Прејди на содржината

Хју Грант

Од Википедија — слободната енциклопедија
Хју Грант
Грант во 2014 г.
Роден(а)Хју Џон Мунго Грант
9 септември 1960(1960-09-09) (65 г.)
Лондон, Англија
Алма матерОксфорд
Занимањеглумец
Активен период1982–сега
Деца5

Хју Џон Мунго Грант[1][2] (роден на 9 септември 1960 година) е англиски актер. Грант добил неколку признанија, вклучувајќи ја наградата на Британската филмска академија и наградата Златен глобус, како и номинации за две награди „Прајмтајм Еми“. Исто така добил и почесен Цезар во 2006 година.[3] Во 2022 година, списанието „Тајм Аут“ го навело Грант како еден од 50-те најголеми британски актери на сите времиња.[4] Неговите филмови заработиле над 4 американски долари милијарди низ целиот свет.[5]

Грант го имал своето деби како долгометражен филм во Привилегиран (1982), потоа романтичната драма Морис (1987) за која добил признание, како и наградата „Волпи куп“ за најдобар глумец. Грант потоа глумел во низа успешни историски драми како што се Остатоци од денот (1993), Разум и чувствителност (1995) и Враќање на монархијата (1995). Тој се појавил како ѕвезда со романтичната комедија на Ричард Кертис Четири свадби и еден погреб (1994),[6] за која ги освоил Златниот глобус и наградата БАФТА за најдобар глумец. Грант глумел и во други романтични комедии како што се Нотинг Хил (1999), Дневникот на Бриџит Џонс (2001), За едно момче (2002), Две недели за заљубување (2002), Всушност, љубов (2003) и Музика и стихови (2007).

Грант почнал да глуми во спротивен стил, заработувајќи номинации за две награди БАФТА за најдобар спореден глумец за неговите улоги во Флоренс Фостер Џенкинс (2016) и во Падингтон 2 (2017). Тој глумел и во научно-фантастичниот филм Атлас на облаците (2012), неколку акциони филмови со Гај Ричи, вклучувајќи го Џентлмените (2019), Вонка (2023) и хорор филмот Еретик (2024), што му донело уште една номинација за БАФТА. Грант добил две номинации за наградата Прајмтајм Еми за најдобар глумец за минисеријата на Би-Би-Си Англиски скандал (2018) и Слом (2020).

Грант отворено зборувал за својата антипатија кон глумата, за својот презир кон културата на славните личности и за непријателството кон медиумите.[7][8] Бил истакнат критичар на однесувањето на Руперт Мердок за време на скандалот со прислушување телефони на Њуз Интеренешанал.[9][10][11]

  1. ↑ Turner, Mimi (2011-11-21). „Hugh Grant Accuses 'The Mail on Sunday' of Phone Hacking“. The Hollywood Reporter (англиски). Архивирано од изворникот на 2022-12-05. Посетено на 2024-01-13.
  2. ↑ Conversations with Hugh Grant. 19 August 2016. https://www.youtube.com/watch?v=y3lUJt4KmJw&t=1340s.
  3. ↑ „French Cesar Awards handed out“. UPI. Посетено на 25 June 2024.
  4. ↑ „50 Great British actors: the list“. Time Out. 2 August 2022. Посетено на 6 December 2022.
  5. ↑ „Hugh Grant“. The Numbers. Посетено на 11 April 2025.
  6. ↑ Sharon Knolle and Liza Foreman (16 December 2002). „Scribe's alter ego evolves on celluloid“. Variety. стр. A8.
  7. ↑ MacSweeney, Eve (1 February 2007). „Reluctant Romeo“. Vogue. стр. 232–237. ISSN 0042-8000. Посетено на 3 February 2020.
  8. ↑ Parker, Eloise (3 February 2007). „Why Grant's so grumpy“. Daily Post. стр. 13.
  9. ↑ Hugh Grant (12 April 2011). „The bugger, bugged“. New Statesman.
  10. ↑ Benedictus, Leo; Long, Josie (16 April 2011). „From Stephen Fry to Hugh Grant: The rise of the celebrity activist“. The Guardian.
  11. ↑ Bradshaw, Peter (8 July 2011). „Hugh Grant's best role yet – scourge of News International“. The Guardian.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Хју_Грант&oldid=5445087“