Тимариот
Тимариот (или носител на тимар; tımarlı на турски) — назив на спахиски коњаник во османлиската војска. Во замена за услугата, секој тимариот добивал приходна парцела наречена тимар, феуд, што обично била неодамна освоена парцела земјоделско земјиште на село.[1] [2] Многу поретко, султанот му доделувал тимар на државен службеник или член на царското семејство.[1] Невоените сопственици на тимари исто така биле обврзани да ја снабдуваат царската војска со војници и намирници.[3]
Во време на мир, се очекувало тимариотите да управуваат со земјата што им била дадена. Секој тимариот не ја поседувал доделената земја. Сите земјоделски земјишта во царството кои се сметале за државна сопственост можеле да бидат доделени како тимари. Тимариотите можеле да бидат отстранети и заменети кога султанот сметал дека е потребно.
Кога Османлиите ќе освоеле нова територија, вообичаена практика била тимарите да се доделуваат на локалната аристократија на освоените земји.[4] Османлиите го кооптирале локалното благородништво и го олеснувале товарот на освојувањето. Првата група тимари на Балканот имала христијанско мнозинство (60 проценти во Србија и 82 проценти во Босна во 1467-69 година), но христијанските спахии постепено исчезнале поради конфискација на имотот или преминување во ислам.
Тимарскиот статус можел да се наследи, но земјата не била наследна за да се избегне создавање на какво било стабилно земјопоседничко благородништво. Тимарите не биле наследни сè додека не била донесена уредба во 1585 година. Оние кои се натпреварувале за статус на тимариот биле жестоко конкурентни и условите за влез биле високи. Спахиите исто така биле во постојана конкуренција за контрола на османлиската војска со класата на јаничарите.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 Timariots (англиски), 2020-12-25, Посетено на 2021-08-04
- ↑ Hanson, Victor Davis (2007-12-18). Carnage and Culture: Landmark Battles in the Rise to Western Power (англиски). Knopf Doubleday Publishing Group. ISBN 978-0-307-42518-8.
- ↑ Bartusis, Mark C. (2013-01-03). Land and Privilege in Byzantium: The Institution of Pronoia (англиски). Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-85146-6.
- ↑ Inalcik 2003, p. 119.