Бела детелина

Од Википедија — слободната енциклопедија
(Пренасочено од Trifolium repens)
Бела детелина
Научна класификација [ у ]
Царство: Растенија
клад: Скриеносеменици
клад: Евдикоти
клад: Розиди
Ред: Бобовидни
Семејство: Бобови
Род: Детелина
Вид: Бела детелина
Научен назив
Trifolium repens
L.
Синоними[1]
Бела детелина
Научна класификацијаedit
Царство: Plantae
Нерангирано: Tracheophytes
Нерангирано: Angiosperms
Нерангирано: Eudicots
Нерангирано: Rosids
Ред: Fabales
Семејство: Fabaceae
Подсемејство: Faboideae
Род: Trifolium
Вид:
T. repens
Биномен назив
Trifolium repens

Синоними[1]
Synonymy
  • Amoria repens (L.) C.Presl
  • Lotodes repens Kuntze
  • Trifolium limonium Phil.
  • Trifolium stipitatum Clos
  • Trifolium macrorrhizum Boiss., syn of subsp. macrorrhizum
  • Trifolium nevadense Boiss., syn of var. nevadense
  • Trifolium orbelicum Velen., syn of var. orbelicum
  • Trifolium orphanideum Boiss., syn of var. orphanideum
  • Trifolium biasolettii Steud. & Hochst., syn of subsp. prostratum
  • Trifolium occidentale Coombe, syn of subsp. prostratum

Бела детелина (латински:Trifolium repens),[2] е тревно повеќегодишно растение од фамилијата на Бобови (претходно споменувано како Leguminosae).Распространета е во Европа, вклучувајќи ги Британските Острови,[3] и Средна Азија и е еден од најраспространетите видови на детелина. Нашироко е воведена во светот како фуражна култура, а сега е исто така вообичаена во повеќето тревни области ( тревници и градини ) во Северна Америка, Австралија и Нов Зеланд.[4][5][6][7][8][9][10][11] Видот вклучува сорти често класифицирани како мали, средни и големи, според висината, што ја рефлектира должината на петилата. Терминот „бела детелина“ се применува на видот општо, „холандска детелина“ често се применува на средни сорти (но понекогаш и за помали сорти), а „ладино детелина“ се применува на големи сорти.[12][13][14]

Име[уреди | уреди извор]

Илустрација
Лист на Бела Детелина
Бела Детелина цветање
Четирилист Бела Детелина
Бела Детелина цвет

Името на родот, Детелина, потекнува од латинскиот tres , „три“ и folium , „лист“, т.н. од карактеристичната форма на листот, кој речиси секогаш има три ливчиња ( трифолиолат ); оттука и народното име „ трифолија “. Името на видот, repens , е латински „лазење“.

Опис[уреди | уреди извор]

Таа е тревесто, повеќегодишно растение. Расте ниско, со цветни глави на белузлави цветови, често со розова или кремаста нијанса што може да се појави со стареењето на растението. Главите се генерално 1.5 до 2 см широки, и се на крајот од 7 см педуни или стебленца од соцветие.[15] Цветовите најчесто ги посетуваат бумбарите [16] а често и медоносните пчели. Листовите се трифолиоли, мазни, елиптични до јајцевидни и долги ливчиња и обично со светли или темни ознаки. Стеблата функционираат како столони, така што белата детелина често формира душеци, при што стеблата лазат дури 18 см во една година, и искоренување на јазлите.[15] Листовите го формираат симболот познат како шамрок. Речиси секогаш, белата детелина ќе биде трифолиолирана. Сепак, некоја може, но само понекогаш, да поседува четири или повеќе летоци . 

Сорти и подвидови[уреди | уреди извор]

  • Trifolium repens subsp. макроризум (Boiss. ) Понерт
  • Trifolium repens var. Невадензе (Boiss. ) C.Vicioso
  • Trifolium repens var. охрант К.Мали
  • Trifolium repens var. орбеликум (Велен. ) Фрич
  • Trifolium repens var. orphanideum (Boiss. ) Боис.
  • Trifolium repens subsp. простратум Најман [1]

Распространетост[уреди | уреди извор]

Роден е во Европа и Средна Азија, сеприсутен низ Британските Острови,[3][17] воведен во Северна Америка, Јужна Африка, Австралија, Нов Зеланд, Јапонија и на други места, и глобално се одгледува како фуражна култура.

Белата детелина се користи како модел на организам за глобално истражување на екологијата и урбаната еволуција. Како дел од Проектот за глобална урбана еволуција (GLUE), научници од 26 земји го испитуваа производството на цијанид од над 110.000 растенија детелина од 160 градови. Цијанидот може да биде корисен за растенијата на детелина како пречка за тревопасни животни. Анализирајќи ги разликите меѓу урбаните и руралните средини, научниците открија дека производството на цијанид има тенденција да се зголемува со оддалеченоста од центарот на градовите, што укажува на тоа дека популацијата на детелина се прилагодува на факторите кои вообичаено се среќаваат во урбаните центри ширум светот. Можни фактори може да вклучуваат температура (замрзнувањето е поврзано со содржината на цијанид), тревопасните притисоци и стресот од суша. Како живеалишта на детелина, центрите на градовите може повеќе да личат на други далечни градови отколку блиските рурални области.[18][19][20]

Предок[уреди | уреди извор]

Trifolium repens е тетраплоид (4n=32) со два диплоидни предци.[21] Со цел да се зголеми генетската разновидност за размножување, истражувањето е фокусирано на пронаоѓање на овие предци. Предложените предци на Trifolium repens вклучуваат Trifolium nigrescens, Trifolium occidentale, Trifolium pallescens и Trifolium uniflorum .[21][22][23][24] Дополнително, можно е еден од диплоидните предци допрва да треба да се анализира, или затоа што не е откриен или е исчезнат.[25]

Одгледување и употреба[уреди | уреди извор]

Сточна храна[уреди | уреди извор]

Белата детелина е опишана како најважна фуражна мешунка во умерените зони .[26] Симбиотска фиксација на азот (до 545 кг од хектар N,[27] иако обично многу помалку, на пр. околу 110 до 170 кг од хектар [28] ) во коренските јазли на белата детелина ја спречува употребата на синтетички азотни ѓубрива за одржување на продуктивноста на пасиштата во многу умерена зона. Белата детелина најчесто се одгледува во мешавини со фуражни треви, на пр. повеќегодишна ржава ( Lolium perenne ).[29][30][31] Ваквите мешавини не само што можат да го оптимизираат сточарското производство, туку можат да го намалат и ризикот од надуеност кај добитокот што може да биде поврзан со прекумерна паша на бела детелина на пасиштата.[32] Ваквите мешавини на видови, исто така, имаат тенденција да избегнуваат проблеми кои инаку би можеле да се поврзат со внесот на цијани гликозиди ( линамарин и лотаустралин ) на чисти или речиси чисти насади на некои сорти на бела детелина.[33] Меѓутоа, проблемите неизбежно се јавуваат со пасењето на монокултурите на белата детелина, а супериорното производство на преживари понекогаш се постигнува на монокултурите на белата детелина кои успеале да ја оптимизираат висината на ливадата.[34]

Формононетинот и биоханинот А играат улога во формирањето на арбускуларна микориза на корените на белата детелина,[35] а фолијарната болест може да го стимулира производството на естрогенски куместанци кај белата детелина.[36] Меѓутоа, иако имало неколку извештаи за фитоестрогенски ефекти на белата детелина врз преживарите кои пасат,[36] тие биле многу поретки од таквите извештаи за некои сорти на подземна и црвена детелина. Меѓу фуражните растенија, некои сорти на бела детелина имаат тенденција да бидат фаворизирани од прилично блиско пасење, поради нивната столониферна навика,[37][38] што може да придонесе за конкурентска предност.

Придружно садење, зелено ѓубриво и покривни култури[уреди | уреди извор]

Белата детелина расте добро како придружно растение меѓу тревниците, житните култури, пасишните треви и зеленчуковите редови.[15] Често се додава во мешавините во семето на тревникот, бидејќи може да расте и да обезбеди зелена покривка во посиромашните почви каде што тревниците не се добри. Белата детелина може да толерира тесно косење и пасење, и може да расте на многу различни видови и pH на почви (иако претпочита глинени почви).[15] Како мешункасто и издржливо растение, се смета дека е корисна компонента на управувањето со природните или органските пасишта и грижата за тревниците поради неговата способност да го поправа азот и да не се натпреварува со плевелите. Природното фиксирање на азот го намалува истекувањето од почвата и со одржување на здравјето на почвата може да ја намали инциденцата на некои болести на тревникот кои се засилени со достапноста на синтетичко ѓубриво.[39] Поради овие причини, често се користи како зелено ѓубриво и покривна култура.

Кулинарска употреба[уреди | уреди извор]

Покрај тоа што прави одлична фуражна култура за добитокот,[40] неговите лисја и цветови се вредна храна за преживување: тие се богати со белковини и се широко распространети и изобилни. Свежите растенија со векови се користат како адитиви за салати и други оброци кои се состојат од лиснат зеленчук.  Тие не се лесно за луѓето да се сварат сурови, но, сепак, тоа лесно се поправа со варење на собраните растенија 5-10 минути.[41] Домородните Американци јаделе некои видови сурови.[42] Исушените цветови од бела детелина, исто така, може да се пушат како хербална алтернатива на тутунот.[43]

Медицинска употреба[уреди | уреди извор]

Во Индија, T. repens се смета за народен лек против цревни хелминтични црви, а експериментална студија in-vivo потврди дека воздушните ластари на T. repens имаат значителни антицестодални (анти-тенија) својства.[44]

Етимологија[уреди | уреди извор]

Трифолиум значи „трифолија“ (листови со три лобуси); ова е името на Плиниј за трилисни растенија.[45]

Репенс значи „притаен“ или „столоничен“.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 „Trifolium repens L. — The Plant List“. theplantlist.org.
  2. ↑ „Trifolium repens“. Служба за заштита на природните ресурси при USDA — база PLANTS.
  3. ↑ 3,0 3,1 Clapham, A.R., Tutin, T.G. and Warburg., E.F. 1968. Excursion Flora of the British Isles. Cambridge University Press. ISBN 0-521-04656-4
  4. ↑ „Altervista Flora Italiana, Trifoglio strisciante, Weißklee, vitklöver, Trifolium repens L“. Luirig.altervista.org. Посетено на 2018-07-16.
  5. ↑ „Flora of Zimbabwe: Species information: Trifolium repens“. zimbabweflora.co.zw.
  6. ↑ „Weeds of Australia: Trifolium repens“.
  7. ↑ Böcher, T. W. 1978. Greenlands Flora 326 pp.
  8. ↑ Duchen, P. & S. G. Beck. 2012. Estudio taxonómico de las Leguminosas del Parque Nacional Area Natural de Manejo Integrado (PN-ANMI) Cotapata, La Paz-Bolivia. Revista de la Sociedad Boliviana de Botánica 6(1): 13–51.
  9. ↑ Correa A., M.D., C. Galdames & M. Stapf. 2004. Catálogo de las Plantas Vasculares de Panamá 1–599. Smithsonian Tropical Research Institute, Panamá
  10. ↑ Marticorena, C. & M. Quezada. 1985. Catálogo de la Flora Vascular de Chile. Gayana, Botánica 42: 1–157.
  11. ↑ Porsild, A. E. & W. Cody. 1980. Checklist of the Vascular Plants of the Northwest Territories Canada i–viii, 1–607. National Museum of Natural Sciences, Ottawa
  12. ↑ Barnes, R. F., C. J. Nelson, M. Collins, and K. J. Moore (eds.). 2003. Forages: an introduction to grassland agriculture. Vol. 1. 6th ed. Blackwell Publishing. 556 pp.
  13. ↑ Henning, J. C. and H. N. Wheaton. 1993. White, ladino and sweet clover. G4639. U. Missouri Extension. http://extension.missouri.edu/p/G4639 Архивирано на 14 септември 2017 г.
  14. ↑ White clover. Penn State University Extension. http://extension.psu.edu/plants/crops/forages/species/white-clover Архивирано на 25 август 2017 г.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Richard H. Uva, Joseph C. Neal and Joseph M. Ditomaso, Weeds of The Northeast, (Ithaca, NY: Cornell University Press, 1997), Pp. 236-237.
  16. ↑ Van Der Kooi, C. J.; Pen, I.; Staal, M.; Stavenga, D. G.; Elzenga, J. T. M. (2015). „Competition for pollinators and intra-communal spectral dissimilarity of flowers“. Plant Biology. 18 (1): 56–62. doi:10.1111/plb.12328. PMID 25754608.
  17. ↑ „BSBI Online Atlas of the British Flora“. Архивирано од изворникот на 2021-04-14. Посетено на 16 June 2018.
  18. ↑ Bender, Eric (21 March 2022). „Urban evolution: How species adapt to survive in cities“. Knowable Magazine. Annual Reviews. doi:10.1146/knowable-031822-1. Посетено на 31 March 2022.
  19. ↑ Santangelo, James S.; Ness, Rob W.; Cohan, Beata; и др. (18 March 2022). „Global urban environmental change drives adaptation in white clover“. Science. 375 (6586): 1275–1281. doi:10.1126/science.abk0989. ISSN 0036-8075. Посетено на 1 April 2022.
  20. ↑ Diamond, Sarah E.; Martin, Ryan A. (2 November 2021). „Evolution in Cities“. Annual Review of Ecology, Evolution, and Systematics (англиски). 52 (1): 519–540. doi:10.1146/annurev-ecolsys-012021-021402. ISSN 1543-592X. Архивирано од изворникот на 2022-03-31. Посетено на 1 April 2022.
  21. ↑ 21,0 21,1 Ellison, Nick W.; Liston, Aaron; Steiner, Jeffrey J.; Williams, Warren M.; Taylor, Norman L. (2006). „Molecular phylogenetics of the clover genus (Trifolium—Leguminosae)“. Molecular Phylogenetics and Evolution. 39 (3): 688–705. doi:10.1016/j.ympev.2006.01.004. PMID 16483799.
  22. ↑ Williams, Warren M.; Ellison, Nicholas W.; Ansari, Helal A.; Verry, Isabelle M.; Hussain, S. Wajid (2012-04-24). „Experimental evidence for the ancestry of allotetraploid Trifolium repens and creation of synthetic forms with value for plant breeding“. BMC Plant Biology. 12: 55. doi:10.1186/1471-2229-12-55. ISSN 1471-2229. PMC 3443075. PMID 22530692.
  23. ↑ Williams, W. M.; Ansari, H. A.; Hussain, S. W.; Ellison, N. W.; Williamson, M. L.; Verry, I. M. (2008-01-01). „Hybridization and Introgression between Two Diploid Wild Relatives of White Clover, Trifolium nigrescens Viv. and T. occidentale Coombe All rights reserved. No part of this periodical may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording, or any information storage and retrieval system, without permission in writing from the publisher. Permission for printing and for reprinting the material contained herein has been obtained by the publisher“. Crop Science (англиски). 48 (1): 139–148. doi:10.2135/cropsci2007.05.0295. ISSN 1435-0653.[мртва врска]
  24. ↑ Badr, A.; El-Shazly, H. H.; Mekki, L. (2012-06-01). „Genetic diversity in white clover and its progenitors as revealed by DNA fingerprinting“. Biologia Plantarum (англиски). 56 (2): 283–291. doi:10.1007/s10535-012-0088-0. ISSN 0006-3134.
  25. ↑ Hand, Melanie L.; Ponting, Rebecca C.; Drayton, Michelle C.; Lawless, Kahlil A.; Cogan, Noel O. I.; Brummer, E. Charles; Sawbridge, Timothy I.; Spangenberg, German C.; Smith, Kevin F. (2008-10-01). „Identification of homologous, homoeologous and paralogous sequence variants in an outbreeding allopolyploid species based on comparison with progenitor taxa“. Molecular Genetics and Genomics (англиски). 280 (4): 293–304. doi:10.1007/s00438-008-0365-y. ISSN 1617-4615. PMID 18642031.
  26. ↑ Elgersma, Anjo, and Jan Hassink. "Effects of white clover (Trifolium repens L.) on plant and soil nitrogen and soil organic matter in mixtures with perennial ryegrass (Lolium perenne L.)." Plant and Soil 197, no. 2 (1997): 177-186.
  27. ↑ Carlsson, G., and K. Huss-Danell. "Nitrogen fixation in perennial forage legumes in the field." Plant and Soil 253, no. 2 (2003): 353-372.
  28. ↑ Andrae, John. 2004. White clover establishment and management guide. B 1251. Univ. of Georgia Extension.
  29. ↑ Ulyatt, M. J., D. J. Thomson, D. E. Beever, R. T. Evans, and M. J. Haines. "The digestion of perennial ryegrass (Lolium perenne cv. Melle) and white clover (Trifolium repens cv. Blanca) by grazing cattle." British Journal of Nutrition 60, no. 01 (1988): 137-149.
  30. ↑ Evans, D. R., and T. A. Williams. "The effect of cutting and grazing managements on dry matter yield of white clover varieties (Trifolium repens) when grown with S23 perennial ryegrass." Grass and Forage Science 42, no. 2 (1987): 153-159.
  31. ↑ Moseley, G., and J. R. Jones. "The physical digestion of perennial ryegrass (Lolium perenne) and white clover (Trifolium repens) in the foregut of sheep." British Journal of Nutrition 52, no. 02 (1984): 381-390.
  32. ↑ Wolfe, E. C., and Alec Lazenby. "Bloat incidence and liveweight gain in beef cattle on pastures containing different proportions of white clover (Trifolium repens)." Animal Production Science 12, no. 55 (1972): 119-125.
  33. ↑ Crush, J. R., and J. R. Caradus. "Cyanogenesis potential and iodine concentration in white clover (Trifolium repens L.) cultivars." New Zealand Journal of Agricultural Research 38, no. 3 (1995): 309-316.
  34. ↑ Orr, R. J., A. J. Parsons, P. D. Penning, and T. T. Treacher. "Sward composition, animal performance and the potential production of grass/white clover swards continuously stocked with sheep." Grass and Forage Science 45, no. 3 (1990): 325-336.
  35. ↑ Siqueira, J. O., G. R. Safir, and M. G. Nair. "Stimulation of vesicular‐arbuscular mycorrhizal formation and growth of white clover by flavonoid compounds." New Phytologist 118, no. 1 (1991): 87-93.
  36. ↑ 36,0 36,1 Adams, Norman R. "Detection of the effects of phytoestrogens on sheep and cattle." Journal of Animal Science 73, no. 5 (1995): 1509-1515.
  37. ↑ Lane, L. A., J. F. Ayres and J. V. Lovett. "The pastoral significance, adaptive characteristics, and grazing value of white clover (Trifolium repens L.) in dryland environments in Australia: a review." Animal Production Science 40, no. 7 (2000): 1033-1046.
  38. ↑ Caradus, J. R. "Genetic diversity within white clover (Trifolium repens L.)." In Proceedings Agronomy Society of NZ, vol. 24, p. 2. 1994.
  39. ↑ The Organic Lawn Care Manual, Tukey, Storey Publishing. p 183.
  40. ↑ Coladonato, Milo (1993). „Trifolium repens“. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory. Посетено на 2015-07-26.
  41. ↑ Lee Allen Peterson, Edible Wild Plants, (New York City: Houghton Mifflin Company, 1977), P. 56.
  42. ↑ Reiner, Ralph E. (1969). Introducing the Flowering Beauty of Glacier National Park and the Majestic High Rockies. Glacier Park, Inc. стр. 10.
  43. ↑ „Clover - White“. Foraging Texas. Посетено на 2018-07-16.
  44. ↑ Yadav, A. K. 2004. Anticestodal activity of Trifolium repens extract. Pharmaceutical Biology 42: 656-658.
  45. ↑ Gledhill, David (2008). "The Names of Plants". Cambridge University Press. ISBN 9780521866453 (hardback), ISBN 9780521685535 (paperback). pp 328, 386
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Бела_детелина&oldid=5148176“