Чистилиште
Чистилиште (латински: purgatorium)[1] претставува привремена состојба по физичката смрт во која душата се стекнува со прочистување.[2]
Црковно толкување на чистилиштето[уреди | уреди извор]
Чистилиштето како поим постои во римокатоличката доктрина која тврди дека постои ваквата привремена состојна и дека во процесот на прочистувањето на умрените може да им помогнат молитвите на живите луѓе.[3] Според теолозите и во популарната претстава, чистилиштето е место каде прочистувањето се спроведува со помош на оган, а според Жал Ле Гоф, ваквото сфаќање се појавило во Западна Европа кон крајот на 12 век,[4] но тоа никогаш не било прифатено како официјално толкување на римокатоличката црква. Уште повеќе, папите Јован Павле II и Бенедикт XVI негирале одредени аспекти на ваквото сфаќање на чистилиштето, а останатите христијански цркви ја отфрлаат „римската доктрина во однос на чистилиштето“, иако Православната црква, Источните православни цркви и некои елементи на Англиканската црква и Методистичката црква се согласуваат дека за некои луѓе постои прочистување по смртта и ги прифаќаат молитвите за умрените.[5][6][7][8][9] Јудаизмот, исто така, ја дозволува можноста за прочистување по смртта како начин да го објасни значењето на Гехена.[10]
Во делото „Црковна историја на Англите“ на Беда Венерабилис се среќава опис на чистилиштето, претставено преку визијата на некој Дриктхелм кој видел голема долина: на левата страна од неа горел огромен пламен, а на десната страна беснеела бура со снег и град и владеел неподнослив студ; меѓу едната и другата страна скитале многу души кои во мразот барале спас од неподносливата жештина, а бегајќи до студот повторно се фрлале во огнот и така во недоглед. Дриктхелм помислил дека тоа е пеколот, но неговиот водич му објаснил дека тоа е местото на кое се прочистуваат душите на оние кои до смртта го одложувале каењето и искупувањето на гревовите; меѓутоа, откако се покајале, макар и на смртната постела, тие ќе влезат во рајот на судниот ден.[11] Во делото „Speculum historiale“ на Винсент од Бова се опишува случката на некое дете кое го посетило чистилиштето и таму видело како возрасните луѓе се вареле во казани сè додека не се претвориле во новороденчиња, потоа пак станувале возрасни и повторно се вареле и се претворале во деца, а таа постапка се повторувала.[12]
Чистилиштето во делото на Данте Алигиери[уреди | уреди извор]
Според Данте Алигиери, на влезот во чистилиштето се наоѓа порта која се отвора со клучевите кои св. Петар му ги дал на ангелот-чувар на портата.[13]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Purgatory“, Oxford English Dictionary
- ↑ Merriam-Webster Dictionary.
- ↑ „Pius IV Council of Trent-25“. www.ewtn.com. Архивирано од изворникот на 2019-04-08. Посетено на 2019-01-22.
- ↑ LeGoff, Jacques. The Birth of Purgatory. Trans. Arthur Goldhammer. Chicago: University of Chicago Press, 1986, стр. 362–366.
- ↑ Jerry L. Walls (2012). Purgatory: The Logic of Total Transformation. Oxford University Press. стр. 61. ISBN 9780199732296.
- ↑ Cook, Joseph (1883). Advanced thought in Europe, Asia, Australia, &c. London: Richard D. Dickinson. стр. 41. Посетено на 10 April 2014.
Англиканската црква им дозволила на некои високи свештеници да учат дека постои посредна состојба (Hades) меѓу пеколот (Gehenna) и рајот (Paradise), но со непремостлив залив меѓу нив.
- ↑ Gould, James B. (4 август 2016). Understanding Prayer for the Dead: Its Foundation in History and Logic (англиски). Wipf and Stock Publishers. стр. 57–58. ISBN 9781620329887.
Римокатоличката и Англиската методистичка црква се молат за мртвите.. Методистите кои се молат за умрените на тој начин ги посветуваат на постојаната божја милост.
- ↑ Gould, James B. (4 август 2016). Understanding Prayer for the Dead: Its Foundation in History and Logic (англиски). Wipf and Stock Publishers. стр. 50. ISBN 9781532606014.
- ↑ Olivier Clément, L'Église orthodoxe. Presses Universitaires de France, 2006, Section 3, IV.
- ↑ „www.chabad.org“.
- ↑ Aron Gurevič, Problemi narodne kulture u srednjem veku. Beograd: Grafos, 1987, стр. 194-195.
- ↑ Aron Gurevič, Problemi narodne kulture u srednjem veku. Beograd: Grafos, 1987, стр. 377.
- ↑ Dante Aligijeri, Pakao. Beograd: Rad, 1961, стр. 8.