Теихоинска киселина
Теихоински киселини (грчки τεῖχος, teīkhos, "ѕид", поконкретно ѕид на тврдина, спротивно на τοῖχος, toīkhos, обичен ѕид)[1] се бактерискикополимери [2] на глицерол фосфат или рибитол фосфат и јаглехидрати врзани со фосфодиестерски врски.
Локација и структура
[уреди | уреди извор]Теихоинските киселини се наоѓаат во рамките на клеточниот ѕид на повеќето Грам-позитивни бактерии, како што се припадниците на родовите Staphylococcus, Streptococcus, Bacillus, Clostridium, Corynebacterium, и Listeria, и се протегаат до површината на пептидогликанскиот слој. Теихоинските киселини не се среќаваат кај Грам-негативните бактерии. Тие можат да бидат ковалентно поврзани за N-ацетил-мураминска киселина или терминален D-аланин во тетрапептидната врска меѓу единиците од N-ацетил-мураминска киселина на пептидогликанскиот слој, или можат да бидат прицврстени (закотвени) за цитоплазматската мембрана со помош на липид.
Теихонските киселини кои се закотвени за мембраната се нарекуваат липотеихоински киселини, а теихоинските киселини кои се врзани за пептидогликанот се познати како теихоински киселини на ѕидот.
Теихоински киселини на ѕидот
[уреди | уреди извор]Најчестите структури се ManNAc(β1→4)GlcNAc дисахариди со еден до три глицерол фосфати поврзани за C4 хидроксилната група на ManNAc проследено со долг синџир од неколку глицерол или рибитол фосфати.
Функција
[уреди | уреди извор]Главната функција на теихоинските киселини е давање ригидност на клеточниот ѕид преку привлекување на катјони на магнезиум и натриум. Теихоинските киселини можат да бидат супституирани со естерски поврзани D-аланин[3] или D-гликозамин,[4] што и дава на молекулата цвитерјонски својства.[5] Теихоинските киселини, исто така, помагаат во регулација на растот на клетката со ограничување на способноста на автолизините да ја раскинат β(1-4) врската помеѓу N-ацетил-гликозамин и N-ацетил-мураминска киселина.
Липотеихонските киселини може да делуваат и како рецепторски молекули за бактериофаги кои напаѓаат Грам-позитивни бактерии; сепак, ова сè уште не е доволно потврдено.[6] Тие се кисели полимери и придонесуваат за негативниот полнеж на клеточниот ѕид.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ τεῖχος. Henry George Liddell, Robert Scott. A Greek-English Lexicon - Perseus Project
- ↑ Teichoic acids at the US National Library of Medicine Medical Subject Headings (MeSH)
- ↑ Knox KW, Wicken AJ (June 1973). „Immunological properties of teichoic acids“. Bacteriological Reviews. 37 (2): 215–57. PMC 413812. PMID 4578758.
- ↑ Cot M, Nigou J, и др. (October 2011). „Lipoteichoic Acid in Streptomyces hygroscopicus:Structural Model and Immunomodulatory Activities“. PLOS ONE. 6 (10): e26316. doi:10.1371/journal.pone.0026316. PMC 3196553. PMID 22028855.
- ↑ Garimella R, Halye JL, Harrison W, Klebba PE, Rice CV (October 2009). „Conformation of the phosphate D-alanine zwitterion in bacterial teichoic acid from nuclear magnetic resonance spectroscopy“. Biochemistry. 48 (39): 9242–9. doi:10.1021/bi900503k. PMID 19746945.
- ↑ Raisanen, L.; Draing, C.; Pfizenmaier, M.; Schubert, K.; Jaakonsaari, T.; Aulouck, S.; Hartung, T. & Alatossava, T. (June 2007). „Molecular interaction between lipoteichoic acids and Lactobacillus delbrueckii phages depends on the D-Alanyl and a-glucose substitution of poly(glycerophosphate) backbones“. J.Bac: 4135–4140.