори сомнежите за неговите шанси за целосно закрепнување од повредата.[126][127] Тој сепак успеал да постигне 12 сезонски погодоци (иако многу од нив од пенал) и да подели уште 20 асистенции, вклучувајќи 14 од нив во Серија А (најдобар „асистент" во првенството[128]) Скудетото во оваа сезона, по поразот на Јувентус кај Перуџа во последното коло од првенството, и покрај многуте контроверзии,[129] отишло кај Лацио, кои триумфирале со само еден бод повеќе од пиемонтезите.

Во сезоната 2000-2001, на 18 февруари, за време на натпреварот против Бари, тој постигнал гол кој го прославил со солзи во знак на посветеност кон неговиот татко, кој починал неколку дена пред тоа.[130] Оваа епизода претставувала нов патоказ во неговата кариера: тој одиграл позитивно финале на сезоната и од тој момент пронашол доверба во своите квалитети.[131] Јувентус повторно завршил на второто место.[132]

2001-2004: капитен на клубот и новите успеси[уреди | уреди извор]

Враќањето на Марчело Липи на клупата на Јувентус се совпаднало со одлична година за Дел Пјеро, кој постигнал 21 гол во сезоната 2001-2002. Промовиран од Липи (овојпат трајно) во капитен на тимот, со оглед на тоа што досегашниот капитен Антонио Конте веќе се наоѓал во фазата на опаѓање на неговата кариера, Дел Пјеро постигнал два гола против Венеција на домашен терен во своето сезонско деби на 26 август постигна, надминувајќи ја бројката од 100 гола во дресот на бјанконерите. Потоа на 31 октомври, во натпреварот во Лигата на шампионите загубен од шкотскиот Селтик со 4-3, тој го постигнал 27-миот гол во европските натпреварувања, со што станал најефикасниот фудбалер на Јувентус во овие натпреварувања надминувајќи го претходниот рекорд кој го држел Роберто Бетега. Конечно, во инфаркт завршница во последното коло од првенството, на 5 мај 2002 година, благодарение на погрешниот чекор на Интер кој загубил со 4-2 на гостувањето кај Лацио, и на победата на Јувентус со 2-0 во Удине над Удинезе, во која Дел Пјеро постигнал гол, тој го освоил четвртото скудето во кариерата, прво како капитен, придонесувајќи со 16 гола и прилично многу асистенции за неговиот соиграч од нападот Давид Трезеге. Во оваа година, заедно со Трезеге, тие поставиле рекорд како најплоден напаѓачки пар во Европа, со вкупно 40 постигнати голови (французинот постигнал 24 гола, кои му го донеле првото место на списокот на стрелците во првенството, споделено со Дарио Хубнер, и неговите 16).[133]

Сезоната 2002-2003 ја започнал со 10 гола на првите 7 натпревари за Јувентус. Тој постигнал два гола одлучувајќи го Суперкупот на Италија против Парма во корист на неговата екипа. На 27 април 2003, во натпреварот Јувентус - Бреша 2-1, го постигнал својот 100-ти гол во Серија А. Тој исто така одиграл значајна улога во пласманот на бјанконерите во финалето во Лигата на шампионите, постигнувајќи 5 гола, последниот во реванш полуфинале против Реал Мадрид, во кое му асистирал на Трезеге за воведниот гол, а потоа и самиот тој се запишал во списокот на стрелците со прекрасен гол на кој му претходел фантастичен "лажњак" со кој го седнал на земја противничкиот одбранбен играч Фернандо Јеро; натпреварот завршил 3-1 за бјанконерите кои со тоа ја собориле негативата од првиот натпревар (2-1 за Реал Мадрид), и ги елиминирале бранителите на титулата од натпреварувањето.[134] По освојувањето на петтото скудето, во првото италијанско финале во историјата на Лигата на шампионите,[134] Јувентус бил поразен на пенали од Милан. Дел Пјеро ја завршил сезоната како најдобар стрелец на Јувентус во Серија А и во Лигата на шампионите (во второто изедначен со Павел Недвед).

Во следната сезона, бил вметнат по седми пат во кариерата меѓу кандидатите за освојување на Златната топка, го освоил Суперкупот на Италија со Јувентус по четврти пат, откако победиле на пенали против Милан, и го загубил финалето на Купот на Италија од Лацио, иако постигнал гол во вториот финален натпревар одигран во Торино.

2004-2007: случајот Калчополи и сезоната во Серија Б[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро во акција во 2006 година против Римини.

Во сезоната 2004-2005 улогата на постојан стартер во Јувентус била доведена во прашање со доаѓањето на Златан Ибрахимовиќ и пред сè со решенијата на новиот тренер Фабио Капело, кој често го оставал на клупата[135] и со кои играчот никогаш немал оптимален однос од гледна точка на тренерскиот избор.[136][137][138] Сезоната ја завршил со вкупно 17 постигнати голови во сите турнири, и повторно бил најдобар стрелец на клубот за сезоната. Во последниот првенствен натпревар на 29 мај го постигнал воведниот гол против Каљари во победата со 4-2, освојувајќи нова титула во лигата која подоцна на Јувентус ќе му биде одземена.[139] Во текот на сезоната тој ги престигнал Феличе Борел[140] и Омар Сивори[141] на списокот на најдобрите стрелци во историјата на Јувентус, пробивајќи се на третото место.

Во сезоната 2005-2006, тој најпрво го престигнал Бетега, а потоа и Џампјеро Бониперти, стигнувајќи до 185 голови со хет-трикот против Фјорентина, со што станал најдобриот стрелец во историјата на Јувентус.[142]

На 12 февруари 2006 година, влегувајќи како замена за Ибрахимовиќ, тој го постигнал победничкиот гол во Дербито на Италија на Сан Сиро од слободен удар, консолидирајќи го маршот на Јувентус кон освојување на титулата.[143] Тој го затворил првенството со гол против Реџина и славел уште една првенствена титула, кој по аферата Калчополи ФИГК ќе ја додели на трето рангираниот Интер. Тој постигнал вкупно 20 гола за време на сезоната 2005-2006, од кои 3 во Лигата на шампионите, 5 во Купот на Италија, каде завршил како најдобар стрелец, и 12 во лигата, иако играл како стартер во само 17 од вкупно 38-те натпревари на бјанконерите. Неговото место во репрезентацијата останало во сомнеж поради добрите настапи на другите италијански напаѓачи,[144] но тој сепак добил повик за Светското првенство 2006.

„Вистинскиот џентлмен никогаш не ја напушта својата дама.“

— Алесандро Дел Пјеро, за време на Калчополи, алудирајќи на Старата дама прекарот на екипата на Јувентус.[145]

По испаѓањето на Јувентус во Серија Б, со казна да го започне првенството со -17 бодови,[146] како што било одлучено по Калчополи, тој бил меѓу ретките играчи во составот кој не го напуштил клубот.[147] Тринаесет години по последното искуство во втората италијанска лига со Падова, на 9 септември 2006 година, против Римини го одиграл неговиот прв натпревар во Серија Б во дресот на Јувентус, кој завршил нерешено 1-1. Седум дена подоцна, во саботата на 16 септември, тој излегол на теренот забележувајќи го својот 500-ти официјален натпревар меѓу професионалците, од кои 486 биле со бјанконерите и 14 со бјанкосудатите.

Дресот со кој се прославил настапот број 500 на Дел Пјеро за Јувентус, што се случило за време на сезоната 2006-2007 во Серија Б.

Во оваа околност тој го постигнал првиот гол во Серија Б во дресот на Јувентус носејќи ја победата со 2-1 против Виченца, прва за клубот од Торино во првенството, додека на 28 октомври го одбележал својот двестоти погодок во црно-белиот дрес против дебитантот Фрозиноне (1-0), влегувајќи во историјата на Јувентус како првиот играч кој успеал да го стори тоа.[148]

На 20 јануари 2007 година, за време на натпреварот Јувентус-Бари, тој постигнал нешто што претходно им успеало само на двајца други играчи од минатото, Гаетано Ширеја и Џузепе Фурино, стигнувајќи до бројката од 500 настапи во натпреварувачки натпревари за Јувентус.[149] Првенството го завршил со два гола во мрежата на Арецо при победата со 1-5, со која Јувентус математички ја осигурал промоцијата и враќање во Серија А на три кола пред крајот.[150]

По завршувањето на сезоната неговите 20 голови му ја донеле и титулата најдобар стрелец во првенството.

2007-2010: враќање во Серија А и рекордер по бројот на настапи[уреди | уреди извор]

Во сезоната 2007-2008 тој продолжил да ги полни противничките мрежи, овој пат во Серија А. На 3 септември му била доделена наградата „Златно стапало“ за 2007 година, победувајќи ги Роберто Карлос и Дејвид Бекам.[151]

На 6 април 2008, играјќи го натпреварот број 553, тој станал играчот со најмногу настапи во историјата на клубот од Торино, надминувајќи го Ширеја.[152][153]

Дел Пјеро, во сезоната 2007-2008, за време на гостинскиот натпревар против Фјорентина (1-1).

Пред последниот натпревар од првенството, гостувањето на Мараси кај Сампдорија на 17 мај, тој ја открил својата намера да ја освои титулата најдобар стрелец во Серија А заедно со соиграчот Трезеге, со кого бил изедначен на врвот на списокот на стрелците со 19 погодоци.[154] Откако тој го отворил резултатот во 6-тата минута, во 15-тата изнудил пенал, кој, верен на својата цел, го оставил на својот соиграч, а откако Трезеге го претворил во гол повторно се изедначил со Дел Пјеро - двајцата по 20 гола; подоцна, по една соло акција, тој бил соборен во шеснаесеттникот во 68-мата минута заработувајќи нов удар од единаесет метри, кој овој пат самиот тој го извел, а реализацијата му донела осамено прво место кај стрелците.[155]

Во сезоната 2007-2008, фантастичната форма во која се наоѓал Дел Пјеро го донела новопромовираниот Јувентус до неочекувано трето место на крајот од сезоната, а самиот тој за прв пат во кариерата ја освоил титулата Капоканониере - наменета за најдобриот стрелец во Серија А - со 21 постигнат гол; тој станал и само вториот играч во италијанскиот фудбал кој успеал во две години едноподруго да стане најдобар стрелец најпрво во Серија Б, а потоа и во Серија А (подвиг што претходно единствено му успеал на Паоло Роси во дресот на Ланероси Виченца во сезоните 1976-1977 и 1977-1978).

Во сезоната 2008-2009, по повеќе од две години отсуство, тој добил можност повторно да игра во Лигата на шампионите, минувајќи ги квалификациите. Откако клубот стигнал до групната фаза, во вториот натпревар против Реал Мадрид, одигран на 5 ноември на Сантјаго Бернабеу, тој ги постигнал двата гола за Јувентус во победата со 2-0 среде Мадрид, со што станал првиот играч на некоја италијанска екипа кој успеал да постигне два гола на шпански стадион,[156] добивајќи стоечки овации во моментот кога го напуштал теренот[157][158] и комплименти од Диего Марадона.[159]

Дел Пјеро го постигнува својот 250-ти гол за Јувентус, погодувајќи од пенал за конечните Јувентус-Реџина 4-0 на 29 ноември 2008.

Ја завршил 2008, неговата најплодна година, со 28 постигнати голови, вклучувајќи и 20 во Серија А, што го направило најдобар стрелец за календарската година,[160][161] исто така и надминувајќи ја бројката од 250 голови во црно-белиот дрес.[162] На 19 јануари 2009 година, на манифестацијата Оскар дел Калчо тој бил награден од ИАФ со три оскари: како најдобар италијански фудбалер, најдобар стрелец за календарската 2008 година и најпосакуван играч од јавноста.[163]

На 10 март, во реванш натпреварот од осминафиналето на Лигата на шампионите против Челси, тој постигнал гол за моментално водство на бјанконерите од 2-1, но тие потоа биле елиминирани од натпреварувањето од англискиот претставник.[164] Тој го запишал своето 115-то учество во меѓународните натпреварувања, или 111-то ако се бројат само европските купови, во дресот на Јувентус, што претставува рекорд. На 10 мај 2009, во натпреварот на Сан Сиро против Милан што завршил 1-1, тој влегол во игра од клупата за резерви на 20 минути пред крајот со што го одбележал својот 600-ти настап во дресот на Јувентус.[165] Една недела подоцна, на 17 мај, со 397-миот настап во Серија А во црно-белиот дрес, тој се изедначил со Ширеја. На 31 мај, му била доделена „сребрена топка“ на Олимпико во Торино во знак на признание за најкоректниот фудбалер за сезоната 2008-2009.[166]

Поради повреда Дел Пјеро го пропуштил почетокот на новата сезона, а своето деби го имал на 27 септември 2009 година, влегувајќи во последните минути од натпреварот Јувентус-Болоња (1-1), со што ја преминал целната линија од 400 настапи во Серија А.[167][168] На 1 октомври за време на тренинг тој повторно се повредил, здобивајќи се со оптоварување на мускулот од прв/втор степен на левата бутина, исто како и претходната повреда.[169] На средина на сезоната, поради овие повреди, тој го завршил првиот дел од првенството без постигнат гол (за прв пат откако играл за екипата на Јувентус).[170]

По голгетерската суша и периодот поминат на клупата за резерви, тој му се вратил на постигнувањето голови во осминафиналето од Купот на Италија против Наполи на 13 јануари 2010 година, погодувајќи ја двапати мрежата на партенопеите во победата со 3-0 со која Јувентус се пласирал во четвртфиналето.[171] На 14 март 2010 година, тој ги постигнал головите број 300 и 301 во својата кариера во ремито 3-3 на домашен терен против Сиена. Иако бил без постигнат гол по првиот дел од сезоната, одличната форма во вториот дел од истата го направила да заврши како најдобар стрелец на Јувентус со вкупно 11 голови.

2010-2012: последното скудето и прошталниот натпревар[уреди | уреди извор]

Дел Пјеро изведува корнер за време на пријателски натпревар помеѓу Гвадалахара и Јувентус во летото 2011 година.

На 30 октомври 2010 година, во победата со 1-2 на гостувањето кај Милан, тој го постигнал вториот гол за својот тим со што го надминал Џампјеро Бониперти како играч со најмногу голови за Јувентус во Серија А со 179 погодоци. Гостинскиот натпревар против Каљари на 5 февруари, го донел до бројот од 444 настапи во Серија А, надминувајќи го клупскиот рекорд поставен повторно од Бониперти.[172] Тој ја завршил сезоната со 11 голови и 6 асистенции што го направиле најдобар сезонски стрелец на Јувентус по деветти пат во кариерата. На 5 мај 2011 година, тој потпишал нов едногодишен договор со Јувентус во трајност до 30 јуни 2012 година.[173]

Сезоната 2011-2012 во Јувентус започнала со изборот на Антонио Конте за нов тренер на тимот (поранешниот капитен на тимот пред помалку од десет години порано), како и со дебито на новиот стадион на Јувентус, благодарение на што Дел Пјеро може да се пофали со рекордот дека има играно и постигнато голови на четири различни домашни терени на Јувентус. На 18 октомври 2011 година, клубот потврдил дека оваа сезона ќе биде последната на Дел Пјеро во дресот на Јувентус.[174]

Во текот на неговата последна сезона во клубот, Конте го користел Дел Пјеро повремено, и главно како замена, давајќи му предност во нападот на ново летно засилување од Рома, Мирко Вучиниќ. Во првиот официјален натпревар на клубот за сезоната, во првенството против Парма на 11 септември, тој асистирал за голот на Симоне Пепе во победата со 4-1 на домашен терен.[175][176] Својот прв гол на новиот Стадион Јувентус, Дел Пјеро го постигнал на 24 јануари 2012 година, во победата со 3-0 над Рома во четвртфиналето на Купот на Италија.[177]

Дел Пјеро пред натпревар во април 2012.

На 25 март 2012, тој го постигнал својот прв гол за сезоната во Серија А, во победата со 2-0 над Интер во Дербито на Италија. Неговиот највпечатлив момент за сезоната се случил на 11 април, во натпреварот на домашен терен против Лацио; тој влегол во игра при резултат 1-1 во 72-рата минута на местото на Вучиниќ, забележувајќи го својот 700-ти настап за Јувентус, и само 9 минути подоцна со гол од слободен удар му ја донел победата на својот тим.[178] На 6 мај 2012 година, го освоил своето шесто скудето во црно-белиот дрес, на едно коло пред крајот, по натпреварот одигран во Трст во кој Јувентус го победил Каљари со 2-0, исто така и благодарение на победата на Интер во миланското дерби против Милан (главниот конкурент на Јуве за титулата) со 4-2.[179]

Банер посветен на Дел Пјеро на 20 мај 2012 година за финалето на Купот на Италија, последниот натпревар одигран со бјанконерите.

На 13 мај 2012 година, тој го одиграл својот последен првенствен натпревар за бјанконерите, во победата со 3-1 над Аталанта, постигнувајќи го 290-тиот гол (за моментални 2-0) во неговата кариера во Јувентус; долгогодишниот капитен на клубот од Торино го напуштил теренот во 57-мата минута, правејќи почесен круг околу стадионот, со кој предизвикал многу солзи во очите на навивачите.[180] Седум дена подоцна, во финалето на Купот на Италија, фудбалерите на Јувентус излегле на теренот со специјална значка на дресот за да го прослават последниот натпревар во црно-белиот дрес на легендарниот фудбалер.[181]

Неговиот договор со Јувентус истекол на 30 јуни 2012, така тој и клубот од Торино се разделиле по 19 години.

ФК Сиднеј[уреди | уреди извор]

„Имав доволно среќа да освојам сè во мојата кариера и да ја затворам со победа ерата со екипата на мојот живот: Јувентус. Барав нешто ново, различно, што немаше контакти со моето минато: навистина ново искуство. И го најдов во Сиднеј“.

— Алесандро Дел Пјеро, 5 септември 2012[182]
Дел Пјеро во акција со ФК Сиднеј во февруари 2013

На 5 септември 2012 година, Дел Пјеро објавил дека потпишал договор со австралискиот клуб ФК Сиднеј.[183] Своето деби за новата екипа го направил во првиот натпревар од А-лигата за сезоната 2012-2013 против Велингтон Феникс, во поразот со 2-0;[184] веќе во следното коло го постигнал својот прв гол во Австралија против Њукасл Џетс.[185] На 28 октомври, тој го прославил својот 800-ти натпревар како професионалец.[186] На 19 јануари 2013 година, во домашниот натпревар против Велингтон Феникс, тој прв пат во својата кариера постигнал четири гола на еден натпревар, исто така забележувајќи и една асистенција, во високата победа на „небесно сините" со 7-1.[187] Тој ја завршил сезоната со 14 голови на својата сметка (најдобар стрелец на Сиднеј за една сезона на сите времиња[188]), но неговата екипа завршила на седмото место и останала без пласман во финалната серија.

Во следната сезона, Дел Пјеро бил назначен за капитен на клубот,[189] и се изедначил со Џузепе Меаца на второто место на најдобрите стрелци на сите времиња меѓу италијанските играчи со 338 гола, благодарение на голот постигнат против Мелбурн Сити.

Дел Пјеро на тренинг со Сиднеј во 2014

После неколку не брилијантни настапи, исто така, како резултат на физички проблеми,[190] во претпоследниот натпревар во првенството, тој постигнал два гола во победата со 4-1 против Велингтон Феникс пред да ја затвори регуларната сезона со обезбедување на две асистенции во победата со 2-1 над Перт Глори, што му го гарантирало на Сиднеј петтото место и пристап во финалната серија.[191] Тој ја завршил сезоната со 10 голови и 9 асистенции, а неговиот клуб бил елиминиран во четвртфиналето на финалната серија после поразот со 2-1 од Мелбурн Виктори.[192]

На 28 април, тој рекол дека нема да го обнови договорот со ФК Сиднеј,[193] клубoт за кој одиграл 48 официјални натпревари и постигнал 24 голови.

Делхи Дајнамос[уреди | уреди извор]

На 28 август 2014 година, тој потпишал четиримесечен договор со новонастанатиот индиски клуб Делхи Дајнамос кој требало да почне да игра во новиото првенство на земјата, Суперлигата на Индија.[194][195]

Своето деби во Индија, Дел Пјеро го направил на 14 октомври во ремито 0-0 против Пуне Сити, во чии редови за време на истиот натпревар настапил неговиот поранешен соиграч и партнер во нападот од Јувентус, Давид Трезеге. Својот прв и единствен гол со портокаловите - воедно и последниот во неговата кариера - го постигнал на 9 декември, од слободен удар, во ремито 2-2 против Ченајин.[196] Првенството со клубот го завршил на петтото место, не стигнувајќи до плејоф фазата; вкупно тој забележал 10 настапи и еден гол за Делхи Дајнамос

На почетокот на јануари 2015 година, Дел Пјеро официјално го соопштил своето пензионирање од професионалниот фудбал, исто така, истакнувајќи ја својата желба за тренерска кариера.

Репрезентативна кариера[уреди | уреди извор]

Младински репрезентации[уреди | уреди извор]

Во 1991 година, учествувал со италијанската репрезентација под 17 години на светското првенство во оваа возрасна категорија чиј домаќин бил Италија, постигнувајќи гол во вториот натпревар на аѕурите, против Кина (2-2). Помеѓу 1992 и 1993 година, тој одиграл 14 натпревари за репрезентација под 18 години, притоа постигнувајќи 12 голови. Во 1992 година, учествувал со истата селекција на турнирот посветен на Паоло Валенти, каде го направил своето деби на 12 април во Форли против Норвешка, во натпреварот што завршил 2-0 за италијанците. Два дена подоцна, против Грција, го постигнал својот прв гол со репрезентацијата под 18 години. По победата над Шпанија во полуфиналето, Италија под 18 години се квалификувала во финалето во Равена, каде се соочиле со италијанската селекција на аматери. Токму Дел Пјеро го постигнал голот што го решил натпреварот (1-0). Во октомври Дел Пјеро учествувал во квалификациите за Европското првенство под 18 години, каде го направил своето деби против Полска, постигнувајќи хет-трик во успехот на аѕурите со 5-1. Сепак, Италија потоа била елиминирана во баражот, од Унгарија (2-0 во првиот натпревар за унгарците, 1-0 во реваншот за Италија).

На 20 јануари 1993 година, под водство на Чезаре Малдини го направил своето деби за италијанската репрезентација под 21 година во пријателскиот натпревар во кој ја победиле Романија со 1-0. Со аѕурините тој играл во четвртфиналето на Европското првенство во оваа категорија во 1994 и на 1996, но без да учествува во завршните фази на споменатите натпреварувања, кои Италија ги освоила.[197][198] Севкупно го дресот на селекцијата под 21 година го носел во 12 наврати, постигнувајќи 3 гола: првиот против Хрватска на 16 ноември 1994 и другите два против Унгарија, во пријателски натпревар на 21 февруари 1996 година.

Сениорскa репрезентација[уреди | уреди извор]

Сениорската репрезентација веројатно е најспорното поглавје во кариерата на Дел Пјеро.[199] Облечен во националниот дрес, тој одиграл вкупно 91 натпревар и постигнал 27 голови, и во моментов е четврти стрелец во историјата на аѕурите, изедначен со Роберто Баџо.[200] Сепак, тој никогаш не успеал да се истакне на светските и европските првенства каде на седум различни турнири постигнал само три гола (два гола на три светски и еден гол на четири европски првенства).

Неговото деби за сениорската репрезентација се случило на 20-годишна возраст, под водство на селекторот Ариго Саки на 25 март 1995 година против Естонија (натпревар кој завршил 4-1 за Италија). Првиот гол го постигнал на 15 ноември истата година против Литванија во победата со 4-0.

На 10 септември 2008 година, против Грузија во квалификациите за Светското првенство 2010, го одиграл својот последен репрезентативен натпревар.

1996-2000[уреди | уреди извор]

Во 1996 година, Ариго Саки го повикал Дел Пјеро на Европското првенство во Англија, што бил неговиот прв турнир со сениорската репрезентација и на кое учествувал носејќи го бројот 14. Во кратката авантура на аѕурите на ова првенство, која завршила уште по првата фаза, тој бил искористен само во првиот натпревар на италијанците, одигран на 11 јуни против Русија, и тоа како играч од средниот ред, напуштајќи го теренот по крајот на првото полувреме кога бил заменет од Роберто Донадони.[201]

Следната година тој бил дел од избраните играчи од новиот селектор Чезаре Малдини за Турнирот во Франција, а потоа бил повикан и на Светското првенство 1998 одржано исто така во Франција.

Мускулната повреда што ја претрпел неколку дена пред почетокот на Мундијалот, во финалето на Лигата на шампионите против Реал Мадрид, го натерала да пристигне на турнирот во несигурни услови, па тренерот го фаворизирал Роберто Баџо за првиот натпревар на аѕурите против Чиле. Своето деби на светските првенства го направил на 17 јуни 1998 година во Монпелје, влегувајќи од клупата за резерви во 65-тата минута, на местото на Баџо, во вториот натпревар од групата против Камерун во победата со 3-0.[202] Во последниот натпревар од групата против Австрија, победата со 2-1, тој асистирал од слободен удар за голот на Кристијан Виери; во второто полувреме вообичаената измена се случила повторно: Дел Пјеро го отстапил местото на Баџо на седумнаесет минути до крајот.[203] Откако се квалификувале во осминафиналето, Италија ја победила Норвешка со 1-0 на 27 јуни; Дел Пјеро повторно го започнал натпреварот заедно со Виери во нападот и бил заменет од Енрико Кјеза во 77-мата минута. На 3 јули 1998 година, Италија била елиминирана во четвртфиналето на Светското првенство од страна на домаќинот Франција по изведување пенали, откако по 90 минути и по продолженијата натпреварот завршил 0-0. Во оваа средба Дел Пјеро бил заменет уште еднаш од Баџо во второто полувреме.

Дел Пјеро заедно со Франческо Тоти за време на финалето на Европското првенство 2000

Потоа тој бил избран од новиот селектор Дино Ѕоф за Европското првенство 2000 во Белгија и Холандија, и покрај тоа што неодамна се вратил од повреда. Во последниот натпревар од групата, против Шведска, на 10 јуни, тој излегол на теренот од првата минута, обезбедувајќи асистенција за голот на Лујџи Ди Бјаџо за моментален резултат 1-0, а потоа тој го реализирал голот во 88-мата минута за конечните 2-1, со удар над главата на противничкиот голман Магнус Хедман.[204] Во финалето изгубено од Франција тој влегол на местото на Стефано Фјоре во 53-тата минута, две минути пред Италија да дојде во водство; тој последователно промашил голема шанса за зголемување на водството во 59-тата минута кога по одличното додавање на Франческо Тоти, тој излегол сам пред Фабиен Бартез, но шутирал покрај голот. Во самата завршница од финалето Франција дошла до израмнување, за потоа со златниот гол на Трезеге во 9-тата минута од првото продолжение да го освојат првенството.[205]

2000-2008[уреди | уреди извор]

Како автор на пет гола за време на квалификациите за Светското првенство 2002 (вклучително и во натпреварот против Унгарија со кој аѕурите математички обезбедиле пласман на турнирот[206]), Дел Пјеро бил повикан од Џовани Трапатони да игра на својот втор мундијал во кариерата, Светското првенство 2002, кое се одржало во Јапонија и Јужна Кореја. За време на овој турнир тој најчесто се менувал со Франческо Тоти, кога едниот бил на теренот другиот останувал на клупата и обратно. Во третиот натпревар на мундијалот и последен од групната фаза, одигран на 13 јуни против Мексико, тој влегол во игра на местото на фудбалерот на Рома на дванаесет минути до крајот, и постигнал гол во 85-тата минута (посветувајќи го на неговиот неодамна починат татко) со кој го поставил конечниот резултат 1-1,[207] што бил доволен за Италија да се квалификува во осминафиналето како втора во групата Г зад мексиканците. Сепак, набргу потоа завршила авантурата на италијанците на овој турнир, откако тие биле елиминирани во осминафиналето од домаќинот Јужна Кореја со златен гол во второто продолжение; Дел Пјеро го започнал натпреварот и играл до 61-вата минута кога бил заменет од Џенаро Гатузо. Својот втор Мундијал го завршил со 89 одиграни минути во 3 натпревари и еден погодок, негов прв во ова натпреварување.

На шест натпревари од квалификациите за Европското првенство 2004 тој постигнал пет гола, а потоа бил повикан повторно од страна на Трапатони за завршниот турнир во Португалија, каде започнал во сите три натпревари од групата Ц. Сепак, Италија не успеала да ја мине фазата по групи, завршувајќи зад Шведска и Данска иако со еднаков број бодови (5) со овие две селекции, но со помал број постигнати голови во меѓусебните двобои.[208]

Деј Пјеро го слави освојувањето на Светското првенство 2006 заедно со министерката Џована Меландри и претседателот Џорџо Наполитано.

Во 2006 година, Марчело Липи - кој имал многу важна улога за развојот на Дел Пјеро во Јувентус - станал нов селектор на репрезентацијата на Италија. Дел Пјеро бил повикан на Светското првенство 2006 во Германија, неговото трето светско првенство, во кој повторно се соочува во двобој со Тоти за место во тимот. Тој влегол во игра од клупата во првите два натпревари против Гана[209] и САД,[210] а од почетокот играл само во осминафиналето против Австралија.[211] Во полуфиналето против Германија на 4 јули, тој влегол во игра во завршницата на првото продолжение и бил пресуден: најпрво тој го изборил корнерот за својата репрезентација по кој се одиграла акцијата за водство на Италија од 1-0 со голот на Фабио Гросо, а потоа во 120-тата минута тој го постигнал голот за конечни 2-0, финализирајќи го противнападот кој го започнале Фабио Канаваро и Тоти, а завршил со одлична асистенција на Алберто Џилардино за него по која тој ја пратил топката во далечниот агол од голот на германците. Овој погодок ќе се испостави и како негов последен во дресот со сина боја.[212] На 9 јули на Олимпискиот стадион во Берлин, во финалето против Франција, Дел Пјеро влегол во игра на неколку минути до крајот на редовното време, кое завршило 1-1 со головите на Зинедин Зидан и Марко Матараци, и потоа го постигнал четвртиот од петте пенали кои и ја донеле на Италија четвртата мундијалска титула.[213][214]

Во септември 2007 година, по ремито без голови на Сан Сиро против Франција во квалифкациите за Европското првенство 2008, долго незадоволен од начинот на кој бил користен, тој јавно побарал да не биде повеќе повикуван во репрезентацијата ако не игра како напаѓач, наместо да биде користен по крилото како што тоа му налагал новиот селектор Роберто Донадони - иако знаејќи дека тоа може да значи и збогување со репрезентацијата.[215] Иако не бил повикан за преостанатите квалификациски натпревари, тој сепак бил меѓу 23-цата избрани за Европското првенство 2008 во Австрија и Швајцарија, благодарение и на добрата сезона одиграна со Јувентус, запечатена со титулата најдобар стрелец во Серија А;[216] поради повредата на Канаваро тој ја наследил капитенската лента на аѕурите за овој турнир,[217] на кои италијанците биле сопрени во четвртфиналето (на пенали), од идниот шампион Шпанија.

Својот последен натпревар за Италија го одиграл на 10 септември 2008 година, во победата со 2-0 над Грузија во квалификациите за Светското првенство 2010 година, во кој се појавил на теренот во Удине во 56-тата минута на местото на Антонио Ди Натале и му асистирал на Даниеле Де Роси за вториот гол.[218]

Хронологија на репрезентативните настапи[уреди | уреди извор]

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
25-3-1995 Салерно Италија Италија 4 – 1 Естонија Естонија Квал. за Евро 1996 - заменет 69'
19-6-1995 Лозана Швајцарија Швајцарија 0 – 1 Италија Италија Сентенарио Швајцарска Фед. - влегол во игра 71'
21-6-1995 Цирих Италија Италија 0 – 2 Германија Германија Сентенарио Швајцарска Фед. - влегол во игра 46'
6-9-1995 Удине Италија Италија 1 – 0 Словенија Словенија Квал. за Евро 1996 - заменет 46'
8-10-1995 Сплит Хрватска Хрватска 1 – 1 Италија Италија Квал. за Евро 1996 - заменет 86'
11-11-1995 Бари Италија Италија 3 – 1 Украина Украина Квал. за Евро 1996 - заменет 86'
15-11-1995 Реџо Емилија Италија Италија 4 – 0 Литванија Литванија Квал. за Евро 1996 1[219]
24-1-1996 Терни Италија Италија 3 – 0 Велс Велс Пријателска 1 заменет 73'
29-5-1996 Кремона Италија Италија 2 – 2 Белгија Белгија Пријателска 1 заменет 65'
1-6-1996 Будимпешта Унгарија Унгарија 0 – 2 Италија Италија Пријателска - заменет 64'
11-6-1996 Ливерпул Русија Русија 1 – 2 Италија Италија Евро 1996 - Прва фаза - заменет 46'
22-1-1997 Палермо Италија Италија 2 – 0 Северна Ирска Северна Ирска Пријателска 1[219] влегол во игра 62'
8-6-1997 Лион Италија Италија 3 – 3 Бразил Бразил Турнир во Франција 2
11-6-1997 Париз Италија Италија 2 – 2 Франција Франција Турнир во Франција 1
11-10-1997 Рим Италија Италија 0 – 0 Англија Англија Квал. за СП 1998 - влегол во игра 64'
29-10-1997 Москва Русија Русија 1 – 1 Италија Италија Квал. за СП 1998 - влегол во игра 60'
15-11-1997 Неапол Италија Италија 1 – 0 Русија Русија Квал. за СП 1998 - влегол во игра 77'
28-1-1998 Катанија Италија Италија 3 – 0 Словачка Словачка Пријателска 1
22-4-1998 Парма Италија Италија 3 – 1 Парагвај Парагвај Пријателска - заменет 72'
17-6-1998 Монпелје Италија Италија 3 – 0 Камерун Камерун СП 1998 - Прва фаза - влегол во игра 65'
23-6-1998 Сен Дени Италија Италија 2 – 1 Австрија Австрија СП 1998 - Прва фаза - заменет 73'
27-6-1998 Марсеј Италија Италија 1 – 0 Норвешка Норвешка СП 1998 - Осминафинале - заменет 78'
3-7-1998 Сен Дени Италија Италија 0 – 0 прод.
(3 – 4 пен.)
Франција Франција СП 1998 - Четвртфинале - добил жолт картон во 26-тата минута 26'заменет 67'
5-9-1998 Ливерпул Велс Велс 0 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2000 - заменет 75'
10-10-1998 Удине Италија Италија 2 – 0 Швајцарија Швајцарија Квал. за Евро 2000 2 заменет 70'
9-10-1999 Минск Белорусија Белорусија 0 – 0 Италија Италија Квал. за Евро 2000 - влегол во игра 82'
13-11-1999 Лече Италија Италија 1 – 3 Белгија Белгија Пријателска -
23-2-2000 Палермо Италија Италија 1 – 0 Шведска Шведска Пријателска 1 влегол во игра 46'
29-3-2000 Барселона Шпанија Шпанија 2 – 0 Италија Италија Пријателска - заменет 46'
3-6-2000 Осло Норвешка Норвешка 1 – 0 Италија Италија Пријателска - влегол во игра 46'
11-6-2000 Арнем Турција Турција 1 – 2 Италија Италија Евро 2000 - Прва фаза - влегол во игра 75' дет.
14-6-2000 Брисел Италија Италија 2 – 0 Белгија Белгија Евро 2000 - Прва фаза - влегол во игра 64' дет.
19-6-2000 Ајндховен Италија Италија 2 – 1 Шведска Шведска Евро 2000 - Прва фаза 1 дет.
24-6-2000 Брисел Италија Италија 2 – 0 Романија Романија Евро 2000 - Четвртфинале - влегол во игра 75' дет.
29-6-2000 Амстердам Италија Италија 0 – 0 прод.
(3 – 1 пен.)
Холандија Холандија Евро 2000 - Полуфинале - дет.
2-7-2000 Ротердам Франција Франција 2 – 1 зг Италија Италија Евро 2000 - Финале - влегол во игра 53' дет.
3-9-2000 Будимпешта Унгарија Унгарија 2 – 2 Италија Италија Квал. за СП 2002 - заменет 72'
7-10-2000 Милано Италија Италија 3 – 0 Романија Романија Квал. за СП 2002 - влегол во игра 81'
11-10-2000 Анкона Италија Италија 2 – 0 Грузија Грузија Квал. за СП 2002 2
15-11-2000 Торино Италија Италија 1 – 0 Англија Англија Пријателска - влегол во игра 72'
24-3-2001 Букурешт Романија Романија 0 – 2 Италија Италија Квал. за СП 2002 -
28-3-2001 Трст Италија Италија 4 – 0 Литванија Литванија Квал. за СП 2002 2 заменет 82'
2-6-2001 Тбилиси Грузија Грузија 1 – 2 Италија Италија Квал. за СП 2002 - заменет 58'
1-9-2001 Каунас Литванија Литванија 0 – 0 Италија Италија Квал. за СП 2002 - заменет 60'
6-10-2001 Парма Италија Италија 1 – 0 Унгарија Унгарија Квал. за СП 2002 1 заменет 58'
7-11-2001 Саитама Јапонија Јапонија 1 – 1 Италија Италија Пријателска - заменет 59'
13-2-2002 Катанија Италија Италија 1 – 0 САД САД Пријателска 1 влегол во игра 46'
17-4-2002 Милано Италија Италија 1 – 1 Уругвај Уругвај Пријателска - заменет 46'
18-5-2002 Прага Чешка Чешка 1 – 0 Италија Италија Пријателска - влегол во игра 46'
3-6-2002 Сапоро Италија Италија 2 – 0 Еквадор Еквадор СП 2002 - Прва фаза - влегол во игра 74'
13-6-2002 Оита Италија Италија 1 – 1 Мексико Мексико СП 2002 - Прва фаза 1 влегол во игра 78'
18-6-2002 Теџон Италија Италија 1 – 2 зг Јужна Кореја Јужна Кореја СП 2002 - Осминафинале - заменет 61'
21-8-2002 Трст Италија Италија 0 – 1 Словенија Словенија Пријателска - заменет 46'
7-9-2002 Баку Азербејџан Азербејџан 0 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2004 1
12-10-2002 Неапол Италија Италија 1 – 1 Србија и Црна Гора Србија и Црна Гора Квал. за Евро 2004 1
16-10-2002 Кардиф Велс Велс 2 – 1 Италија Италија Квал. за Евро 2004 1
20-11-2002 Пескара Италија Италија 1 – 1 Турција Турција Пријателска - заменет 65'
11-6-2003 Хелсинки Финска Финска 0 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2004 1
20-8-2003 Штутгарт Германија Германија 0 – 1 Италија Италија Пријателска - заменет 55'
6-9-2003 Милано Италија Италија 4 – 0 Велс Велс Квал. за Евро 2004 1
10-9-2003 Белград Србија и Црна Гора Србија и Црна Гора 1 – 1 Италија Италија Квал. за Евро 2004 - добил жолт картон во 83-тата минута 83'
18-2-2004 Палермо Италија Италија 2 – 2 Чешка Чешка Пријателска - заменет 64'
30-5-2004 Раде Тунис Тунис 0 – 4 Италија Италија Пријателска - заменет 72'
14-6-2004 Гимараеш Данска Данска 0 – 0 Италија Италија Евро 2004 - Прва фаза - заменет 64'
18-6-2004 Порто Италија Италија 1 – 1 Шведска Шведска Евро 2004 - Прва фаза - заменет 82'
22-6-2004 Гимараеш Италија Италија 2 – 1 Бугарија Бугарија Евро 2004 - Прва фаза -
8-9-2004 Кишињев Молдавија Молдавија 0 – 1 Италија Италија Квал. за СП 2006 1
17-8-2005 Даблин Ирска Ирска 1 – 2 Италија Италија Пријателска - заменет 46'
12-10-2005 Лече Италија Италија 2 – 1 Молдавија Молдавија Квал. за СП 2006 - добил жолт картон во 1-вата минута 1'
12-11-2005 Амстердам Холандија Холандија 1 – 3 Италија Италија Пријателска -
16-11-2005 Женева Италија Италија 1 – 1 Брег на Слоновата Коска Брег на Слоновата Коска Пријателска - заменет 46'
1-3-2006 Фиренца Италија Италија 4 – 1 Германија Германија Пријателска 1 заменет 80'
31-5-2006 Женева Швајцарија Швајцарија 1 – 1 Италија Италија Пријателска - заменет 46'
2-6-2006 Лозана Италија Италија 0 – 0 Украина Украина Пријателска - заменет 59'
12-6-2006 Хановер Италија Италија 2 – 0 Гана Гана СП 2006 - Прва фаза - влегол во игра 82'
17-6-2006 Кајзерслаутерн Италија Италија 1 – 1 САД САД СП 2006 - Прва фаза - влегол во игра 54'
26-6-2006 Кајзерслаутерн Италија Италија 1 – 0 Австралија Австралија СП 2006 - Осминафинале - заменет 75'
4-7-2006 Дортмунд Германија Германија 0 – 2 прод. Италија Италија СП 2006 - Полуфинале 1 влегол во игра 104'
9-7-2006 Берлин Италија Италија 1 – 1 прод.
(5 – 3 пен.)
Франција Франција СП 2006 - Финале - заменет 86'; Светски шампион
7-10-2006 Рим Италија Италија 2 – 0 Украина Украина Квал. за Евро 2008 - заменет 62'
28-3-2007 Бари Италија Италија 2 – 0 Шкотска Шкотска Квал. за Евро 2008 - влегол во игра 66'
2-6-2007 Торшавн Фарски Острови Фарски Острови 1 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2008 -
6-6-2007 Каунас Литванија Литванија 0 – 2 Италија Италија Квал. за Евро 2008 - влегол во игра 74'
22-8-2007 Будимпешта Унгарија Унгарија 3 – 1 Италија Италија Пријателска - заменет 46'
8-9-2007 Милано Италија Италија 0 – 0 Франција Франција Квал. за Евро 2008 - заменет 83'
30-5-2008 Фиренца Италија Италија 3 – 1 Белгија Белгија Пријателска - влегол во игра 46'
9-6-2008 Берн Холандија Холандија 3 – 0 Италија Италија Евро 2008 - Прва фаза - влегол во игра 64'
13-6-2008 Цирих Италија Италија 1 – 1 Романија Романија Евро 2008 - Прва фаза - заменет 77'
22-6-2008 Виена Шпанија Шпанија 0 – 0 прод.
(4 – 2 пен.)
Италија Италија Евро 2008 - Четвртфинале - влегол во игра 108'
20-8-2008 Ница Италија Италија 2 – 2 Австрија Австрија Пријателска - заменет 74'
10-9-2008 Удине Италија Италија 2 – 0 Грузија Грузија Квал. за СП 2010 - влегол во игра 56'
Вкупно Настапи (11. место) 91 Голови (4. место) 27[220]

Статистика[уреди | уреди извор]

Клупска статистика[уреди | уреди извор]

Статистиката е ажурирана на 25 јули 2020.

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
1991-1992 Италија Падова Б 4 0 КИ 0 0 - - - - - - 4 0
1992-1993 Б 10 1 КИ 0 0 - - - - - - 10 1
Вкупно Падова 14 1 0 0 - - - - 14 1
1993-1994 Италија Јувентус А 11 5 КИ 1 0 КУ 2 0 - - - 14 5
1994-1995 А 29 8 КИ 10 1 КУ 11 2[8] - - - 50 11
1995-1996 А 29 6 КИ 2 1 ЛШ 11 6 СИ 1 0 43 13
1996-1997 A 22 8 КИ 4 0 ЛШ 6 4 СУ+ИнтК 2+1 2+1 35 15
1997-1998 А 32 21 КИ 4 1 ЛШ 10 10 СИ 1 0 47 32
1998-1999 А 8 2 КИ 1 0 ЛШ 4 0 СИ 1 1 14 3
1999-2000 A 34 9 КИ 2 1 ИК+КУ 3+6 1+1 - - - 45 12
2000-2001 А 25 9 КИ 2 0 ЛШ 6 0 - - - 33 9
2001-2002 А 32 16 КИ 4 1 ЛШ 10 4 - - - 46 21
2002-2003 А 24 16 КИ 0 0 ЛШ 13 5 СИ 1 2 38 23
2003-2004 А 22 8 КИ 4 3 ЛШ 4 3 СИ 1 0 31 14
2004-2005 A 30 14 КИ 1 0 ЛШ 10[221] 3[222] - - - 41 17
2005-2006 А 33 12 КИ 4 5 ЛШ 7 3 СИ 1 0 45 20
2006-2007 Б 35 20 КИ 2 3 - - - - - - 37 23
2007-2008 А 37 21 КИ 4 3 - - - - - - 41 24
2008-2009 А 31 13 КИ 3 2 ЛШ 9[223] 6[222] - - - 43 21
2009-2010 А 23 9 КИ 1 2 ЛШ+ЛЕ 2+3 0 - - - 29 11
2010-2011 А 33 8 КИ 2 0 ЛЕ 10[224] 3[225] - - - 45 11
2011-2012 А 23 3 КИ 5 2 - - - - - - 28 5
Вкупно Јувентус 513 208 56 25 127 51 9 6 705 290
2012-2013 Австралија ФК Сиднеј АЛ 24 14 - - - - - - - - - 24 14
2013-2014 АЛ 23+1[226] 10+0 - - - - - - - - - 24 10
Вкупно ФК Сиднеј 47+1 24 - - - - - - 48 24
2014 Индија Делхи Дајнамос ИСЛ 10 1 - - - - - - - - - 10 1
Вкупно во кариерата 584+1 234 56 25 127 51 9 6 777 316

Репрезентативна статистика[уреди | уреди извор]

Извор:[227]
Италија
Година Настапи Голови
1995 7 1
1996 4 2
1997 6 4
1998 8 3
1999 2 0
2000 13 4
2001 6 3
2002 11 5
2003 4 2
2004 6 1
2005 4 0
2006 9 2
2007 5 0
2008 6 0
Вкупно 91 27

Хет-трикови[уреди | уреди извор]

Во својата кариера Алесандро Дел Пјеро има 9 натпревари на кој постигнал три или повеќе голови, т.н. хет-трик: 8 натпревавари во кариерата завршил со 3 постигнати гола, а само еднаш успеал да постигне 4 погодоци, во дресот на ФК Сиднеј против Велингтон Феникс во јануари 2013 година. Тие четири гола со Сиднеј, всушност претставуваат единствениот негов хет-трик кој не го постигнал со екипата на Јувентус; сите останати 8 хет-трика се со бјанконерите. Тој никогаш не постигнал хет-трик со останатите три екипи за кој играл: Падова, Делхи Дајнамос и италијанската репрезентација.

Титули[уреди | уреди извор]

Клупски[уреди | уреди извор]

Италија Јувентус[уреди | уреди извор]

Младински натпреварувања

1993-1994
1994

Сениорски натпреварувања

1994-1995, 1996-1997, 1997-1998, 2001-2002, 2002-2003, 2011-2012
2004-2005
1994–1995
1995, 1997, 2002, 2003
1995–1996
1996
1996
1999
2006-2007

Репрезентативни[уреди | уреди извор]

Италија[уреди | уреди извор]

2006

Индивидуални[уреди | уреди извор]

1995-1996, 1996-1997, 1997-1998
1997-1998 (10 гола)
Италијански фудбалер на годината: 1998, 2008
Најпосакуван фудбалер: 2001, 2008[228]
Најдобар стрелец: 2008
Награда за кариера: 2011
2005-2006 (5 гола)
2006-2007 (20 гола)
2007-2008 (21 гол)

Почести[уреди | уреди извор]

Орден за заслуги на Италијанската Република
Рим, 12 декември 2006. На иницијатива на Претседателот на Републиката.

Орден за заслуги на Италијанската Република
2000. На иницијатива на Претседателот на Републиката.

Златна јака за спортски заслуги
Рим, 23 октомври 2006

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Stefano Agresti (8 ноември 2014). „Auguri Del Piero, così diventò Pinturicchio“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  2. Marco Ansaldo (11 август 1995). „Agnelli: Schumacher è della Ferrari“. La Stampa. стр. 23.[мртва врска]
  3. Piero Serantoni (3 јуни 1997). „Agnelli: Lippi scienziato del calcio“. La Stampa. стр. 30.
  4. „Alessandro Del Piero“.
  5. Sandro Veronesi (13 јуни 2008). „Ale capitano, la scelta giusta“. La Gazzetta dello Sport.
  6. Fabio Disingrini (17 јуни 2015). „Del Piero allenatore: storia e fallimenti dei grandi numeri 10 in panchina“.
  7. „Dalla A alla Zico, i grandi numeri 10 del calcio internazionale“. 10 октомври 2010. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  8. 8,0 8,1 Понекогаш во вкупниот збир не влегува голот постигнат на 13 септември 1994 година против ЦСКА Софија во Купот на УЕФА, поради суспензијата на натпреварот, но истиот е признаен од УЕФА.
  9. Alessandro Fulgenzi. „Buffon punta Scirea. Del Piero irraggiungibile“. Архивирано од изворникот на 2017-07-30. Посетено на 2020-07-09.
  10. Тој би бил трет на ова рангирање ако се земе предвид Џорџо Кинаља кој, според некој извори, постигнал најмалку 398 гола; сепак, во случајот со Кинаља не се бројат неговите голови постигнати за Њујорк Космос, бидејќи североамериканското првенство познато како НАСЛ почитувало само некој правила наметнати од страна на ФИФА.
  11. „La Top 11 delle bandiere di tutti i tempi“. 6 јуни 2014. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  12. „Your Verdict: 100 greatest ever footballers“ (англиски). 7 ноември 2007. Архивирано од изворникот на 2009-06-11. Посетено на 2020-07-10.
  13. Marcelo Leme de Arruda (14 декември 2007). „AFS Top-100 Players of All-Time“ (англиски).
  14. Erik Garin (21 декември 2006). „The UEFA Golden Jubilee Poll“ (англиски).
  15. „Oscar del Calcio: Del Piero e Ibrahimovic dominano la scena“. 20 јануари 2009. Архивирано од изворникот на 2021-05-09. Посетено на 2020-07-10.
  16. 16,0 16,1 „Del Piero, Gullit, Conti e altre 7 leggende entrano nella 'Hall of Fame del calcio italiano'. 5 декември 2017. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  17. „Del Piero, il contratto è un affare di famiglia“. 30 август 2007. Архивирано од изворникот на 3 август 2012.
  18. „Profilo di Del Piero“. Архивирано од изворникот на 2013-01-01. Посетено на 2020-07-10.
  19. „Una vita da campione“ (PDF). Zai.net. 5 декември 1997. стр. 5.
  20. „Torino, nozze segrete per Alex Del Piero“. 13 јуни 2005.
  21. Furio Zara (25 јануари 2019). „Gran gol di Del Piero. Ma è Dorotea, non suo papà“.
  22. „La torcia Olimpica a Torino“. 10 февруари 2006.
  23. „Del Piero: auguri in tv dagli Oasis“.[мртва врска]
  24. Mattia Barro (2 февруари 2020). „I migliori video musicali con i calciatori“.
  25. „L'allenatore nel pallone 2“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  26. „Alex Del Piero attore per un giorno“. 5 март 2014.
  27. „Del Piero batte Ronaldo all'asta di beneficenza“. La Gazzetta dello Sport.
  28. „Airc, maratona in Rai per i fondi alla ricerca“. Corriere della Sera. 31 октомври 2008. стр. 25. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  29. Anche Alessandro Del Piero nello spot australiano contro l'omofobia. 11 април 2014. http://video.corriere.it/anche-alessandro-piero-spot-australiano-contro-l-omofobia/fe9587a0-c14c-11e3-9f36-c28ea30209b6. 
  30. „Palazzo del quirinale 24/11/2006“.
  31. „ALE10FRIENDSFORJAPAN“. 1 април 2011.
  32. Lorenzo Vendemiale (21 август 2014). „La nazionale dei griffati“. il Fatto Quotidiano.
  33. „Alex Del Piero è il nuovo testimonial Suzuki Mr. Burgman“. 20 јануари 2006.
  34. Matteo Fantozzi (18 март 2011). „Auto dei Vip: Alessandro Del Piero e la sua Fiat 500 numero "10".
  35. „Bliss, il nuovo testimonial è Alessandro Del Piero“. 9 мај 2003. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  36. „Alessandro Del Piero è il testimonial di Woolmark“. 20 октомври 2015. Посетено на 6 јули 2020.
  37. „Del Piero, che faccia da spot“. La Gazzetta dello Sport. 8 мај 1998.
  38. „Alex e Cristina“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  39. „Del Piero accanto a Messi in Pro Evolution Soccer 2010“. 16 јули 2009. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  40. „Del Piero testimonial di PES 2010“. 16 јули 2009. Архивирано од изворникот на 2018-12-05. Посетено на 2020-07-10.
  41. Malcolm Foster (26 април 2000). „Football: pounds 6.4m-a-year Del Piero world's best-paid player at“ (англиски). Архивирано од изворникот на 2015-09-24. Посетено на 2020-07-10.
  42. „The World's Most Popular Footballer Amongst Currently Active Players in 2011“ (англиски).
  43. Gianluca Piacentini (20 јануари 2012). „Francesco Totti, il giocatore più popolare d'Europa“.
  44. „Del Piero è lo sportivo più amato degli italiani“. 4 септември 2012. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  45. Massimo Mazzitelli (2 јули 2015). „La nuova stagione di Sky: arrivano Del Piero e 1619 partite in diretta“.
  46. „Del Piero ambasciatore della Coppa d'Asia 2015“. 25 март 2014.
  47. 'LA 10 FC', Del Piero proprietario di un club a Los Angeles: giocherà in UPSL“. 24 февруари 2019.
  48. Francesco Tedeschi (22 јануари 2013). „Alessandro Del Piero e Patrick Dempsey fondano un team automobilistico“. Архивирано од изворникот на 2020-07-07. Посетено на 2020-07-11.
  49. „24 Ore Le Mans“. 24 јануари 2013.
  50. „Juve-Genoa, risolve un gol di Del Piero“. La Nuova Sardegna. 22 октомври 2007. Архивирано од изворникот на 2020-07-13. Посетено на 2020-07-11.
  51. Corrado Sannucci (24 мај 1996). "Ravanelli, ora devi smetterla". la Repubblica.
  52. „Sacchi consiglia...“. 30 јуни 2000. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  53. „Trofeo Berlusconi, vince il Milan“. 21 август 2011.
  54. „A-League: Del Piero assist-man, Sydney ai playoff“. 13 април 2014.
  55. „Lo Zio mette Del Piero sul Trono delle Punizioni ("Juninho è calato"), ma il merito è anche di Ibra: "Da quando non c'è più lui...". 13 јануари 2009.
  56. „Del Piero? Tira alla Platini“. Corriere della Sera. 24 октомври 1995. стр. 44. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  57. Massimiliano Nerozzi (17 септември 2010). „Del Piero e l'elogio del sinistro: Con quel piede la rete più bella“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  58. „Rigori e punizioni: gli specialisti“. 10 септември 2010.
  59. „Roma harakiri, Juve concreta. Un pari in un match all'antica“. 23 септември 2007.
  60. „Del Piero e la Nazionale: "mai più da centrocampista" (италијански). CalcioBlog.it. Архивирано од изворникот на 2009-01-16. Посетено на 20 October 2014.
  61. 61,0 61,1 61,2 61,3 Nada Grkinic (26 May 2003). „Alessandro the Great“. BBC Sport. Посетено на 8 November 2015.
  62. „Zeman-Juventus, tutte le dichiarazioni di "guerra" (италијански). Panorama. Посетено на 20 October 2014.
  63. Giorgio Rondelli (7 November 1998). „Totti, piu' muscoli al servizio della fantasia“ (италијански). Il Corriere della Sera. Посетено на 22 April 2014.
  64. Crosetti, Maurizio (4 December 1999). „Due lampi di Inzaghi la Juventus prova l'allungo“. La Repubblica (италијански). Посетено на 11 November 2019.
  65. Stefano Bedeschi. „Gli eroi in bianconero: Alessandro DEL PIERO“ (италијански). Tutto Juve. Посетено на 9 December 2014.
  66. „Alex Del Piero“. La Repubblica (италијански). 23 May 2008. Посетено на 12 May 2016.
  67. Federico Bettucci (8 November 2010). „L'8 novembre di 12 anni fa l'infortunio ad Alex Del Piero“ (италијански). Tutto Juve. Посетено на 12 May 2016.
  68. „La sorte si ricorda di Alex Pinturicchio risorge a Udine“. La Repubblica (италијански). 5 May 2002. Посетено на 12 May 2016.
  69. "Le sette vite del capitano" un ebook racconta Alex Del Piero“. La Stampa (италијански). 21 February 2014. Посетено на 12 May 2016.
  70. „Madrid fall to brilliant Nedved“. UEFA.com. 15 May 2003.
  71. „Del Piero e Trezeguet lanciano la sfida alla Roma“ [Del Piero and Trezeguet launch their duel with Roma]. la Repubblica (италијански). 13 December 2004. Посетено на 8 November 2015.
  72. Spinella, Vanni (12 April 2018). „Lipp-ip hurrà! Storia di idee tattiche nate da un sigaro“ (италијански). sport.sky.it. Посетено на 11 November 2019.
  73. Lyttleton, Ben (16 December 2007). „Five football teams built by Fabio Capello“. The Telegraph. Посетено на 11 November 2019.
  74. „Ragazzi, tirate come lui“. la Repubblica. 16 декември 1996.
  75. Emanuele Gamba (17 октомври 2005). „Del Piero e la voglia di futuro, a trent'anni non si è decrepiti“. la Repubblica.
  76. Stefano Agresti (2 март 1997). „Il "soldatino" scherza sul gol alla Del Piero: "Alex ha imparato da me". Corriere della Sera. стр. 43. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  77. „I gol "alla Del Piero". 15 мај 2012.
  78. Camillo Demichelis (9 November 2011). „Le 10 perle più belle di Alessandro Del Piero“ [The 10 most beautiful pearls [goals] of Alessandro Del Piero]. tuttojuve.com (италијански). Tutto Juve. Посетено на 28 February 2015.
  79. „Le cinque esultanze "magiche" di Del Piero“ [Del Piero's five "magical" goal celebrations]. tuttosport.com. Tutto Sport. 9 November 2008. Архивирано од изворникот на 2 April 2015. Посетено на 28 February 2015.
  80. „Del Piero per sempre Juve "Mai pensato di andar via". La Gazzetta dello Sport (италијански). 17 October 2007. Посетено на 21 January 2015.
  81. „Del Piero, così no“. La Repubblica (италијански). 4 December 2014. Посетено на 21 January 2015.
  82. Marisa Fumagalli (30 март 2009). „Le ruspe nel campetto di Del Piero“.
  83. Germano Bovolenta; Nicola Cecere; Lodovico Maradei (4 јануари 1998). „Ronaldo vs Del Piero, cioè il massimo“. La Gazzetta dello Sport.
  84. 84,0 84,1 „Alex Del Piero“.
  85. Roberto Perrone (22 март 1994). „Il ragionier Del Piero: 5 gol in 350 minuti. "Pare anormale tanta è la sua normalità". Corriere della Sera. стр. 43. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  86. Matteo Pambianchi (12 април 2012). „Bruno Mazzia (ex all. Padova): "Lanciai Del Piero in Serie A, era il giovane più forte".
  87. „Del Piero, altro traguardo: 700 presenze con la Juve“. 29 ноември 2011. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  88. „Del Piero spegne 200 "candeline". 23 септември 2006. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  89. „Alessandro Del Piero racconta i primi anni nel calcio che conta a Padova“.
  90. „Record australiano“. 26 октомври 2012.
  91. „25 giugno 1994, Primavera tricolore“. 24 јуни 2011. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  92. Franco Melli; Stefano Agresti (20 септември 1993). „la Juve gioca a poker con la Reggiana“. Corriere della Sera. стр. 41. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  93. Torino, уред. (20 септември 1993). „Via col gol Del Piero: è solo l'inizio“. La Stampa. стр. 3. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  94. 94,0 94,1 Roberto Perrone; Stefano Agresti; Carlo Grandini (21 март 1994). „Del Piero, tre passi nel futuro Juve“. Corriere della Sera. стр. 38. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  95. Giancarlo Padovan; Stefano Agresti (5 декември 1994). „La Juventus stravince di misura“. Corriere della Sera. стр. 38. Архивирано од изворникот 2012-07-07. Посетено на 2020-07-13.
  96. „Sono passati vent'anni: il 4/12/94 lo storico goal di Del Piero alla Fiorentina“. 4 декември 2014.
  97. Stefano Agresti (27 декември 1994). „Baggio, l'ex "Pallone d'oro" si sente solo“. Corriere della Sera. стр. 36. Архивирано од изворникот 2014-03-12. Посетено на 2020-07-13.
  98. Giovanni Battista Olivero (26 април 2003). „Juve attenta, torna Baggio“. La Gazzetta dello Sport.
  99. „Del Piero, fiore di maggio“. La Gazzetta dello Sport. 26 април 1997.
  100. „Morata come Del Piero: quinto gol di fila in Champions“. 30 септември 2015.
  101. „1995/96: Juve sul tetto d'Europa“. 22 мај 1996.
  102. 22/05/1996 - Champions League - Juventus-Ajax 1-1 (5-3) на YouTube
  103. Salvatore Lo Presti; Lodovico Maradei (1 октомври 1997). „Del Piero la forza del passato“. La Gazzetta dello Sport.
  104. „Del Piero rinnova il passaporto“. La Gazzetta dello Sport. 30 април 1997.
  105. Roberto Perrone (29 мај 1997). "Peccato, ma resta un anno eccezionale". Corriere della Sera. стр. 40. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  106. „La Top 10 dei gol più veloci della Champions“. 2 април 2013.
  107. „Del Piero re del tempio «Mi sono commosso»“. La Gazzetta dello Sport. 8 август 2008.
  108. „Juventus 4-1 Monaco“. 1 април 1998. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  109. Bruno Bartolozzi; Paolo Forcolin (22 мај 1998). „in ansia per Del Piero“. La Gazzetta dello Sport.
  110. „Scudetto of 1998 Belongs To Inter, Not Juventus – Gigi Simoni“. Goal.com. 20 April 2009.
  111. „Juve, lo scudetto dei veleni e' vicino“ (италијански). Il Corriere della Sera. 27 April 1998. Посетено на 5 December 2014.
  112. „La notte degli Oscar“. 22 септември 1998. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  113. Giancarlo Padovan; Stefano Agresti (30 August 1998). „Lazio, una Supercoppa aspettando Vieri“ (италијански). Il Corriere della Sera. Посетено на 26 August 2015.
  114. Paolo Vergnano (21 септември 1998). „«Alex, il nostro capitano sei tu»“. La Stampa. стр. 29.
  115. „Campionato già finito per Del Piero infortunato“. Corriere della Sera. 10 ноември 1998. стр. 1. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  116. Gianni Merlo (23 ноември 1998). „Del Piero a Vail, mercoledì l'intervento“. La Gazzetta dello Sport.
  117. Paolo Forcolin; Salvatore Lo Presti; Franco Arturi (18 јуни 1999). „Del Piero Juventus Stop alla trattativa“. La Gazzetta dello Sport.
  118. 118,0 118,1 Antonello Capone (24 април 1999). „Juventus-Del Piero questione di faccia“. La Gazzetta dello Sport.
  119. Paolo Forcolin; Germano Bovolenta; Antonello Capone (30 јуни 1999). „Del Piero emozioni d'oro“. La Gazzetta dello Sport.
  120. Maurizio Crosetti (24 август 2000). „Telenovela Del Piero, chiamatelo Godot“. la Repubblica.
  121. Monica Colombo (24 август 2000). „Agnelli ribattezza Del Piero“. Corriere della Sera. стр. 41. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  122. Roberto Perrone (13 август 2001). „Agnelli: "Del Piero deve svegliarsi". Corriere della Sera. стр. 35. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  123. Marco Ansaldo (2 август 1999). Torino (уред.). „Del Piero, il ritorno del folletto“. La Stampa. стр. 25. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  124. Alberto Cerruti; Paolo Forcolin (11 август 1999). „Riecco la Juve fantasia“. La Gazzetta dello Sport.
  125. Paolo Condò Paolo; Paolo Forcolin (25 август 1999). „Se c'è aria di coppe Conte si scatena“. La Gazzetta dello Sport.
  126. Paolo Forcolin (13 октомври 1999). „Del Piero conosce il turnover“. La Gazzetta dello Sport.
  127. Paolo Forcolin (24 јануари 2000). „Ancelotti fa scudo a Del Piero“. La Gazzetta dello Sport.
  128. „Serie A 1999-2000 Top Goal Scorers“ (англиски).
  129. „Tutto su Perugia-Juventus del 2000 nella rubrica "La tribù del pallone". 21 април 2011. Архивирано од изворникот на 2017-09-05. Посетено на 2020-07-17.
  130. Ludovica Rampoldi (20 февруари 2001). „Un gol alla Del Piero“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  131. Ludovica Rampoldi (20 февруари 2001). „Del Piero torna leader: "Resterò alla Juventus". la Repubblica.
  132. Paolo Forcolin (7 мај 2001). „«È mancato il colpo del k.o.»“. La Gazzetta dello Sport.
  133. „Sampdoria-Juventus, curiosità in cifre“. Архивирано од изворникот на 2016-03-14. Посетено на 2020-07-18.
  134. 134,0 134,1 „3-1 al Real, la Juve raggiunge il Milan“.[мртва врска]
  135. „Capello: "Scudetti tolti alla Juve? Sono vinti sul campo". 27 јануари 2009. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  136. Roberto Perrone (29 мај 2005). „Capello prepara le valigie a Del Piero“. Corriere della Sera. стр. 41. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  137. Giancarla Ghisi (27 август 2006). "Capello? È il più bravo". "No, ha ragione Del Piero". Corriere della Sera. стр. 42. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  138. „Capello scuote Del Piero "Se ha dei dubbi resti fuori".
  139. „La Juve festeggia lo scudetto. Poker al Cagliari di Zola“. 29 мај 2005.
  140. „Profilo Felice Placido Borel II“.
  141. „Profilo Omar Sivori [[[sic]]]“. URL–wikilink conflict (help)
  142. Riccardo Pratesi (11 јануари 2006). „Ale: "Dedicato ai miei cari".
  143. „La Juve prenota lo scudetto, Inter battuta 2-1“. 13 февруари 2006.
  144. „Totti, Del Piero, Cassano, Vieri scatta la corsa per i Mondiali“. la Repubblica. 6 јуни 2005.
  145. „La sfida più difficile di Alex Del Piero“. corriere.it (италијански). Il Corriere della Sera. 1 September 2005. Посетено на 10 декември 2015.
  146. „Calciopoli, sentenza di appello“. 25 јули 2006. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  147. Luigi Garlando (10 август 2006). „Del Piero, l'orgoglio Juve“.
  148. „Adesso Del Piero è mister 200“. 21 октомври 2006.
  149. „Del Piero, 500 presenze e festa“. 20 јануари 2007.
  150. „Juve, l'incubo della B è finito“. 19 мај 2007.
  151. „Ale vince il Golden Foot 2007 Premiato dal principe Alberto“. La Gazzetta dello Sport. 4 септември 2007.
  152. Andrea Tabacco (7 април 2008). „Donadoni, Del Piero merita la Nazionale“.
  153. „Del Piero, 552 senza tempo“. La Gazzetta dello Sport (италијански). 24 March 2008. Посетено на 13 May 2015.
  154. Francesco Bramardo (16 мај 2008). „Del Piero-Trezeguet: in coppia è bello“.
  155. Luca Curino (17 мај 2008). „Samp-Juve show Super Del Piero è il re del gol“. La Gazzetta dello Sport.
  156. „Doppietta Bernabeu, Del Piero stagione da record“. 6 ноември 2008. Архивирано од изворникот на 2008-11-08. Посетено на 2020-07-20.
  157. Livia Taglioli (5 ноември 2008). „Ale incanta il Bernabeu La Juve è già qualificata“.
  158. „Real Madrid-Juventus 0-2: Una Juve reale sbanca il Bernabeu, doppietta di Del Piero“. 5 ноември 2008.
  159. „Del Piero è meglio di Maradona“. 6 ноември 2008. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  160. Riccardo Pratesi (21 декември 2008). „Ancora Del Piero e Amauri La Juve piega l'Atalanta“.
  161. Luca Curino (23 декември 2008). „Un fenomenALE 2008 Mai così tanti gol“.
  162. Riccardo Pratesi (29 ноември 2008). „Super Juve sotto la neve“.
  163. „Ibra re del calcio italiano. Lo segue a ruota Del Piero“. 19 јануари 2009.
  164. „Juve, cuore da Champions ma passa il Chelsea: 2-2“. 10 март 2009.
  165. Luca Curino (8 мај 2009). „600 volte Del Piero Mai nessuno come lui nella Juve“. La Gazzetta dello Sport.
  166. „La consegna del Pallone d'Argento a Del Piero“. 29 септември 2009.
  167. Riccardo Pratesi (27 септември 2009). „Non basta il solito Trezegol“.
  168. Luigi Garlando (28 септември 2009). „Juve stop Sorpasso mancato Rimonta Bologna“. La Gazzetta dello Sport.
  169. Giampiero Timossi (2 октомври 2009). „Ahi Del Piero!“. La Gazzetta dello Sport.
  170. Massimiliano Nerozzi (9 јануари 2010). „Del Piero scomparso nell'anno del Dieci“.[мртва врска]
  171. Riccardo Pratesi (13 јануари 2010). „Juve, super Diego e Del Piero. In Coppa travolto il Napoli“.
  172. Првично се сметало дека и Џампјеро Бониперти има 444 настапи, но многу години подоцна било откриено дека за време на натпреварот одигран на 13 мај 1951 година против Удинезе играчот никогаш не излегол на теренот, и дека наместо него играл Карл Аге Хансен, cfr. „Campionato Serie A 1950/51: Juventus-Udinese 1-1 13/05/1951“.
  173. „Del Piero renews contract at new stadium!“. Juventus F.C. 5 May 2011. Посетено на 6 May 2011.
  174. „Juve not retaining Del Piero“. Sky Sports. 18 октомври 2011. Посетено на 19 октомври 2015.
  175. „Juventus pick off Parma, Palermo stun Inter“. UEFA.com. 11 September 2011. Посетено на 22 август 2019.
  176. „Juventus 4–1 Parma“. Sky Sports. 11 September 2011. Посетено на 22 August 2019.
  177. „Match report: Juventus 3 Roma 0“. ESPN Soccernet. 24 January 2012.[мртва врска]
  178. „Juventus 2-1 Lazio“.
  179. Riccardo Pratesi (6 мај 2012). „Vucinic e autogol, delirio Juve Per i bianconeri è il 28º scudetto“.
  180. „Del Piero ultima Juve, questa è la mia gente“. 13 мај 2012.
  181. „Sulla maglia della Juve un omaggio ad Alex Del Piero“ (италијански). 19 мај 2012. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  182. „SYDNEY, IL FUTURO É OGGI“. 5 септември 2012.
  183. „Sydney FC signs Italian legend Alessandro Del Piero“ (англиски). 5 септември 2012.
  184. „Del Piero, Australia subito amara - Sydney sconfitto a Wellington“. 6 октомври 2012.
  185. „Del Piero, prima perla a Sydney. Capolavoro su punizione“. 13 октомври 2012.
  186. „Del Piero segna sempre E il Sydney vince ancora“. 28 октомври 2012.
  187. „Del Piero intramontabile: quattro gol con il Sydney“. 19 јануари 2013. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  188. Gian Marco Gandini (11 февруари 2013). „A-League - Del Piero e il rinnovo: perché non arriva?“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  189. „Del Piero si riprende la fascia. È il nuovo capitano del Sydney Fc“. 18 септември 2013.
  190. „Frank Farina confident Alessandro Del Piero will be fit for Sydney FC's A-Leaguefinals push“ (англиски). 15 март 2014.
  191. „Calcio, Australia: due assist di Del Piero e il Sydney va ai playoff“. 13 април 2014.
  192. „Il Sydney di Del Piero fuori ai playoff“. 18 април 2014.
  193. „A-League - Del Piero: "Ciao Sydney, valuto altre offerte". 28 април 2014. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  194. „Delhi! Shout it out for your #ThokDenge champion Alessandro Del Piero“ (англиски). Delhi Dynamos Football Club. 28 август 2014.
  195. „In India“. 28 август 2014.
  196. „Calcio estero India, primo gol per Del Piero: magia su punizione“. 9 декември 2014. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  197. „Convocati Under 21“. la Repubblica. 9 април 1994. стр. 25.
  198. „Under 21, i convocati“. La Stampa. 17 мај 1996. стр. 31.
  199. Arianna Ravelli (14 февруари 2006). „Del Piero ringrazia Capello: «Rinato grazie al turn over»“. Corriere della Sera. стр. 55. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  200. „Classifica Marcatori“. Посетено на 12 јули 2020.
  201. „Casiraghi ispira gli Azzurri“.
  202. „Italia-Camerun 3-0“. 17 јуни 1998. Архивирано од изворникот на 2013-12-04. Посетено на 2020-07-23.
  203. „Italia piccola, ma ci sono Baggio e Vieri“. 23 јуни 1998.
  204. „Tutto facile per l'Italia“.
  205. „EURO 2000: golden Trezeguet, la Francia beffa l'Italia in finale“. 6 октомври 2003.
  206. Andrea Di Nicola (6 октомври 2001). „Totti inventa, Del Piero segna l'Italia vola in Giappone“.
  207. „Mexico - Italy Match Report“. Архивирано од изворникот на 2013-02-17. Посетено на 2020-07-24.
  208. „L'Italia vince ma è fuori“.
  209. „Italy - Ghana Match Report“. Архивирано од изворникот на 2014-03-03. Посетено на 2020-07-24.
  210. „Italy - USA Match Report“. Архивирано од изворникот на 2014-03-05. Посетено на 2020-07-24.
  211. „Italia confermata: Totti+Toni“. 30 јуни 2006.
  212. „Italia gran finale“. 4 јули 2006.
  213. „Ci incoronano i rigori“. 9 јули 2006.
  214. „L'Italia è Campione del mondo. Francia ko dopo i calci di rigore“. 9 јули 2006.
  215. Paolo Forcolin (19 септември 2007). „Alt di Del Piero «In Nazionale solo da punta»“. La Gazzetta dello Sport.
  216. Alessandro Bocci (21 мај 2008). „Donadoni tenta la Cassanata“. Corriere della Sera. стр. 48. Архивирано од изворникот 2012-07-01. Посетено на 2020-07-24.
  217. „Donadoni riparte dall'esperienza di Del Piero: "sarà lui il Capitano". 12 јуни 2008. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  218. „Italia, Del Piero decisivo nella sera di De Rossi“. 10 септември 2008. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  219. 219,0 219,1 Некои извори го означуваат овој гол како автогол, но ФИГК го препишува на Дел Пјеро.
  220. Изедначен со Роберто Баџо.
  221. 2 настапи во третото квалификациско коло.
  222. 222,0 222,1 1 гол во третото квалификациско коло.
  223. 1 настап во третото квалификациско коло.
  224. 4 настапи во квалификациските кола.
  225. 2 гола во квалификациските кола.
  226. Регуларна сезона + завршна серија.
  227. „DEL PIERO ALESSANDRO, Convocazioni e presenze in campo“.
  228. „Albo d'oro Oscar AIC“. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  229. „Globe Soccer Awards 2011 - Alessandro Del Piero“ (англиски). 28 декември 2011.
  230. Alessio Morra (10 април 2013). „Alessandro Del Piero giocatore dell'anno del Sydney“.
  231. „PFA Team of the Season named“ (англиски). 27 април 2013.
  232. „Sydney FC Inducts Eight Into Hall Of Fame“ (англиски). 16 март 2015.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Спортски позиции
Претходник
Антонио Конте

Капитен на Јувентус

2001–2012
Наследник
Џанлујџи Буфон
Претходник
Џампјеро Бониперти

Најдобар стрелец на Јувентус

30 октомври 2010

Викицитат има збирка цитати поврзани со:


Ова е добра статија. Стиснете тука за повеќе информации.
Статијата Алесандро Дел Пјеро е добра статија. Таа исполнува одредени критериуми за квалитет и е дел од инкубаторот на Википедија.