Прејди на содржината

Флуор азид

Од Википедија — слободната енциклопедија
Флуор азид
Други називи

Триазадиенил флуорид

Назнаки
14986-60-8 Ок
ChemSpider 10328964
3Д-модел (Jmol) Слика
PubChem 23235952
Својства
Хемиска формула
Моларна маса 0 g mol−1
Изглед Жолтозелен гас
Точка на топење
Точка на вриење
Експлозивност
Осетливост на удар Крајно осетлив
Осетливост на триење Крајно осетлив
Опасност
Безбедност при работа:
Главни опасности
 Крајно експлозивно осетлив
NFPA 704
Слични супстанци
Други катјони Азотоводородна киселина
Хлор азид
Бром азид
Јод азид
Дополнителни податоци
Освен ако не е поинаку укажано, податоците се однесуваат на материјалите во нивната стандардна состојба (25 °C, 100 kPa)
Наводи

Флуор азид или триазадиенил флуорид — жолтозелен гас составен од азот и флуор со формула FN
3.[1] Неговите својства наликуваат на оние на ClN
3, BrN
3 и IN
3.[2] Врската помеѓу атомот на флуорот и атомот на азотот е многу слаба, што доведува до тоа оваа супстанца да биде многу нестабилна и склона кон експлозија.[3] Пресметките покажуваат дека аголот F–N–N е околу 102° со права линија од 3 атоми на азот.[4]

Гасот врие на -30° и се топи на -139 °C.[5]

За прв пат бил направен од Џон Ф. Халер во 1942 година.[6]

Реакции

[уреди | уреди извор]

Флуор азидот може да се добие со реакција на азлотоводородна киселина или натриум азид, со гас на флуор.[5][7]

HN
3 + F
2 → N
3F + HF
NaN
3 + F
2 → N
3F + NaF

Флуор азидот се разградува без експлозија на нормални температури при што се добива динитроген дифлуорид:

2 FN
3 → N
2F
2 + 2 N
2.[1]

На повисоки температури како 1000 °C флуор азидот се разградува во радикал на азот монофлуорид: [7]

FN
3 → NF + N
2

Самиот FN се димеризира при ладење.

2 NF → N
2F
2

Во цврста или течна состојба FN
3 може да експлодира, ослободувајќи голема количина на енергија. Тенок слој гори со брзина од 1,6 km/s [8] Поради опасноста од експлозија, треба да се постапува истовремено со само многу мали количини од оваа супстанца.[9]

FN
3 адуктите може да се образуват со Луисовите киселини бор трифлуорид (BF3) и арсен пентафлуорид (AsF5) на -196 °C. Овие молекули се поврзуваат со првиот атом на азот од флуорот.[10]

Својства

[уреди | уреди извор]

Спектроскопија

[уреди | уреди извор]
Параметар Вредност [9] Единица
А 48131,448 MHz
Б 5713,266 MHz
В 5095,276 MHz
μ a 1,1
μ б 0,7

Облик

[уреди | уреди извор]

Растојанието помеѓу атомите се F–N 0,1444 nm, FN=NN 0,1253 nm и FNN=N 0,1132 nm.[9]

Физички

[уреди | уреди извор]

FN
3 има густина од 1,3 g/cm3.[11]

FN
3 се адсорбира на цврсти површини на калиум флуорид, но не и на литиум флуорид или натриум флуорид. Ова својство се истражувало за да може FN
3 да ја зголеми енергијата на цврстите пропеланти.[11]

Ултравиолетовиот фотоелектричен спектар покажува врвови на јонизација на 11,01, 13,72, 15,6, 15,9, 16,67, 18,2 и 19,7 eV. Соодветно овие се доделуваат на орбиталите: π, nN или nF, nF, πF, nN или σ, π и σ.[3]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 Gipstein, Edward; John F. Haller (1966). „Absorption Spectrum of Fluorine Azide“. Applied Spectroscopy. 20 (6): 417–418. Bibcode:1966ApSpe..20..417G. doi:10.1366/000370266774386470. ISSN 0003-7028.
  2. ↑ Saxena, P. B. (2007-01-01). Chemistry of Interhalogen Compounds. Discovery Publishing House. стр. 96. ISBN 9788183562430. Посетено на 16 June 2014.
  3. ↑ 3,0 3,1 Rademacher, Paul; Andreas J. Bittner; Gabriele Schatte; Helge Willner (1988). „Photoelectron Spectrum and Electronic Structure of Triazadienyl Fluoride, N3F“. Chemische Berichte. 121 (3): 555–557. doi:10.1002/cber.19881210325. ISSN 0009-2940.
  4. ↑ Peters, Nancy J. S.; Leland C. Allen; Raymond A. Firestone (1988). „Fluorine azide and fluorine nitrate: structure and bonding“. Inorganic Chemistry. 27 (4): 755–758. doi:10.1021/ic00277a035. ISSN 0020-1669.
  5. ↑ 5,0 5,1 Gholivand, Khodayar; Gabriele Schatte; Helge Willner (1987). „Properties of triazadienyl fluoride, N3F“. Inorganic Chemistry. 26 (13): 2137–2140. doi:10.1021/ic00260a025. ISSN 0020-1669.
  6. ↑ Lowe, Derek (21 October 2008). „Things I Won't Work With: Triazadienyl Fluoride“. In the Pipeline. Посетено на 15 June 2014.
  7. ↑ 7,0 7,1 Benard, D. J.; B. K. Winker; T. A. Seder; R. H. Cohn (1989). „Production of nitrogen monofluoride (a1Δ) by dissociation of fluorine azide“. The Journal of Physical Chemistry. 93 (12): 4790–4796. doi:10.1021/j100349a022. ISSN 0022-3654.
  8. ↑ Seder, T.A.; D.J. Benard (1991). „The decomposition of condensed phase fluorine azide“. Combustion and Flame. 85 (3–4): 353–362. Bibcode:1991CoFl...85..353S. doi:10.1016/0010-2180(91)90139-3. ISSN 0010-2180.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Christen, Dines.; H. G. Mack; G. Schatte; H. Willner (1988). „Structure of triazadienyl fluoride, FN3, by microwave, infrared, and ab initio methods“. Journal of the American Chemical Society. 110 (3): 707–712. Bibcode:1988JAChS.110..707C. doi:10.1021/ja00211a007. ISSN 0002-7863.
  10. ↑ Schatte, G.; H. Willner (1991). „Die Wechselwirkung von N3F mit Lewis-Säuren und HF. N3F als möglicher Vorläufer für die Synthese von N3+-Salzen = The interaction of N3F with Lewis acids and HF•N3F as possible precursor for the synthesis of N3+ salts“. Zeitschrift für Naturforschung B (германски). 46 (4): 483–489. doi:10.1515/znb-1991-0410. ISSN 0932-0776.
  11. ↑ 11,0 11,1 Brener, Nathan E.; Kestner, Neil R.; Callaway, Joseph (December 1990). Theoretical Studies of Highly Energetic CBES Materials: Final Report for the Period 2 March 1987 to 31 May 1987 (PDF). Louisiana State University, Department of Physics and Astronomy. стр. 21–27. Архивирано од изворникот (PDF) на March 3, 2016. Посетено на 25 June 2014.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Флуор_азид&oldid=5343428“