Тон (книжевност)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Книжевност
Основни облици

Роман · Поема · Драма
Расказ · Новела

Родови

Епика · Лирика · Драма
Романса · Сатира
Трагедија · Комедија
Трагикомедија

Извори

Изведба (претстава· Книга

Форми

Проза · Стих

Историја и списоци

Општ преглед на книжевноста
Индекс на поими
Историја · Современа историја
Книги · Писатели
Книжевни награди · Награди за поезија

Дискусија

Критика · Теорија · Списанија

Тон во книжевноста го означува ставот на писателот кон, или чувствата за, одредената тема или публика.[1][2][3][4][5][6][7][8] Во овој контекст, поимот тон дополнително се однесува и за другите создадени медиуми кои вклучуваат диктирање на зборови за да се предизвика емоционален одговор.

Преглед[уреди | уреди извор]

Во зависност од личноста на писателот и ефектите кои тој сака да ги постигне, делото може да биде формално или неформално, воздржан или каприциозно, потврдувачко или молбено, директно или ликаво.[9] Кога еден писател замислува или опишува фрази, тој може да пренесува директни емоции - оптимизам, ентузијазам, рамнодушност, отстапување или несогласување.[10] Некои други примери за книжевен тон се: ведрина, комичност, удостојување, шеговитост, забавност, тежина, интимидираност, иронија, ведрина, разиграност, тага, сериозност, самотија и закана.

„Тон“ наспроти „расположение“[уреди | уреди извор]

Тонот и расположението не се исти, иако често се збунуваат од страна на луѓето. Расположението, или атмосферата, на книжевното дело е чувството или самата атмосфера која е создадена со делото, или со други зборови како делото го прави читателот да се чувствува. Расположението често се постигнува преку времето и местото на наративот, темата, гласот и тонот, додека пак од другата страна тонот се однесува или пренесува како авторот се чувствува за дадената тема.

Употреба[уреди | уреди извор]

Сите книжевни дела, дури и официјални и технички документи, имаат до одреден степен тон. Авторите го создаваат тонот преку употреба на различни други книжевни елементи, како што се „дикцијата“ или зборовниот избор, „синтаксата“, граматичката поставеност на зборовите во текстот, детали, факти кои се претставени/ непретставени, композицијата на неповрзани/ поврзани елементи и слично.

Денес овој поим се користи и во книжевноста, но првично се користел само за музиката. Овој поим претставувал став или чувство на говорникот (во поезијата), раскажувачот/ раскажувачот (во фикцијата), или авторот кон темата, ситуацијата и публиката. Општо гледано, тонот на делото се однесува на ставот на авторот.[11] Во голем број дела, тонот може да се промени во зависност од перспективата на раскажувачот. Што се однесува за службени документи, тонот е скоро секогаш формален.

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Baldick (2004)
  2. Beckson & Ganz (1989)
  3. Brownstein (1992, стр. 66)
  4. Carey & Snodgrass (1999)
  5. Hacker (1991, стр. 51)
  6. Holman (1975)
  7. Wendy Scheir (2004). Roadmap To The California High School Exit Exam: English Language Arts. The Princeton Review. стр. 56. ISBN 978-0-375-76471-4.
  8. Turco (1999, стр. 11)
  9. Crews (1977, стр. 6)
  10. Brownstein (1992, стр. 98)
  11. Booth, Alison, and Kelly J. Mays, eds. "Theme and Tone." The Norton Introduction to Literature, Portable 10th ed. New York: Norton, 2010. 475-6. Print.

Литература[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]