Прејди на содржината

Хуберт Зауфер

Од Википедија — слободната енциклопедија
Хуберт Зауфер на Берлинале 2014 година

Хуберт Зауфер (роден на 27 јули 1966 година) — австриски режисер на документарни филмови, сценарист, продуцент и глумец, најпопуларен по „Кошмарот на Дарвин“ (2004), кој бил номиниран за Оскар.

Живее во Франција, а има живеено во Велика Британија, Италија и САД. Филмска режија студирал на универзитетите во Виена и Франција. Предава филмски часови во Европа и САД.

Најпопуларен е по политички документарни филмови, снимени во стилот „синема верите“. Тој добил светско признание за изразот, содржината и естетиката во своите филмови. Неговите филмови најчесто се контроверзни поради нивниот експлицитен политички, социјален и поетски израз. Зауфер, за својата работа, има повеќе од 50 меѓународни филмски награди, а неговиот филм „Кошмарот на Дарвин“, бил номиниран за најдобар документарец на Оскарите. Неговите два најнови документарни филмови добиле дванаесет меѓународни филмски награди.

Глумел во неколку кратки и два долгометражни филма: „Кругот на ирисот“, во режија на Питер Пацак (со Филип Леотар) и „Сина дистанца“, во режија на Питер Шрајнер.

Хуберт Зауфер е член на: Академијата за филмски уметности и науки, Европската филмска академија и Француската академија за кино.

Предавал како визитинг професор/тутор на Харвард, Јеил, УКЛА, Универзитетот Колумбија, Универзитетот во Колорадо, Универзитетот во Каракас, Универзитетот во Хавана, FEMIS (Француска филмска школа), Московската меѓународна филмска школа, Истанбулскиот универзитет и Јужномедитеранската филмска школа.

Филмски пристап

[уреди | уреди извор]

Хуберт се стреми процесот на создавање документарен филм да го сведе на неговата суштина. Од крајот на 1990-тите во Конго и Танзанија, тој отфрла сè што вообичаено се смета за основно во филмската продукција: нема стативи, нема вештачко осветлување, ниту пак тим за озвучување. Се потпира само на најнеопходното – компактна, но врвна камера и квалитетен микрофон. А најважното, сепак, е времето за пишување, истражување, размислување и – за средби со луѓето кои ќе бидат центар на приказната.

Овој начин на работа тој го споредува со пишување поезија или роман, па дури и со еден вид доживотна медитација. „Кога ќе се вклучи камерата, не постои ништо друго во светот освен очите, здивот, мислите, насмевките или солзите на протагонистите“, објаснува режисерот. Ликовите во неговите филмови гледаат право во очите на гледачот, создавајќи силен, речиси хипнотички ефект. Така секое дело, станува интимно патување во непознатото, филм во движење.[1]

Младост и детство

[уреди | уреди извор]

Зауфер е роден во Тиролските Алпи, Австрија во 1966 година како син на гостилничари, музичари. Неговиот татко, Антон Хубертус Зауфер, бил писател и сликар. Неговата мајка Марија била страсна пејачка и накратко работела на хуманитарни мисии на Балканот. Зауфер го поминал својата средна возраст во Италија, Јужна Калифорнија - САД, Велика Британија, Танзанија, Заир (сега ДР Конго), Судан, Јужен Судан. Негов постојан дом од 1995 година се Париз и Бургундија, Франција.

Образование

[уреди | уреди извор]

Зауфер студирал фотографија во САД, потоа филмска режија на Универзитетот за ликовни уметности во Виена и на Универзитетот во Париз. Тој бил и гостин-студент на ФЕМИС откако добил грант од програмата Еразмус. Неговата теза за кинематографија, објавена во Виена, била насловена: „Филмот како завет“, и се фокусирала на последните три филма на режисерите Сирил Колард, Андреј Тарковски и Јорис Ивенс („Компресијата“). Зауфер дипломирал со посебно признание како режисер на филмската школа, добивајќи диплома за уметности.

Филмографија

[уреди | уреди извор]
  • На пат со Емил (1993, документарец)
  • Јас месечарам сред бел ден (1994, фикција)
  • Ломографската Москва (1995, документарец)
  • Дневник Кисангани / Далеку од Руанда (1998, документарен филм)
  • Сами со нашите приказни (2000, документарец)
  • Кошмарот на Дарвин (2004, документарец)
  • Доаѓаме како пријатели (2014, документарец)
  • Епицентро (2020, документарец)
Наслов Година Награди и номинации Надвор од натпреварите
Дневник на Кисангани 1998 година Добитник на - Гран при „Кино на реалноста“ за најдобар филм (Париз, 1998)


Освоена – „ Кентаур 98 “ за најдобар документарен филм (Санкт Петербург, 1998)

Освоена – Златна награда на „Њујорк филм експо“ за најдобар документарец (Њујорк, 1999)

Освоена – наградата Дон Кихоте (Краков, 1998)

Освоено – наградата „Еден свет медиуми“ второ место (Лондон)

Освоена – Прва награда за човекови права за најдобар филм (Нирнберг)

Победник на – 48-ми Меѓународен филмски фестивал Форум на млади филмови (Берлин)

Победник – Специјално споменување од жирито (Монтевидео)

Освоена – Специјална награда од жирито за документарен филм (Карлови Вари, 1998)

Освоена – Меѓународна хуманитарна награда (Женева, Њујорк, Лос Анџелес)
Кошмарот на Дарвин 2005 година Номиниран - Оскар за најдобар документарен филм (САД, 2005)

Освоен - Сезар (Франција, 2005)

Ја освоил ознаката „Европски кина“ на Меѓународниот филмски фестивал во Венеција

Добитник на наградите на Европската филмска академија за најдобар документарец (2004) „Прис Арте“

Победник на - Меѓународен фестивал на документарен филм во Амстердам за најдобар филм во последните 20 години

Освоена - наградата „Нов филм во Монтреал“ за документарен филм

Освоена - Виенска филмска награда „Виенале“ (2004)

Победник на - Копенхаген Докс за најдобар филм (2004)

Освоена - Награда од публиката во Белфорт за најдобар документарец (2005)

Освоена - Голема награда од жирито на „Премиер планови на Анже“ (2005)

Освоена - наградата „Современо мексиканско кино“ за најдобар документарец (2005)

Победник на - Најдобар документарец на Меѓународниот филмски фестивал во Фрибург (2005)

Освоен - Гран-при на Парискиот фестивал на животната средина за најдобар филм (2005)

Освоена - Специјална награда на Амнести Интернешнл Филмски фестивал во Амстердам (2005)

Освоена - Голема награда од жирито за најдобар филм на фестивалот за документарни филмови во Чикаго (2005)

Освоен - Победник на Фестивалот на документарен филм во Солун Награда од публиката (2005)

Освоена - награда за дистрибуција на документарни филмови во Осло (Норвешка, 2005)

Освоено - Зелениот ден на ООН (Сан Франциско, 2005)

Освоена - Голема награда од жирито на „Силвердокс“ (САД, 2005)

Победник на - Докавив Тел Авив Израел за најдобар филм (2005)		 Меѓународен филмски фестивал во Сан Себастијан (Забалтеги, 2004)

Меѓународен филмски фестивал во Осло (2004)

Латино-американски фестивал Ла Хавана (2004)

Хоф (2004)

Лондонски меѓународен филмски фестивал (2004)

Документарна турнеја во Шефилд (2004)

Меѓународен филмски фестивал во Торонто „Од реалност до филмска лента“ (2004)

Фестивал на документарен филм во Хелсинки (2005) Меѓународен филмски фестивал во Гетеборг (2005)

Фестивал на документарен филм во Љубљана (2005)

Меѓународен филмски фестивал во Вилнус (2005)

Фестивал на нови режисери/нови филмови (2005)

Европски филмски преглед (2005)

Документарна турнеја во Јужна Америка

Буенос Аирес БАФИЧИ (2005)

Истанбулски меѓународен филмски фестивал (2005)

Џеонџу, Меѓународен филмски фестивал во Кореја (2005)

Варшава, Полска - документарна рецензија (2005)

БАМ Синематек (2005)

Меѓународен филмски фестивал во Карлови Вари (2005)

Меѓународен филмски фестивал на Нов Зеланд (2005)

Сараевски филмски фестивал (2005)

Меѓународен филмски фестивал во Сао Паоло (2005)
  1. ↑ Ориѓанска, Магда (2025978-). 16.МакеДокс, каталог 2025. Скопје: Македокс. стр. 94. ISBN 978-608-66051-8-6. Проверете ги датумските вредности во: |year= (help)

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Хуберт_Зауфер&oldid=5442974“