Џени Ерпенбек

Од Википедија — слободната енциклопедија
Џени Ерпенбек во 2012

Џени Ерпенбек (родена на 12 март 1967) е германска писателка и оперска режисерка, добитничка на Наградата за независна странска белетристика.[1]

Живот[уреди | уреди извор]

Таа е родена во Источен Берлин,[2] Ерпенбек е ќерка на физичарот, филозоф и писател Џон Ерпенбек и арапската преведувчка Дорис Килиас.[3] Нејзините баба и дедо се авторите Фриц Ерпенбек и Хеда Цинер.[4] Таа ја посетувала напредната гимназија во Берлин, каде дипломирала во 1985 година. Потоа завршила двегодишно чиракување како книгоподвезник пред да почне да работи во неколку театри како реквизитор и надзорник на гардероба.

Од 1988 до 1990 Ерпенбек студирала театар на Универзитетот Хумболт во Берлин. Во 1990 година ги променила нејзините студии во Режисер на музички театар (студирајќи со, меѓу другите, Рут Бергхаус, Хајнер Милер и Питер Конвитшник) на Музичкиот конзерваториум Ханс Ајслер. По успешното завршување на студиите во 1994 година (со продукција на операта на Бела Барток: Дворецот на Синобрадиот Војвода, во нејзината парохиска црква и во „Kunsthaus Tacheles“), прво поминала некое време како асистент на режија во оперската куќа во Грац, каде што во 1997 година, таа самата ги поставила нејзините продукции на Erwartung од Шенберг, Дворецот на Синобрадиот Војвода од Барток и светската премиера на нејзинот сопствено дело Мачките имаат седум животи. Како независен режисер, во 1998 година таа режирала во различни оперски куќи во Германија и Австрија, вклучувајќи ги и: L'Orfeo на Монтеверди во Ахен, Ацис и Галатеја во Берлинската државна опера и во Заиде на Волфганг Амадеус Моцарт во Нирнберг/Ерланген.

Во 1990-тите Ерпенбек започнала кариера како писателка, како дополнување на нејзиното режирање. Таа е автор на наративна проза и драми: во 1999 година, Историја на старото дете, нејзиното деби; во 2001 година, нејзината збирка приказни Накити; во 2004 година, новелата Речник; а во февруари 2008 година романот „Посета“. Во март 2007 година, Ерпенбек ја презеде двонеделната колумна од Никол Краус во Франкфуртер Алгемајне Цајтунг. Англискиот превод на нејзиниот роман „Крајот на деновите“ (Aller Tage Abend) ја освои наградата за Независна странска белетристика во 2015 година.

Делата на Ерпенбек се преведени на дански, англиски, француски, грчки, еврејски, холандски, шведски, словенечки, шпански, унгарски, јапонски, корејски, литвански, норвешки, полски, романски, арапски, естонски и фински.

Ерпенбек живее во Берлин со нејзиниот син, Франц, роден 2002 година, и нејзиниот сопруг, диригентот Волфганг Божиќ.[3]

Дела[уреди | уреди извор]

Белетристика[уреди | уреди извор]

    • Geschichte vom alten Kind (1999) ISBN 3-8218-0784-9 (превод на англиски од Susan Bernofsky: Старото дете и останати раскази. 2005. ISBN 978-0811216081.Старото дете и останати раскази. 2005. ISBN 978-0811216081.)
    • Tand (2001) ISBN 3-8218-0696-6
    • Wörterbuch (2004) ISBN 3-8218-0742-3 (превод на англиски од Susan Bernofsky: Книгата на зборовите. 2007. ISBN 978-0811217064.Книгата на зборовите. 2007. ISBN 978-0811217064.)
    • Heimsuchung (2008) ISBN 978-3-8218-5773-2 (превод на англиски од Susan Bernofsky: Посета. 2010. ISBN 978-0811219310.Посета. 2010. ISBN 978-0811219310.)
    • Dinge, die verschwinden (2009) ISBN 978-3-86971-004-4
    • Aller Tage Abend (2012) ISBN 978-0-8112-2192-4 (превод на англиски од Susan Bernofsky: Крајот на деновите. 2014. ISBN 978-0811221931.Крајот на деновите. 2014. ISBN 978-0811221931.)
    • Gehen, ging, gegangen (2015) ISBN 978-3-8135-0370-8 (превод на англиски од Susan Bernofsky: Оди, одеше, отиде. 2017. ISBN 978-0811225946.Оди, одеше, отиде. 2017. ISBN 978-0811225946.)

Драми[уреди | уреди извор]

  • Katzen haben sieben Leben (Мачките имаат седум животи) (2000)
  • Leibesübungen für eine Sünderin (Физички вежби за грешничка) (2003)

Признавање[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Jenny Erpenbeck wins Independent foreign fiction prize“. Guardian. Посетено на 5 February 2019.
  2. ↑ „Jenny Erpenbeck“. New Books in German. Посетено на 17 April 2011.
  3. ↑ 3,0 3,1 „Jenny Erpenbeck: Vom Ausgelieferstein“. Freiburger Nachrichten. Посетено на 5 February 2019.
  4. ↑ „Und immer wieder der Tod“. Die Zeit. Посетено на 5 February 2017.
  5. ↑ Ingeborg-Bachmann-Preis (2 July 2001). „Die AutorInnen bei den Tagen der deutschsprachigen Literatur 2001“. ORF Kärnten (германски). Архивирано од изворникот на 6 July 2011. Посетено на 28 May 2009.
  6. ↑ Inselschreiber. „Jenny Erpenbeck : Preisträger 2006“. Kunstraum-Sylt Quelle (германски). Архивирано од изворникот на October 23, 2007. Посетено на 10 July 2008.
  7. ↑ ArcelorMittal Eisenhüttenstadt GmbH - 1. November 2010 - Verleihung Stahl-Literaturpreis 2010(германски)
  8. ↑ Jewish Quarterly-Wingate Prize 2011 [{{{1}}} Архивирано] на {{{2}}}.
  9. ↑ Nick Clark (May 27, 2015). „Independent Foreign Fiction Prize 2015: Jenny Erpenbeck wins with 'work of genius'“. The Independent.
  10. ↑ (www.dw.com), Deutsche Welle. „Novelist Jenny Erpenbeck wins Thomas Mann Prize | Books | DW.COM | 03.05.2016“. DW.COM. Посетено на 2016-05-05.
  11. ↑ http://www.bundespraesident.de/SharedDocs/Berichte/DE/Frank-Walter-Steinmeier/2017/10/171004-Verdienstorden-TdDE.html

Дополнителна литература[уреди | уреди извор]

  • Bartel, Heike и Елизабет Боа (eds. ) Поместување на границите: пристапи кон современите германски писателки од Карен Дуве до Џени Ерпенбек. Амстердам: Родопи, 2006.   ISBN   978-90-420-2051-1. Амстердам
  • Wiebke, Eden. „Да се изрази со зборови, беше секогаш следниот“, во „Не плаши се од големи емоции“ . Франкфурт на Мајна: Фишер-Ташенбух-Верлаг, 2003 година. ISBN   3-596-15474-X, стр. 13-32 (интервју со Џени Ерпенбек)
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џени_Ерпенбек&oldid=4612623“