Стратор

Стратор (грчки: στράτωρ) — положба во римската и византиската војска приближно еднаква на коњар. Зборот е изведен од латинскиот sternere („да се фрла“, т.е. сено, слама).

Страторот (во грчките наративни извори често се заменува со грчкиот еквивалент на хипокомос) типично бил војник, понекогаш дури и центурион, кој бил избран од редовите да дејствува како коњар на висок офицер или државен службеник. Неговите задачи вклучувале грижа, па дури и набавка на коњи, како и надзор над шталата. Во Римското Царство, страторите на царскиот двор образувале посебен корпус, schola stratorum, на чело со грофот на шталата (comes stabuli), а подоцна, во средниот византиски период, протостраторот (πρωτοστράτωρ, „прв стратор “). Во покраинската администрација, постарите стратори избрани меѓу центурионите итн. обично биле членови на персоналот на римските гувернери и управувале со други, помлади стратори.

Во Византиското Царство, звањето поопшто се користело како почесно достоинство за граѓански и воени функционери од средно ниво од 8 век наваму, што довело до тоа вистинските коњари на царскиот двор да се разликуваат како „стратори на царскиот страторикион “. Достоинството на страторот им припаѓало на оние наменети за „брадести мажи“ (т.е. неевнуси), а се доделувало со доделување на знак (dia brabeiou axia), во овој случај златен камшик со скапоцен камен. Се рангирало релативно ниско во царската хиерархија: во Клеторологијата од 899 година, се рангирало на шестото место од дното, над кандидатите и под хипатосот.

Звањето се појавува во Западна Европа од средината на 8 век наваму, веројатно под византиско влијание. Варијантата на обликот старатор се јавува во Кипарското Кралство во 1402 година.